De afgelopen nacht verliep voorspoedig, in die zin dat Noëlle met Ella verhuisde naar de andere locatie en daar het opberghok opzocht. Fleur en Julie trokken zich terug in het voorraadhok en dat ging ook helemaal prima. Shauny, Kyle en Ava sliepen nog een nachtje thuis en waren bij het ontbijt weer present, na een goede nachtrust. Bij het ontbijt werd inhoudelijk het knutselwerkje geïntroduceerd dat wat ons betreft passend is bij het thema. Iedereen maakte vandaag namelijk een houten voetstuk, ook wel ‘console’ genoemd. De daarbij horende vraag is: wie of wat zet jij op een voetstuk, naar wie of wat kijk jij in het leven op? Wie is in jouw ogen opzienbarend en is in die zin een voorbeeld voor jou? Iedereen die we op een voetstuk zetten, kan daar ook weer vanaf vallen! Soms maken we ook de vergissing om de verkeerde persoon op een voetstuk te plaatsen en kan het zelfs ook zo zijn dat diegene daar helemaal niet zelf om gevraagd heeft of dat gewild heeft. Wij geloven dat Jezus ons grote voorbeeld is en dat Hij daarom de ereplaats verdient in ieders leven en we het beste naar Hem kunnen opkijken, omdat Hij de liefde van God voor al Zijn kinderen weerspiegelt. Hij gaf Zijn leven voor ieder van ons, op spraakmakende wijze, door zich als Brood aan ons aan te bieden en te worden waarmee wij ons dagelijks mogen voeden, als we dat willen. Eigenlijk vormt Zijn liefde de voedselbank bij uitstek en hebben we Hem ‘broodnodig’ om onze lichamelijke en geestelijke honger te kunnen stillen in het leven.
Tijdens de Mis kregen we bezoek van Vader Pierik, aangezien pastoor Blom vandaag in zijn eigen parochie nodig was. Vader Pierik droeg een rood priesterkleed, ter ere van Pater Kolbe. Hij vertelde dat de liefde veel van ons mag kosten. Soms houd je zoveel van iemand dat het pijn kan doen. Ditzelfde kan zo zijn met het geloof. Soms geloven mensen zo hard en houden ze zo veel van hun geloof, dat ze voor het geloof willen sterven. Dat zijn de martelaren en Pater Kolbe, een heilige én martelaar, herdachten we vandaag.
Vader Pierik had daarom een gouden medaille meegenomen. Hier hebben we de afgelopen tijd veel over gehoord door de Olympische Spelen. Nederland heeft meerdere gouden medailles gewonnen. Niet iedereen kan medailles winnen, zeker niet de gouden. Want als er één iemand de gouden medaille wint, betekent dit automatisch dat een ander deze medaille niet heeft. Vaak worden mensen daar verdrietig of boos van. In het ergste geval worden er klachten gedaan of ontstaan er ruzies. En ruzies die escaleren, niet bij de Olympische Spelen hoor, maar in de wereld, dat kunnen oorlogen worden! Net zoals de Tweede Wereldoorlog. In die tijd leefde Pater Kolbe in Polen. Zijn ouders waren gelovig en Pater Kolbe zelf ook. Ondanks dat was hij niet altijd gemakkelijk en op een dag zei zijn moeder tegen hem: “Och Rajmund, wat moeten we toch met jou!?” Hier schrok Pater Kolbe wel van, want hij was wel gelovig, maar luisteren was toch wel heel moeilijk af en toe. Hij besloot te gaan bidden tot Maria om er achter te komen wat hij kon doen om beter te worden. Opeens kreeg hij een ‘aha erlebnis’. Maria zegt immers: “doet wat Hij u zeggen zal!” Hij snapte opeens dat hij gewoon kon doen wat Jezus ook gedaan had: zichzelf volledig en vanuit liefde opgeven voor anderen, tot de kruisdood aan toe. Het kwartje dat viel niet zomaar, maar vanaf dat Pater Kolbe dit begreep, ging hij er helemaal voor. Hij bleef in de liefde en ook onder zijn medepriesters was zijn liefdevolle houding opvallend. Ook toen de nazi’s kwamen, bleef hij dit doen. Hij bleef aardig en was betrokken bij anderen, ondanks dat de nazi’s helemaal niet blij met priesters waren, want als priester kon hij natuurlijk niet anders dan het oneens zijn met de nazi’s. Pater Kolbe kwam uiteindelijk in een concentratiekamp terecht. In dit kamp was een hongerbunker. Daar werden mensen, zonder eten en drinken, ingestopt totdat zij zouden sterven van de honger. Een vader van een jong gezin werd uitgekozen om deze bunker in te gaan. Pater Kolbe, bemoedigd door Maria, besloot om geen praatjesmaker te zijn, maar spraakmakend te worden en gaf aan dat hij in plaats van deze vader in de bunker wilde gaan om zo het gezin te redden. En spraakmakend, dat was hij. Want het was nog nooit gebeurd, maar opeens steeg er vanuit de bunker gezang op: lofliederen naar God! In deze vreselijke bunker, op weg naar de dood, koos Pater Kolbe, samen met zijn medegevangenen, voor de ‘aha erlebnis’: hoe slecht het ook was, zij kozen om op een menswaardige wijze, door saamhorigheid en Godsvertrouwen, de weg naar God te gaan. Hij ging hiermee dezelfde weg als Jezus zelf, bemoedigd door Maria, en heeft laten zien: als je de weg van Jezus volgt, heb je de gouden medaille eigenlijk al gewonnen, want op Zijn weg is iedereen een winnaar! Het raakte ons diep wat Vader Pierik ons vertelde, omdat hier meerdere kinderen uit oorlogsgebied zijn en we wederom beseften wat oorlog allemaal inhoudt. Er zijn zelfs een nichtje en neefje bij ons die hun vader hebben verloren, doordat zij ons geloof niet wilden afzweren. Kinderen uit Syrië, Irak en Oekraïne, wat moeten zij niet allemaal al meegemaakt hebben.
Na de mis werd de ‘kathedraal’ in een rap tempo omgebouwd tot een werkplaats en onder toeziend oog van Don Bosco kon het startsein al snel worden gegeven en de knutselactiviteit daadwerkelijk gaan beginnen. Na een korte uitleg over de handelswijze en de bediening van de diverse apparaten, gingen we snel van start. De jongste kinderen lieten we van tevoren nog het kat en muisspel spelen, zodat ze even uitgeraasd waren voordat ze vol aandacht met hun maatje aan de slag zouden gaan. Dat scheelde qua spanningsboog een hele hoop en zo was het al snel ‘hoch betrieb’ in de timmerwerkplaats en hoorden we de rest van de dag de zaagapparatuur doorklinken in onze oren. Je hoorde het zelfs nog toen de stroom uitviel…!
De ouderen hielpen de jongeren op weg en zo waren alle machines al snel bemand en werd er naar hartenlust gezaagd, geschuurd en geverfd. Tussendoor werden we meerdere keren geplaagd, omdat de stroom uitviel. En nadat de boerin de derde keer het probleem opgelost had door de aardlekschakelaar om te zetten, ging ze toch over op een ander plan en werd het probleem rigoureuzer aangepakt en werden we aangesloten op krachtstroom. Waarop Michele zei: “Is goed dat we dat weten voor de volgende keer, want dan gaan we dan meteen van één fase naar drie fasen!” Hoe symbolisch is dat? Dat we op krachtstroom worden gezet en van één fase naar drie fasen gaan?! De voetstukken zijn op meerdere fronten een succes geworden. Niet op de laatste plaats qua samenwerking of door het uithoudingsvermogen dat wordt aangesproken en het geduld dat ten toon moet worden gespreid, omdat anderen voor zijn en jij in de wachtstand moet blijven staan.
Rond vier uur waren de meeste jongere kinderen klaar met hun knutselwerkje. We kozen ervoor om hen mee terug naar de kleine accommodatie te nemen om daar een film te kijken. Ondertussen douchten we hen allemaal. Daarnaast werd door een aantal meisjes het toetje van morgen gemaakt: de brownies. Al snel merkten we echter dat de magen begonnen te knorren. Niet alleen door de heerlijke geur van de gebakken kip die door de kampplaats waaide, maar ook omdat het langzaam etenstijd begon te worden. Net als de andere dagen komen meerdere kinderen vragen naar vaste programmaonderdelen die ze kennen van voorgaande jaren. Gisteren bleven ze vragen naar de befaamde snoepzakjes waar onze kleinste telg, Julie, over waakte tijdens haar slaapje en vandaag controleerden sommigen of ook nu weer op de knutseldag friet met kipfilet, sla, erwten en wortels en zelfgemaakte appelmoes op het menu stond. We merken toch dat deze dingen voor sommige kinderen een bepaalde vastigheid bieden die ze als prettig ervaren. Tijdens het uitdelen van de friet kwamen we er al snel achter dat er te weinig friet was voor iedereen. Toen we teruggingen om het tekort aan te vullen en vroegen hoe dat kwam, aangezien we dezelfde hoeveelheid als vorig jaar besteld hadden, zei de mevrouw van de frituur dat ze dit jaar niet een prijsverhoging had gedaan, maar wel de porties kleiner had gemaakt. Rara, hoe zit dit nu, vragen wij ons af. Hoe kan het dat als je voor 80 personen besteld hebt, dat je dan zoveel te weinig uiteindelijk in huis hebt? Volgens haar was één zak friet namelijk voor 7,5 persoon. We hadden 12 zakken gekregen. In haar berekening zou dit dus voor 90 personen moeten zijn. We hebben er echter nog drie bij moeten halen, dus voor nog eens 21 personen. Michele was helemaal gebrainwashed en zowel Peter als hij hadden error, toen ze weer hier terug aankwamen met het verhaal dat we nu voor 111 personen friet gegeten hadden. Plus, ze had hen ook nog wijsgemaakt dat ze gematst waren, doordat ze een mooi prijsje had gemaakt. Jullie snappen wel dat dit een hilarisch moment werd en onze twee mannen een beetje beteuterd keken. Aangezien de frieten wel heel erg lekker waren en we snappen dat deze frituur waarschijnlijk niet ingericht was op zoveel man tegelijk, zullen we de naam van de frituur niet noemen, behalve dat deze in Kelpen ligt en we vanaf nu de frituur altijd zonder routebeschrijving kunnen vinden, aangezien we hier driemaal naartoe hebben moeten rijden! Wij hebben in ieder geval heerlijk gegeten. De keukenploeg heeft het ook dit jaar weer tiptop in orde. Na het avondmaal werd de werkplaats opgeruimd en ging de oudste jeugd richting voetbalveld om nog een balletje te trappen. En zo kwam er weer een einde aan dag drie.
Zo mooi wat jullie samen doen