Zomerkamp 2022 Hoogstpersoonlijk – Dag 6

Gisteren, op de laatste dag, hadden we een gelukstreffer. In plaats van om 12.00 uur, de normale tijd dat de locatie leeg moet zijn, kregen we van de eigenaar de vrije hand en mochten we zelf kijken hoe laat we weg zouden gaan, omdat de volgende groep pas op maandag zou komen. Daarnaast wist de eigenaar, door de ervaringen van voorgaande jaren, dat we altijd alles spik en span achterlaten en dat maakte dat we nu speelruimte kregen. Hier maakten we dankbaar gebruik van door op ons gemak op te staan. Toen er, na het opstaan, buiten onder het genot van het eerste kopje koffie, een goed gesprek ontstond en het kringetje gaandeweg het gesprek steeds groter werd, vergaten we zelfs de tijd, totdat we ineens twee ouders voor de poort zagen staan. In één klap realiseerden we ons dat dit betekende dat het al 10.00 uur was, wij nog in de pyjama zaten en er nog veel jongeren in bed lagen te slapen. Gelukkig pakten beide ouders het goed op en maakten daar geen probleem van. En zo schoven zij, net als de ouders van Maarten die een half uur later arriveerden, bij ons aan de ontbijttafeltafel aan. Bij het ontbijt spraken we af dat de fietsers om 12.00 uur huiswaarts zouden vertrekken en dat hield voor sommigen in dat ze nog een eindsprint moesten trekken, omdat ze nog niets hadden ingepakt. Ondertussen liepen wij met de spullen te leuren, die we nog in allerlei hoeken en gaten vonden en waar we niet mee achter wilden blijven. Met alles wat achterblijft, zitten wij daarna te kijken en wat doe je met gevonden voorwerpen als je de rechtmatige eigenaar niet vindt? Na twintig jaar kamp hebben we nu eindelijk besloten dat iedereen een maand de tijd krijgt om zich te melden als zij iets missen, mocht dit niet gebeuren, zullen we er een andere bestemming voor zoeken. Uiteindelijk lukte het alle fietsers om om 12.00 uur klaar te staan voor vertrek en zwaaiden we hen uit.

In het begin verliep de fietstocht voorspoedig, maar opeens hoorden ze een knal en bleek Paul een klapband te hebben! De jongens probeerden de band te plakken, maar dit mocht niet baten en helaas betekende dit voor Paul dat er voor hem een abrupt einde aan het kamp kwam. Om dit leed wat te verzachten, werden ijsjes gehaald om de wachttijd te overbruggen. Zodra Paul in de auto zat, fietste de rest door, hielden ze nog een pauze en arriveerde uiteindelijk iedereen veilig thuis.

Hierna maakte de overgebleven poetsploeg meters. Wat mooi is, is dat er meerdere jeugdigen uit zichzelf instapten en uit zichzelf bereid waren om mee te poetsen. Het overgebleven groepje was door omstandigheden namelijk aardig uitgedund, dus we konden de hulp goed gebruiken. Na twee uurtjes met zijn allen flink gezweet te hebben, gingen we even buiten uitblazen in het zonnetje en aten ook wij onze lunchpakketten op. Daarna namen we afscheid van Ineke en Ine. Het was een emotioneel moment, want Ineke dacht, zoals altijd, ongemerkt weg te kunnen glippen. Ze zat nog maar net in de auto, toen wij de hoek om kwamen gerend. We stelden ons op in een rijtje en terwijl ze langs reed, salueerden we voor haar, omdat we diep respect hebben voor de wijze waarop zij op haar leeftijd haar mannetje heeft gestaan. Zowel in Nepal als op ons zomerkamp (en vele hiervoor) heeft ze zich niet laten kisten. Zo heeft ze ons een christelijk voorbeeld gegeven waar je ‘u’ tegen zegt en heeft ze alles gegeven wat ze in huis had, zonder enige reserve. Geen moeite was haar teveel en waar ze kon, diende ze en zette ze haar ‘beste’ beentje voor. Ondanks het feit dat ze lichamelijk geplaagd werd door allerhande ongemak, bleef haar levensmotto: “En van je hela hola, houd de moed erin, houd de moed erin!” Zij voelde zich hoogstpersoonlijk verantwoordelijk en liet het mes wat ons betreft nooit in het varken steken, maar nam alles aan zoals het kwam en roeide met de riemen die er waren. Zodoende wilden we haar dit keer spelenderwijs eer bewijzen, omdat we haar (geloofs)inzet niet als vanzelfsprekend ervaren, maar juist noemenswaardig vinden. We denken dat ook goede voorbeelden benoemd mogen worden, omdat ze het waard zijn om na te volgen. Na dit intermezzo trokken we de rubberhandschoenen weer aan en poetsten verder en zo konden we tot grote tevredenheid en bovenal met een groot gevoel van dankbaarheid de deuren achter ons dichttrekken en huiswaarts keren.

Maar daarmee sluiten we deze blog nog niet af, want als wij een belofte doen, komen we die na en daarom delen we nu ook opnames van de liedjes, waaraan onze jeugd zo hard heeft samengewerkt en wensen we ieder die ze gaat bekijken veel kijkplezier toe!

1 gedachte over “Zomerkamp 2022 Hoogstpersoonlijk – Dag 6”

Reacties zijn gesloten.