Gisteravond passeerden heel wat gezelschapsspellen de revue en was het een drukte van jewelste. De sfeer is goed. Een groot voordeel is dat we qua slapen in twee ruimtes verdeeld zijn, zodat de jeugd onder de 12 geen last heeft van het kabaal dat de ouderen maken. De ‘jongetjes’ en ‘meisjes’, zoals ze jarenlang genoemd zijn, hebben dit jaar een upgrade ondergaan en zijn qua positie opgeschoven en op de kamer bij de oudere jongens en meisjes terecht gekomen. Daar zijn ze maar wat blij mee, want nu mogen ze ook een beetje later naar bed. Ze lopen nog net niet naast de schoenen van trots. Het is leuk om te zien hoe alles doorschuift en wij beseffen daardoor eens te meer dat wij zelf in al die kampjaren ook een dagje ouder zijn geworden. Het nachtbraken van de oudere jeugd valt ons zwaarder dan vroeger, dus wisselen we elkaar af en houdt elke nacht iemand anders paal tot in de late uurtjes. Michele, onze ‘die hard’, houdt daarnaast meestal de wacht totdat de laatste naar bed gaat en daar voegt deze of gene zich dan bij en zo staan we samen sterk.
Marieke kwam bij het ontbijt vertellen dat haar kamer zo rustig was geweest en daar hebben we met zijn allen hartelijk om gelachen. Toen iemand in de nachtelijke uren, rond twee uur, namelijk een plasje ging plegen, was iedereen in diepe rust geweest, behalve op de kamer van Marieke. Die zelf overigens diep in slaap was. Zo zie je maar weer, soms heb je, vanuit je eigen beleving bekeken, een hele andere kijk op de wereld dan hoe het in werkelijkheid is. Marieke had zelf echter een goede nachtrust gehad en had daardoor genoeg energie om de gitaar weer tevoorschijn te halen en zo werden ook vandaag na het ontbijt de stemmen weer gesmeerd en kreeg het themalied steeds meer vorm.
Toen deken Bouman kwam, stonden het altaar en de stoelen al klaar dus konden we meteen plaatsnemen. Hij vertelde dat hij vandaag de kleur groen als kazuifel aan had en legde uit dat dit in de liturgie een gewone dag was. Groen was net als het gras en de bomen en de planten gewoon en niet persé speciaal of bijzonder zoals rood, dat de kleur van de liefde en ook het martelaarschap is. Hij vroeg ook of we het gewone normale voor gewoon hielden of daar ook nog het mooie of speciale van konden zien. Soms nemen we zaken als vanzelfsprekend en zien we er het bijzondere niet meer van in, omdat we het als heel gewoon en normaal ervaren dat we bijvoorbeeld een bed hebben of kunnen douchen, terwijl als je aan de andere kant van de wereld kijkt, zoals nu in Afghanistan bijvoorbeeld, daar dit soort dingen niet altijd meer zo vanzelfsprekend zijn. En vanuit die blik gekeken kan het hebben van een bed dan opeens iets heel anders worden. Op enig moment, tijdens de kerkdienst, zagen we ineens iemand voor het hek staan en dat bleek de hulpbisschop Mgr. De Jong te zijn. En masse draaiden we ons allemaal naar hem om en toen de deken vroeg of we wisten wie hij was, riep Manuel tot ieders grote hilariteit spontaan: “Jezus!” Waarop we Sama, een van onze kleinere moslimkinderen hoorden vragen: “ben jij ook voor Jezus?”, want dat laatste is een van de mooiste dingen hier op het kamp! We zijn hier namelijk met meerdere geloven samen en we kijken alleen naar wat ons bindt en niet naar wat ons scheidt van elkaar. We houden rekening met elkaar en respecteren elkaar en laten elkaar bovenal in waarde en trekken van daaruit zonder problemen samen met elkaar op. En daar zijn we heel dankbaar voor. Het voelt als één grote familie. Een aandoenlijk voorbeeld hiervan is dat Manuel tijdens de mis Ali bij de hand pakte en zei: “Ik wil graag je hand vasthouden”. Ali vond dit goed en zo zaten ze broederlijk schouder aan schouder. Manuel was zelfs zo blij met Ali dat hij aan zijn moeder vroeg:” Kunnen we Dominic niet ruilen voor Ali? Dan wordt dat mijn broer en nemen we hem mee naar huis in plaats van Dominic!”
Na de kerk dacht iedereen dat wij aan het knutselwerkje zouden beginnen. Dit gebeurde echter niet, omdat het werkje niet al te moeilijk is dit jaar en we dus de tijd hadden. We speelden nog een spelletje, kletsten samen en wachtten tot we eindelijk konden lunchen. Natuurlijk mocht de hulpbisschop ook een ballon schieten met een slogan erin. Zijn quote luidde: “Elke dag een stap in de goede richting zetten!”
Na de lunch was het toch echt tijd: we konden gaan knutselen! Het werkje werd uitgelegd. Iedereen maakt dit jaar een draaischijf waarop ‘wijzelf’ staan. Wij draaien zo rond de ‘wereld’, oftewel de slogan die wij getrokken hebben en die verwerkt wordt op een billboard. De diepere betekenis hiervan is dat wij alles vanuit meerdere kanten kunnen bekijken: zodra je dingen vanuit een andere kant bekijkt, kan de wereld er namelijk opeens heel anders uitzien. Het billboard mag iedereen vormgeven zoals hij of zij zelf wilt. Gisteren hebben we al een aantal slogans benoemd, maar voor de volledigheid zullen we vandaag ook nog een voorbeeldje geven. Denk bijvoorbeeld eens aan de slogan ‘Een dag of dag één, jij beslist!”. Dit kun je vanuit meerdere kanten bekijken. Zo zou je kunnen zeggen dat dit betekent dat iedereen zelf mag beslissen wat hij zou willen doen en vanaf welk moment hij een keuze hiervoor maakt. Maar je zou ook kunnen zeggen dat dit betekent dat je elke dag de kans hebt om een nieuwe start te maken. Er zijn natuurlijk nog veel meer zienswijzen over deze slogan te bedenken, maar het was aan onze jeugd om zelf na te denken over hoe zij hun eigen slogan wilden uitpakken en uitwerken. De kleineren onder ons werden daarbij natuurlijk geholpen door een van de groteren. Niet voor niets werken wij op kamp met maatjes: zo kan iedereen meedoen met alles wat er gedaan wordt. Zoals elk jaar knutselden we met veel plezier en we zijn onder de indruk van alle kunstwerkjes die er zijn gemaakt. Het is leuk om te zien hoe iedereen zijn eigenheid in het werkje legt en hoe er samengewerkt wordt.
Van een koppel op ons kamp schoot de één ‘opgeven is geen optie’, wat vroeger voor haar betekende door te zetten en alles op alles te zetten om succes te behalen. Nu, ouder en wijzer, weet ze dat het voor haar in het leven draait om de liefde; het samenzijn met familie en vrienden. Net dát wil ze absoluut niet opgeven. En dat kun je in het knutselwerkje goed terugzien. In het andere werkje zie je een persoon op een stoel. Ook dit is niet voor niets zo gemaakt. Het is de bedoeling dat dit werkje eraan herinnert dat door altijd in de comfortzone te blijven zitten, je je beeld op de wereld niet kunt verruimen. Maar wanneer je je nieuwsgierig opstelt, kun je de wijdere wereld ontdekken. Dat is dan ook de link naar de andere slogan van dit koppel.
Tijdens het knutselen kwam opeens Noa langs de tafels lopen met een ring. Het was een grote gouden ring met een leeuw erop. Menigeen kreeg hiervan de slappe lach, want met wat twijfel dachten wij dat deze ring van de hulpbisschop zou zijn. Tijdens de mis had deken Bouman ons namelijk uitgelegd dat je een hulpbisschop kon herkennen aan zijn grote kruisje en aan zijn grote gouden ring. Omdat wij niet zeker wisten of dit dé ring was, vroegen we dit even bij Theo na, die aangaf: “Dat zou heel goed kunnen, want dat is de leeuw van Juda”. Na wat commotie besloten we een foto van de ring naar de hulpbisschop te sturen. Stiekem gniffelden we er wat over en de grapjes waren niet van de lucht. Zo zei iemand: “Stuur maar dat de ring via marktplaats te koop is!” Na deze commotie dacht niemand er meer aan, totdat we tijdens het eten hoorden dat de ring helemaal niet van de hulpbisschop was. Meteen was de lol er natuurlijk vanaf. Door één appje werd onze zienswijze volledig veranderd en konden we over naar de orde van de dag. En de ring… die hebben we maar afgegeven aan de eigenaren van de kampplaats.
Bovenstaande was niet het enige wat opeens tijdens het knutselen gebeurde. Willy van Bekerhof sprak ons namelijk aan en vroeg hoe laat we vrijdag weggingen. “Huh”, zeiden we meteen verbaasd, “onze oudste groep gaat pas op zaterdag naar huis.” Willy schrok zichtbaar en realiseerde zich op datzelfde moment dat hij een dubbelboeking had en hierdoor dus een probleem had. Eerst zei hij: “Oh da’s wel vervelend, maar dan zullen jullie toch op vrijdag naar huis moeten!”, waarop Vivian ad rem, maar wel RUSTIG en NETJES zei: “Wacht even, dat is eigenlijk jouw probleem toch en niet het onze?” Sportief als hij is, erkende hij ook direct dat het probleem aan zijn kant lag. En ons kent ons, op het moment dat je eerlijk en oprecht bent, zullen wij alles doen om mee te denken en oplossingen te bedenken om de schade te beperken voor beide kanten. We proberen namelijk altijd in mogelijkheden te denken en niet in onmogelijkheden en als je dat doet is overal een mouw aan te passen. Ook nu, dus daarom werd de deelnemerslijst grondig bestudeerd om de situatie goed in ogenschouw te nemen. Op vrijdagavond worden bijna alle kinderen in de kleine accommodatie opgehaald. Dat betekent dat dan al een groep kinderen weggaat en we met een kleinere groep overblijven. Willy kwam ons tegemoet door te zeggen dat wij met de fietsers naar de kleine accommodatie mogen gaan om hier ons kamp in alle rust af te maken. Dit betekent dat wij vrijdag vóór 14.00 uur de grote volksverhuizing moeten doen: iedereen moet zijn tas dan hebben ingepakt, de blijvers zoeken een nieuw bed uit en het programma van vrijdag en zaterdag doen we vanuit de kleine accommodatie. Daartegenover staat dat Willy zelf de grote accommodatie zal poetsen, wat ons natuurlijk veel werk scheelt en we mogen op de zaterdag blijven zolang als we willen. Zo zie je maar, ook nu moesten we even vanuit een ander standpunt kijken naar de situatie en dan worden hordes zoals deze zonder al te veel problemen genomen. Willy was hartstikke blij dat wij zo schappelijk waren en wij zijn blij dat hij met ons meegedacht heeft over de beste oplossing in deze.
Hierna ging iedereen gewoon, rustig door met zijn bezigheden. Op een gegeven moment begon het wel héél lekker te ruiken en hoorden we menig buikje knorren. De woensdag is namelijk, volgens Eefke, de verwendag van het kamp: dan krijgen we in de ochtend een vers gekookt eitje, een warm afgebakken broodje en in de avond frietjes met zelfgebakken kip en een ijsje na. De keukenploeg was dan ook hard aan het werk om alle kip te verwerken en met veel enthousiasme kwam iedereen aanrennen, toen het eindelijk tijd was om te gaan eten. Na het eten gingen een aantal mensen nog door aan hun knutselwerkje. Een ander deel van de deelnemers ging naar het veld en zij speelden een potje voetbal.
Foto’s voetballen
En zo kwam er een einde aan wederom een gezellige dag.