Vanmorgen was in de kleine accomodatie al vroeg iedereen gewassen en gestreken. In de grote accommodatie sliepen de ouderen nog een klein beetje uit en zij werden pas wakker toen de tafel al kant en klaar gedekt was. Met slaapdronken koppen verschenen sommigen aan het ontbijt en voor hen was het meteen aanvallen geblazen. Na het ontbijt trokken we naar buiten en kwamen we samen met de kleineren onder ons om het themalied te oefenen:
Leer met liefde kijken naar de mensen om je heen.
Leer met liefde kijken naar de wereld om je heen.
Dan krijg je een kijk, een andere kijk,
en zie je het leven anders dan voorheen.
Soms zit je in een tweestrijd, weet je niet wat je moet doen.
Tussen twee werelden, waar jij uit kiezen moet.
Dan hink je op twee benen en komt niet tot een besluit,
omdat je van beide werelden iets wilt.
Leer met Liefde kijken, kies het beste dan ook uit.
Hak de knoop door, pak jezelf aan.
Durf te leven en durf te kiezen,
dan zul jij groeien door de fouten die je maakt.
In welke wereld leef jij, in je eigen fantasie?
Waar het gaat, waar het loopt, zoals jij het graag ziet?
Dan leef jij in een sprookjeswereld, die niet werkelijk is,
en houd jij jezelf en and’ren voor de gek.
Heb je veel gedachten, die jij voor jezelf houdt?
Waar de buitenwereld niets van weet?
Laat je kennen en geef een kijkje,
laat jij de ander in jouw binnenwereld toe.
De Geest van Liefde zorgt dat je anders kijkt en denkt.
Anders leert omgaan met wie andersdenkend is.
Verplaats je in de ander, leef je in de ander in
en ga vol respect met and’re mensen om.
Houd dus goed voor ogen dat de ander anders is.
Zoek een antwoord dat voor beiden past.
Weet je samen een weg te banen
als beide werelden zich scheiden van elkaar.
De stemmen werden gesmeerd, de handen uit de mouwen gestoken en de benen gingen van de vloer en in een mum van tijd hadden ze het liedje onder de muts.
Manuel hielp opa Theo ondertussen met de voorbereidingen van de mis. Daarvoor moet zowel de kleding voor de priester klaargelegd worden, als allerlei attributen. Terwijl ze samen bezig waren, vroeg Manuel “opa, gaan we nu priestertje doen?”. Toen alles klaarstond arriveerde de deken rond 11.00 uur in de tent van samenkomst. Aan het begin van de mis startte deken Bouman met de vraag: “Ik hoorde dat er een Bart in de zaal was, klopt dat…?” Toen Bart eenmaal voren stond, kreeg hij de vraag of hij wist waar zijn naam vandaan kwam. Heel slim zei Bart: “Tja, bij mijn ouders vandaan…!” Nadat iedereen hartelijk gelachen had, ging deken Bouman door en voegde hij zijn vraag bij het thema: kijk nu eens anders naar de naam. Hij stelde daarna opnieuw de vraag: “Waar komt jouw naam vandaan…?” Door het stellen van deze vraag, kwamen we al snel op Bartholomeus, de heilige van vandaag. Dit betekende dat Bart vandaag, volgens een oud Katholiek gebruik, zijn naamdag had. Vroeger was dit een belangrijkere dag dan de verjaardag en al snel hoorden we dus iemand roepen: “Bart, trakteren!!” Bartholomeus bleek een heilige die anders is gaan kijken naar de wereld. Hij hoorde over Jezus en zijn eerste reactie hierop was dat er uit Nazareth, de plaats waar Jezus vandaan komt, niets goeds kon komen. Toen een ander hem vroeg of hij niet gewoon eens wilde gaan kijken, heeft Bartholomeus dat gedaan. Uiteindelijk is hij een van de leerlingen van Jezus geworden en is hij een van de eerste apostelen geweest die naar India gegaan is om over Jezus te vertellen. Al met al, een nieuwe kijk kan dus nogal iets teweeg brengen. Als je maar anders durft te gaan kijken en jezelf een mening durft te vormen over wat je ziet. Zo kan het je gebeuren dat je bij goede dingen terecht komt!
Na de mis trok de grootste bubs naar het voetbalveld en werd al snel een partijtje voetbal begonnen. Maar er werden tegelijkertijd ook andere spellen gespeeld. Daan, een van de vaders, had een spel meegegeven, dat hier nieuw geïntroduceerd werd, namelijk ‘spikeball’. Je speelt het met zijn vieren en dan in tweetallen. Je moet de bal zo in het net slaan, dat de tegenstander niet meer terug kan slaan. In no time werd het spel ingelijfd en wisselden de teams elkaar af. Ondertussen werd ook de parachute gespeeld, dat is een spel waarmee op school samenwerking wordt bevorderd. Dankzij onze leerkrachten, waarvan meerderen ook inderdaad op diverse scholen lesgeven, hebben we dit spel ook samen kunnen spelen met de jongere kinderen en samen een hoop lol gehad. Het was echt een uitdaging en Marieke, Theo en Vivian hadden de grootste moeite om het te kunnen volgen. Gelukkig bood Janneke uitkomst en nam zij de leiding over. Op het grote veld voetbalden de anderen ondertussen naar hartenlust door.
In de pauze verzamelde een groep ouderen zich op het terras en in het zonnetje werd een begin gemaakt met het ‘uitpakken’ van de slogans, door een vertaalslag te maken naar hun dagdagelijkse leven. Om indruk te geven over welke slogans het zo al gaat volgen er hier enkele: “Psst, volg je mij…..!”, die je op de stadsbus vaak ziet rondrijden. Deze slogan kun je uitleggen aan de hand van de reclame op de bus, maar als volgt: ook ben jij navolgbaar in jouw doen en laten en een voorbeeld voor anderen? En is de ander in staat jou in een gesprek geestelijk te volgen, enz. Leuk dat een van onze leraressen in spé deze slogan trok, hopelijk weet ze de aandacht te trekken van haar toekomstige leerlingen en kunnen zij de les die ze geeft volgen en is ze ook in haar doen en laten navolgbaar. En dan heb je nog onze jongste telg, die ook een ballon mocht schieten. Hij kreeg de slogan: “Laat je uitdagen”. Zijn tantie, die dezelfde slogan getrokken had, wist wel wat dit wilde zeggen. Ze had zich voorgenomen hem uit te dagen, zodat hij aan het einde van het kamp eindelijk zou kunnen praten, want dat vlot nu nog niet zo. Challenge accepted! We zijn benieuwd of dit gaat lukken. Een ander trok de slogan: “Trek iets positiefs aan, dat past altijd!” Ook deze slogan kun je op meerdere wijze uitleggen. En zo kan iedereen op weg gaan met zijn slogan en die vertalen naar zijn eigen leven.
Tot grote blijdschap van iedereen werd ook de (wereld)befaamde snoepmand tevoorschijn getoverd, met daarin de zelfgemaakte snoepzakjes. Met veel plezier liepen de zusjes Angelica trots rond met de mand en deelden met hulp van Ellemijn de zakjes uit. Zoals elk jaar zijn er sommigen die het in één achter elkaar opeten en anderen die er heel spaarzaam mee rondlopen en hun voorraadje spreiden over meerdere dagen. De kunst is wel dat ze het felbegeerde zakje met inhoud goed in de gaten houden, want er zijn altijd kleine kapers op de kust die hun eigen buit al verspeeld hebben en dan nog rond speuren om nog ergens een snoepje te kunnen bemachtigen. Er zijn ook gulle gevers die nog een dag later van hun goed bewaarde zakje uitdelen. Voor ons volwassenen is hier op meerdere vlakken veel te leren, niet voor niets luidt het spreekwoord: “Word als de kinderen!” Zij geven je echt een andere kijk op het wereld, als je in staat bent om je te verplaatsen in hun schoenen ziet de wereld er soms heel anders uit en doet menig kind ons hier op meerdere vlakken nog wat voor. Mede daarom kunnen we niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar we zijn dat we elk jaar opnieuw het vertrouwen van de ouders krijgen om een klein weekje heel intensief met elkaar te mogen optrekken. Wij zouden dit voor geen geld ter wereld willen missen!
Na de lunch liepen de meesten richting het grote veld. Deze keer voor een potje slagbal. Bij het maken van de teams had iedereen een nummer gekregen. De kleintjes dachten hier anders over: het was toch veel leuker om samen in één team te zitten. Stilletjes waren een aantal van de meisjes daarom met z’n allen in een van de teams gaan staan en dat had niemand in de gaten gehad. Daardoor lag dit team al heel snel achter op het andere team. Er zou zelfs gezegd kunnen worden dat zij finaal van het veld gespeeld werden. Op een gegeven moment draaiden de kansen, omdat de kleineren gingen douchen en een paar van de (jong)volwassenen extra mee kwamen doen. Hierdoor werden de teams veel evenwichtiger en werd in beide teams hard gespeeld om de knikkers. Wonder boven wonder kwam het ene team daardoor volledig terug en toen geroepen werd voor het avondeten, stond de stand op 49-41 en moest nog één ronde worden gespeeld. Na het avondeten barstte de strijd dan ook wederom los. De laatste ronde werd gespeeld en na deze ronde was de stand 49-49 geworden! Dit leverde natuurlijk een spannende verlenging op die, wat niemand had verwacht, ervoor zorgde dat het team dat eerst helemaal van het veld gespeeld was, won met 60-67. Onder een hard gejuich gingen zij dan ook op de groepsfoto. Het andere team bestond gelukkig uit goede verliezers en met een luid gejuich, onder nog harder, vriendschappelijk, boe-geroep van het ene team, gingen ook zij net zo enthousiast op de foto.
Na dit spel gingen we in groepjes uiteen voor een gezellige, rustige avond. De volwassenen maakten alvast alles klaar voor de knutseldag van morgen, de jeugd speelde spelletjes en sportte op het veld. Voor nu zeggen wij dus: tot morgen!
Wat heerlijk jullie allemaal zo blij en enthousiast te zien! Ga vooral zo door.