Na een onrustig nachtje met onze pubermeisjes, die veel langer aan de gang bleven dan de jongens en die het ondanks alle ventilatoren wel erg warm hadden op de slaapzalen, hoorden we al vroeg in de ochtend, terwijl iedereen nog lief lag te slapen, de haan kraaien. Meteen waren we er als de kippen bij om alle deuren open te gooien, zodat de ochtendkoelte de ruimtes niet alleen kon voorzien van frisse lucht, maar ook enige afkoeling kon brengen. Terwijl iedereen in ‘ons huis’ nog op een oor lag te slapen, genoten we van de opkomende zon. De zon was dit keer prachtig van kleur, bloedrood, en we deden alle moeite om dit beeld met jullie te kunnen delen. Toen Mattie, een van de thuisblijvers, aan zijn vrouwtje, die wel op kamp is, vroeg of de jeugd nog sliep, kregen we ineens het lumineuze idee dat het ook op dit vlak een voordeel is dat we in twee ruimtes bivakkeren en dat de keuken ook daar bemand wordt met een eigen keukenploeg. De kleinste jeugd is namelijk veel eerder wakker en dus werd Marieke gauw geappt en gaven we door dat ze pas met de groep over het erf mocht komen als wij haar een seintje gaven, zodat de groep EN de leiding hier een uurtje langer konden slapen. De voorgaande jaren hadden we vroege vogels bij ons in de keukenploeg, waardoor we altijd gewekt werden door het aroma van de koffie en iedereen al vroeg uit de veren was. Dat gaat dit jaar zeker anders worden en zo zie je ook hier: “Elk nadeel, hep z’n voordeel!”, het is maar van welke kant je het bekijkt. Voor nu genoten we nog van een kopje thee in de stilte voor de storm.
Om 7.30 uur kwam Teun, met Maarten in zijn kielzog, aan lopen. Zij waren de eerste twee die wakker werden. Teun verklaarde dat dit kwam omdat hij nog last had van het ritme van zijn vakantiebaantje. Even later voegde ook Mohammed zich bij hen en kregen ze in de tuin een kopje thee, zodat ook zij de aangename rust nog niet zouden verstoren. Na het kopje thee gingen ze samen oefeningen doen. Door de coronacrisis zijn zij opeens de oudsten op het kamp en ze proberen een goed voorbeeld te zijn voor de anderen. Ze kunnen hierbij in het voetspoor gaan van de oudere jeugd, die dit jaar thuis is, en die ook altijd fanatieke sporters waren.
Om 8.00 uur haalden we uiteindelijk iedereen uit bed, omdat deze groep langslapers anders een gat in de dag zou slapen. En dat terwijl we hen ‘s avonds het bed niet in kregen. Daarnaast hebben we altijd de regel gehanteerd die Mattie introduceerde: “’s Avonds een man, in dit geval dus vrouw, dan ook ‘s ochtends een vrouw!” Na een rustig ontbijt gingen Eefke, Janneke en Noëlle aan de slag met het maken van het dansje voor het kamplied ‘In vorm’, dat als rode draad door ons kamp heen zal lopen. De tekst van dit liedje is als volgt:
Ben jij in vorm, de juiste vorm, de vorm die bij jou past?
Of neem jij alle vormen aan gepast of ongepast?
Pas jij je aan, aan ieders wil, zonder af te vragen: Is dit wat wordt gevraagd?
Refrein
Ben in vorm, de juiste vorm, weerbaar en veerkrachtig.
Blijf in vorm, in goede vorm, flexibel en daadkrachtig.
Neem de juiste vorm aan, de vorm die bij jou past.
Ben en blijf in vorm dan ben jij in goede doen.
Ben jij uit vorm, de juiste vorm, te stijf, te strak, te star?
Houd jij je strikt aan regels vast, beweeg je niet echt mee.
Zit jij op slot en vastgeroest in je eigen denken, gevangen in jezelf.
Ben jij uit vorm, de juiste vorm, te los en vormeloos?
Ontbreekt jou inhoud en structuur, een kader als houvast.
Ontstaat er chaos in je hoofd. Kun je niet meer denken aan wat belangrijk is.
Jij bent in vorm, de juiste vorm, als jij met Liefde kijkt.
Wat goed voor jou of and’ren is door naast elkaar te staan.
De Liefde kent de juiste vorm, vrij en onbevangen. Een hart dat open staat!
Te stijf, te strak, te star, krampachtig of weerbarstig.
Te los of vormeloos, lichtzinnig of luchthartig.
Dus neem de juiste vorm aan, zoals je bent bedoeld, dan ben jij in goede doen!
Een uurtje later kwamen ze weer tevoorschijn en smeedden ze het ijzer terwijl het heet was: de groep werd bij elkaar geroepen en de eerste paar delen van het dansje werden aangeleerd. We deden dit in eerste instantie met behulp van de ingezongen cd’s. Tijdens het oefenen kwamen we er echter al snel achter dat we het liedje wel wat vlug, qua tempo, ingezongen hadden. We twijfelden dan ook niet langer en Marieke haalde alsnog de gitaar tevoorschijn. Zij en Vivian zongen daarna samen, natuurlijk op gepaste afstand van de kinderen, het lied langzamer voor en dat maakte het aanleren van het dansje stukken makkelijker.
De ouderen, die de bewegingen vlugger onder de knie hadden, besloten nog een potje voetbal te gaan doen op het grote veld, terwijl de kleinsten nog verder oefenden. Op een gegeven moment kwam Ali echter zeggen dat Omar wilde weten wanneer de ‘boterhams’ eraan kwamen, want hun magen begonnen weer te knorren. Ze moesten natuurlijk nog even geduld hebben, omdat het zeker nog een uur zou duren voordat het lunchtijd was. In de tussentijd deden de bidons van Anytime op meerdere fronten dienst. Zo zagen we namelijk ineens een groepje jonge meisjes een ‘bottle flip challenge’ doen en oefende een ander groepje met de ‘Cupsong’. Talitha en Kaylin zaten ondertussen gezellig samen eikeltjes te schillen en leerden ons hoe je niet alleen ‘het mutsje’ eraf kon halen, maar ook hoe je ‘het jasje’ uit moest doen. Binnen de kortste keren hadden ze zo een heel voorraadje geschild!
Na de lunch mochten Omar en Ali de befaamde snoepzakjes uitdelen. Omar bewaakte ze met zijn eigen leven en zorgde ervoor dat niemand twee zakjes pakte. Er werd druk over en weer geruild met snoepjes en menig zakje overleefde het niet lang, terwijl anderen juist heel zuinig hun snoepjes telden en zelfs goed weglegden voor de dag van morgen. Cassie had de pech dat er een stuk kies bleef plakken, terwijl ze in haar snoepvis beet, met het gevolg dat ze nu een gat heeft, dat gelukkig geen pijn doet.
Om half vier, toen de hitte buiten niet meer te harden was, werden er op het andere terrein waterspelletjes gespeeld. Bijna iedereen deed mee en het was werkelijk een genot om te zien hoe iedereen rende alsof zijn leven er van af hing en hoe ze elkaar met waterballonnen bekogelden. Michiel stond tussen de twee teams in en, met assistentie van Noëlle en Eefke, hield hij telkens een waterballon omhoog, terwijl hij een cijfer riep dat correspondeerde met een van de jongeren uit elk team, die aan weerskanten van de lijn tegenover elkaar stonden. Degenen die het eerst de waterballon uit zijn handen wist te grissen, mocht deze stuk gooien op de ander. Toen de ballonnen op waren, werd het natuurlijk al snel een heus watergevecht, dat een welkome verfrissing was. In ‘no time’ waren de zwarte cementkuipen, die met water gevuld waren, veroverd en werd er gevochten om de tuinslang, met het gevolg dat al snel bijna iedereen tot op de draad doorweekt was. Op een paar enkelingen na, die zich wisten te verschuilen achter hun fototoestel en filmcamera.
We maakten van de nood een deugd en na het eten van een ijsje, douchten we alle doorweekte kleintjes alvast, om daarna met brooddeeg te gaan kleien. Iedereen mocht zijn eigen kunstwerk vorm geven en als ze droog zijn, kunnen de werkjes ook nog geverfd worden.
In het beetje schaduw van de bomen hebben we daarna nog ganzenbord en andere bordspelletjes gespeeld. Ali zat er op een gegeven moment zuchtend en steunend bij en zei dat hij ging verliezen, want “die dobbelsteen deed het niet en hij gooide alleen maar lage cijfers!” Doordat hij steeds in alle eenvoud uitspreekt wat hij denkt, kun je hem ook heel makkelijk in zijn denken bijsturen. In dit geval dus dat er niets mis was met de dobbelsteen, maar met zijn eigen gooien. Spelenderwijs leren we de kinderen hier dan ook van kleins af aan dat je het spelletje afmaakt als je er aan begonnen bent, ook al ben je aan het verliezen en dat is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Zeker niet als je bij het ganzenborden steeds van de trap valt.
Rond het avondeten begon het toch wat te rommelen in de lucht en kwam iedereen als vanzelf naar binnen lopen. We besloten op dat moment om de groepen alvast te splitsen: de kleinere kinderen gingen naar hun eigen gebouwtje en ook na de maaltijd besloten we de splitsing er voor vanavond in te houden, om zo wat rust in beide groepen te creëren. Na het eten startten beide groepen met de stoelendans. Dit zorgde voor veel hilariteit en bij beide groepen ging het er fanatiek aan toe. Meermaals zagen we gekke sprongen: zo sprong Abdallah over een stoel om te kunnen winnen en tijdens het duel tussen Nathan en Mohammed kwam Nathan als winnaar uit de bus, doordat hij de stoel snel wist weg te trekken onder de billen van Mohammed uit. Daarnaast merkten we dat een ‘VAR’ ook bij de stoelendans een uitkomst kan bieden om antwoord te geven op het vaak voorkomende vraagstuk: “Wie zat er nu eerst op deze stoel?”
Na de stoelendans vermaakte iedereen zich met spelletjes. Daarnaast merken we dat de Lego en Belville, die al jaren geleden bij elkaar gespaard zijn door de jeugd die nu inmiddels al zo oud zijn dat ze niet mee op kamp mochten door de coronacrisis, wederom dienst doen. De kleinere kinderen zitten uren te bouwen en het ene verhaal na het andere ontstaat zo tijdens het spelen. We hopen vanavond wat eerder te kunnen slapen, zodat we morgen weer fris en fruitig aan onze knutseldag kunnen beginnen! We houden jullie op de hoogte.
Degene die de ochtendfoto gemaakt heeft tijdens het “goudenuurtje” heeft vast een fotocursus gevolgd! Bij ’n opkomende zon is de kleurentemperatuur goed, zeer gunstig om te fotograferen, chapeau voor de fotograaf! Ontzettend leuk dat de kinderen genieten. Marieke en Vivian ik mis wel geluid bij het kamplied! Erg professioneel dat jullie de “VAR” kunnen hanteren, eind goed al goed. Geniet allemaal, groetjes van Ad
Leuke activiteiten, aan de gezichtjes zie ik dat iedereen geniet. Fijne dagen
Leuke waterspelletjes! 🙂