Gisteravond kroop de laatste deelnemer rond de klok van 01.00 uur het bed in. De jeugdigen waren elk op de tijd van hun eigen leeftijd naar bed gegaan en fijn gaan slapen, behalve ons tweejarige peutertje Manuel. Die weigerde te gaan slapen, terwijl dat in het dagelijks leven geen enkel probleem is. Hij was zo onder de indruk van alle indrukken, die hij had opgedaan van ongeveer zeventig andere vriendjes en vriendinnetjes, dat hij zijn draai niet kon vinden. Loeke, zijn moeder, keek dat een uurtje aan en aarzelde toen niet lang. Ze zette hem in de auto en reed huiswaarts. Thuisgekomen viel hij in zijn eigen vertrouwde bed meteen als een blok in slaap en vanmorgen was hij in alle vroegte van de partij en had niemand in de gaten dat hij terug van weggeweest was. De andere kleintjes sliepen als rozen en lieten zich door de regen, die in de avonduren op het dak tikte, in slaap wiegen. De oudere jeugd onder ons speelde nog verschillende spelletjes, terwijl anderen onder hen gespannen gingen kijken met wie ze in het groepje zaten en welk liedje ze geschoten hadden. In elk liedje zit namelijk een boodschap verwerkt. Een boodschap die je iets kan vertellen over het leven, als je er wat beter naar wilt en durft te kijken. Zeker de oudere jeugd, waarvan velen al van kleins af aan met ons meegaan, gebruikt de liedjes vaak als handreiking of als geestelijk voedsel voor onderweg, in het kader van levenslang leren. De afgelopen jaren werd heel vaak nog verwezen naar een van de liedjes, die iemand eerder had geschoten, als een jeugdige in het persoonlijke leven ergens tegenaan liep. Dat laatste is heel leuk om te zien. Het liedje kan dan als een kapstok dienen waaraan je dingen die je meemaakt, kunt ophangen. En op deze wijze kan het reisattribuut dat dit jaar geschoten wordt ons ook iets vertellen en daarbij als wegwijzer dienen.
Tijdens het ontbijt was het een stuk rustiger in de grote zaal dan gisteravond bij het avondeten. Behalve ons ontbijt smeerden we ook boterhammen voor de lunch, zodat we ’s middags niet weer allemaal brood hoeven te smeren, maar gezellig samen buiten kunnen eten. Een groot voordeel hiervan is dat het ons scheelt in afwas. De klaargemaakte lunchpakketjes werden na het ontbijt opgehaald door de twee kleinste deelnemers van het kamp.
In de mis, die we iedere dag op kamp samen vieren, sprak deken Bouman over de betekenis van de lezingen van vandaag. Hij legde ons uit dat ruzies tussen mensen vaak te maken hebben met gelijk hebben, jezelf belangrijk vinden, vinden dat je meer bent dan de ander. Aan Jezus wordt in het verhaal gevraagd: “wie van ons is de belangrijkste?”. Maar Jezus zei niks, hij nam alleen een klein kind en zette dat vooraan. Waarom hij dat deed? Een klein kind, legde deken Bouman uit, zegt nooit “ik ben de belangrijkste”. Grote mensen maken oorlogen, niet de kinderen. Ook in het verhaal van het verloren schaapje hoorden we dat de herder niet één maar alle schapen belangrijk vindt. Dat verhaal sluit aan bij het eerste, want welke kleur we ook hebben, waar we ook wonen, wat we ook doen, dat maakt voor God niets uit, zei de deken. Dus we hoeven niet te kijken wie van ons de belangrijkste is, want voor God zijn we allemaal even belangrijk! En wat moeten we daarmee doen? Op tocht gaan zonder onszelf belangrijk te maken en onszelf steeds geven aan de ander, zoals we ook op kamp zijn gegaan om het niet alleen leuk te maken voor onszelf, maar vooral ook voor de ander. Na de mis maakten we meteen een groepsfoto met de deken, maar niet voordat we eerst met z’n allen een treintje hadden gemaakt, waar de twee jongsten onder ons het begin van vormden. Ze wisten niet wat er gebeurde, toen de een na de ander bij hun aansloot en ze ineens achter zich keken en een hele sliert mensen achter hun aan liep.
Het is een feestje om mee te mogen kijken door de ogen van kinderen. Hun verwondering te mogen zien en de onbevangenheid waarmee ze zich bewegen, maakt je een gelukkig mens. Ze hebben zo weinig nodig om tevreden te zijn. Na het maken van de foto haalden we het speelgoed van de kleinere kinderen naar de grote speelzaal en hebben de kleintjes en zelfs enkele groten, uit pure nostalgie, bijna de hele middag buiten in het zonnetje gespeeld met de LEGO. Ze hadden het echt naar hun zin, ondanks dat er om hen heen ook veel bedrijvigheid was.
De groteren zagen hun kans schoon en strikten Theo en Michiel en trokken met hen naar het grote voetbalveld. Eerst ging er alleen een klein groepje naar het voetbalveld en schoot een balletje over. Na niet al te lange tijd groeide de groep en kon er een wedstrijd gespeeld worden. De een wat fanatieker dan de ander, maar wel altijd sportief. Iedereen, van groot tot klein, werd betrokken in het spel. De tijd vloog voorbij.
Na een kleine drinkpauze werd er verder gevoetbald en was het al snel weer lunchtijd en werden onze lunchpakketten uitgedeeld. Als verrassing werden nog de laatste restjes opgewarmd van het avondeten van gisteren en dat smaakte bijna nog lekkerder dan de dag ervoor.
In de tussentijd vogelden we uit waar de telefoon van Loeke uithing. Zij was gisteren op de heenweg nog kinderen gaan ophalen en had toen in een handomdraai haar telefoon op de auto van Petra gelegd, toen ze één van de kinderen in het autostoeltje moest zetten. Zonder erbij stil te staan, reden ze even later weg en zag ze op de autoweg ter hoogte van Spaubeek een telefoontje op zich af vliegen en toen zei Loeke nog tegen haar bijrijder: “Dat is toch te gek dat iemand gewoon zijn telefoon zomaar weggooit!” ’s Avonds ging ze naarstig op zoek naar haar telefoon, maar deze bleek onvindbaar te zijn, totdat ze zich vanmorgen ineens realiseerde dat ze haar telefoon op de auto van Petra had gelegd en één en één bij elkaar optelde. In gedachten schreef ze haar telefoon al af, maar op een gegeven moment gaf deken Bouman de hint om de telefoon ‘op te sporen’ via haar Google-account en zo gezegd, zo gedaan. Zo konden we de coördinaten achterhalen waar de telefoon terecht was gekomen. Geheel in het teken van ons kamp konden we zo de telefoon traceren en stuurden we Noëlle, die vanmorgen had moeten werken, de coördinaten van de locatie door. Zij zette haar speurneus op en stapte in de auto en ging op zoek of ze een spoor van de telefoon kon vinden. En jawel hoor, op een gegeven moment vond ze langs de kant van de weg de overblijfselen van wat eens de telefoon van Loeke was. Hij lag tweehonderd meter verder dan wat het signaal had aangegeven. Ze raapte alle onderdelen bij elkaar, legde ze op haar schoot en reed snel door naar de kampplaats en daar, wonderlijk maar waar, konden ze tot Loekes grote geluk de simkaart en haar geheugenkaart redden. Dat was nog een geluk bij een ongeluk, want stel je voor dat we niet achter de telefoon aan waren gegaan en deze gewoon hadden opgegeven, dan had ze haar sporen achtergelaten op A76!
Na de lunch kwam de voetbal, de speelkaarten en de bordspellen weer snel tevoorschijn en begonnen sommigen al aan het uitwerken van hun liedje. Het blijft altijd weer leuk om te zien hoe de groten zich over de kleinen ontfermen en meenemen in het hele kampgebeuren. Zij nemen hen in hun kielzog en de kleintjes kunnen hun voeten zetten in de voetstappen die de groteren achterlaten. Ook het spel paard en ruiter is iets wat de oudere jeugd op de jongere groep over weet te brengen. Een spel wat bij ons heel vaak gespeeld wordt, maar wat veel jonge kinderen niet kennen.
Wat leuk is om te zien, is de ontwikkeling die sommigen doorgemaakt hebben. Op een van onze kampen in Zutendaal wilde Kaj toen (7 jaar) niet meedoen met het zingen en dansen van de liedjes. We vroegen hem toen wat hij wel zou willen doen om zijn groepje op geheel eigen wijze te ondersteunen. Zo kwamen we tot een compromis en koos hij ervoor om op geheel eigen wijze zijn bijdrage te leveren door ergens in het liedje met een tak uit een boom te zwaaien. Iedereen loofde en prijsde hem toentertijd voor het feit dat hij zijn groepje niet in de steek had gelaten en op de latere kampen zong en danste hij gewoon met zijn groepje mee. Wat schetste onze verbazing toen we hoorden dat hij dit jaar bij de schoolverlatersmusical, zelfs helemaal in zijn eentje, een solo ten gehore bracht. Dat sterkt ons in de overtuiging dat je een kind niet moet dwingen, maar wel uitnodigen om zijn grenzen te verleggen, zodat hij over zijn eigen schaduw heen kan springen. Er is niets leukers dan getuige te mogen zijn van persoonlijke groei en ontwikkeling.
In de tussentijd gaf Noëlle aan Susha, die uit India komt, haar Nepalese henna waar je prachtige handschilderingen mee kunt maken. Susha vond dat heel leuk om te doen bij de kinderen die dat wilden en zelfs de kinderen die normaal heel beweeglijk van aard zijn, namen nu plaats in de stoel en bleven heel rustig zitten. In de kleine zaal was er ook volop activiteit en creativiteit, want daar werd vrij geknutseld en de jeugd maakte van papier de mooiste creaties.
Na het avondeten werd er in de kleine zaal enthousiast met LEGO gespeeld, er werden door enkele groepjes liedjes geoefend en op het grote veld werd opnieuw voor de gegadigden een voetbalwedstrijd gespeeld.
Toen de voetballers net binnen waren, omdat het begon te regenen, zagen we opeens een heel bijzonder spoor. Er verscheen namelijk een regenboog aan de lucht!
Wat mooie leuke foto’s, nog fijne gezegende dagen samen
Leuk, ja mooie foto’s!
Het is leuk om jullie dagen zo te volgen en zien
Wat mooie foto’s