Lourdes 2024 – dag 7

In de ochtend begonnen we met de Eucharistieviering in de Bernadettekerk. De preek ging over afscheid nemen. We vieren samen de slotviering, liever noemen we dat echter de ‘zendingsviering’. Want het is niet zo dat Lourdes voorbij is als we weer thuis zijn en dat we gewoon de draad van ons alledaagse leven weer oppakken en het hierbij laten. Het is geen kwestie van terugkijken en mijmeren. De apostelen in het Evangelie van vandaag deden dat immers ook niet. Zij gingen aan de slag. Ze voelden zich geroepen om Jezus te volgen in doen en laten. Ook wij mogen onze ervaring van deze bedevaart delen met anderen. We voelden ons geroepen om hierheen te komen en hebben daarop antwoord gegeven. Maar we mogen ons ook gezonden weten om de wereld in te gaan. Niet alleen verhalen vertellen over, maar ook getuigen van wat we ervaren hebben en van wat ons gebeurd is. We hebben moed, geduld en liefde gezien. Samen hebben we er iets goeds van gemaakt. We kunnen het Lourdesverhaal delen, het verhaal van Bernadette, maar we kunnen ook vertellen over het Lourdes diep in ons hart. We mogen het leven thuis gaan leven zoals we hier met elkaar geleefd hebben; geduldig, hoopvol en liefdevol. Lijkt dat onmogelijk? Denk dan aan het Evangelie: ‘wat ge vraagt in Mijn naam, Ik zal het u geven’. Jezus gaat met ons mee met Zijn liefde en kracht, als wij op weg gaan in Zijn naam. Dan kunnen we getuigen zijn van de hoop. De hoop dat het nog kan, Gods rijk hier op aarde.

Na de Mis gingen we met zijn allen richting de ‘kaarsenkapellen’ tegenover de grot om onze groepskaars op te steken. Hiervoor hadden we samengelegd. Toen Noëlle, enthousiast over het grote bedrag dat opgehaald was, de winkel ingelopen was en zei: “We need the biggest candle you have!” werden we al snel richting een dikke kaars geleid. Toen deze toch wat te duur bleek te zijn, riep Noëlle: “Oh, then we need the almost biggest candle!” Zo gezegd, zo gedaan. De winkelier liep de zolder op en kwam met een grote kaars van 20 kilo naar beneden! Deze versierden we zelf met twee stickers: één met het Chrisko logo en één met de afbeelding van Maria, Draagster van het Licht. Dit was de kaars die we aangestoken en achtergelaten hebben voor alle intenties. Intenties van onszelf, intenties die we hadden meegekregen en ook alle intenties uit de Samen Dragen app (Zie hierover: Samen dragen – Stichting Chrisko) werden in gedachten genomen. Voordat we dat deden, werden we eerst nog getrakteerd op een muzikaal intermezzo van onze twee kleine pelgrims, die samen met ons allemaal de liedjes zongen van het kinderkoortje van Chrisko.

Na de lunch gingen we in twee groepen uiteen voor het lopen van de kruisweg. De mensen die minder goed ter been zijn, met degenen die hen begeleidden, liepen de kleine kruisweg, die over vlak terrein gaat. Bij hen sloot een groep van reisleider Louise aan. Dat is super toevallig, want wij kennen haar van de eerste Lourdesreis als Chriskogroep! Toen was zij de reisleider met wie we samen in Hotel Roissy verbleven. Met de teksten uit het Pelgrimsboekje liepen we, onder leiding van Theo, langs alle staties op de kleine kruisweg, waar met witte beelden de lijdensweg van Jezus uitgebeeld is.

De overige mensen uit de groep liepen de grote kruisweg. Pastoor Blom vertelde dat een kruisweg een spiegel van ons leven mag zijn. Het is een weg van diep vallen, kruiswegen en alles wat we verder nog meemaken. We lopen veertien staties langs en mogen alles wat Jezus meemaakt langs ons eigen leven leggen en zo van Jezus leren, de ervaringsdeskundige bij uitstek. Ook deze groep liep aan de hand van de teksten uit het Pelgrimsboekje langs de staties. Onderweg lieten we alles tot ons spreken, zelfs de bordjes langs de weg, waar we op konden lezen: “Nood aan liefde? Bel dan nu!”. Toen de groep bij de zesde statie aankwam, waar Veronica het aangezicht van Jezus afdroogde, vertelde Oksana ons dat zij vanmorgen, samen met Veronika, bij een Grieks-Katholiek klooster was geweest en dat hier een zuster aan Veronika verteld had over de zesde statie. In het Oekraïens had de zuster Veronika helemaal verteld over de afkomst van haar naam! Hierdoor was het verhaal voor Veronika volledig gaan leven. Veronika stond dan ook met open mond te kijken en riep hardop: “Dezelfde naam! Dezelfde naam!”.

Na het lopen van de kruisweg ging ieder zijn eigen gang. De één bracht Maria nog een laatste bezoekje bij de grot, de ander ging even van het zonnetje genieten op het grasveld of kocht nog de laatste souvenirs voor thuis of ging terug om zijn koffer in te pakken. Rond de klok van zes verzamelden we allemaal bepakt en bezakt met onze souvenirs in de lobby en daar zegende pastoor Blom niet alleen de souvenirs, maar ook ons vaandel dat deze week voor het eerst in gebruik is genomen.

In de avond kregen we ‘hoog bezoek’. Hulpbisschop Woorts en Vicaris Cornelissen zijn de gehele week langs elk hotel gegaan om met de verschillende groepen te eten. Wij waren, naar hun eigen zeggen, de kroon op hun week. En we hebben ervoor gezorgd dat ze ons niet zullen vergeten. Na de maaltijd hebben we drie liedjes voor hen gezongen en hen het gebedsprentje en de lichtgevende rozenkrans aangeboden van Maria, Draagster van het Licht. Tijdens het tweede liedje, het liedje van de kleinste Chriskodianen, ontstond een heuse polonaise, waarin beide gasten aansloten.

De afgelopen dagen hebben we samen gevierd, goede gesprekken gehad, blijdschap en verdriet gedeeld. Het normale leven gaat weer door, we gaan de draad weer oppakken. Wij mogen onze ervaringen van deze bedevaart gaan delen met anderen. We mogen ons gezonden weten, om de wereld in te gaan, de wereld van ons alledaagse leven. Waarin we niet alleen de verhalen vertellen van de afgelopen dagen, maar ook getuigen wat er de afgelopen dagen gebeurd is en wat we gevoeld hebben. Met elkaar en voor elkaar hebben we een mooie bedevaartweek gehad, maar het is nog niet voorbij zoals we misschien wel denken. We nemen Lourdes mee naar huis!