Lourdes 2024 – dag 6

Vanmorgen in alle vroegte verzamelden alle vroege vogels in het restaurant waar ze eerst ontbeten en toen van elkaar scheidden, omdat de ene groep naar Bartrès zou gaan en de andere een hele dagexcursie zou gaan maken. Voor de overige pelgrims startte de dag véél later, omdat zij pas om 10.00 uur de mis zouden hebben. Onderstaand, verdeeld in tussenkopjes, kunnen jullie over de verschillende excursies van vandaag lezen!

Wandeling naar Bartrès

De groep van Bartrès, waar de schapenstal staat waar Bernadette altijd de schapen hoedde, vertrok om 7.30 uur bij de gekroonde maagd. In de regen liepen we in eerste instantie als een stel makke schapen achter de koplopers aan en sloten de rij. Na een flink stuk gelopen te hebben, kwam de hele kudde er ineens achter dat we niet op de juiste weg zaten. Dat hield in dat we rechtsomkeert moesten maken en de berg, die we eerst afgelopen waren, weer op moesten lopen. Doordat we omdraaiden, liepen wij ook ineens op kop. Dat leverde echter één probleem op: ook wij kenden de weg niet en waren ook, gelukkig maar gezien omstandigheden, géén tochtleider. Ondertussen klonk er steeds meer geroezemoes en gemor en terug op het beginpunt, haakten de eersten al af. De groep die in eerste instantie meer dan 65 mensen bevatte, dunde steeds meer uit. Waar wij de lol ervan konden inzien, was dat voor velen niet het geval. Zij maakten zich druk of ze door het oponthoud wel het uitstapje naar de Gavarnie zouden halen. Wij genoten van de natuur, de haan die kraaide en de nieuwe dag inluidde en de sneeuw die we op de bergen zagen. Onderweg moest er ook hier en daar een plaspauze worden ingelast en dat maakte dat er op een gegeven moment mensen achterbleven. Vivian, die er ondertussen voor gezorgd had dat zij de laatste man was, om zo de groep wel bij elkaar te houden, had Mattie gewaarschuwd dat de ruimte tussen de groep, door de plaspauzes, te groot was geworden. Ze zag de groep steeds meer uit het zicht verdwijnen, nadat iemand hele hoge nood had en dat wat langer bleek te duren. Daar de afstand groter en groter werd, belde ze dus naar Daniël en gaf door dat ze de weg terug moesten lopen om zo levende wegwijzers te vormen die de achterblijvers de weg zouden wijzen op het moment dat zij wel verder konden lopen. Zo konden wij even later de anderen bijbenen, maar niet voor lang, want het volgende obstakel moest worden overwonnen. Onze jonge volwassenen bedachten hier echter een oplossing voor en begonnen met het achterlaten van sporen. Één spoor dat ze uitzetten, werkte echter niet. Onze juffen, Janneke en Eefke hadden twee koeien gefotografeerd en die gestuurd met een pijl hier naar rechts. Ze waren er helemaal trots op tot Valerie zei: “Maar wat nu als die koeien in de tussentijd weglopen?! ” Ja, toen wisten ze dat ze het over een andere boeg moesten gooien en als indianen sporen op de grond moesten maken. Loeke pikte die meteen op en zo vonden we onze weg en voegden, voordat de mis begon, in bij de groep. Bij de schaapskooi aangekomen vonden we het laatste teken. De foto spreekt voor zichzelf denken wij, wij hadden de finish gehaald!

Voor ons was de weg naar Bartrès veelzeggend en veel betekenend, want het spreekt toch voor zich dat we uiteindelijk met maar 45 van de ongeveer 70 mensen aangekomen zijn bij de schaapskooi om de Heilige Mis te vieren. Is dat in het echte leven niet net zo? Dat we met velen op weg gaan en naarmate de weg volgt en tegenslagen zich aandienen, andere verwachtingen gaan opspelen waardoor de wegen zich kunnen scheiden van elkaar en ieder zijnsweegs kan gaan? Wij waren in ieder geval blij dat we vol gehouden hadden en de prachtige viering, met kippenvelmomenten, hebben kunnen opluisteren en meevieren. Zeker toen het weer steeds meer opklaarde en de paraplu’s konden worden weggestopt. Pastoor Blom was ook meegelopen en mocht de Mis celebreren. Hij sprak over ‘innerlijke drang’. Bernadette verbleef vaker periodes in Bartrès, bij familie. Zij leed aan astma en de lucht in Bartrès was gezonder. Maar daarnaast had haar familie zo een mond minder te voeren, wat zeer welkom was in die tijd, omdat de vader van Bernadette werkeloos geworden was. Bernadette voelde op een gegeven moment echter de drang om terug naar Lourdes te gaan, omdat zij zich voor wilde bereiden op de Eerste Heilige Communie. Ze verkoos het kleine, slecht onderhouden cachot boven de weidsheid en gezondheid van Bartrès, omdat zij zich innerlijk geroepen wist tot Jezus. Hetzelfde was het met de verschijningen. Zij ging niet bij de grot wachten, maar voelde soms opeens de drang om weer naar de grot te gaan en had op die momenten een ontmoeting met Maria. En zo mogen wij ook in Lourdes zijn. We mogen een innerlijke drang ervaren om naar Jezus te gaan. Want Hij is het die ons rust en verlichting kan schenken in tijden dat wij onder lasten gebukt gaan.

Gavernie

De groep die alleen in de middag naar de Gavarnie zou gaan, startte de dag met de Mis op het heiligdom. Zij maakten hiervoor eerst een steile klim, naar de bovenste kerk in het centrum van het heiligdom. Deze is oud en stijlvol, maar daardoor ook smal. Hierdoor zagen we al snel dat er te weinig ruimte was om alle mensen in rolstoelen een plekje te geven. Met wat improvisatie en een aantal ‘Lourdes-wonderen’ lukte het uiteindelijk toch: want we zagen zo een aantal mensen uit hun rolstoel stappen om in de banken plaats te nemen! Dat betekende wel dat iedereen, na de Mis, ook weer terug in zijn rolstoel moest gaan, terwijl op hetzelfde moment de Italianen al binnenkwamen voor de volgende Mis. Het was een gemanoeuvreer van jewelste, maar uiteindelijk wisten we iedereen ook weer goed buiten te krijgen.

Sommigen gingen daarna, omdat we toch al op de berg waren, nog naar de crypte, dat is de middelste kerk, en de schrijn met de relieken van Bernadette. Anderen gingen gezellig nog souvenirtjes kopen. Om stipt 12 uur ging echter iedereen aan tafel, zodat we op tijd klaar zouden zijn voor de middagexcursie naar de Pyreneeën. Precies op tijd kwamen ook de wandelaars weer binnen, want een groot deel van hen zou ook mee in de bus stappen richting de Gavarnie. De Gavarnie is de plek waar de Gave ontspringt, op 1400 meter hoogte, een uur rijden dieper de Pyreneeën in. Dit is echt een ontspannende onderneming, omdat er onderweg hele mooie watervallen, kastelen en dorpjes te zien zijn. We zijn hier al heel wat jaren naar toe geweest, maar dit jaar zagen we voor het eerst echt besneeuwde bergen, omdat er veel meer sneeuw dan alle andere keren lag. We konden echt zeggen: ‘in de bergen lag sneeuw’. Bij aankomst in de Gavarnie ging iedereen zijn eigen weg. Een deel wandelde ver richting de rotswanden, een ander deel pakte de winkeltjes mee en eindigde op een terrasje in de zon.

Op de terugweg moesten we stoppen voor ‘een paar schapen’ op de weg. Maar een paar, werden er al snel meer en uiteindelijk nog meer. Het bleek een kudde te zijn van zeker 75 (?) schapen en maar liefst 4 herders. Schapen bleken in de bergen voorrang te hebben en onze chauffeur wachtte dan ook heel geduldig totdat de hele kudde uit de wei op straat was gekomen en de bus gepasseerd had. Hierna verliep de terugtocht voorspoedig en waren we mooi op tijd weer terug voor het avondeten.

Dagtocht Pyreneeën

Bij het avondeten zagen we ook de vroege vogels, die vanochtend al in de bus gestapt waren. Zij ondernamen een dagtocht in de Pyreneeën en maakten onderweg meerdere stops waar genoten kon worden van de natuur. Onderweg kun je bijvoorbeeld de grens met Spanje zien en uiteindelijk stopt ook deze excursie altijd in de Gavarnie. Ook deze groep was aardig verrast door de hoeveelheid sneeuw die zij tegenkwamen. Ze begrepen van een van de bewoners dat dit inderdaad ook een unicum is en dat normaal vanaf februari meestal geen sneeuw meer valt.

Thuisblijvers

Een nog veel kleiner groepje bleef lekker thuis. Zij namen het ervan, want het zonnetje stond hoog aan de hemel. Een aantal van hen gingen nog in de baden of kuierden wat rond langs de winkeltjes en terrasjes. De kinderen gingen naar het grasveld. Onderweg zag Manuel opeens een paar hele grote potloden staan, nog groter dan opa Mattie. Hij was natuurlijk nieuwsgierig wat daar was en vroeg of hij eens mocht gaan kijken. We kwamen zo terecht in ‘Petit maison de Bernadette’: een kindproof ingerichte ruimte waar kinderen kunnen komen voor het rijgen van een rozenkrans, het naspelen van het verhaal van Bernadette met behulp van playmobile, het spelen van spelletjes omtrent Bernadettes leven en het bidden van de rozenkrans, het kleuren van beschermhoesjes voor de kaarsjes van de lichtjesprocessie en ga zo maar door! Deze ruimte blijkt er al heel lang te zijn, maar we hebben deze nog nooit gevonden. Jullie snappen natuurlijk dat we deze ruimte niet gaan vergeten, want dit zou een uitkomst zijn om de kindernevendienst vorm te geven. Nadat we hier een tijdje hadden doorgebracht, trokken we verder richting het grasveld om wat te spelen, te stoeien en gewoon gezellig samen te zijn. En ook wij waren weer mooi op tijd terug voor het avondeten en de avond. ‘Na’s avonds nodigde pastoor Blom ons uit om nog een laatste keer naar de lichtprocessie te gaan en daar gaven velen gehoor aan en zodoende werden de rolstoelen opnieuw van stal gehaald en trokken we na het avondeten richting heiligdom gewapend met de kaarsjes in de hand. En wat schetste onze verbazing op de kop van de processie liepen onze eigen mensen.