Lourdes 2024 – dag 4

Anna was gisteravond na de lichtprocessie letterlijk en figuurlijk “naas bis op ut hemme!” Ze snapte nu aan den lijve de uitdrukking, want hoewel ze goed ingepakt had gezeten, was haar de regen waarschijnlijk via de mouw naar binnen gelopen elke keer als ze de kaars omhoog hield en iedereen zong AVE MARIA! Toch klaagde ze er niet over, want ze zei: “ondanks de regen houw ut tog jit biezongers!” En dat kunnen we allemaal uit volle borst beamen. Het is hartverwarmend en bovenal indrukwekkend om met zoveel mensen verenigd te zijn en de lichtprocessie te lopen.

Helemaal opgedroogd verschenen we vanochtend weer aan het ontbijt om vervolgens in colonne richting de handoplegging te gaan, waarbij het altijd de vraag is met hoeveel rolstoelen we gaan en wie er uiteindelijk in de rolstoel terechtkomt. Deze keer liepen we met een stralend zonnetje aan de hemel! De handoplegging is een viering waarbij we aan het einde door een priester of diaken letterlijk de handen opgelegd krijgen. Onze “eigen” pastoor Blom mocht de preek doen en hij sprak, heel toepasselijk, over ‘handen’. We mogen beseffen dat we allemaal (mede)pelgrims zijn. Of we verzorgen of verzorgd worden, maakt daarbij geen verschil. Helpen en geholpen worden, maakt dat er diepgang kan ontstaan. Hier maken we ons geloof concreet en uiten we het in ‘handenarbeid’: handen die rolstoelen duwen, die verzorgen, die ontmoeten en die omarmen. En vandaag dan de handen die opgelegd worden. Bernadette gebruikte, bij de negende verschijning, ook haar handen. Maria vroeg tijdens deze verschijning aan Bernadette om zich te gaan wassen bij de bron en eruit te drinken. Niet bij de Gave, maar in de grot, waar alleen modder lag. Ze maakte zich klein en groef zoals haar geduid werd. Hierdoor kwam zij uiteindelijk bij de bron. Dat is wat wij ook mogen doen tijdens de handoplegging. We mogen ons klein maken en zo vrij spel geven aan God, naar het voorbeeld van Bernadette, door Maria aan haar hand geleid! De handoplegging zelf was een prachtig moment wat veel losmaakte. Ensemble Chrisko mocht tijdens dit bijzondere moment twee liedjes ten gehore brengen en die vielen goed in de smaak! Het regende namelijk complimenten toen de viering voorbij was.

Na de handoplegging trokken we met de hele groep naar het beeld van Maria, de gekroonde maagd. Daar stond de officiële fotograaf al klaar voor onze groepsfoto. Dat verliep dit keer vlotjes en zo stonden we in een mum van tijd met zijn allen op de gevoelige plaat. Toen we daarmee klaar waren konden we alweer terug naar het hotel voor de lunch. In de lobby troffen we onze jongens aan, die onder aanvoering van Daniel steeds betere ‘wheelies’ kunnen maken met rolstoelen. We hadden ze daar een keer op betrapt, toen ze de rolstoelen terugbrachten. Ze hadden op dat moment van de nood een deugd gemaakt en er iets leuks van gemaakt door te gaan oefenen hoe het was om met een rolstoel te rijden en zo kwam van het één het ander. Manuel riep vanuit de kidscorner, toen hij dat zag: “ik denk niet dat mijn oma dat goed vindt!” Jullie begrijpen dat zijn oma (we laten in het midden welke van de twee, hihi) het daarmee eens was, maar heimelijk moest ze er ook om lachen.

Nog voor de lunch wisselden meerderen hun warme kleding in voor een luchtige blouse of zomerjurk. De panty’s gingen weer de kast in en het zonnetje verwarmde ons, wat natuurlijk welkom was na al die regen van de afgelopen dagen. Voordat we de Bernadette kerk in gingen voor de volgende viering, de viering van barmhartigheid deze keer, bleven we zolang mogelijk buiten zitten en genoten van het zonnetje. Tijdens de viering dachten we na over de biecht. In veel documentaires is Lourdes actueel en daarin komt vaak naar voren dat mensen naar Lourdes komen met het verlangen naar genezing of een wonder. Toch is het niet zo eenvoudig en het is ook zeker niet zo dat alleen door de komst naar Lourdes alle pijn als sneeuw voor de zon zal verdwijnen. ‘Naar Lourdes komen’ is geen magie, maar toch kunnen we in Lourdes wel weer op krachten komen. De aanraking van Jezus geeft leven. Vanmorgen hebben we deze leven gevende aanraking gevierd door de handoplegging en tijdens de viering van barmhartigheid werden we uitgenodigd om ons klein te maken tegenover Hem en alles wat ons verwond of pijn doet bij Hem neer te leggen, zodat Hij ons nieuw leven kan geven. We kunnen dan zeggen: “Raak ook mij aan en geef mij genezing”. De biecht is een uitnodiging om te luchten en om innerlijk vrij te worden en te genezen.

Onze jongste deelnemers skipten dit programma onderdeel en spreidden de grote deken uit op het grote grasveld. Daar gingen ze op het open veld, waar dus ook verstopplaatjes zijn, verstoppertje spelen. Zo kwamen we er erachter dat de jeugd creatief en het vaandel multifunctioneel was, want dat was een ideale verstopplaats was om je onzichtbaar achter te maken. Johan sloeg alles; hij besloot om gewoon random tussen een andere groep mensen te gaan staan en daarom was hij voor Theo, die de zoeker was, onzichtbaar geworden. En niet alleen voor Theo, ook de mensen van de groep hadden verder niet in de gaten dat er buitenstaander was aangesloten, waardoor Johan nog minder opviel op zijn verstopplek in de openbaarheid. Daar bleef het niet bij overigens. Johan creëerde meerdere inventieve verstopplekjes, zo zagen we hem ook ineens opgevouwen onder de buggy van Ella zitten.

Terwijl we zo samen op het veld zaten, voelden we opeens een paar druppeltjes omlaag vallen. We lieten ons niet kisten en trokken gelijk de regenjassen weer aan, omdat het inmiddels tijd was voor de sacramentsprocessie. We stonden hiervoor op de startplaats te wachten, maar opeens hoorden we dat de processie niet zou trekken, maar gewoon in de grote ondergrondse kerk zou starten. Dat was vanwege het weer, uiteraard. We waren in de veronderstelling dat we in processie door de kerk zouden moeten lopen, maar bleken uiteindelijk gewoon in de kerkbanken plaats te mogen nemen. We zaten te wachten tot het Allerheiligste binnengebracht zou worden en zagen eerst een stoet vaandels binnenkomen, waarvan er drie gedragen werden door Marleen, Lianne en Esther. En natuurlijk liep ook Mattie met het vaandel mee en wat ons opvalt is dat hij het vaandel steeds het hoogste van allemaal houdt! De ‘sacramentsprocessie’ zelf was erg mooi. Doordat we niet hoefden te wandelen, was er meer tijd om in stilte te bidden. Het is erg bijzonder om die duizenden mensen stil te horen worden. Allemaal alleen met onze gedachten, maar toch ook allemaal samen! Verkwikt kwamen we dan ook uit de ondergrondse kerk en trokken we richting ons ‘vaste stamlokaal’ om ook de innerlijke mens even te versterken met een kopje slagroom met koffie, waarbij we getrakteerd werden op een nieuwe serenade van de zingende ober. Tijdens het avondeten dat hierop volgde, ging Manuel als een echte Houdini met zijn nieuwe castagnetten aan de gang, voor en achter, links en rechts, overal toverde hij het typische, lichte klepper geluidje tevoorschijn. Het schattige was dat hij niet in de gaten had dat wij naar hem keken en dat Ella hem de hele tijd weg duwde, als hij de castagnetten voor haar beeld duwde.

Anna zei gisteravond tegen ons: “Noe bin ich mit u koer op rees en han ich noch ging noet gehürd!” Nou dat lieten we ons geen twee keer zeggen de hele avond hebben we liedjes gezongen. Van alle nationaliteiten passeerden liedjes de revue van Oekraïens tot Kerkraadse dialect en van Indiaas tot Arabisch omdat Veronica erbij was gingen we op een gegeven moment over naar drie maal drie is negen, ieder zingt zijn eigen lied en dat maakte dat we pas een paar uur later stopten.