Lourdes 2024 – dag 3

Vanmorgen bij het ontbijt ontstond, net als vorig jaar, een hele consternatie over de beide ontbijtbuffetten, die beide anders waren ingericht. Iedereen maakte gebruik van beide buffetten, totdat sommige van onze pelgrims te horen kregen dat dit niet de bedoeling was en teruggestuurd werden. Dat riep natuurlijk de nodige vraagtekens op en bij navraag zei de verantwoordelijke die er op dat moment was, dat de andere mensen meer betaalden en dat voor onze groep het meer uitgebreide buffet dan ook niet bedoeld was. We accepteerden dat gegeven in eerste instantie en onze pelgrims gelukkig ook, maar vroegen het wel in de middag bij onze contactpersoon en de supervisor na. Zij sprak het verlossende woord; degene die met ons zaken had gedaan, was een nieuweling en kende de gang van zaken nog niet en daarom klopte het niet wat ze had gezegd. Allebei de buffetten waren voor ons toegankelijk en de mensen die graag vers fruit, een hardgekookt eitje of een pannenkoekje wilden, waren daar natuurlijk blij mee. Wij waren trots dat verder niemand van de groep moeilijk deed en het verhaal voor zoete koek slikte en zijn blij dat we in de middag alsnog even nagevraagd hebben.

Na het ontbijt gingen we opnieuw in processie op weg. Dit keer richting de grot, waar de Eucharistieviering plaats zou vinden. Gewapend met dekens, regenjassen en paraplu’s trokken we richting het heiligdom. Daar werden alle mensen in rolstoelen als eerste geplaatst. Daarnaast wist onze Marieke een zitplaatsje vooraan te bemachtigen. Zij heeft veel last van een been, waardoor ze niet goed kan lopen; in die zin is het voor haar een echte bedevaart, want ze kan niet gaan en staan zoals ze zelf wil. Bij de grot was het een drukte van jewelste. In de drukte zag Noëlle opeens drie jonge meisjes rondom Rajaa staan, de oma van Waseem. Zij waren druk aan het gebaren en toen Noëlle even vroeg wat er aan de hand was, in het Engels zodat ook Rajaa het kon verstaan, gaven de meisjes aan dat ze het rode tasje van Rajaa graag terug wilden hebben. Toen Noëlle verbaasd vroeg waarom, zeiden de meisjes dat deze alleen bedoeld waren voor bedevaartgangers van Huis voor de Pelgrim. Nog verbaasder schakelde Noëlle automatisch naar het Nederlands en zei: “Maar daar zijn wij toch ook van!?” Daar schrokken ze van, want ze waren er automatisch van uitgegaan dat Rajaa, omdat zij Engels sprak, helemaal niet bij de Nederlandse pelgrims hoorde. We hebben er daarna nog hartelijk om gelachen, want het was een heel schouwspel, hoe Rajaa, ondanks hun aandringen, haar tasje niet af gaf.

Pastoor Rick had vooraf bij het priesterteam aangegeven dat ook Theo, als diaken, met ons mee reisde. Hierdoor viel hem vandaag de eer te beurt om in de grot mee te mogen dienen aan het altaar. Een buitenkansje dat hem zomaar te beurt viel. Aan het einde van de viering liep hij hierdoor zelfs, samen met de bisschop richting de sacristie en werd ondertussen een paraplu boven hun hoofden gehouden. Jullie snappen natuurlijk dat hier later grapjes over gemaakt werden en we denken dat hij stilletjes gedacht heeft: “Laat ze maar lachen!”. Mattie daarentegen stond namelijk de hele viering met het vaandel fier rechtop, maar wel volledig in de regen. Het vaandel was gelukkig, dankzij onze goede gever, goed ingepakt in een waterafstotende plastic hoes, die geen druppeltje water heeft toegelaten. Na de viering ging Mattie in galop, verkleumd en nat, terug naar het hotel om zich om te kleden en het vaandel in veiligheid te brengen.

Na afloop van de viering kregen we de mogelijkheid om langs de grot te lopen waar de bron is ontstaan. De rotswand is helemaal glad geworden van alle mensenhanden, die de rots in de loop der tijd al hebben aangeraakt. Als je daar loopt vraag je je af ‘hoeveel generaties zijn ons hier al niet voorgegaan? In wiens voetspoor lopen wij eigenlijk? En voor wie laten wij misschien een voetspoor na, waar de volgende generatie weer zijn op zijn beurt zijn voeten in kan zetten?’

Aan tafel hoorden we van Oksana dat er opnieuw bombardementen plaatsvonden op de plaats waar haar man en vader van onze kleine Veronika, in het leger dient. Onder leiding van Pastoor Blom baden we aan het einde van de maaltijd er intentie van hun Psalm 90 en sloten af met een tientje van de rozenkrans. Hun leed gaat je niet in de koude kleren zitten. Het is een pijnlijk contrast om hun tweetjes zo te zien en tegelijkertijd onze eigen jonge gezinnetjes ernaast. De oorlog komt zo wel heel dichtbij, want zij zijn in dezelfde leeftijdscategorie als onze jonge moeders en vaders. Zelf zegt ze dat ze blij is dat ze op het laatste moment gevraagd is en mee kon gaan, want het is in de opvang waar ze woont niet altijd gemakkelijk. Voor deze reis heeft ze zich helemaal verdiept in Lourdes en het verhaal erachter, want zoals zovelen van haar generatie googlet ook zij er vrolijk op los. Het mobiel verkeer met haar man maakt dat ze verbonden blijft met hem, maar ook dat ze nog met één been vastzit in de oorlog in haar thuisland en de hele dag ermee bezig blijft, want het regent aan berichten over en weer. Dat betekent dat angst en de opluchting elkaar soms in een rap tempo kunnen afwisselen. Veronika voelt alle mood swings van haar moeder haarfijn aan en houdt haar, nauwlettend als een havik, in de gaten. Ze komt dan ook meteen aangerend als ze ziet dat haar moeder ineens van slag is. En zo veranderbaar als het weer kan zijn, zo veranderbaar is het ook in de oorlog. Een uur later kwam gelukkig dan ook het verlossende bericht dat het weer rustig aan het front was en dus stapte Oksana even later, samen met Veronika, veerkrachtig mee met de stadswandeling. Op het kerkhof, waar de familie van Bernadette en alle nazaten begraven liggen, zag Marleen onderstaande grafsteen, die laat zien dat de oorlog van alle tijden is.

Pastoor Blom liep met ons langs alle plaatsen uit het leven van Bernadette. Denk aan haar ouderlijk huis, de begraafplaats waar haar familie begraven ligt, het cachot waar de familie van Bernadette moest wonen toen haar vader werkeloos was geworden en het ‘Father House’, het ouderlijk huis dat aan Bernadettes familie geschonken werd nadat zij de visioenen van Maria had ontvangen. De naam van het huisje sprak wel tot onze verbeelding, want hebben we niet allemaal een father house gehad? Zijn we niet ook allemaal op weg naar ons hemelse Father house? En mogen we niet allemaal onze ouders danken die ons het leven hebben gegeven, want ook dat is in deze tijd geen vanzelfsprekendheid meer.

In de avond stond nog een onderdeel op het programma waar wij met de ongeveer 1100 Nederlandse pelgrims aan deelnamen: de lichtprocessie. Deze wordt in het seizoen dagelijks gehouden op het heiligdom en is altijd erg indrukwekkend om mee te maken. Elf van onze jongeren zouden meehelpen om alles, letterlijk, in goede banen te leiden door bijvoorbeeld met flambouwen op het heiligdom verspreid te staan en zo een route uit te zetten voor de processie. Maar ook door het beeld van Maria dat verlicht wordt meegedragen in de processie met lichtende flambouwen te begeleiden. Dat hield meteen ook in dat de ‘oudere garde’ de rolstoelen voor hun rekening nam, waar een deel van onze pelgrims in zat en zo togen we, weer ingepakt in dekens en regenjassen, richting de processie. Omdat het weer vandaag wat tegenviel, was het ook al snel donker. Dit is voor de lichtjesprocessie mooi en we denken dat de foto’s verder voor zich spreken.