Lourdes 2024 – dag 2

Toen we gisteravond bij het hotel aankwamen, mochten we gelijk naar het restaurant om te gaan eten. Hier zagen we Oksana opeens dolgelukkig worden, omdat bij het hoofdgerecht ewrtenpuree geserveerd werd. Voor ons is dit geen bekend gerecht, maar in Oekraïne werd dit vaker gegeten en voor Oksana was het dus ook al twee jaar geleden dat zij dit at, aangezien het ook al twee jaar geleden is dat de oorlog in Oekraïne begon en zij in Nederland belandde. Daarnaast zagen we het Oekraïense meisje dat we vorig jaar al ontmoetten ook weer. Zij was nog steeds bezig met haar opleiding medicijnen. Volgende week gaat zij voor korte tijd terug naar Oekraïne om haar examens te doen. Ze hoopt hierna te kunnen stoppen in de bediening om haar eigenlijk werk te gaan uitvoeren!

Na het avondeten verzamelden degenen, die daar nog toe in staat waren, voor een gezellig samenzijn in de lobby van het hotel en maakten we beter kennis met degenen die we nog niet of nog niet zo goed kenden. Rond middernacht lag iedereen, van jong tot oud, op een oor en we ontmoetten elkaar weer bij het ontbijt.

Officieel stond er na het ontbijt niets op het programma, dus maakten wij van de gelegenheid gebruik om pastoor Rick te vragen een rondleiding over het heiligdom te geven. Met Dominic en Petra aan kop, gingen we op pad. Met veel verve droeg Dominic daarbij vol trots het Chrisko vlaggetje rond en iedereen bleef zoals afgesproken netjes achter hem. Karin was tijdens de rondleiding de assistente van pastoor Blom. Hij moet dit jaar natuurlijk voor 63 mensen spreken bij de rondleiding. Voor de verstaanbaarheid sprak hij daarom door een microfoon en Karin hielp door het boxje steeds zo te richten dat ook iedereen pastoor Blom goed kon verstaan.

De eerste stop van de rondleiding was op het grote plein van het heiligdom. Daar kijk je direct uit op de drie op elkaar gestapelde kerken. De Rozenkransbasiliek is hiervan de onderste en deze is het laatste gebouwd. Deze kerk is versierd met mozaïeken die de geheimen van de Rozenkrans verbeelden. In de tijd dat deze gemaakt werden, bestonden alleen de Blijde, Droevige en Glorievolle geheimen. Toen de geheimen van het Licht werden toegevoegd door Paus Johannes Paulus II in 2002, zijn deze dan ook alsnog ook aan de buitenkant van de Rozenkransbasiliek weergegeven. Toen Henri dit verhaal hoorde aan tafel bij de lunch, zei hij dat dit ook erg passend is, omdat juist deze kerken altijd zo in het zonlicht staan. Voor ons is het ook passend bij Maria, Draagster van het Licht, door wie wij ons geroepen voelen om de geheimen van het Licht te bidden om zo licht te brengen in het duister.

Aan de overkant van de Gave zagen we de grot liggen. Dit is het hart van het heiligdom, de plek waar de Maria-verschijningen plaatsgevonden hebben en de bron ontstaan is. Bernadette kwam hier vaker om hout te zoeken en moest daarvoor altijd de Gave oversteken, die vlak voor de grot langs liep. Ze was bezig haar sokken uit te trekken om door het water te gaan, toen ze een zachte windvlaag voelde waardoor ze opkeek. Daar zag ze een mooie, vriendelijke witte dame, die naar haar glimlachte. Bernadette begon daarop de rozenkrans te bidden. Toen Maria Bernadette, een aantal verschijningen later, opdroeg om water te halen, dacht zij eerst dat ze water uit de Gave moest hebben. Maria wees haar echter dat ze op een bepaalde plek in de grot moest gaan graven. Zo is de Bron van Lourdes ontstaan. De grot is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven en voor velen een mooie plaats om tot rust te komen.

Opvallend in Lourdes is dat de zieken centraal staan. Zij zitten vooraan in de kerken, krijgen bij de baden voorrang en hebben een eigen zorgcentrum op het Heiligdom, het Accueil, dat gebouwd is in de vorm van twee liefdevolle armen, net zoals de Rozenkransbasiliek. Hierdoor hoeven de ‘niet zieken’ zich niet achtergesteld te voelen, want iedereen heeft wel iets. Denk maar aan geestelijke pijn, zorgen, kwetsuren, angsten of trauma’s.

Toen de rondleiding op het heiligdom was afgelopen, ging ieder zijns weegs. Het was heerlijk weer en de zon scheen volop, dus de jeugd trok naar het grote grasveld en speelde daar naar hartenlust tot het tijd was om te lunchen. Na de lunch werd er eerst met de kinderen in het stoffen blokken paradijs gespeeld en opeens waren we Emanuele kwijt en zagen we onderuit het zit-ei alleen nog maar benen bungelen. Dit tot grote hilariteit van de kleintjes onder ons.

Hierna was het tijd voor de openingsviering van de Lourdesbedevaart. Vandaag kreeg daarbij ons vaandel de eerste vuurdoop! Al sinds we in Lourdes zijn, staat het op de hotelkamer van Mattie en Vivian klaar voor gebruik. Met vele handen is er handenarbeid verricht, denk aan Loeke en Maud die tekenden en kleurden. Denk aan tante Ank die het vaandel maakte en de afbeelding erop borduurde. Vervolgens Frederik, die de lelies aan de uiteindes van hout draaide, Mattie die de voet maakte en Michele die het geheel grondig in de grondlak zette. And last but not least, degene die ons geheel onverwachts een envelop met geld in de hand stopte waardoor we het houten “skelet” konden bekostigen en een plastic opberghoes voor als het gaat regenen! En na al dit harde werken, was het vandaag eindelijk zover. In Lourdes, de plek waar hemel en aarde elkaar raken, kwam Mattie, onze vaandeldrager, met ons eigen handgemaakte Chrisko vaandel naar voren lopen. Wie had dat ooit zoveel jaar geleden kunnen bedenken, dat wij een eigen vaandel kregen met de naam en beeltenis van Maria, Draag⭐ van het Licht!? En wie had ooit kunnen bedenken dat dat op z’n passend moment zou zijn als tijdens deze Lourdesreis, waarbij het thema is ‘Ga in processie…!’. Het ontroerde ons en zelfs Mattie moest een traantje wegpinken en hij was beslist niet de enige.

De preek van deze mis ging over verbondenheid. Terwijl wij hier zijn, is een schrijn van Bernadette in Den Bosch en maakt het een rondgang door Nederland. Een reliek, een stukje grot, wat Lourdeswater en een Maria-beeld. Vele mensen komen hierop af om even met het schrijn mee te lopen, om even een stukje Lourdes in Nederland te vieren. Terwijl velen dit doen, mogen zij even de verbondenheid met Lourdes, met Maria, met Bernadette en via hen met God en elkaar voelen. Je voelt een band geschapen worden als je samen met een lichtje onderweg bent en allemaal één en hetzelfde doel hebt. Zoals velen in Nederland dat mogen ervaren, ervaren wij dit nu ook, op de plek waar alles gebeurde. In het Evangelie sprak God over de wijnstok en de ranken. (Joh, 15:1-8) Hij nodigt ons uit om met Hem verbonden te blijven. Zonder de verbondenheid met God kun je niet geestelijk aansterken en zullen we verdorren. Wanneer je je verbonden weet met God zul je, in zware tijden van lijden, merken dat je anders tegen het leven aan gaat kijken vanuit een dieper besef, een rust en een ervaring van ‘samenzijn’. Bernadette was ziek en zwak en Maria beloofde haar niet het geluk hier op aarde, maar in de andere wereld, waarmee de hemel bedoeld werd. Ze ontdekte hierdoor een andere bron in het leven. Ondanks haar eenvoud, armoede en zwakheid voelde ze zich gekend, gezien en bemind. Net als haar mogen wij dit ervaren. God geeft ons hier drie tips voor:

1. Neem Gods woorden ten harte en toets het leven dat je leeft aan Zijn woorden.
2. Maak geregeld tijd vrij voor een gesprekje met God via gebed en kerkbezoek.
3. Kijk naar de vruchten die je leven voortbrengt en probeer met concrete daden verbonden te blijven door er gewoon te zijn voor elkaar, door om te zien naar elkaar en door zorg te hebben voor elkaar.

Nou… dat kunnen wij in Lourdes heel goed doen. Dit is immers de plek bij uitstek waar we de tijd hebben voor alle drie deze tips. Met jong en oud. Ziek en gezond. Pelgrim en vrijwilliger.

Toen we uit de mis kwamen, regende het en werden gauw de koningsblauwe paraplu’s van Valerie en Silvester tevoorschijn gehaald, zodat we droog terug naar het hotel konden lopen. Zij hadden die vorig jaar uit voorzorg gekocht voor het geval hun huwelijk ‘in het water’ zou vallen, maar ze bleven gelukkig ongebruikt in de doos omdat op hun huwelijksdag stralend weer was. Hier in Lourdes komen ze echter goed van pas, want er kwam een buitje naar beneden vallen.

Droog kwamen we in het hotel aan. We leverden de paraplu’s weer in en togen daarna met een groepje naar het cafeetje met de zingende ober, die we hier elk jaar ontmoeten. Na overleg met zijn baas mocht hij weer zijn stem laten klinken en zong hij uit volle borst het Ave Maria voor ons, met vibratie en al. Al snel was het hierna tijd om te gaan dineren en de rest van de avond samen door te brengen.