Lourdes 2024 – dag 1

Na alle voorbereidingen was het vandaag eindelijk zover en kwamen we van alle kanten bepakt en bezakt aangereden bij het van der Valk hotel in Heerlen. De bus stond daar al op ons te wachten en was in een mum van tijd ingeladen. Deken Bouman kwam tot onze verrassing ook nog aangereden op de fiets en voegde zich bij de groep uitzwaaiers. Voordat we vertrokken vroegen we hem dan ook nog om met ons het reisgebed te bidden en zo gingen we mooi op tijd, gezegend en wel op weg.

De lunchpakketten waren bij het instappen al uitgedeeld en het feit dat er thee en koffie in de bus aanwezig was, werd met gejuich ontvangen. Al gauw zaten we dan ook hoog en droog onder het genot van een kopje koffie of thee een broodje te eten. Buiten regende het ondertussen pijpenstelen, maar dat kon ons niet deren.

We waren nog geen vijf minuten onderweg toen Manuel, van 6 jaar, vroeg: Zijn we er al bijna?” Jullie snappen dat de reisdagen op meerdere fronten een hele uitdaging vormen voor alle reizigers. Het vraagt van iedereen de benodigde flexibiliteit, want we kunnen allemaal geen kant uit omdat we in de bus stevig vastgesnoerd zitten in de riemen. Daarnaast hebben we een heel gemêleerd gezelschap. De oudste pelgrim is 91 jaar en onze jongste 10 maanden. Echt alle leeftijdscategorieën zijn vertegenwoordigd.

Vlak voor we in Tourcoing aankwamen, waar we zouden overstappen in de trein, besloten de meesten nog even naar het toilet te gaan. Zo ook Manuel. Na twee minuutjes hoorde een oplettende pelgrim wat commotie uit het toilethokje komen. Gelukkig tipte zij ons meteen en zo kwamen we erachter dat de deur achter hem in het slot dichtgevallen was. Terwijl we hem rustig probeerden te krijgen, ging opeens ook nog het licht uit, dus jullie begrijpen dat het er niet beter op werd. Van alle kanten probeerden we hem te verlossen uit deze penibele situatie, maar er was geen beweging in de deur te krijgen. Manuel raakte uiteindelijk in paniek en riep snikkend, toen Loeke, zijn moeder, hem tot de orde riep en zei rustig te doen, omdat we ermee bezig waren: “Maar mama, het is zo klein hier! Haal een breekijzer, haal een breekijzer!” Ze verzekerde hem van een oplossing, maar na wat overleg met de buschauffeur, bleek het niet nodig om het breekijzer te halen en kregen we de deur uiteindelijk toch open en kon Manuel getroost worden. Zijn hartje klopte als wilde, maar een goede knuffel deed wonderen en zo was het leed gauw geleden en hopelijk snel vergeten. Dominic had het hele schouwspel gadegeslagen vanaf een afstandje en was dolgelukkig toen hij zijn grote broer uit het toilet zag komen.

Nadat de gemoederen bedaard waren, zagen we buiten de zon doorbreken en arriveerden we in Tourcoing. Het station daar is best klein en daarom kunnen de bussen niet tegelijk aankomen bij het station. De bussen kwamen daarom eerst samen op een bussenverzamelplaats. Het was een kleine parkeerplaats en de buschauffeur vroeg of even iemand hem wilde helpen om zijn bus te keren, want het was voor hem de eerste keer dat hij een drie-asser reed. Esther was, met haar pas behaalde vrachtwagenrijbewijs, de aangewezen persoon om de chauffeur daarbij te helpen en zo stonden we even later, met de neus in de juiste richting, te wachten tot het onze beurt was om naar het station te gaan. Wij maakten van de gelegenheid gebruik om de jongsten onder ons even een luchtje te laten scheppen, voordat we aan de lange treinreis gingen beginnen. Toen het onze beurt was, reden we naar het station, waar de groep, die onder leiding van pastoor Blom uit Bergen en omstreken kwam, zich bij ons voegde en zo vertrokken we uiteindelijk mooi op tijd gezamenlijk naar Lourdes.

We zaten eerste klas! Dat betekent dat we veel ruimte hadden en we hebben een mooie reis gehad. We hadden het achterste gedeelte van de trein voor onze groep alleen. De kinderen zaten allemaal bovenin en grappend werd al gezegd dat het beneden toch wel veel stiller zou zijn. Dat was ook zo, totdat Marleen met haar kruiswoordpuzzel begon en er vanuit alle kanten een handje hulp aangeboden werd en de antwoorden door de lucht vlogen! Boven ging het overigens ook heel goed, de kinderen hielden zich perfect en bijna iedereen heeft wel een dutje kunnen doen.

In Dax, vlakbij Lourdes, werden de twee treinhelften losgekoppeld. Wij zaten in het achterste helft en dat hield in dat wij een uur moesten wachten tot de eerste helft in Lourdes aangekomen was en daar uitgestapt zou zijn. Toen het uiteindelijk onze beurt was, ging alles snel en voor we het wisten, kwamen we, na een goede reis, bij het hotel!