Lourdes 2023 – dag 6

Vandaag was voor het grootste gedeelte van onze groep alweer de laatste dag van onze Lourdesreis aangebroken. Rond half 11 werden zij opgehaald bij het hotel. Nadat zij ‘Te Lourdes op de bergen’ zongen om afscheid te nemen, daalde de rust neer over de bus tijdens de korte rit naar het vliegveld. Eenmaal daar aangekomen, kon er meteen ingecheckt worden. Achter de security was er daardoor genoeg tijd over voor een lekkere cappuccino of een broodje. In de tussentijd kreeg Theo het een beetje benauwd: nadat hij al drie keer alles overhoop gehaald had en zijn tassen leeg had, besefte hij toch echt dat hij niet meer wist waar zijn boardingpass gebleven was! Eenmaal achter de security, kun je helaas niet meer terug, waardoor niemand hem meer een nieuwe pas kon maken. Op hoop van zegen werden we richting het boarden gestuurd om hier uit te leggen wat ons “probleem” was. Gelukkig werd ons dit uiteindelijk bespaard en kwam er iemand van het personeel met een kopie van Theo’s boardingpass, waardoor we Theo zonder problemen het vliegtuig in geloodst kregen. Rond 14 uur zat iedereen dan ook in het vliegtuig en begonnen we aan de terugvlucht.

Van de twaalf personen die nog in Lourdes bleven, omdat zij zaterdag pas met de TGV richting huis zullen vertrekken, bleven er acht nog op de plaats van bestemming. Nadat ze afscheid hadden genomen van degenen die vandaag vertrokken en hen uitgebreid uitgezwaaid hadden en Manuel getroost hadden, die absoluut niet van afscheid nemen houdt, liepen zij naar het heiligdom. Dit kon deze keer niet via de “normale” weg. Er was vandaag namelijk een stuk van de straat afgesloten, omdat het grote dak van de parkeergarage naast het hotel geasfalteerd wordt. Er stond een grote kraan in het midden van de straat, die af en aan teer naar boven takelde met een ketel die in een soort auto zat. Mattie gaf hier een klinische les over en de kinderen keken en luisterden ademloos naar alles wat ze zagen en hoorden. Zo krijgen ze spelenderwijs op meerdere fronten de benodigde bagage mee en raakt hun rugzakje niet alleen geestelijk, maar ook spiritueel gevuld in Lourdes, want hoe fijn is het om te delen in de opgedane levenservaringen van meerdere generaties!?

Eenmaal op het heiligdom, kochten ze de felbegeerde gouden munt waar het jaarthema van Lourdes in verwerkt is. Deze munt is voor een meneer die kerkt in dezelfde kerk als wij. In vroegere tijden deed hij in Lourdes trouwe dienst als brancardier en sindsdien spaart hij deze munten als herinnering aan Lourdes. Elke keer als wij naar Lourdes gaan, vullen wij dan ook zijn bestaande collectie aan. Nu kregen ook Manuel en Dominic van opa deze gouden schat in handen. Manuel was helemaal verheugd en zei spontaan, zijn zakken legend: “Nu heb ik niet alleen een gouden munt, maar ook een rood dopje van een fles en een autootje!”. Onze kleine scharrelaar scharrelt namelijk van alles en overal op wat hij kan gebruiken voor zijn uitvindingen. Niets is hem te gek en in alles wat hij vindt, ziet hij potentie en we moeten zeggen: hij amuseert zich er goed mee. De kinderen zijn deze dagen, durven we volmondig te zeggen, een aanwinst voor de groep geweest en deze ervaring biedt nieuwe mogelijkheden voor de toekomst. We hoorden Noëlle al in de wandelgangen tegen Hugo zeggen: “Dit gaat prima zo met de kinderen, dat biedt voor ons ook perspectief!”, dus we zijn benieuwd wat de toekomst verder nog zal gaan brengen. Zeker nu veel van onze jeugdigen langzaam in de leeftijd komen van trouwen en kinderen krijgen.

Hierna ging het groepje door naar het grote grasveld waar ze spelend en stoeiend in de zon hun tijd doorbrachten. Na de lunch kroop iedereen, behalve Hugo, twee uurtjes onder de wol. Ze merken dat de afgelopen dagen heel intensief zijn geweest en lichamelijk hun tol hebben geëist. De rest van de middag deden ze dan ook rustig aan en lummelden wat rond.

Ondertussen hielden zij ook contact met de groep en hoorden zij al snel dat de groep vliegers zonder veel problemen in Maastricht aangekomen was. Op het vliegveld nam iedereen afscheid van elkaar. Zoals vaak, besloot ook nu een groot deel van alle vliegtuigpelgrims nog even richting het toilet te gaan. Bij de damestoiletten is het dan altijd erg druk. Joke ging dan ook op tijd die kant op en werd, door de drukte, per ongeluk door iemand omver gelopen die waarschijnlijk haast had. Voor ze het doorhad, lag ze op de grond. Gelukkig had Marleen dit meteen in de gaten en sprintte ernaar toe. Er was al een dokter van het Huis van de Pelgrim bijgehaald en Joke werd volledig nagekeken en bleek gelukkig in orde. Ze gaf naderhand zelf aan dat ze het uiteraard wel voelde, maar dat het verder prima met haar ging. De laatste zes pelgrims van onze groep moesten na aankomst nog een uurtje wachten, want zij gingen met een busje naar huis. Dat had eerst voor de chauffeuse nog wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk kwam ze na overleg met de centrale gelukkig vertellen dat ze toch iedereen mee kon nemen. Dat was vanaf het begin ook de bedoeling, maar door een miscommunicatie leek dat een minuut of tien niet mogelijk. Met zorg hielp de chauffeuse toen iedereen, inclusief bagage, de bus in en toen konden ze vertrekken.

En voor degenen die goed opgelet hebben: we missen nog het verhaal van de overige vier achterblijvers. Zij waren vandaag met de bus naar de Gavarnie en Pont d’Espagne en kwamen pas tegen het avondeten, vol verhalen, terug bij het hotel. Hoewel de verwachting was geweest dat zij pas in de Gavarnie al het moois van de natuur zouden mogen bewonderen, bleek de busrit zelf ook al bijzonder op zich. De Pyreneeën, de vele watervallen, de blauwe lucht en het zonnetje zorgden voor het ene prachtige uitzicht na het andere. Halverwege de route hield de bus een pitstop. Terwijl onze vier jongeren op een terrasje neerstreken, genietend van het uitzicht op een prachtige waterval, zagen ze een hoop commotie ontstaan: er kwam een ambulance aanrijden. Niets vermoedend bleven ze lekker zitten, totdat ze opeens een harde windstoot voelden en er vlak over hun hoofden een helikopter overvloog. Er vlogen wat stoelen om en een tafeltje verschoof. Nog steeds had het viertal niets in de gaten, maar toen ze even later weer in de bus stapten, hoorden ze dat er een persoon in de waterval beland was en dat de zoektocht naar deze persoon dus in volle gang was! Met de schrik nog in de benen en na het doen van een gebedje voor de vermiste persoon, vervolgden ze hun weg en kwamen ze uiteindelijk uit op de plek waar de rest van onze groep een aantal dagen geleden ook een prachtige middag beleefd heeft: de Gavarnie. Ook daar genoten ze nog even van de rust, om tegen het einde van de middag moe maar voldaan terug in de bus te stappen richting het hotel!

Al met al kwam er zo weer een einde aan een mooie dag. Voor het grootste deel van de groep zit de Lourdesreis er op en het was wederom een reis om nooit te vergeten, waarin we elkaar nabij waren en kleine wondertjes meemaakten. Denk maar eens aan de blik op een cirkelvormige regenboog, die ons gisteren te beurt gevallen is! Zoals Karin in een reactie al zei, is dit een natuurverschijnsel dat ‘halo’ genoemd wordt. Google leerde ons het volgende: “Een kring van licht rond de zon of de maan, noemt men een halo. Dit natuurverschijnsel komt voor wanneer zon- of maanlicht wordt gebroken door ijskristallen“. Dit was voor ons veelbetekenend, omdat wij Jezus als de Zon in ons leven zien en wij uitgerekend diezelfde avond ook de gebedskaartjes van Maria, Draagster van het licht uitdeelden met de daarbij behorende lichtgevende rozenkrans. Door het bidden van het gebed en de rozenkrans, willen we kringen van licht maken en mensen inbedden in een inbedding van licht van Gods liefde!