Lourdes 2023 – dag 4

Na een lekker ontbijt, begonnen we vandaag met een mis. Het evangelie ging over het bouwen van een huis. Als wijzelf een nieuw huis kopen, kijken we vaak naar de ‘buitenkant’ van het huis. Is het huis groot genoeg, zijn er voldoende kamers en staat het op de plek waar ik wil wonen? Als we gaan kijken naar het nieuwe huis van een ander, kijken we voornamelijk naar de ‘binnenkant’ van het huis. Hoe is het huis ingericht, welke kleuren zijn er gekozen en hoe gezellig is het geheel geworden? Naar het fundament kijkt echter meestal niemand. Op stevigheid en of het huis storm en slagregens kan weerstaan, zal niet snel door iemand getest worden. Dit was heel anders in het evangelie van vandaag, waarin Jezus juist sprak over de stevigheid van (het fundament) van een huis. En zo zou het eigenlijk ook met het leven moeten zijn! Wat kan ons helpen om met de stormen in het leven om te gaan? Iedereen krijgt stormen te verduren, dus daar moeten we ook rekening mee houden. Het is onvoorstelbaar dat iemand een huis zonder fundament langs een rivier zou bouwen. Het is dus eigenlijk raar als we dit wel met ons leven zouden doen, door te bouwen op aardse zaken zoals geld, bezit, schoonheidsidealen of vriendschappen. In het evangelie gaf Jezus het antwoord: in de zoektocht naar geluk en veiligheid, is het slim om te bouwen op Gods rots. Dan pas zal je leven standhouden, dan pas zie je bij moeilijkheden welke weg je het beste kunt nemen. Op Hem kun je bouwen en vertrouwen. Hij zegt daarmee niet dat we dan een gemakkelijk leven zullen hebben, want wie gelooft, zal uiteindelijk ook een kruis moeten opnemen. Maar belooft ons wel dat Hij erbij zal zijn, wanneer het voor ons tijd is om het kruis op te nemen. Dit mag voor ons een oproep zijn om Zijn woorden niet alleen te horen, maar ook in de praktijk te brengen. Om ons in doen en laten in te zetten voor een ander. Net zoals we dit in Lourdes doen, door in woord en daad klaar te staan voor een ander, een luisterend oor te zijn en open te staan voor wat anderen meemaken. Een mooi thema dus weer, waar we mee verder kunnen.

Na de eucharistieviering trok de hele mensenmassa en masse de zon tegemoet en nadat we ons daardoor even hadden laten opwarmen, gingen we weer snel terug naar het hotel om te eten, want om 13.30 uur zou daar de bus voorrijden voor ons uitstapje naar de Gavarnie. De Gavarnie is de plaats in de bergen waar de Gave, die dwars door Lourdes stroomt, ontspringt. Halverwege de rondrit stopten we zoals gewoonlijk bij de Pont de Napoleon. Volgens oud volksgebruik zou je twee keer over deze brug moeten lopen en dan zou je het jaar daarop zwanger raken. De grapjes waren niet van de lucht richting onze hoogzwangere Noëlle en Theo, onze diaken, ging er grinnikend vanuit dat Noëlle en Hugo afgelopen jaar, toen ze ook in Lourdes waren, dit gedaan hadden. Noëlle reageerde echter meteen heel ad rem door te zeggen: “Nee, nee, Theo, dit hebben we helemaal zelf gedaan, want vorig jaar mochten we de bus niet uit!” Natuurlijk beseffen we ten volle dat kinderen krijgen niet alleen onze eigen verdienste is, maar dat nieuw leven een Godsgeschenk is wat niet iedereen gegeven is in het leven. Hier in Lourdes is kinderloosheid ook een groot verdriet en gemis voor mensen, dat ze aan de voet van Maria neerleggen. In Lourdes kom je namelijk een veelheid aan kruisen tegen, in alle soorten en maten en hoor je levensverhalen waar je de haren rechtop van gaan staan en we merken dat het echt zo is zoals het spreekwoord zegt: “Elk huisje heeft zijn eigen kruisje” en dit zie je hier aan den lijve soms bewaarheid. Je verwondert je vaak over wat mensen allemaal voor de kiezen krijgen en hoe zij toch nog in staat zijn gebleken om de draad van het leven weer op te pakken. De veerkracht en de draagkracht die sommige mensen tentoon spreiden, is soms ongelofelijk en moeilijk voor te stellen. Hun verhalen zijn waarachtige getuigenissen van geloof, waar je U tegen zegt. Het lijden heeft hen immers niet klein gekregen, omdat ze in staat van genade zijn gesteld om hun eigen kruis in het kruis van Jezus te leggen!

Eenmaal in de Gavarnie aangekomen, hebben we genoten van de schoonheid van de natuur en nog samen op een terrasje gezeten. Anderhalf uur later stapten we weer met roodverbrande gezichten de bus in, op weg naar huis. Moe, voldaan en verrijkt met allerhande wetenswaardigheden keerden we al slingerend terug uit de Pyreneeën. Sommigen viel deze terugreis van optrekken, remmen, dalen en het maken van haarspeldbochten erg zwaar op de maag en een enkeling vulde zelfs tot hun grote ellende een plastic zakje.

Eenmaal terug in het hotel zagen we de thuisblijvers weer. Zij hebben vandaag ook genoten van hun dag. Loeke, Gijs en de kinderen hebben, samen met nog wat andere kinderen, een afspraak gemaakt om in een klein toeristisch treintje mee te rijden door Lourdes. Nadat zij dit gedaan hadden, kwamen zij samen met de rest van de thuisblijvers. Eerst genoten ze lekker van een ijsje op het terras, maar al snel maakten zij nog een korte wandeling langs de grot en vulden zij de flesjes. Ook zij kwamen dus roodverbrand weer terug in het hotel en vertelden honderduit.

Na het avondeten waaierden we uiteen: er stond voor ieder wat wils op het programma. De een ging nog even langs de grot, de ander speelde een spelletje of zong mee bij de lichtjesprocessie. Zo sloten we deze wederom mooie dag op persoonlijke wijze af!