Lourdes 2023 – dag 3

Vandaag hadden we een drukke dag voor de boeg, die al vroeg begon. We kregen namelijk de kans om met het Ensemble Chrisko te zingen in de grote ondergrondse Pius X kerk. Daar werd vandaag de eucharistieviering voor de Nederlandse pelgrims gehouden. Wij zouden vijf liedjes ten gehore brengen, het jongerenkoor uit Ede-Wageningen zou de vaste gezangen voor hun rekening nemen. Toen we echter vanochtend in alle vroegte, samen met het andere jongerenkoor, aankwamen in de Pius X kerk, stuitten we op een geluidsprobleem. Daar zaten we met ons goed fatsoen, mooi op tijd, alles leek in ‘kannen en kruiken’, behalve dan dat de kosters door ziekte ontbraken. En laat dat nu net de mensen zijn die ons, naar het scheen, met één druk op de knop van het benodigde geluid konden voorzien. Na wat op en neer gepraat, besloten we daarom dat we niet alleen de gitaar overboord zouden zetten, maar ook de solo’s lieten vervallen. Om ‘vijf voor twaalf’ kwam er ineens een jonge man aanzetten, die achteraf de reddende engel bleek te zijn. Petra werd bij binnenkomst snel bij de kraag gevat en samen met Emanuele gingen zij met de jonge man mee de geluidskamer in. Daar deden ze beiden hun uiterste best om tijdens de viering ons geluid zo goed mogelijk te versterken en aan de reacties achteraf te horen, bleek dat nog gelukt te zijn. Uiteindelijk konden we hierdoor toch het oorspronkelijke plan volgen en hoefden we gelukkig niet alsnog te improviseren.

De preek ging over water: iets dat in overvloed aanwezig is in Lourdes. Allereest het water dat opborrelt uit de bron en dat Maria heeft laten ontspringen als verwijzing naar de Bron des Levens. Een tweede verwijzing naar water is het water dat onverwacht op kan borrelen tijdens het opsteken van een kaars, tijdens het voeren van een goed gesprek: de tranen van geluk, de tranen van pijn of verlies. Allemaal tranen die staan voor onverwachte, maar mooie momenten. Als derde hebben we dan nog het water dat voor de vele cappuccino’s, biertjes of wijn gebruikt wordt, want ook die horen erbij! Net zoals op de Bruiloft van Kana, waar het evangelie vandaag over ging. De Bruiloft van Kana is een mooi beeld van het leven. Jezus en Maria, die samen op een bruiloft waren, maakten mee wat in het leven ook kan gebeuren. De bruiloft is in volle gang en alles gaat goed, maar plotseling was de wijn op! Het leven is in volle gang, iedereen is gelukkig, maar opeens slaat het noodlot toe of worden we beproefd door onverwachte zaken. In het evangelie horen we daar al de oplossing voor! Maria ziet dan onze nood en verwijst naar Jezus door te zeggen: “Doet maar wat Hij u zeggen zal!” Maria verstaat onze noden en wendt zich daarom tot haar zoon. Jezus verandert water in wijn en kan daardoor weer vreugde brengen, als we daar maar in willen geloven. Jezus brengt ons nieuw leven, een nieuwe toekomst en daar mag het water dat in wijn verandert een teken van zijn. Zo’n zelfde teken gaf Jezus bij de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging. Hier liet hij ons delen in de overvloed van het Goddelijk leven. En Maria hielp Bernadette daarom ook om een kapel te bouwen: een plek waar we dit samen kunnen gedenken. Laten wij in ons hart dus zijn zoals een tempel, waarin ruimte is voor overvloed en waarin wij toewerken naar de Hemelse Bruiloft, door goed te doen, door te delen en door samen te zijn. Dus wanneer het water opborrelt uit ons hart en uit onze ogen, of wanneer het water ons aan de lippen staat, mogen we ons optrekken aan Maria en Jezus zelf. Zij kunnen ons helpen in tijden van zware beproevingen, zodat ook ons water kan veranderen in wijn, zodat ook ons verdriet kan veranderen in blijdschap.

Na de eucharistieviering trokken we naar het plein voor de groepsfoto. Dit jaar werd dat een groepsfoto van alle pelgrims uit Nederland, oftewel: we gingen met ongeveer 1300 man op de foto en we moeten zeggen dat deze operatie vlugger ging dan gedacht. Mevrouw Vork zei dat ze al eens eerder een groepsfoto had gemaakt met zo’n hele grote groep en dat je dan met een loep moest zoeken om te kunnen onderscheiden wie, wie was. Onze lopende groepsleden stonden echter op de trappen opgesteld en zullen daarom misschien wat gemakkelijker te vinden zijn. Net als een aantal van de pelgrims die in een rolstoel vooraan een plekje kregen. Aansluitend werd er ook nog een foto gemaakt van alle jongeren met kardinaal Eijk en last but not least werd er als klap op de vuurpijl ook nog een foto van onze eigen groep gemaakt. Ondanks dat dit allemaal vrij gestroomlijnd ging, konden we eenmaal terug in het hotel bijna gelijk doorlopen naar de lunch. Er ontstond een “internationale tafel”. Dominic kwam op een gegeven moment bij de Filipijnse Nheza zitten. Hij heeft haar vanaf dag één in het hart gesloten en ondanks dat ze niet veel woorden met elkaar kunnen wisselen, praten ze met handen en voeten. Zo zat hij op haar schoot en zei hij ineens, toen hij weer allerlei vreemde klanken hoorde klinken: “Oma, waar komen deze mensen vandaan?”. Nadat hem uitgelegd werd dat een aantal mensen uit Irak kwamen, een mevrouw uit de Filipijnen en een mevrouw uit Nederlands Indië, zei onze driejarige heel serieus: “Maar oma, en ik dan? Kom ik wel uit Nederland of waar kom ik vandaan?”

Na de lunch gingen we in twee groepen op pad voor de kruisweg. Een klein groepje vertrok richting de kleine kruisweg. Deze kruisweg is gemakkelijk toegankelijk voor de rolstoelen. De mooie beelden maakten wederom indruk. Net als het besef dat Bernadette, die eenvoudig en ongeschoold was, een groot inzicht had in hoe we de Liefde in ons leven vorm kunnen geven, namelijk door onze levensopdracht zo goed mogelijk te vervullen en daarbij op de kleine dingen te letten. De kleine dingen zijn het vaak waarmee we de ander kunnen steunen, die een kruis te dragen heeft. Net zoals Veronica bijvoorbeeld deed, die met zo’n kleine daad van Liefde, als het drogen van Jezus’ gelaat, van zoveel betekenis voor Hem was.

Pastoor Blom liep ondertussen met de jongeren en enkele ouderen de grote kruisweg. Hij haakte nog meermaals in op de inspirerende documentaire van de paus en bevestigde en onderstreepte daarmee de boodschap van de paus. Daarnaast maakte hij bij elke statie ook de vertaalslag naar ons persoonlijke leven, wat tot de verbeelding sprak. Er waren twee onbekende mensen bij ons aangesloten. Toen pastoor Blom aan het einde van de kruisweg verwees naar Veerle, het doodgeboren kindje van Loeke en Gijs, draaide dit echtpaar zich om en sloten Loeke en Gijs in de armen. Het bleek dat dit echtpaar twee keer eenzelfde soort situatie meegemaakt had. Op de kruispunten der wegen kruisen de wegen elkaar soms in het kruis oftewel in het lijden dat je van de ander herkent. Dit zijn ook de kleine wonderen in Lourdes. Afstand vervaagt en nabijheid groeit naarmate mensen oprecht samenkomen in geloof. Hier in Lourdes vinden ontmoetingen van het hart plaats, omdat de gemeenschappelijke deler in het hart gezeteld is en de liefde kan zegevieren en verschillen wegvallen. Gezamenlijk trokken beide echtparen het laatste stuk verder en de rest van de groep liep stilletjes door naar de viering van barmhartigheid in de Bernadette kerk.

De Bernadettekerk was afgeladen vol en de viering was erg mooi. Ook tijdens deze viering raakten we geïnspireerd, nu door het thema ‘Vrede zij u!’. Maar hoe moeilijk is het soms niet om de vrede te bewaren? En toch is dat het eerste woord dat Jezus spreekt tegen Zijn leerlingen, die Hem in de steek hadden gelaten en degenen die Hem hadden verloochend. Jezus wilde ons bij de voetwassing niet alleen een voorbeeld geven om na te volgen, maar Hij wil ons ook de voeten wassen! Hij stond al klaar met Zijn liefde voor ons, ver voordat wij die konden beantwoorden. Zoveel houdt Hij van ons dat Hij ons onze voeten wil wassen. Dat is het allerbelangrijkste van ons geloof, dat God onvoorwaardelijk van ons houdt. Vaak houden we niet van onszelf, laat staan dat we geloven dat er iemand is voor wie we de moeite waard zijn, maar God houdt van ieder van ons persoonlijk! Hij biedt ons Zijn liefde en vriendschap aan, wat zou het mooi zijn als wij die konden aanvaarden, ons met hart en ziel aan de Liefde van de Heer over zouden kunnen geven. Door Jezus ons ‘de voeten te laten wassen’, krijgen we de kans om fris en schoon, als nieuwe mensen verder te gaan. Ieder die dat wilde, kon daarom aan het einde van de viering naar een priester gaan voor een persoonlijk (biecht)gesprek en hier werd door menigeen dankbaar gebruik van gemaakt.

En hiermee was het programma nog niet voorbij: we sloten namelijk de avond af met de lichtprocessie. De lichtprocessie is altijd ontzettend mooi om mee te maken. Bij de lichtprocessie vandaag kregen een aantal leden van onze groep een taakje. Zo mochten Mattie, Hugo, Giovanni en Krist, die ongeveer even groot zijn, het verlichte Mariabeeld dragen en stonden vijf van de jongeren met een flambouw om het pad te ‘banen’ en te verlichten. De rest van ons liep mee in de processie en moe maar voldaan liepen we in de avond weer richting het hotel om de avond rustig af te sluiten.