Lourdes 2022 – dag 2

Gisteravond voelde Petra, onze reisleidster, zich niet lekker en in de nacht werd dat er niet beter op, met als gevolg dat we in de vroege ochtend overschakelden naar het reserveplan. Gelukkig had ze alles thuis al goed voorbereid, zodat Vivian en Noëlle meteen de organisatorische leiding van haar konden overnemen. Met hulp van het Huis voor de Pelgrim konden alle programmaonderdelen gewoon doorgaan, zodat Petra gewoon kan uitzieken. Dat dit voor haar, na alle voorbereidende werkzaamheden, een grote teleurstelling was, moge duidelijk zijn. Maar zoals de Apostel Johannes zegt: “De een zaait en de ander maait”, is dat ook hier het geval. We stappen in een gespreid bedje en zo zien we maar weer eens; niemand is onvervangbaar.

Gisteravond maakten we ook weer een leuke anekdote mee. Er was een kamerruil gedaan. De echtgenoot van het stel meldde, na een korte inspectie van de kamer, dat er geen handdoeken waren. Met handen en voeten sprekend, gingen zij dus terug naar de lobby om voor handdoeken te vragen aan de medewerker die aan de hotelbar stond. Na veel gebaren, leek hij dit te begrijpen en hij vertelde dat hij ze zou komen brengen. Om 0.30 uur werd er aan de deur geklopt en stond hij daar, breed grijnzend, met drie grote moltons voor de deur. De vrouw keek een beetje verbaasd en zei dat ze ’towels’ nodig had. Toen ze op zijn gezicht zag dat hij niet begreep wat ze bedoelde, ging ze wederom over op lichaamstaal en deed ze voor dat het om af te drogen was. Uiteindelijk kwamen ze hier niet veel verder mee. De medewerker bleef maar ‘ja’ knikken en het einde van het liedje was dat ze zich alsnog met een van de moltons moest gaan afdrogen. Grinnikend ging ze terug de slaapkamer binnen en viel even later in slaap. In de ochtend ging ze dus, na het douchen, met de grote tweepersoons molton aan de slag. Toen haar man even later de badkamer binnenliep, keek hij op ooghoogte de badkamer in en riep: “Kijk eens wat hier ligt!” En voila, daar lagen de handdoeken die hij gisteravond niet gevonden had en hierdoor kon hij zich, in plaats van met een molton, afdrogen met een heerlijk, zachte handdoek! Zo voegden beiden zich, om 7.00 uur, fris gewassen en gestreken, bij de anderen aan het ontbijt. Dit was zo vroeg, omdat we met de hele groep de mis aan de grot mochten vieren vandaag. Waseem, onze jongste deelnemer, mocht, tot grote vreugde van zijn oma, mee dienen bij de Eucharistieviering bij de grot. Zijn oma was hierdoor helemaal verguld. De rest van ons had een mooi plaatsje weten te bemachtigen en zo vierden we samen. Vandaag werd tijdens de mis de grote kaars aangestoken die symbool staat voor alle wensen, gebeden en intenties die wij vanuit thuis hebben meegenomen. Deze kaars zal deze week, maar daarna nog gedurende een tijd branden en zo onze gebeden bij God brengen. Tijdens de mis werd het thema vanuit een ander perspectief uitgelegd: “Ga de priesters zeggen dat…!”: met deze woorden begon Bernadette haar taak en dat is niet altijd een gemakkelijke opdracht voor haar geweest. Zeker in die tijd, als een jong meisje, van 14 jaar, dat niet kon lezen en schrijven. Toch ging zij aan de taak staan, volledig vertrouwend op Maria, volledig vertrouwend dat ze iemand zou vinden die haar kon helpen. En dat laatste, leren we uit het verhaal, ging niet altijd even gemakkelijk. En ook voor ons is dat soms lastig. We stappen soms te snel over elkaar heen, we voelen ons soms onwetend en onkundig. Maar als we vast komen te zitten, mogen we net als Bernadette luisteren naar Maria. Ze is een zorgzame moeder en we mogen beroep op haar doen. We mogen de accu opladen, ons laten verwennen, maar bovenal mogen we elkaar helpen. En als het even niet gaat, mogen we, net als Bernadette, die de opdracht kreeg: “Ga de priesters zeggen dat…!” op zoek gaan en anderen aanspreken. Want als wij iemand aanspreken, kunnen we geholpen worden en geven wij de ander de kans om te helpen. Dus laten ook wij gehoor geven en zorgen, uit liefde, voor elkaar.

Na de mis aan de grot werd, zoals ieder jaar, de groepsfoto gemaakt voor de prachtige, grote kerk. De fotograaf maakt daar foto na foto en toen we aan de beurt waren, begon hij ons gelijk te rangschikken op de trap, zodat iedereen er goed op zou staan. Hij klom op een ladder, die daarvoor klaar stond, en maakte zijn foto. Of deze gelukt is, betwijfelen we een beetje, want we keken recht in de zon en velen knepen de ogen stijf dicht, maar dit mag de pret niet drukken. Het is altijd leuk om zo een herinnering te hebben. Vanuit de foto, gingen we eerst aan de koffie met alle pelgrims die met het Huis voor de Pelgrim in Lourdes zijn. Zo verzamelden zo’n 500 man zich rond het Acceuil, oftewel het ziekenhuis in Lourdes waar de mensen verblijven die meer zorg nodig hebben. Lekker zittend aan de rivier de Gave zaten we met z’n allen in het zonnetje en bakten zo al een beetje bruin. Ondertussen nam een journaliste, die mee is met deze bedevaart, een interview af. Zij schrijft voor de Limburger en volgt Valerie om zo de beweegredenen van een jonger iemand te achterhalen over waarom mensen naar Lourdes komen en wat ze hier vinden.

Hierna splitsten we ons op en gingen degenen die dat wilden met pastoor Blom mee voor een rondleiding op het heiligdom. De rest bleef nog even lekker zitten en genoten van de rust en het lekkere weer. En voordat we het wisten was het zo weer tijd om aan tafel te gaan. Het eten is hier echt fantastisch verzorgd, evenals onze hotelkamers. Ze laten hier niets aan het toeval over en spelen in op al onze vragen en wensen.

Om 14.00 uur (let op! Dit is een belangrijke tijd voor later in het verhaal!) zouden we een stadswandeling doen langs alle belangrijke plekjes in Lourdes. Omdat Petra ziek was, werd via Huis voor de Pelgrim, Edwin ingevlogen, een andere reisleider, die Petra’s plek als gids met alle plezier wel wilde overnemen. Zo begon de stadswandeling in een lange rij. In ganzenpas reden we vol verwachting op pad: op zoek naar de “hotspots” van Lourdes. Onze eerste stop was bij de Gave, de grote rivier die Lourdes doorkruist. Meteen daarna bemerkten we dat het een tocht vol ‘ups en downs’ zou worden: letterlijk! Als echte Limburgers zijn wij wel wat gewend qua heuvels, waardoor we al wat getraind zijn, maar desalniettemin was het nog een hele toer om iedereen bergop, bergaf mee te nemen. We kwamen er hierdoor achter dat de tip “Pak nooit de handvatten zelf vast als je bergaf rijdt”, een goede tip was! Jonathan was aan het rijden met een rolstoel en zei opeens dat zijn handvatten wel erg plakkerig waren. Al snel bleek dat de handvatten los zaten en dat de plak daardoor over de hele handvatten verspreid was. We zijn natuurlijk niet voor een gat te vangen en met twee man sterk kwam de rolstoel toch veilig beneden. Zo liepen we, elkaar helpend, langs alle belangrijke plekjes uit de geschiedenis van Bernadette. De molen van haar grootouders, het poortje waar zij doorheen liep om bij meneer pastoor te komen, de parochiekerk, het cachot waar Bernadette met haar hele gezin woonde, de begraafplaats waar Bernadettes familie begraven is en noem maar op. We sloten af bij het beeldenmuseum. In dit museum staan beelden van alle heiligen die we ons maar kunnen bedenken. Binnen de kortste keren hoorden we uit het kleine museumpje een gelach van jewelste en was iedereen op zoek. Niet naar de heilige die paste bij zijn of haar naam, maar naar de heilige Mathias. Mattie was namelijk degene die het hardste bleef roepen of iemand “zijn heilige” al gevonden had!

Ondertussen was onderweg, bij de tweede stop, dus gelukkig al vrij snel, wat commotie ontstaan tussen Noëlle en Vivian. Vivian zag, oplettend als ze is, van een afstandje de groep en miste twee van onze pelgrims. Meteen werd er een plan gemaakt en ging Vivian in galop terug naar het hotel om te kijken of ze de twee pelgrims nog kon vinden. De rest van de groep liep ondertussen door. Noëlle en Vivian hielden contact en halverwege de tocht wisten ze elkaar zo, met behulp van Google Maps, weer te vinden! Wij zouden geen Chriskodianen zijn, als we niet even zouden terugblikken en zouden onderzoeken waar het fout gegaan was, zodat we hiervan konden leren. We kwamen terug bij een beginnersfout…! Noëlle had de groep een kwartier eerder laten verzamelen en had in haar enthousiasme, omdat iedereen zo goed naar haar geluisterd had, gedacht dat de groep compleet was: in elke rolstoel zat iemand, dus dat was perfect. Helemaal vergetend dat er nog lopende mensen waren, riep ze om 13.52 uur (weten jullie de belangrijke tijd van net nog!?) enthousiast: “We zijn compleet!”, waarna de groep vertrok. Tja, dat was natuurlijk te vroeg en de twee pelgrims, die nog snel op de kamer waren geweest, stonden dus een paar minuten later wat beteuterd te kijken naar de lege lobby! Ze zetten de achtervolging in en vroegen aan iemand welke kant op de groep vertrokken was. Helaas had die persoon hen de foute kant op gestuurd, waardoor ze de groep niet meer in hadden kunnen halen. Gelukkig lukte het Vivian om hen op te sporen en loodste zij hen dwars door Lourdes mee naar de anderen en kwam zo alles op z’n pootjes terecht. Vivian wist te fixen dat Edwin, onze gids, de twee pelgrims aan het einde van de tocht alsnog even mee langs de gemiste plekjes kon nemen. Zo kregen de twee, samen met twee nieuwelingen die hierdoor nog snel even mee konden lopen, zelfs een “extended version” van de rondleiding en verzuchtten ze: “de beste rondleiding ooit!” En zo maakten we met z’n allen ook van deze fout goud!

Aan het einde van de tocht streken we neer op een terrasje en waaierde uiteindelijk iedereen uit. We verzamelden weer bij het diner en ook daarna was het nog niet gedaan met het programma! Vandaag stond namelijk de lichtjesprocessie op de planning. Dit is altijd erg indrukwekkend. Vooral als het donker wordt en de lichtjes hierdoor steeds helderder lijken te schijnen. Dit was een mooie afsluiter van de dag. Morgen gaan we in drie groepen uiteen voor de excursie, maar dat……….. is natuurlijk een verhaal voor een andere keer!