30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 8

Zoals meerdere avonden, doodden we de tijd van het wachten op onze maaltijd met spelletjes en zo combineren we het een met het andere. We houden hierdoor de spelletjesavond, die we normaal na het avondeten in het guesthouse doen, nu bij Luna, ons vaste eetcafé, en lopen daarna rond een uur negen naar huis en gaan op tijd naar bed. De gemiddelde leeftijd van de groep is inmiddels ouder dan in de eerdere jaren en dat is te merken. Iedereen is blij als hij zich rond de klok van 9 uur of half 10 kan terugtrekken en zo op tijd kan gaan slapen. Mede misschien ook omdat zitten onder het afdak bij het guesthouse niet echt meer tot de mogelijkheden behoort, omdat er bijna geen stoelen meer staan. Daarnaast speelt het feit dat onze groep grotendeels niet meer uit studenten, maar uit werkende mensen bestaat ook mee. Dit is voor de meesten onder ons de enige vakantie, want de meesten van ons gaan hierna nog vijf dagen mee op zomerkamp en zullen daarna meteen weer starten met werken. Dat betekent dus dat we goed gedoseerd met onze energie proberen om te gaan en handelen vanuit de wijsheid die we, met het vorderen van de jaren, hebben opgedaan. Niet voor niets luidt het spreekwoord: “Een dagje ouder, is een dagje wijzer!” Dus wijs geworden door de jaren heen, is het nachtbraken van het programma verdwenen en proberen we elke dag goed uitgerust aan het werk te gaan.

Gisteravond meldden de eerste twee zich dat hun toiletbezoek erg verhoogd was in frequentie en na een lang nachtje, waar ze niet alleen geplaagd werden door de muggen, maar ook door buikkrampen, besloten zij dan ook om niet mee te gaan naar Thali. Iedereen had daar begrip voor, want de toiletvoorzieningen in Thali zijn niet om over naar huis te schrijven en dan hebben we nog niet gesproken over de weg die we moeten afleggen om daar te komen. Twaalf kilometers, waar we 45 tot 60 minuten over doen, omdat je hier niet harder mag en kunt rijden dan 40 kilometer per uur en daarbij ook nergens de bus uit kunt voor een sanitaire stop als dit moet! Ineke zwaaide ons vanaf het balkon uit. Zij moet nog één nachtje slapen en dan is ze weer van de partij en ze verheugt zich daar enorm op.

In Thali stond Avaya al klaar om ons op te wachten en Sunil kwam vlak daarna ook aangelopen. Samen liepen we, met spanning, meteen door naar de bouwplaats: zou het genoeg geregend hebben, zodat ook de andere twee delen van de muur omlaag zouden zijn gekomen? Dit bleek niet het geval. We bleven niet bij de pakken neerzitten, maar verdeelden de taken. Een aantal van de jongens gingen, onder leiding van de specialist, proberen of zij het bovenste gedeelte van de muur vrij konden maken. Het eerste gedeelte lukte met de schop, maar al snel merkten we dat er wat stevigers nodig was. Zoals echt in de Nepalese cultuur past, ging Sunil snel naar huis om te kijken wat zij nog in de schuur hadden staan. Hij kwam al snel terug met een ijzeren staaf, die gebruikt kon worden om in de scheuren te steken en zo als hefboom gebruikt kon worden om grote stukken aarde af te breken. Zo probeerden de mannen, al stekend, schoppend, springend en duwend de muur af te breken. Natuurlijk met beleid, want door de scheuren in de aarde, was het ontstaan van een nieuwe landslide zeker een mogelijkheid.

Ondertussen stonden Mattie, Silvester en Hugo alweer achter en onder het schoolgebouw om daar de grond te egaliseren. Zij groeven daarnaast een sleuf om het regenwater af te voeren en legden hier stenen in zodat de aarde achter zou blijven. Terwijl zij zo bezig waren, zagen we Mattie opeens met een plantje aan komen lopen. Hij heeft dit, om het gezellig te maken, geplant achter en onder het schoolgebouw. Hun werk bleek al snel goed van pas te komen, want juist deze plaats hadden de meisjes nodig voor hun werkzaamheden.  

De meisjes, die eerst namelijk dachten dat zij niets konden doen, hadden zich inmiddels bedacht dat zij de stenen konden gaan verplaatsen die voor het toilettenblok, dat wij in een van de voorgaande jaren gebouwd hebben, waren neergelegd, zo’n 40 meter voor de uiteindelijke plaats waar de stenen eigenlijk nodig zijn voor het verder bouwen van de keermuur. We besloten deze eerst halverwege te brengen door ze naar de rand van het platform te brengen en daar achter de school te laten vallen, natuurlijk voorzichtig zodat we de school niet beschadigden. En dit konden we alleen doen doordat Mattie, met een vooruitziende blik, al erover nagedacht had en deze ruimte al geëgaliseerd had.

Rond de klok van 11, vertrokken Avaya en Noëlle richting de keuken. Noëlle had gisteren aangegeven dat zij het leuk zou vinden om te helpen bij het koken. Sameer werd gisteravond op pad gestuurd voor de ingrediënten die nodig waren en daardoor stond vandaag een Italiaanse, vegetarische, pasta op het menu. Avaya en Noëlle gingen dan ook aan de slag met het schillen en klein snijden van alle ingrediënten en draaiden in korte tijd samen een pasta voor 30 personen in elkaar. Koken is natuurlijk bij uitstek een situatie waarin cultuur een grote rol speelt en dat werd al snel zichtbaar. Zo had Avaya zijn bedenkingen bij de hoeveelheid, oftewel de afwezigheid, van kruiden. Terwijl hij aan de andere kant de hoeveelheid knoflook juist te veel vond. Aan de andere kant moest Noëlle even wennen aan het keukengerei, het feit dat er geen snijplanken waren en de manier van schillen van de groenten. Zo zijn wij gewend om de binnenkant van een paprika volledig te verwijderen, terwijl Santa dit zonde vond en deze wilde bewaren om later thuis in een ander gerecht te verwerken. Beiden moesten zich dus verplaatsen in een andere manier van werken en we denken dat dit goed gelukt is. Het eten viel in goede smaak en iedereen at zijn buikje rond. Avaya vatte deze ervaring goed samen op het einde: “So, you assisted me well and it tastes really good!” Wat daarnaast leuk is om te benoemen, is dat Noëlle en Avaya vandaag gebruik hebben kunnen maken van de keuken die wij, in een van de voorgaande reizen, geïnstalleerd hebben. Deze wordt nog steeds goed gebruikt en dat is ook echt wat wij merken: alles wat er ooit gemaakt is, wordt gebruikt! Misschien niet meteen, misschien niet op de manier zoals wij dit hadden gedacht, maar het wordt gebruikt en dat is een feest om te zien.  

Nadat we gegeten hadden, waren we eigenlijk van plan om nog even aan de slag te gaan. In de verte zagen we echter donkere wolken komen en het begon eerst zachtjes, maar daarna steeds harder te regenen. Michele was hier stiekem wel blij mee. Tijdens het werken waren we hem opeens kwijtgeraakt en vonden we hem terug in het nieuwe schoolgebouw, slapend op een trap omdat hij zich niet lekker voelde! Maar om eerlijk te zijn, was de regen niet alleen voor hem, maar ook voor ons zeer welkom, want het was de hele dag al drukkend warm geweest. Hierdoor waren de meesten van ons wel toe aan een dutje en we besloten uiteindelijk toch naar Thali terug te rijden, waar in het guesthouse al snel de stilte neerdaalde over onze kamers. Daar lieten we Michele opnieuw testen en jammer maar helaas is ook hij positief getest. Zoals het er nu uitziet, zullen we er allemaal waarschijnlijk een keertje aan moeten gaan geloven. Maar zoals elk nadeel zijn voordeel kent, geven we ook hieraan een positieve draai en dat is dat we op deze manier wel wat meer ruimte in de bus hebben! We gaan er vanuit dat degene die uitvalt die dagen die hij krijgt, nodig heeft om even op adem te komen. Dus ieder van ons heeft al iets in zijn achterhoofd wat hij kan doen voor het geval dat hij positief test en we houden met alles rekening! Maar tot die tijd, genieten we gewoon van alles wat we meemaken!

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 8”

  1. Ook weer mooi om te lezen. Wat een mooi werk doen jullie. Ook wel leuk om te lezen dat ook de jeugd goed moe wordt 😉 maar heel knap van jullie allemaal. Jammer dat er weer iemand ziek is.

  2. Wat een belevenissen en veel werk te doen. Mooie verslagen. Heel veel dank. Nog fijne dagen of weken samen. Beterschap voor de uitvallers.
    Groetjes Ans Vork.

Reacties zijn gesloten.