30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 6

Gisteravond tijdens de maaltijd kwamen Hugo en Teun heel enthousiast binnen over het dealtje dat zij hadden gesloten tijdens het kopen van een souvenir. De obers liepen net op dat moment langs en Teun checkte daarom, toen nog trots, bij de obers of hij een goede deal had gemaakt: 5500 roepie afgedongen tot 900 roepie. De jongens sloegen stijl achterover van verbijstering en pas na hun verhaal snapten wij dit volledig. Deze stenen waren gratis te krijgen in de rivier in hun geboortedorp. Van het een kwam het ander en zo vertelden ze ons over hun dorp, waar een grote modderstroom bijna alle velden, verschillende huizen en de brug vernield heeft. In 2015 heeft de aardbeving al eens alle huizen vernield. In 2021 kwam de modderstroom. En Quinten, die geografie gestudeerd heeft, keek gebiologeerd toe: hij kon zien dat het vanuit geografisch oogpunt alles behalve slim was om daar te wonen, omdat dit niet de laatste modderstroom zou zijn, gezien de ligging van het dorp. Aan de andere kant snappen wij allemaal ook dat deze mensen bijna niet anders kunnen, omdat juist langs de rivier de meest vruchtbare grond is voor de landbouw die hen reden van bestaan geeft. Ze kunnen dus niet meer doen dan hopen dat het heel lang duurt voordat er opnieuw zoveel regen valt dat er een modderstroom ontstaat. De beide jongens hebben daarnaast besloten om in het buitenland te gaan studeren, zodat zij hun ouders kunnen helpen. Zij weten dat zij de hoop van hun ouders zijn en het is voor hen erg frustrerend, omdat zij zien dat zij geen gelijke kansen krijgen. In Nepal krijg je bijvoorbeeld eerder een goede baan als je veel geld hebt. En zo zijn er nog meer redenen die het lastig maken om hogerop te komen, ondanks dat je wel hersenen hebt. Daarnaast zijn er 125 kasten (een kaste is de maatschappelijke groep waarin je geboren wordt binnen het hindoeïsme) en 126 verschillende talen in Nepal en minstens zoveel verschillende gebruiken en gewoontes. Ook dit maakt het lastig om uit je omgeving te ontsnappen en op zoek te gaan naar nieuwe kansen binnen Nepal. Als je dit verhaal gehoord hebt, snap je natuurlijk wat het voor hen moet zijn dat wij 900 roepie betalen voor een steen, die bij hen in het dorp gratis te krijgen is en ook nog uit een rivier die voor zoveel ellende gezorgd heeft. Beide jongens missen hun familie en wij zijn blij dat ze hun verhaal konden delen. Dit plaatst voor ons namelijk veel in perspectief. Dit zijn de verhalen die je klein en dankbaar laten voelen voor het leven dat wij kunnen leiden. En ook een beetje beschaamd, voor de consumptiemaatschappij waar wij in leven en aan meedoen. Wij delen dit verhaal dan ook graag met jullie, natuurlijk met toestemming van de jongens, die hartgrondig zeiden: “This should be known!”. Hieronder ter ondersteuning drie filmpjes van hun dorp: before – during – after de modderstroom!

Na het ontbijt maakten we ons klaar om naar Thali te gaan voor de openingsceremonie en overleg met Indira, Sameer en de dorpsvertegenwoordiger. De weg naar Thali was voor ons doen ‘easy going’, er zijn echt enkele vergaande veranderingen doorgevoerd. Behalve het stuk naar het dorp zelf, dat was nog bagger en moet nog onder handen worden genomen. Maar voor ons maakt dat geen verschil, we zijn zo blij om hier te zijn en onze Nepalese familie te zien dat we hoe dan ook de weg op de koop toe nemen. Vandaag hadden Teun en Quinten het voorrecht om voorin de bus te zitten, naast Chitra, zodat ze de weg naar Thali goed in ogenschouw konden nemen. Onderweg is er zo veel te zien en te ervaren en waar kun je dat nu beter doen dan vanuit de bijrijdersstoel? Naast Chitra zitten vindt iedereen leuk, behalve onze Henri die komt daar zijn lange benen niet kwijt. In de bus is het al een beetje passen en meten met vijftien, laat staan met zeventien. Dat is echter een probleem voor later, want Mark en Ineke zijn nog niet van de partij. Als Mark 24 uur klachtenvrij is, mag hij er morgen uit, omdat zijn vijf dagen om zijn. Hij had namelijk vlak voor vertrek de eerste klachten, maar testte toen nog negatief. Tot gisteren dan, toen hij met dezelfde klachten positief testte. Voor hem betekent dit dus meteen dat hij vanaf morgen eruit mag, mits hij klachtenvrij is. Ineke daarentegen heeft pas twee dagen geleden klachten gekregen en is toen ook pas positief getest. Zij moet dus eerst de vijf dagen nog vol maken en hopelijk is ze klachtenvrij op dag vijf en mag ze op dag zes uit quarantaine. Het is een goed teken dat de rest van ons allemaal nog klachtenvrij is. En dat niet alleen wat betreft corona, maar ook qua maagdarmverschijnselen. Vanaf het moment dat we Teun hebben uitgelegd wat diarree is, horen we van hem namelijk ook niets meer. Behalve over zijn muggenbulten en dat ondanks alle Deet die hij de lucht inspuit. De muggen lijken het voornamelijk op hem en Janneke gemunt te hebben, maar het kan de pret niet drukken. Bij herhaling geeft hij aan dat hij blij is om hier te zijn, dit te mogen meemaken en eindelijk na vijf jaar hier zelf in levende lijve te zijn en de plekjes te aanschouwen en de mensen te ontmoeten over wie hij zoveel gehoord heeft uit onze verhalen. Ook Henri verzuchtte, toen hij in Thali was, dat hij het fijn vind om hier te zijn. En Quinten zien we helemaal uit de verf komen, omdat hij hier in de praktijk ziet wat hij tijdens zijn studie leerde. Gisteravond bij Luna zagen we hem ook al helemaal in actie komen op het moment dat de jongens de filmpjes lieten zien van hun geboortedorp, dat door de landslide helemaal onder gelopen was met water en modder. Hij heeft zoals gezegd geografie gestudeerd en kon vanuit dat oogpunt veel verklaren en uitleggen over wat er gebeurd was ter plekke.

Nu in Thali heeft Quinten zijn expertise ook kunnen aanspreken en gaan wij ons richten op het oplossen van de problemen die hij zag. Tenminste, als blijkt dat dit in de praktijk ook haalbare kaart is. Hiervoor zou namelijk de keermuur, die wij tijdens ons derde jaar gemaakt hebben, verder doorgetrokken moeten worden. Alleen zo kan voorkomen worden dat de school zal gaan verzakken in de toekomst. Dat betekent concreet dat we voor nu eerst de nieuwe school opruimen en bezemschoon gaan maken en dat we tegelijkertijd het werkgebied inzichtelijk gaan proberen te krijgen. Daarbij vergeten we natuurlijk niet onze aandacht te verdelen over de schoolkinderen in het oude schoolgebouw en houden we in ons achterhoofd dat de oplossingen en werkzaamheden niet volgens onze Nederlandse, of in het geval van Quinten Belgische, maatstaven zal gaan. Al bij binnenkomst in het dorp, zagen we het nieuwe gebouw liggen. Het gebouw zelf is imposant om te zien en Michele zei, toen hij het in de verte zag liggen: “Hoe sjiek is het om te zien dat op het fundament dat wij hier met zijn allen legden, een school is gebouwd?” en daar werden wij allemaal toch een beetje stil van. Het vervult ons allemaal met dankbaarheid dat we hier aan mee mochten helpen en dan te bedenken dat in zeven jaar tijd en tijdens vijf Nepalreizen in totaal 30 paar Nederlandse handen hier in Thali uit de mouwen zijn gestoken en bereid waren hun eigen steentje bij te dragen. Dertig mensen, waaronder vele jongeren, die bereid waren om in geloof hun geld, hun vrije tijd en hun eigen comfortzone te verlaten voor een hoger plan. Het heeft ons op persoonlijk vlak zoveel gebracht, geleerd en gegeven, daar had geen enkele vakantie tegen opgewogen. Hier doe je levenslessen op, leer je rekening houden met elkaar en leer je bouwen en vertrouwen op elkaar in alle omstandigheden; ook in de moeilijke, omdat je op elkaar bent aangewezen in goede en in slechte tijden. Alleen samen sta je sterk in je eentje wordt het algauw een probleem. Je leert hier onder andere improviseren, meebewegen met de ‘gegeven’ omstandigheden, flexibiliteit, doorzetten, volharden en bovenal geduldig zijn en je eigen gedachtegangen en westerse meningen voor je te houden, omdat die hier vaak niet van toepassing zijn omdat de situatie in Nepal daar niet naar is.

Verder was het vandaag in Thali heel fijn om al onze vrienden te zien en we werden hier ook wel een beetje ‘nostalgisch’ van! Menigeen hebben wij van klein kindje zien opgroeien. Zo kwam er opeens een motor aanrijden waar een jongen vanaf stapte. Dit bleek onze eigen kleine Avaya te zijn, die uitgegroeid was tot een bink van een kerel! Sunil is overigens niets veranderd! Wat heel bijzonder was, is dat hij vertelde dat hij social work studeerde omdat wij hem daartoe geïnspireerd hadden. Hij had de oproep van Vivian, een aantal jaren geleden gedaan, serieus genomen en wilde graag een ‘changemaker’ zijn en wij zien het hem nog doen ook. Avaya heeft plannen om naar Australië te gaan en daar hotelmanagement te gaan studeren. Kleine jongens worden groot en beiden hebben hun eigen plan klaar. Eén ding is zeker: ze hebben net als onze jongeren hun eigen steentje bigedragen aan de school die hier gebouwd is. Daarnaast zijn ook veel van de schoolkinderen, die we uit eerdere jaren kennen gegroeid. Ondanks de afstand, de veranderingen en de tijd dat we elkaar niet gezien hebben, voelde het als vanouds en al snel liepen we dan ook weer van klas naar klas en werden de verhalen over en weer uitgewisseld en probeerden we de themaliedjes uit voorgaande jaren te herhalen.

Wat ook als vanouds was, was het feit dat we in een rijtje op het dak van de school werden gezet voor een kleine welkomceremonie. Toen Noëlle aan Avaya zei dat een “Hello” in Nederland al genoeg welkom is, lachte hij hardop en zei hij dat dit toch echt niet zo was in Nepal. Bij een echt welkom, hoorde op z’n minst een tikka, een sjaaltje en een bloem! En die kregen we dan ook, samen met een hard applaus van de schoolkinderen, die voor onze neus in rijtjes werden opgesteld.

Daarna gingen we al richting huis en kwam er een einde aan een eerste dag in Thali. Morgen zullen we vroeg in de ochtend weer die kant uit gaan en starten met het werk. Vandaag stond echter nog iets anders op het programma! Zoals we eerder vertelden, hebben we een aantal jongens ontmoet op Durbar Square. Zij wilden graag een voetbalwedstrijd houden en die wens willigden wij graag in. Een van de doelstellingen van ons Nepalproject is het ontmoeten en verbroederen met de lokale bevolking, om zo meer te weten te komen over hun levensomstandigheden en daardoor van en met elkaar te leren, net zoals met de jongens van gisteravond. Het potje voetbal dat we vandaag zouden houden, was hier natuurlijk een mooi middel voor. Razu had voor ons een overdekt veld weten te regelen en zo ontmoetten we de jongens op het veld, die er twee uur enkele reis voor gereisd hadden om mee te komen doen. Het werd een vriendschappelijke en gezellige wedstrijd. We speelden vijf tegen vijf. Zes van onze groep wilden spelen, dus we hadden één wissel. We hadden verwacht dat we finaal van het veld zouden worden gespeeld, omdat we niet gewend zijn aan het klimaat, maar het bleek indoor te zijn oftewel in een zaaltje. Tot de laatste minuut bleef de wedstrijd spannend en de teams waren aan elkaar gewaagd. Zonder Razu, die in ons team speelde, hadden we het wellicht niet gered, maar door goed teamwork en de goede aannames van Razu, wonnen we uiteindelijk met 15 tegen 11. Janneke, die in ons team meespeelde omdat ze deze kans om te kunnen voetballen niet aan haar voorbij wilde laten gaan, stond haar mannetje en wist van geen wijken. Michele floot Valerie vantevoren terug en zei dat in de zaal voetballen iets heel anders is dan een vriendschappelijk voetbalwedstrijdje op het grasveld in Thali of op kamp. Hij zei dat in de zaal spelen veel blessure gevoeliger is dan op het veld en zij luisterde naar hem en was daar even later ook blij om, want het ging er stevig aan toe. Moe en uitgehongerd gingen onze voetballers daarna terug naar het guesthouse om te douchen, terwijl de rest alvast richting het restaurant ging voor een gezellige avond. Misschien dat we volgende week nog een keer tegen de jongens uit Baktapur spelen, want die hadden daar wel oren naar en reizen graag nog eens twee uur heen en twee uur terug daarvoor.