30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 4

Gisteravond voor het slapen gaan hebben we Daniels dikke teen grondig geïnspecteerd, aangezien die erg rood en ontstoken is. Een van de afwasteiltjes, die Vivian de avond ervoor gekocht had, kwam nu goed van pas als voetenbadje en zo kon hij even later in de Badedas. Vlak daarna zocht iedereen zijn bed op. Net zoals voorgaande nacht regende het ook nu de hele nacht pijpenstelen en daar zijn we blij mee. Razu, de gids, vertelde ons dat het normaal gesproken tijdens een moesson gedurende de hele dag regent, maar dat het nu sinds anderhalve week omgekeerd is. Het is daardoor overdag droog en pas rond 16.00 uur ’s middags begint het te regenen en blijft dit de hele nacht doorgaan. Voor ons zit dus zelfs het weer mee. In de nacht schrokken sommigen van ons wakker van een zwerfhondengevecht, terwijl anderen werden gewekt doordat er steeds een bel werd geluid in een nabijgelegen tempeltje. En toch… ondanks alle vreemde geluiden slapen we als rozen. Vanochtend zetten we ons eerste been nog niet buiten de deur of Teun kwam naar ons toe gestapt en zei: “Ik heb een mededeling! Ik ben de eerste met diarree!” Wij ontnuchterden dat gelijk en vroegen: “Betekent dat, dat je moet rennen voor de wc en je geen windje kunt laten zonder een natte broek te hebben?” Waarop hij antwoordde: “Dat weet ik nog niet!” Nou, dat betekent dat hij geen diarree heeft, maar gewoon aan de dunne is. Gelijk was het thema dan ook van tafel. Zijn muggenbulten nemen ondertussen in aantal toe, maar de zwelling ervan neemt gelukkig af.

Rond de klok van 9 stapten we weer met z’n allen in één bus. Razu en Chitra hadden twee krukjes geregeld zodat de twee personen, die normaal op de schoot of op de motor zitten, gewoon op een krukje konden plaatsnemen in het middenpad. Tijdens het rijden ontstond een geanimeerd gesprek over het Nepalese rijbewijs. In Nepal is dit heel anders geregeld dan in Nederland. Als iemand wil leren rijden, mag hij les nemen bij iedereen die hij wil, inclusief bij zichzelf! Als ze denken dat ze goed genoeg rijden, volgt een papieren test en daarna een praktische test. De laatste test is echter niet zoals bij ons een test in het verkeer, maar vindt plaats op een afgelegen plek waar vooral de speciale verrichtingen worden getoetst: het achteruit rijden, de hellingproef, het rijden van rondjes en ga zo maar door. Als je slaagt voor zowel de papieren als de praktische test, krijg je voor 2000 roepie, oftewel 16 euro, een rijbewijs en mag je gaan rijden in het verkeer. Vroeger was het daarnaast mogelijk om voor 20000 roepie, oftewel 160 euro, een rijbewijs te kopen. Dat deden mensen voornamelijk als ze hun test niet behaalden. Jullie kunnen je wel voorstellen dat wij meteen even bij Chitra checkten of hij zijn rijbewijs behaald of gekocht had! Hij verzekerde ons dat hij in één keer geslaagd was. Razu voegde daarna toe dat het echte autorijden in Nepal niet geleerd kan worden, omdat dit vooral superveel ‘concentration en patience’ vraagt en dat geloven we graag! Hoewel sommigen van ons wel de uitdaging zouden willen aangaan, zouden de meesten er niet eens aan willen denken om in dit verkeer te rijden! Voor ons blijft het namelijk een mirakel dat hier zo weinig ongelukken in het verkeer plaatsvinden.

Jullie vragen je inmiddels natuurlijk af waarom we zoveel tijd hadden om te kletsen in de bus. Dat was zo, omdat we naar Bhaktapur gingen, een van de voormalig koningssteden van Nepal. Bhaktapur ligt, net als Kathmandu en Patan, de andere koningssteden, in de vallei. Bhaktapur staat bekend om zijn houtbewerkers en het pottenbakken. We zijn hier al een keer geweest en vonden het toen al een superleuk stadje. Vandaag was het druk in dit stadje en Razu vertelde ons dat dit in heel Nepal zo zou zijn. Vandaag was namelijk de dag dat de vrouwen in Nepal vasten en bidden voor ofwel een goede echtgenoot ofwel voor geluk en voorspoed voor hun gezinnen. De vrouwen dragen daarbij rood, geel en groen en gaan naar de tempel om offers te brengen. Op de pleinen voor de tempels gonsde het dan ook van het geklets en het gelach, dat kwam vanuit de lange rijen vrouwen, van alle leeftijden.

Razu liet ons daarnaast vandaag een hele andere kant van Bhaktapur zien. Hij nam ons namelijk niet mee door de toeristische straten, die vol staan met kraampjes en waar de verkopers vanalles aanprijzen en aanbieden. Hij koos ervoor om met ons via de achterafstraatjes naar het centrum van de stad te gaan. Zo kwamen we veel te weten over de cultuur van Bhaktapur en kwamen we op plekjes waar niet alleen wij, maar ook hijzelf, nog nooit geweest waren! Het viel ons hierdoor op dat er in elke straat wel een overkapping gebouwd was. Razu vertelde ons dat dit vroeger gemaakt was om als schuilplaats te dienen voor pelgrims die via Bhaktapur naar Kathmandu gingen. Daarnaast zagen we hierdoor veel mensen aan de gang met handenarbeid: houtsnijden, meubelmakers, naaiateliers, spinnenwielen, vanalles zijn we tegengekomen. Toen we binnengingen bij één van de houtsnijwinkeltjes, kwamen we terecht op een pleintje waar we rustig en koel konden zitten en een drankje konden drinken. Hier maakten we dankbaar gebruik van. We oefenden gelijk ons lijflied van dit jaar en nodigden Razu uit om met ons mee te zingen. Hij vroeg naar de naam van het lied, zodat hij het op YouTube kon opzoeken en hij was erg verbaasd dat het uit onze eigen koker kwam. Toen we hem de tekst doorstuurden, zong hij even later uit volle borst mee.

Wat daarnaast nog opvallend is in Bhaktapur zijn de huizen. De deuren en kozijnen zijn allemaal van houtsnijwerk. De deuren zijn zelfs voor Nepalese begrippen erg laag. Toen wij vroegen waardoor dit kwam, gaf Razu aan dat dit een traditie is. Door een lage deur, moet je je buigen voordat je een huis ingaat; net zoals je bij een tempel doet. Huizen worden dan dus ook beschouwd als een tempel en er wordt goed voor gezorgd. We hebben vandaag dus menig huis bewonderd en genoten van het gedetailleerde houtsnijwerk. Ook dit was weer echt monnikenwerk! Een van de bekendste huizen in Bhaktapur is het huis van de Peacock; oftewel de pauw. In dit huis is een raam gemaakt waaruit een pauw naar voren komt. Natuurlijk maakten “onze trotse pauwen”, degenen die mee op kamp zijn geweest in 2010 weten wat dit betekent, bij dit raam een foto.  

Onderweg kwamen we terecht bij een pleintje dat gebouwd was rond een vijver. Hier stonden verschillende fitnessapparaten waaraan een aantal jongens hingen. Vivian raakte aan de praat met de jongens. Terwijl zij zo gezellig zaten te kletsen, daagden zij ons uit om een wedstrijdje te houden aan de monkey-bars. Eefke, die de uitdaging aanging, kreeg het voor elkaar om deze af te ronden. Mattie liet natuurlijk meteen zien dat hij dit veel beter kon: hij ging onder de monkey-bars staan, pakte met zijn lange armen de eerste stang vast en liep zo van stang naar stang, dit tot grote hilariteit van de jongens! Terwijl wij zo gezellig zaten te keuvelen, zagen we de jongens opeens schrikken. Ze draaiden zich naar Vivian en vroegen: “Save us please!”. Aan de overkant van de vijver zagen we de leraressen van de jongens aankomen. De jongens hadden in eerste instantie verteld dat ze vrij waren, omdat ze examen hadden gehad, maar toen de juffrouwen de hoek om kwamen, bleek dat verhaal toch niet helemaal te kloppen en kwam de aap uit de mouw. Vivian streek over haar hart en liep toch met de jongens mee en vertelde aan de leraressen dat de jongens zo goed opgevoed waren en dat ze zo goed Engels konden, dat ze wel hele goede les moesten hebben gehad. De leraressen waren echter niet te vermurwen. Toen wij doorliepen, zagen we de jongens dan ook schuldbewust kijken naar de leraressen, die hen een standje gaven. Vivian probeerde nog eens om de jongens te redden en vroeg of ze een foto mocht maken. Helaas mocht ook dit niet baten en het ontdooiproces ging hier echt niet sneller door. Toen hebben we hen maar achtergelaten en stiekem zijn we wel benieuwd wat voor prijs ze hebben moeten betalen voor hun uitstapje…

Daarna liepen we richting het restaurant. Onderweg vonden we opeens een hele diepe put. Terwijl we aan het overleggen waren hoe diep die put ongeveer zou zijn, zei Henri voor de grap dat het zeker 7,5 keer Henri was. Voor degenen die niet weten hoe groot Henri is: hij is 2 meter lang, dus de waterput was echt heel diep. Als je naar beneden keek, zag je op de bodem bewegend water, vol met waterkringen. Dit deed Vivian denken aan het ontstaan van jeugdKRING Chrisko en zij vertelde dit aan ons. De meesten van ons kennen het verhaal uit de Bijbel van de kleine herdersjongen David, die tijdens een oorlog tegen de Filistijnen één steentje in zijn slinger doet en naar God luistert. En door zijn gehoorzaamheid met dit ene kleine steentje werd de oorlog beslecht, door de reus Goliath te doden. Dit verhaal leert ons dat wij allemaal, als wij maar luisteren, met behulp van kleine daden veel beweging kunnen veroorzaken. Het is net als een steentje dat in een vijver wordt gegooid. Hierdoor ontstaan verschillende kringen, die steeds verder uitwaaieren en steeds meer water in beweging brengen. Door op christelijke wijze daden van liefde te laten zien op de plaatsen waar wij zijn, zullen wij beweging brengen in de harten van degenen die om ons heen zijn. Zo kunnen wij allemaal helpen om de Liefde door te geven op de plaatsen waar wij komen. Vanuit Stichting Chrisko wordt dit op meerdere plaatsen zichtbaar gemaakt. Bijvoorbeeld in ons logo of in één van onze liedjes, die we jaren geleden tijdens een kamp zongen:

Eén steentje in een kinderhand maakt verschil, groot verschil.
Weet je veilig in Gods hand, weet je veilig met Hem aan je kant.
Jouw steentje maakt een groot verschil.
Ben niet bang, echt niet bang.
Als je meewerkt in Zijn plan, als je goed bent uitgerust en je inzet wat jou eigen is.

of in ons liedje over David en Goliath:

Met behulp van Gods genade, met behulp van Gods kracht, kreeg de kleine David Goliath in zijn macht.
Met zijn slinger en een steentje was hij Goliath de baas.
Durfde hij te strijden en op te staan.
Ook jij bent net als David, de kleine David, als je aan Gods hand ten strijde trekt.
Net als David, moedig en onverschrokken, de strijd durft aan te gaan.
Ben niet bang, sta op, vertrouw op Hem en vecht daar waar het nodig is.
Als jij wordt overvallen door moeilijkheden, wend je dan tot God, Hij geeft jou kracht.
Vraag om Zijn genade en zie als David, dat niets onmogelijk is, als je inzet wat jou eigen is.
Draag jij je eigen steentje bij.

Bouw net als kleine David op Gods genade.
Doe en zet dan in wat bij jou past.
Durf jij net als David op Hem te bouwen, te rekenen op Zijn kracht?
Kun je alles in het leven aan, bereik je wat onmogelijk is.

We proberen dit zowel letterlijk als figuurlijk te doen. Letterlijk ‘all over the world!’ door ons vrijwilligerswerk: in onze eigen omgeving in de gezinnen waar hulp nodig is, in Lourdes, in Nepal, maar ook door de gebedskringen die we maken. Maar ook figuurlijk, door onze aandacht op anderen te richten en voor hen klaar te staan en hen te laten voelen dat wij rekening met hen houden! Dit geven wij dan ook weer in de kringen in ons logo. Mooi dus dat dit weer zo treffend zichtbaar werd met een beeld in een diepe waterput in Nepal! Voor ons dus een hemels knipoogje.  

Hierna gingen we lunchen. Het was inmiddels al drie uur en we besloten dan ook om terug naar Kathmandu te rijden. Er verschenen namelijk donkere wolken aan de lucht en we hadden inmiddels onze buikjes vol van een lekker lunchgerecht. Net voordat het begon te regenen, waren we zo weer terug op honk. En achteraf bleek dat dit een slimme keuze was. De drukste rotonde van Kathmandu, waar normaal al het verkeer stagneert, hebben wij gewoon kunnen passeren! Ieder ging weer zijn eigen weg en we sloten de avond af met het diner en gezellig samenzijn.

4 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 4”

  1. Wat weet een leuk verhaal om te lezen. Het was weer echt genieten. En ook bedankt voor de mooie foto’s.

  2. Super leuk om jullie ervaringen te volgen. Ben een paar keer in Azië geweest en heb wel een
    beetje een idee hoe de mensen daar wonen en leven. Kan daardoor de sfeer wel proeven.
    Lieve groetjes aan Janneke.

  3. Het is een feest om jullie avontuur te lezen, vergezelt met oogverblindende foto”s.

Reacties zijn gesloten.