30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 20

Bij thuiskomst gisteravond in het guesthouse begon het niet alleen weer als vanouds te regenen, maar brak er ook een stevig onweer los. Het regende, donderde en bliksemde zo hard dat het niet mooi weer was. Dat weerhield ons er niet van om zo snel mogelijk onze bedden op te willen zoeken en dus maakten we zo vlug als mogelijk onze koffers, rugzakken en handbagage klaar, zodat we klaar zouden zijn wanneer de wekkers om 4.15 uur zouden gaan. Om 5.00 uur zou Chitra klaar staan en zouden we met twee bussen naar het vliegveld worden gebracht. We waren allemaal al in actie toen we tegen de ochtend zijn welbekende toeter hoorden klinken. Uit alle hoeken en gaten kwamen we, gehuld in de gele ‘dertig handen helpen Nepal t-shirts’, overal vandaan en gaven we aan Chitra onze koffers af, die ze verdeelde over de bussen. Nadat al onze bagage in de bussen was gelegd, konden we vertrekken en reden we, in de stilte van de nacht, richting het vliegtuig. Deze keer in hoge snelheid, omdat er geen kip op de weg was. Hoge snelheid kun je hier in Nepal niet vergelijken met Nederland, dus we zullen niet harder dan 50 km gereden hebben, maar het voelde voor ons stukken sneller. Onderweg stopten we nog even en stapte tot onze verrassing Indira in. Zij bracht ons als een echte gastvrouw naar het vliegveld, waar we afscheid van haar en Chitra namen en Indira ons daarna de weg wees. En zo stonden we even later voor de eerste check.

Dit leverde voor zowel Hen(d)ri als Michele, tot onze grote vreugde, geen problemen op en zo verliep alles verder vlekkeloos en konden we niet veel later in het vliegtuig naar Istanbul instappen. Vlak na het opstijgen viel ons nog een grote verrassing te beurt. Tot ieders grote verbazing vlogen we opeens langs het Himalayagebergte en dat was echt overweldigend en een cadeautje om te zien. De meneer met de baard uit het winkeltje, die aan Mattie en Vivian had gezegd: “When you see the mountains, you ask them if you will come again!” zou hierom hartelijk gelachen hebben, want toen Vivian uit de grond van haar hart, die dag in de winkel, meteen daarop antwoordde dat dit echt voor ons de laatste keer was en ze blij was als iedereen weer veilig en gezond in Nederland aan zou komen, zei hij: “We shall see!” Één ding is zeker, om de bergen zijn we dit jaar niet heen gekomen, van alle kanten kwamen we ze tegen, zelfs terwijl we vlogen! Op ons schermpje van de tv stond het volgende zinnetje, dat ons opviel en voor ons tot de verbeelding sprak: “Stay connected with the world above clouds!” En precies zo is het wat ons betreft: als het van ons gevraagd wordt, dan springen we opnieuw, want in Liefde springen is springen in geloof en vertrouwen. En dan komt het hoe dan ook goed, omdat we ons gezekerd en geliefd weten. Door de opgedane levenservaringen hebben we geleerd dat je op Hem kunt bouwen, omdat Hij, die Liefde is, de hoeksteen is die in geen enkel bouwwerk mag ontbreken. Deze Liefde heeft ons verbonden met alle mensen die we hier ontmoet hebben, of het nou een Protestant, Hindoe, Boeddhist, Moslim of welke andere gelovige dan ook was. Door onze eigen kleur te bewaren en te kijken naar wat ons verbond en niet naar wat ons scheidde van elkaar, brachten we hier ‘de oecumene’ in de praktijk. Sunil schreef nog aan Ineke dat hij voor onze komst in 2016 een “naughty boy” was, die door de eerste keer met ons mee te werken, had ervaren hoe blij hij werd als hij anderen kon helpen en dat hij daardoor ook had ervaren dat hij zich dan beter voelde. 

Wat we ook van Sunil en Avaya hoorden, was dat zij vanaf dat moment een hechte vriendschap hebben ontwikkeld met Sameer en Chitra. Elke keer als Sameer, met of zonder Chitra, in Thali komt, belt hij beide jongens op en spreken ze samen wat af. Dat te horen, deed ons heel goed en nu begrijpen we ook waarom zij het met zijn vieren zo gezellig en leuk hebben als ze de laatste dagen met ons mee op stap gaan. Er zijn banden gesmeed voor het leven. Wat betreft de fotoslinger, die we van de thuisblijvers hebben meegekregen om in Thali achter te laten… die zijn we eerlijk gezegd vergeten in alle drukte. En daarna hebben we er weloverwogen voor gekozen om hem mee naar huis te nemen, omdat we zien dat foto’s in de scholen in Thali, al of niet gelamineerd, het niet goed doen in verband met de vochtigheid. De fotoslinger die we daar eerder achterlieten en die in de oude school hing, zat namelijk vol met schimmel. En de nieuwe school is nog niet operatief, omdat daar nog water en elektriciteit moet worden aangesloten en daar eerst geld voor moet zijn. Zodoende zitten de foto’s weer in het koffer op weg naar Nederland en zullen ze in ‘de graankorrel’, ons nieuwe clubhome op de Heerenweg, een mooi plaatsje gaan krijgen. 

Deze eerste vlucht duurde zeven uur en iedereen bracht deze, buiten Teun, goed door. Tot Teuns grote ergernis zat hij met zijn lange benen namelijk achter een vrouw die meteen haar stoel achterover gooide en er eens goed voor ging zitten. Voor we het wisten, stond Teun dan ook op en ging hij vriendelijk vragen of ze zo goed wilde zijn om de stoel wat rechter te zetten aangezien hij zijn benen niet kwijt kwam. Dat deed ze voor een half uurtje, maar daarna was het uit met de pret en ging de stoel, zonder pardon, weer helemaal naar achteren. Na zes uur geen kant op te kunnen met zijn lange stelten, zagen we hem ineens weer opstaan en naar de vrouw lopen om vervolgens volledig genegeerd te worden. Wij hielden allemaal ons hart vast, maar er was geen land te bezeilen met deze vrouw en onverzettelijk bleef ze liggen zoals ze ‘lag’. En dus zat er voor Teun niets anders op dan het liefdevol en in stilte te verdragen en er iets van te maken, ondanks het ongemak dat het opleverde. En dat deed hij! De overstap in Istanbul verliep daarna voorspoedig en na twee uur stegen we weer op, zaten we opnieuw met het hoofd in de wolken en voordat we het goed en wel in de gaten hadden, landden we in Düsseldorf. Hier werden we opgewacht door alle thuisblijvers die ons kwamen ophalen. We hebben een enorme steun vanuit de thuisblijvers ervaren. Door reacties op de blog, appjes, maar zeker ook door de zinnetjes die we elke dag gelezen hebben. Wij hadden het allemaal nooit kunnen doen zonder de steun van onze achterban. Op het vliegveld zongen we dan ook nog één keer ons lied, gericht naar onze steun en toeverlaten! Hierna ging ieder naar zijn eigen huis, met mooie herinneringen in onze gedachten en harten!