30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 19

Gisteravond hadden we besloten om de ochtend nog in Dhulikel door te brengen en daar na de lunch pas te vertrekken. We hadden gisteren Sameer bewerkt om vanochtend nog eens met ons op pad te gaan in de natuur en hoewel dat niet zijn voorkeur had, was hij ook nu weer bereid om dat met ons te gaan doen. Hij had nu helemaal helder wat we wilden en zei: “So, no tempels, but houses, locals, nature, animals, flowers and not too many stairs!” En volmondig beaamden we zijn conclusies. In zijn ogen zijn er geen bezienswaardigheden meer in Dhulikel, maar in de onze wel en dat concept heeft hij nu voor zichzelf helder gekregen en daarom weet hij nu precies wat we willen. En Sameer zou Sameer niet zijn als hij niet alles op alles zou zetten om het ons naar de zin te maken en daarvoor zijn eigen gedachten en ideeën aan de kant te schuiven. Wat hij echter niet kon bevroeden, was dat zijn bereidheid in dit geval voldoende was, want na een nachtje slapen lagen onze kaarten er weer heel anders voor! We werden wakker en de meesten konden vanuit hun slaapkamerraam, tussen de wolken door, weer de bergen zien en opnieuw klonk in onze gedachten het liedje: “Love lift us up where we belong, where the eagles fly and the mountains high!”

Want dat is wat hier gebeurt. We zijn hier op de plek waar we hoorden te zijn! We deden niet meer dan allemaal gehoor geven aan de uitnodiging die we kregen en hebben hier in Nepal niet alleen samengewerkt, maar ook samen opgetrokken, samen genoten, samen gespeeld, samen gezongen en bovenal samen veel van elkaar en de mensen die te we tegenkwamen geleerd. De Liefde trok ons op naar een hoger plan waar we soms onszelf moesten vergeten en onze eigen verlangens en behoeften aan de kant moesten schuiven, omwille van de ander. In die zin is dat niet anders dan anders en wordt ons die gelegenheid overal en nergens geboden, als je het maar wilt zien. Door deze kansen en gelegenheden aan te pakken, kun je geestelijk groeien en ontwikkelen tot een beter mens en die kans hebben onze reizen naar Nepal zeker aan iedereen geboden. Niemand neemt ons deze levenservaringen meer af, die zitten voor altijd in onze pocket en we denken dat we daar allemaal dankbaar voor zijn en dat we blij zijn dat we dit hebben mogen meemaken. Deze indrukwekkende belevenissen hebben ons getekend en zullen zeker een blijvende indruk achterlaten in onze ziel. De tijd die we allemaal doorgebracht hebben in Nepal heeft ons gevormd, omdat we onszelf allemaal op de een of andere manier zijn tegengekomen. Was het niet door ziekte of het werk, dan was het door de omstandigheden of het groepsgebeuren. Zo intensief samen optrekken kost ieder iets en we durven te zeggen dat alle 30 personen, die in totaal gedurende de jaren met de ‘Dertig handen helpen Nepal’ zijn meegegaan, deze uitdaging zijn aangegaan en dat ook ieder op zijn eigen manier iets ervan heeft weten te maken. Deze reizen waren letterlijk en figuurlijk gezegend, vanaf het begin tot aan het einde en ook deze laatste reis lijkt te passen van A tot Z. Alhoewel Z natuurlijk pas morgen is, wanneer we landen in Düsseldorf en daarna onze geliefden, die we achterlieten, weer in de armen kunnen sluiten. Ook van hen werd het een en ander gevraagd en het heeft hen wat gekost en daar zijn we ons allemaal terdege van bewust. We sluiten met een dankbaar en tevreden hart ons vijfjarig lustrum van ‘Dertig handen helpen Nepal’ af en zijn blij dat het altijd zo goed gegaan is. De samenwerking met Albert, vanuit de stichting Himalayan Care Hands en de samenwerking met Indira en Sameer in Nepal zijn altijd optimaal geweest. En dat laatste maakte mede dat we ons hier, ondanks alle ziekenhuisbezoeken, nu en in het verleden, veilig wisten. We waren in goede handen bij hen en konden te allen tijde, en dat betekent letterlijk dag en nacht, op hen terugvallen en dat deden we ook zonder schroom als dat nodig was. Zo ook vandaag, bij het ontbijt, toen we Sameer vertelden dat we al onze plannen weer overhoop gooiden, omdat we inzagen dat het voor sommigen beter was om een uurtje of twee terug naar bed te gaan, te lezen of een spel te spelen. We lieten daarom onze stoute plannetjes om ‘local te gaan’ weer varen en besloten om gewoon tot de lunch in het hotel te blijven. Hij glimlachte van oor tot oor bij dit nieuws en ook Avaya haalde opgelucht adem, want hij had beslist geen zin om weer in de warmte te gaan wandelen met ons. Hij wist leukere plannen te bedenken. Sunil vindt alles goed, als hij maar mee kan, dus of het nu wandelen was geworden of spel, hem was het om het even. Aangezien onze groepsfoto niet vaak compleet is geweest, besloten we nu voor de ‘mountains’, waar we maar niet over uitgepraat raken, te poseren met de hele groep. Dit kon nu, omdat er niemand in quarantaine zit, Fleur goed opgeknapt is en weer in beweging is en ook Ineke zich hier ophoudt, zich netjes aan de voorschriften van de dokter houdend. Voor de helderheid: het gat in Mattie’s hoofd is dicht en de teen van Daniel proberen we voor behandeling over te tillen naar Nederland. En wat betreft het coronavirus lijkt het rustig, aangezien niemand meer klachten heeft waarop getest moet worden. Ondanks dat zijn onze testen overigens wel op en testen we niet als er geen klachten zijn. We hebben besloten om Michele opnieuw met de digitale corona check app door de controles op het vliegveld heen te loodsen, omdat een PCR test in zijn geval, wat ons betreft, geen optie is aangezien hij in Nepal positief is geweest en corona heeft gehad en we niet weten hoe dat uit zou werken op een PCR test nadien. Op hoop van zegen. 

Voor de rest klungelden we allemaal vanmorgen wat aan. Tussendoor kwamen we ook nog in gesprek met de neef van de eigenaar van het hotel. Hij legde ons uit hoe het kwam dat dit hotel zo goed op ons overkwam en we het idee hadden dat er een familiaire sfeer heerste. Dat blijkt namelijk ook echt zo te zijn. Van kamermeisje tot keukenpersoneel tot tuinman, allemaal behoren zij tot één familie en kunnen zij elkaars plaatsen innemen, wanneer dit nodig mocht zijn. Zij leven EN werken hier samen en geven zo het hotelleven vorm en dat is echt aan de onderlinge sfeer te merken. Fleur zei niet voor niets: “Ik zou hier nog wel een week willen blijven zitten!” En ook Teun, de jongste telg van het viertal van Theo en Marieke, zou, ondanks alle insecten die hij hier op heel onverwachte momenten tegenkomt, deze dagen, maar zeker ook de hele reis nooit hebben willen missen. Hij zei dat hij echt heel blij was dat hij hier was en aan den lijve heeft mogen ondervinden wat zich hier allemaal afspeelt. Hij verwoorde het als volgt: “Ik las altijd de blog, maar het is nog veel sjieker dan ik naar aanleiding daarvan dacht!”. Wij durven overigens te zeggen dat hij een echte aanwinst is voor onze groep. Met zijn 19 jaren, was hij de jongste van onze groep jongeren, die gemiddeld 25 jaar oud is (zonder volwassenen en 32,8 met volwassenen), maar daardoor liet hij met zijn leuke kwinkslagen en soms wat onnadenkendheden een frisse wind waaien door onze groep en bood hij ons de kans om opnieuw door zijn ogen mee te kijken naar alles wat we tegenkwamen op deze reis. Wij stemmen dus hartgrondig in met zowel de mening van Fleur als de mening van Teun, omdat het in het Gaia Hotel zo gezellig is en het er gemoedelijk aan toe gaat, net alsof je thuis bent. De neef vertelde dat Nederlanders hier graag verbleven, omdat het hen aan thuis doet denken en het hotel voor iedereen betaalbaar is en niet alleen voor de hoogste kaste, want dat wilde de eigenaar niet. Het gevolg daarvan is dat het voor veel andere buitenlanders niet als sjiek genoeg ervaren wordt, maar wij zouden echt niet weten wat hier niet goed genoeg zou zijn. We vragen ons nu wel af of de voorliefde van de eigenaar voor Nederland als inspiratie voor dit hotel gediend heeft. Hij vertelde de eerste dag namelijk dat hij tussen zijn bedrijven door veel reisde, onder andere naar Nederland waar hij al 60 steden had bezocht en al heel vaak spruitjes had gegeten. We snapten toen ook waar hij de Nederlandse woorden vandaan haalde, die hij tussendoor tegen ons zei. Wij hebben het Gaia hotel en zijn medewerkers in ons hart gesloten en zullen hen niet zo snel vergeten, want hier op deze prachtig plek in Dhulikhel hebben wij voor het eerst een glimp van het Himalayagebergte geschouwd en als familie samen geleefd en beleefd!

Na een rustige ochtend en een heerlijke lunch vertrokken we weer richting Thamel, waar we onze laatste roepies uitgaven. We sloten af in het Gaia restaurant in Kathmandu, dat van dezelfde organisatie is als het Gaia hotel in Dhulikel, waar we onze laatste maaltijd samen doorbrachten met weemoed in ons hart. We hebben het hier met zijn allen weer erg fijn gehad, maar zoals altijd er is een tijd van komen en een tijd van gaan. God weet wat de toekomst nog gaat brengen, maar voor nu is het tijd om te gaan en afscheid te nemen. Avaya, Sunil en Chitra gingen nog met ons mee naar het diner. Aan het einde van het diner moesten we nog afscheid nemen. Het is lastig om het afscheid in woorden uit te drukken, maar jullie kunnen je vast voorstellen dat dit gepaard ging met een lach en met een traan. Avaya nodigde ons nogmaals uit om later in zijn hotel te komen. Hij had het al helemaal berekend: de meesten van ons zullen nu langzaam aan gezinsuitbreiding gaan beginnen en hij zou ongeveer 14 tot 16 jaar nodig hebben om zijn hotels te kunnen gaan runnen. Hij telde uit dat Vivian en Mattie dan op de leeftijd zouden zijn die Ineke nu ook heeft en dat onze kinderen allemaal oud genoeg zouden zijn om mee te kunnen! Dit was natuurlijk ontzettend schattig! We hebben daarna Avaya, Sunil en Chitra toegezongen met het lied dat de lading van al onze Nepalreizen dekt: ‘All over the world!’ en daarna hebben we Avaya en Sunil op de schouders gehesen en zo naar de taxi gebracht, die hen veilig naar Thali zou brengen! We zwaaiden tot we hen niet meer zagen en liepen daarna stilletjes terug naar het hotel. Hier hebben we allemaal onze eigen kamer weer teruggekregen, zodat we nog even kunnen douchen en slapen. Morgenvroeg vertrekken we rond de klok van 5 richting het vliegveld en zullen we beginnen aan onze lange reis, met een hart vol herinneringen en een hoofd vol mooie momenten!