Gisteravond zijn we met Sameer, Indira en twee Belgen, die uit Belgisch Limburg kwamen, ergens anders gaan eten dan waar we normaal eten. We moesten daarvoor een stukje lopen en stapten zo welgemoed buiten ons oude vertrouwde cirkeltje, dat we normalerwijze alleen maar maken. Deze plek lag in het betere gedeelte van Thamel, tenminste zo leek het. Er waren veel westerse kledingzaken en we gingen een gebouw binnen waar we, na een hele hoop trappen, op de vijfde verdieping belandden. Daar was een grote eetgelegenheid en bovenop het dakterras namen wij plaats en bestelden daar de lekkerste pizza’s ever. Bij elke pizza kregen we een gratis glas bier geleverd en dat maakte dat onze mannen op deze laatste werkdag geluk hadden, omdat de vrouwen wel pizza bestelden, maar géén bier drinken. Het enige nadeel van deze plek was dat er live muziek was en wij precies onder de box zaten waar de muziek doorheen schalde. Tussen al dat geluidsgeweld door probeerden we zo goed mogelijk een gesprek gaande te houden en dat lukte zover als het kon. Een positieve bijkomstigheid was dat we hier ook de toetjes durfden te nemen en dus werd er door iedereen lekker gesmuld van cheesecake, red velvet cake en brownies met een bolletje ijs. Doordat we wat later waren gegaan dan normaal, het een drukke gelegenheid was en we voor een twee gangenmenu waren gegaan, tikte de tijd verder. Dit met als gevolg dat we, voor ons doen, laat terugliepen en toen zagen we een kant van Kathmandu die we, vreemd genoeg misschien, nog niet eerder hadden gezien. Waarschijnlijk komt dat doordat we alle vijf de keren dat we in Nepal waren altijd vroeg aten en dan terug naar het guesthouse liepen om daar spelletjes te spelen, te lezen, te kletsen, de blog te schrijven of om vroeg naar bed te gaan. Het werken in Thali en het kabaal in Thamel vroegen altijd hun tol en dus hadden we onze rust in de avonduren hard nodig. Al lopende, en het was pas rond de klok van 22.00 uur, waanden we ons gisteravond ergens anders. We zagen dat er veel volk op weg was en bij navraag hoorden we dat vrijdagavond uitgaansavond is, omdat de zaterdag hier de enige vrije dag is. Het weekend in Nepal bestaat uit één dag, vertelde Sameer, terwijl dat bij ons twee dagen zijn. We zagen gisteravond veel bedelaars en we zagen mensen op de straat liggen, die sliepen tussen het vuil. Uit alle hoeken blonken opeens neonlichten en overal stonden deuren open, die naar donkere gelegenheden leidden en bovenal klonk uit alle hoeken en gaten live muziek en zagen we veel schaars geklede jongeren, klaar om op stap te gaan. Thamel had in onze ogen ineens een metamorfose ondergaan en leek bijna onherkenbaar en we waren blij toen de houten poort van het guesthouse achter ons dicht ging.
Na een goede nachtrust, omdat we uit hadden kunnen slapen, verzamelden we om 9.00 uur aan het ontbijt. Daar voegden ook Fleur en Quinten zich bij ons, onder luid gejuich. Fleur was die ochtend uit het ziekenhuis ontslagen en we konden volgens de dokter met een gerust hart naar Dhulikel gaan. Hij zei dat dit een goede plek was, gezien de rust en ruimte. Wel kreeg ze wat leefregels mee met betrekking tot voedingsadviezen en hebben ze Fleur uitgelegd wanneer ze in geval van nood terug moest komen. En dus stond ons niets meer in de weg om onze spullen te pakken en te vertrekken. Onze koffers werden in het guesthouse opgeslagen en binnen de kortste keren stapten we met een goed gevulde rugzak in de bus. Fleur, Quinten, Avaya, Sunil en Sameer pakten de auto en zo vertrokken we in twee groepjes naar het Gaia hotel in Dhulikhel.
De weg ernaartoe leverde al veel bekijks op en zo zagen we onderweg in de verte een nieuwe hangbrug die naar Shiva leidde, zei Chitra. En zo reden we even later Dhulikel binnen. Iedereen die hier al eens is geweest, weet dat je dan voor je gevoel naar het paradijs gaat, omdat het hier in één woord geweldig is. Het uitzicht is adembenemend mooi, het hotel vormt een oase van rust voor ons getergde zenuwstelsel en het eten smaakt zalig. We hebben hier bijna allemaal goede herinneringen aan, op een enkeling na, die hier ziek is geweest, maar dat is verklaarbaar en heeft niets met deze plek te maken. Na gisteravond snappen we ook hoeveel geluk we hebben gehad dat we hier zijn aangekomen. De twee Belgen, die met ons aten, vertelden dat zij oorspronkelijk bij een groepsreis van acht personen hoorden, maar dat twee van hen waren afgevallen en vier van hen met corona thuis hadden moeten blijven en nooit in Nepal zijn aangekomen. Wij zijn die dans gelukkig ontsprongen en zijn naar beste kunnen, gezien de omstandigheden, omgegaan met het hele corona verhaal dat zich hier in Nepal ontwikkelde binnen onze groep en dat heeft het één en het ander van deze of gene gevraagd. Maar we hebben ons er niet door laten kisten en hebben er met zijn allen iets van gemaakt.
Eenmaal in Dhulikhel werden we hartelijk ontvangen en voordat we het wisten, zaten we te lunchen op het terras waar we een prachtig uitzicht hadden. Daarna kregen we onze kamersleutels en trok iedereen zich terug in de mooiste kamer die iemand zich kan wensen, na twee weken hard werken onder zwaardere omstandigheden. In Dhulikhel zie je gewoon iedereen gelijk opknappen. De frisse lucht die hier is, doet al wonderen.
Nadat iedereen zich opgefrist had op de kamer, kwamen we in de middag samen op het terras van het hotel, waar we in de verte opeens een puntje van het Himalaya gebergte boven de wolken zagen uitsteken! De komende dagen zullen we op wacht gaan liggen en hopen we dat het verder zal opklaren. We dronken wat samen, maar al snel waren een paar van ons weer in de benen voor het spelen van een spelletje. Sameer had alles meegenomen voor het spelen van cricket en na wat uitleg, snapten we eindelijk een beetje hoe dit spel in elkaar zit. Wij vinden het spel veel lijken op onze versie van slagbal, al zaten er grote verschillen in, zoals het feit dat je hier ten allen tijden het slaghout vast moet blijven houden. We grapten al dat dit nog een probleem kan gaan worden wanneer we op kamp gaan volgende week, waar wij tijdens het slagballen juist het slaghout moeten laten vallen, zodra we geslagen hebben!
Degenen die niet meededen, kregen een korte rondleiding over het terrein van het hotel. De eigenaar vertelde trots dat hij een eigen groentetuin had en over hoe het hotel ontstaan en gebouwd was en eerlijk gezegd waren wij al een beetje afgeleid door het feit dat er een hele grote slak door de sla kroop! Wat we wel hebben gehoord, is dat het hotel tegen een heuvel aan gebouwd is, waardoor er veel keermuren nodig zijn geweest om het hotel te bouwen. Wij dachten dat we veel stenen gesleept hebben, maar toen we hoorden dat er voor deze keermuren gedurende 6 maanden, 400 vrachtwagens vol stenen gesleept zijn, door 35 mensen, waren we blij dat ons muurtje ‘ietsje’ kleiner was! De opening van het hotel, dat na 2,5 jaar bouwen klaar was, stond precies een week na de aardbeving gepland. Wegens de sterfgevallen en de problemen ten gevolge van de aardbeving, is dit drie maanden uitgesteld. Wij vroegen ons natuurlijk meteen af of de keermuren zijn blijven staan tijdens de aardbeving en kregen de uitleg dat deze muren versterkt zijn met staal, waardoor er niets aangetast geraakt is. En gelukkig ook maar, want het geld dat uitgetrokken was voor de bouw, was op dat moment ook helemaal op! Voor het bouwen van de muur was een specialist ingehuurd en op de muren zelf is een verzekering afgesloten! Wij snappen, door alles wat we de afgelopen weken gezien hebben, helemaal waarom deze keuze gemaakt is en ook in dit verhaal hoorden we weer hoe de mensen in Nepal na moeten denken over dingen die voor ons niet meer dan normaal zijn!
Verder hadden we vooral een hele fijne avond, waarin iedereen op eigen wijze tot rust kwam. De één door het doen van een spelletje, de ander door het lezen van een goed boek. Het is fijn om hier te zijn en we kijken uit naar wat de komende dagen ons gaan brengen!
Fijn dat iedereen beter of aan de betere hand is.
Bedankt weer voor het mooie verhaal en foto’s. Geniet van jullie laatste dagen.
Tot morgen .
Groetjes Marloes 🍀❤️