Toen Vivian terug bij het guesthouse aankwam, was iedereen die mee kon al volledig uitgestoffeerd in de mooie Nepalese kleding. Henri en Silvester waren, net als Fleur en Quinten, de pechvogels die niet mee konden naar Thali, waar we vandaag ons project af zouden ronden en afscheid gingen nemen. Alle vier droegen ze het gegeven manmoedig en ieder probeerde er op zijn beurt iets van te maken, maar makkelijk is het niet om achter te moeten blijven, dat moge duidelijk zijn. Ook deze Nepalreis leert ons alles aan te nemen zoals het komt en daar iets van te maken, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Je leert hier vanzelf dat je flexibel moet zijn en niets vast kunt leggen. Kun je dat niet verdragen, zal zo’n reis als de onze je niet goed bekomen en zul je uit de grond van je hart zeggen: “Dit is één keer, maar nooit weer!”. We vroegen bij Indira na of al de reizigers, die bij haar reisbureau hun reis boeken, net zo vaak als wij te gast zijn bij het Ciwec Hospital en zij vertelde dat dit niet het geval was. We denken dat dit meerdere redenen heeft, onder andere dat wij hier werk verrichten en door de periode dat we hier zijn. Indira gaf namelijk aan dat het najaar en voorjaar beter zijn om Nepal te bezoeken en dat wij daarentegen elke keer in het regenseizoen komen. Dat laatste wisten we al, maar omdat we in eerste instantie met schoolgaande jeugd gingen en nu met meerdere onderwijzeressen, waren de andere seizoenen geen optie voor ons. Dat laatste heeft onder andere ook gemaakt dat we bijna niet de school in zijn geweest en we liever stenen sleepten dan het schooltje in te gaan. De meesten zijn in hun werkzame leven ook veelal met kinderen bezig en samenwerken in de bouw werd daardoor aantrekkelijker. Daarnaast zagen we dat het onderwijs op het schooltje veel beter is geworden en de nieuwe leraren veel beter toegerust zijn. En dat maakte dat we ook niet zo de noodzaak voelden om het schooltje in te gaan.
Op weg naar Thali zagen we het kleine vrouwtje ineens lopen. We lieten Chitra meteen stoppen en Noëlle en Hugo, die vandaag de beurt hadden om samen naast Chitra te zitten, renden haar achterna. Ze nodigden haar zwaaiend met armen en benen uit om met ons mee naar de afscheidsceremonie te gaan en dat deed ze graag. Ondertussen maakten wij volgens een goed, oud gebruik van een van onze oma’s, een financiële knalbonbon voor haar klaar, die we uiteindelijk in de Nepalese, gekleurde paraplu van Vivian verstopten en zo met paraplu en al aan haar gaven zonder dat iemand het zag, behalve zijzelf. Ze wist niet hoe ze het had en je zag aan haar ogen dat ze er blij mee was. Wij kregen even later een bevestiging dat het helemaal op de plaats was wat we deden, omdat we er op het schooltje achter kwamen dat zij bij de armere en lagere kaste in de samenleving hoort. We kwamen er namelijk achter dat haar dochtertje ook in Thali op de govermentschool zat. We gaven haar een ereplaats naast ons en zo werd ze deelgenoot van het afscheid, ondanks dat we merkten dat het voor de mensen uit Thali ongebruikelijk was wat we deden. Hier kunnen we door onze positie als westerlingen deuren openen, die anders gesloten blijven. Deze vrouw heeft, door gehoor te geven aan de innerlijke oproep om ons te helpen, zonder te weten of te willen ook zichzelf geholpen en is dat niet altijd zo als God (lees: ‘de Liefde met een hoofdletter’) je (op)roept om je eigen grenzen te verleggen en je leven bovennatuurlijk te leven, waardoor je natuurlijke neigingen overstijgt uit liefde voor de ander en daardoor recht doet aan de ander en jezelf?! Wij weten uit eigen opgedane levenservaring dat dit wel het geval is en zijn nog altijd blij dat we ook nu weer de sprong in het diepe hebben durven maken en de ingegeven droom hebben geleefd en niet aan de kant hebben geschoven. We kunnen daarom van harte de slogan beamen, die we onderweg op een van de reclameborden zagen staan: “Live your dreams!”. Voor ons betekent dit: blijf niet dromen en fantaseren, maar durf gehoor te geven aan je innerlijke stem die diep van binnen in je spreekt, zelfs soms ook door dromen. We zagen, doordat zij in staat bleek te zijn om eenvoudig gehoor te geven aan een innerlijke oproep, dat niet alleen wij, maar ook Sameer haar in de picture heeft gekregen en dat ook hij haar wat toestopte, zodat het leven voor haar en haar gezin meer dragelijk zal worden. We zijn er in ieder geval zeker van dat ze er iets goeds mee kan doen. Op weg terug naar Thali zagen we het huisje waar ze, zoals in Nepal gebruikelijk is, met drie generaties samenwoont en maakten we nog van het keurig verzorgde meisje, haar moeder en oma een foto en namen daarna afscheid van elkaar. Zonder een woord met elkaar gewisseld te hebben waren we van harte verbonden met elkaar. Deze ontmoetingen maken alles wat we hier meemaken en wat ons op de een of andere manier zwaar valt, meer dan waard.
Bij aankomst op het schooltje stonden Avaya en Sunil ons al op te wachten. Ze bewonderen ons eerst, net als al die voorgaande jaren, uitgebreid en toen dook Sunil met zijn hand in de zak en haalde hij daar voor ieder van ons, ook voor de thuisblijvers, een kralen armbandop en deelde die uit. De armband bestaat uit zwarte en witte kralen en het staat symbool voor onze tegenstellingen, die in deze ene armband uitgedrukt worden. Hij legde uit dat we verbonden zijn in één en dezelfde armband, maar dat ieder zijn eigen kleur behoudt en dat is helemaal wat wij ook willen en beogen. Denk maar eens aan het verschil in land, huidskleur, taal, geloof en ga zo maar door. Al die tegenstellingen vallen in onze samenwerking met elkaar helemaal weg, omdat de Liefde alle tegenstellingen en tegenstrijdigheden weet te overbruggen als beide partijen dat wensen en willen. Dan zijn we als de kralen aan dit armband en kloppen de woorden die we in ons Nepallied zingen als een bus: “As brothers and as sisters, as one big family, we are equal, we respect eachother. The love that binds us, will never go away. We will stay together, connected in our lives!”
Eenmaal bij de school moesten we even wachten totdat iedereen in Thali aan zou komen. We besloten nog een keer het Nepalese liedje te zingen, dat we de afgelopen dagen vaker hebben gezongen. Chitra zong normaal gesproken steeds twee coupletten, maar nu, in het bijzijn van anderen, hield hij steeds op na één couplet. Dit tot grote hilariteit van ons natuurlijk. Eerst dachten we dat hij wat verlegen was. Een tweede hypothese was dat hij ons voor de gek gehouden had en de tekst van de coupletten niet precies wist. Uiteindelijk bleek het dit laatste te zijn en had hij schijnbaar, zonder dat wij het doorhadden, steeds het eerste couplet opnieuw herhaald! We weten niet wie harder lachte, wij of hij!
Nadat we zo even samen gezongen hadden, gingen we ook nog even naar de muur en daar zagen we dat de werkmensen verder hadden gewerkt en dat de muur bijna helemaal klaar was. Het deed ons goed dat het meisje de regenlaarzen uit Nederland aan had, die wij gisteren hadden uitgedaan en aan haar hadden gegeven. Op een gegeven moment zagen we ook Mark nog de berg af lopen, met in zijn handen zijn Nederlandse rubberlaarzen en ook hij gaf deze af aan een van de werkmannen, want deze had ze in het begin van de week bewonderd. Niemand kan zich voorstellen hoe blij deze mensen zijn met handschoenen, rubberlaarzen en de T-shirts. Zo blij als we mensen hier kunnen maken met voor ons hele kleine dingetjes, zo blij hebben we in Nederland nog nooit iemand zien reageren. Deze mensen zijn overgelukkig en het lijkt alsof we hen de kostbaarste schat overhandigen die we in huis hebben. Net als onze portier, die al twee dagen overgelukkig loopt te stralen met het rode shirt met het logo van het wijkleerbedrijf en Dertig handen helpen Nepal. Elke keer wijst hij vol trots naar zijn shirt. Dat is echt aandoenlijk. We hebben alle gesponsorde shirts die we over hebben aan de werkmensen gegeven, met de boodschap dat zij zelf kunnen beslissen of ze deze houden of dat ze ze aan iemand anders willen geven. Glunderend keken ze ons van oor tot oor aan. We hebben het gevoel dat we nu, na vijf jaar, pas echt weten wie de echte armen in deze Nepalese samenleving zijn. Zij werken vaak heel hard voor heel weinig geld en wij zijn blij dat we ook op dit vlak door het geld dat mensen sponsorden voor onze reis verschil konden maken en dit met deze mensen konden delen. Denk alleen maar aan de Bloemenwinkel het Boeketje, die al die jaren belangeloos spullen verkoopt voor onze reis.
Hierna liepen we terug naar het schoolgebouw, waar inmiddels op onze vraag een zeil opgehangen was om de hete zon tegen te houden. We namen plaats op de stoelen en toen alle kinderen ook op het platte dak waren, werden we allereerst toegesproken door een van de mannen uit het dorp. Na het applaus was Sameer gelukkig bereid om alles te vertalen en hij vertelde het volgende: Het dorp wilde ons bedanken en de school wilde ons bedanken! Ze hebben door de jaren heen veel verschillende vrijwilligers gezien, maar niemand die zo vaak ervoor gekozen had om terug te komen als wij en die zoveel invloed had gehad. Allereerst al eens naar het gebouw gekeken: in het eerste jaar was het dak te gammel om op te staan, maar nu, na vijf jaar, was het zelfs mogelijk om er met zoveel mensen op te dansen. Ze gaven daarnaast aan dat het dorp veel van ons geleerd heeft, wat vooral samengevat kon worden als: “Samen zijn we sterk!” Zo wezen ze bijvoorbeeld op het feit dat Thali veel schoner was dan voorheen! Doordat wij in het eerste jaar hebben laten zien dat wij afval verzamelden, in plaats van het in de natuur te gooien, hebben ze bij zichzelf hierover gedacht en hebben ze zich als gemeenschap samengepakt en zijn ze gestart met het schoonmaken van het dorp en daar bedankten ze ons voor. Niet perse voor het feit dat het dorp schoner is, maar voor het feit dat het dorp nu veel meer een gemeenschap geworden is! Ze zagen ons niet graag weggaan, maar wisten ook dat dat erbij hoorde! Bij komen, hoort afscheid nemen en nu wilden ze ons dus bedanken en drukten ze ons vooral op het hart: “Kom vooral terug!”. Na deze mooie woorden, was het tijd voor de tikka en het sjaaltje. Dit jaar hadden ze daarnaast nog een kleinigheidje voor ons gemaakt, dat wij dankbaar ontvingen.
De ceremonie was hiermee op z’n einde en na het maken van nog een aantal foto’s, besloten wij dat wij, in plaats van een speech, ons lied nog een keer wilden zingen! Na vijftien dagen, zit het liedje er helemaal in en wat leuk is om te zien, is dat ook de meesten mensen die met ons opgetrokken zijn, het lied langzaam kennen.
Na de maaltijd wilden we eigenlijk naar huis gaan. Dit bleek echter niet mogelijk, omdat er nog thee op komst was. We bleven dus nog even zitten en opeens ontpopten de vrouwen van het dorp zich als ware entertainers en zongen uit volle borst! Vooral de moeder van Sunil zorgde ervoor dat de stemming er goed in zat en voor we het doorhadden stonden we allemaal weer recht en dansten we op de maat van de muziek. Jong en oud, man en vrouw, Nederlands en Nepalees, zij aan zij dansten we en hadden we het gezellig, totdat het nu echt tijd was om te gaan en we de bus instapten en zwaaiden tot het dorp een stipje aan de horizon was!
Bij thuiskomst ontvingen we goed bericht en hoorden we dat Fleur ter observatie nog een nachtje in het ziekenhuis verblijft en daarna permissie heeft gekregen van de arts om morgen met ons naar Dhulikel te reizen. Dat was heel goed nieuws voor ieder van ons, want we hadden al besloten dat als zij niet mee kon, wij allemaal hier op deze plek onze laatste dagen zouden doorbrengen, maar blijkbaar was onze bereidheid daartoe genoeg en kunnen we morgen toch gezamenlijk afreizen.
Erg mooi en leuk om te lezen. Ik heb genoten van jullie verhalen. Was zelf ook weer even terug in Nepal .
Hele fijne dagen in Dhulikel
Ik heb weer genoten van jullie verhaal. Wat zagen jullie er mooi uit. Jammer voor de achterblijvers. Maar fijn dat het met Fleur weer goed gaat . En het afscheid van de bevolking hebben jullie dubbel en dik verdiend.
Heb weer genoten van jullie verhaal en foto’s.
Groetjes Marloes 🍀❤️
Eindelijk heb ik tijd gehad om alles aftelezen. Stiekem geniet ik met jullie mee wanneer ik de blogs lees. De mooie verhalen en leuke foto’s zijn niet te missen! Geniet nog van deze paar dagen en hopelijk is iedereen gauw weer beter!❤️ Tot snel!😘