30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 14

Voor het avondeten gisteren had Indira nog een leuke verrassing voor ons. Samen met Munu was ze op stap geweest en had, met een briefje waarop de kledingmaten van ons stonden, haar slag geslagen en voor de vrouwen een kurtha, oftewel een traditionele Nepalese jurk, gekocht voor de afscheidsceremonie. De oude jurken, die we eerdere jaren steeds aan hadden bij de ceremonie, pasten niet iedereen meer en omdat de kleermaker niet bereikbaar was, hadden ze voor dit simpeler, maar goede alternatief gekozen dat voor iedereen op maat was. Iedereen had een eigen legging bij zich en daar kan de kurtha bij gedragen worden. Het was niet te geloven hoe zorgvuldig ze weer te werk waren gegaan en iedereen was blij met zijn eigen kurtha, in de kleur die zij voor ons bedacht hadden. Voor de nieuwe mannen dit jaar zou ze ook nog op pad gaan voor een passend hemd. Toen we onze kurtha’s pasten, beseften we ook dat morgen de laatste werkdag is aangebroken en het er dan voor ons, wat werk betreft, op zit. De werkdagen in Thali zijn wat ons betreft omgevlogen en we zijn blij dat we vandaag nog een dagje kunnen gaan en zijn ons ook bewust dat het voor degenen die we elke keer in het guesthouse achterlaten, slikken is als ze de bus zien wegrijden, maar ook dat hoort jammergenoeg bij onze Nepalreis. Als het coronavirus niet had toegeslagen, hadden we het qua maagdarmklachten dit jaar goed overleefd. We denken dat dit komt omdat we, op een enkeling na, allemaal thuis begonnen zijn met het nemen van probiotica. We vinden het dus een echte aanrader om vooraf al probiotica te nemen als je een reis naar deze kant van de wereld maakt. De andere jaren waren de meesten van ons namelijk een paar dagen geveld door diarree, maar dat is nu niet het geval.

Vanochtend zagen we de tuinman weer in het gras zitten. Dit keer ging hij met een heggenschaar het gras te lijf om het zo te maaien en opnieuw zagen we wat de gewone dagelijkse dingen en het onderhoud hier van iemand vragen. Hoeveel zorg, aandacht en tijd hier alleen al het gras verzorgen vraagt in verhouding tot bij ons. Thuis is je grasveldje met een grasmaaier in een handomdraai gemaaid, terwijl het hier uren tijd kost. Hier is dus echt sprake van handenarbeid, op alle vlakken.

Met een uitgedund groepje stapten we vanmorgen de bus in. Claire en Mark gingen vanmorgen naar een workshop momo’s maken. Achteraf hoorden we dat dit heel leuk was geweest. Ze waren eerst samen met de workshopleider naar de markt geweest om daar alle benodigdheden en kruiden te kopen voor de gerechten die ze gingen maken. Fleur en Quinten voelden zich niet lekker en de rest bleef voor alle zekerheid nog een dagje thuis. Fleur ging naar het ziekenhuis voor een check-up, voornamelijk omdat zij niet op leek te knappen. Ze bleek achteraf een luchtweginfectie en een bacterie te hebben en is met een antibiotica richting het hotel teruggekomen om verder uit te zieken.

De overgebleven negen personen stopten onderweg eerst bij het nieuwe huis dat Indira aan het bouwen is voor het gezin van Sameer, haar jongste zusje en haarzelf en haar zoon. We waren onder de indruk van de grootte en de ligging van het huis en bewonderden het mooie uitzicht vanaf de bovenste verdieping.

Hierna reden we meteen door naar Thali en onderweg zagen we een winkeltje waar alles van de kip te koop was, vanaf het begin, de eieren, tot aan het einde, de geslachte kip! En dat alles is hier gewoon verkrijgbaar langs de weg. Het blijft verbazingwekkend wat je hier allemaal langs de weg kunt vinden en kunt krijgen.

In Thali liepen we meteen door naar onze werkplaats en daar stond Sameer al op ons te wachten. We trokken gelijk onze handschoenen aan, gingen aan de slag en zo werkten we door. Omdat we maar met een klein groepje waren, hadden we niet verwacht meters te kunnen maken en zo ver te komen, maar daar vergisten we ons in. Al vroeg op de dag werd hier namelijk in voorzien omdat een vrouwtje, van 1,45 meter hoog, zich vrijwillig meldde en ons mee ging helpen. Ze was 36 jaar en haar oudste zoon was 19 en haar jongste dochter 11. In eerste instantie hadden we lol over het feit dat Valerie, de kleinste van ons stel, opeens voor ons gevoel torenhoog boven de vrouw uitstak. Dat komt niet vaak voor en dus hebben we dat op beeld vastgelegd. Hierna pakte de vrouw meteen een rieten mand ter hand en vanaf dat moment was het spreekwoord ‘klein maar dapper’ aan de orde. Ze wist van wanten en pakte flink aan. Ze leek niet te stoppen en als het zand op de plaats was, hing ze het touw van de mand weer om haar hoofd en wilde ze dat we de mand vulden met stenen. Als we er voor haar gevoel te weinig in deden, gebaarde ze dat we hem tot boven aan moesten vullen om vervolgens parmantig weg te lopen op haar kleine teenslippers. Na een tijdje maakte ze kenbaar aan ons, via Avaya, dat zij net als wij christen is. Ze woont ook in Thali en zij en haar familie zijn een van de weinige christenen in het dorp. Ze had zich geroepen gevoeld om ons te komen helpen en daarom had ze acte de préséance gegeven en had ze zich bij ons gevoegd. Wij waren stomverbaasd toen we dat hoorden en waren daar niet alleen verheugd, maar ook dankbaar voor. Want kun je je voorstellen hoe wonderlijk het is, dat op het moment dat wij man- en spierkracht te weinig hebben, het kleinste vrouwtje van het dorp komt aanlopen en zegt dat ze ons komt helpen. Terwijl ze zelf nog geen 50 kilo zal hebben gewogen, droeg ze zo een zak van 50 kilo cement naar beneden en was ook zij in verhouding tot meer in staat dan onze eigen mannen. Avaya vertelde dat haar zoon heel erg ziek was geweest en het geloof hun redding was geweest. Ze waren gaan bidden voor hem en vanaf dat moment was het beter gegaan met haar zoon en uit dankbaarheid was ze altijd naar de kerk blijven gaan. Innerlijk had ze zich daarop geroepen gevoeld om goed te doen, om zo haar dankbaarheid te verspreiden over de wereld door anderen te helpen en zo was ze vandaag bij ons terechtgekomen en stak zij haar handen uit de mouwen bij het werken aan de muur! Samen hadden we, mede door haar goede hulp, rond half 12 de hele berg stenen weggewerkt en hierna ging zij naar huis om de lunch klaar te maken voor haar gezin.  

Hierna was het wachten geblazen op de vrachtwagen met nieuwe stenen. Sameer gaf op een gegeven moment aan dat hij al 500 keer gebeld had en steeds te horen kreeg dat het nog vijf minuten zou duren. Terwijl we aan het wachten waren, zag Daniel opeens een klein, schattig hagedisje wegschieten tussen het gras. Wij begrepen meteen waarom Disney de hagedis ooit eens als karakter in zijn film heeft gebruikt!

Toen de zoveelste vijf minuten ons te lang begonnen te duren, besloten we eerst te gaan lunchen en na de lunch nog verder te gaan, in de hoop dat de stenen in de tussentijd geleverd zouden worden. Terwijl we op het dak zaten en genoten van alle bedrijvigheid van de kinderen, die net pauze hadden, besloten we om van het moment gebruik te maken om een huwelijksfelicitatie in te zingen. De ouders van Vivian vieren namelijk vandaag hun 60 jarig huwelijksfeest oftewel hun diamanten bruiloft. Dat is in onze ogen, in deze tijd waar echtscheidingen aan de orde van de dag zijn en blijvende verbintenissen vaak voor velen een probleem vormen, toch een gezongen felicitatie waard! Ons eigen Chriskolied met de titel ‘Het jawoord’ werd dan ook tevoorschijn gehaald en via het mobieltje verspreid en zo vormden we samen met degenen die in Thali waren ter ere van het echtpaar een koortje en zongen hen vanuit Nepal van harte toe. 

We waren net klaar en toen werd onze maaltijd geserveerd. Sunils ouders, die ons gedag kwamen zeggen, sprongen meteen overeind om mee te helpen. Daniel merkte op dat Sunil zijn behulpzaamheid dus niet van een vreemde had. Op een hele andere manier dan Avaya, is Sunil echt behulpzaam en zorgzaam. Waar Sunil het zachtaardige type is, heeft Avaya meer het karakter ‘ruwe bolster, blanke pit’! Een ding is zeker: elke moeder zou trots zijn als ze haar kinderen zo bereidwillig aan het werk zou zien. Als blijk van waardering nemen we hen ook nu weer, net als de vorige keer mee, op onze trip naar Dhulikel waar we onze laatste dagen zullen doorbrengen.

Verder verdeelden we vandaag de gesponsorde werk t-shirts en de werkhandschoenen. Niet alleen wat nog in de verpakking zat, maar ook onze eigen gedragen handschoenen en shirts willen ze in Thali graag hebben. We wasten onze handschoenen en deelden ze uit aan degenen die ons geholpen hebben. Zoals de ‘poeten’, die gisteren en vandaag geholpen hebben, de specialist, zijn broer en hun zusje. Maar ook aan anderen die ons project een warm hart toedragen, zoals de vaders van Avaya en Sunil en de mevrouw die we laatst ontmoet hebben, die borstkanker had gehad.

Hierna kwam de vrachtwagen dan eindelijk met de stenen. Binnen de kortste keren maakten we hier korte metten mee en was wederom de hele stapel stenen verdwenen. Trots op het resultaat, poseerden we voor de muur! Het was inmiddels drie uur geweest en we namen daarna, moe maar voldaan, plaats in de bus. Onze laatste werkdag is een feit en we durven te zeggen dat we blij zijn met het resultaat. Er staat een mooie, stevige, zo goed als klare muur op de plaats waar we in het begin van de week ons hart nog vasthielden, omdat daar de grond leek weg te spoelen en de speelweide langs de school daardoor steeds kleiner zou worden. De wijze waarop deze muur tot stand is gekomen, maakt ons blij. De ‘Hoeksteen’ heeft Daniel hier symbolisch mogen leggen, wat wil je nog meer? Morgen gaan we nog naar Thali voor een afscheidsceremonie en dan zit onze tijd in Thali erop. We zijn benieuwd wat voor verrassingen de komende dagen nog voor ons in petto hebben.