30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 13

Na één dag voltallig te zijn geweest, werd vanmorgen meteen een dikke streep door de rekening gezet. De een na de ander stak het hoofd buiten de deur en vroeg of Eefke toch nog eens wilde komen testen, omdat de klachten toch verergerden, nadat eerder negatieve testen waren afgenomen. Eefke ging daarop, zoals elke dag, getooid met mondmasker de slachtoffers af om te testen en het resultaat was drie positieve testen. Dat betekende dat Henri, Hugo en Silvester nu de klos zijn en dus hun rode T-shirts weer uit konden doen. Daarnaast bleven Ineke, Daniel, Fleur en Vivian op honk. Daniel omdat we toch zijn teen wilden laten checken, aangezien die ontstoken blijft, ondanks alle Badedas en betadinegazen die we er in hebben geduwd. Ineke omdat zij op onverklaarbare wijze een dik enkelgewricht heeft en vocht in de enkel heeft, waardoor we voor alle zekerheid een röntgenfoto wilden maken. Fleur omdat zij zich toch nog niet zo lekker voelde en Vivian omdat zij mee zou gaan naar het ziekenhuis. De drie coronaboys waren inmiddels met zijn drietjes geïsoleerd en zij probeerden er samen iets gezelligs van te maken. Zo hebben ze in hun kamer een wifi café gemaakt en buiten even een balletje getrapt op het grasveld, om zo de tijd te doden.

De overige tien stapten samen in de bus en waren eerst wat stilletjes, doordat er in zo’n korte tijd zoveel gebeurd was en er daardoor ineens nog maar tien personen over waren. We besloten echter meteen dat ook wij ons niet zouden laten kisten en zetten daarom unaniem in “En van je hela, hola, houd de moed erin..!” Gisteren hadden we voltallig gewerkt en vier rijen bovenop de muur geplaatst, daarom berekenden de tien werkers van vandaag dat het op z’n minst haalbaar moest zijn om drie rijen op de muur te plaatsen. Zo kwamen we vastberaden aan in Thali, waar we gelijk aan de slag gingen. De specialist, zijn broer en zijn zusje waren gisteren nog doorgegaan en inmiddels zover gekomen dat zij aangaven dat wij nog maar één laatste rij via beneden konden aangeven. Zo gezegd, zo gedaan. De grote stenen werden beneden voor de keermuur gelegd, de manden werden weer gehaald en zo werd de eerste rij stenen op de muur geplaatst.

Terwijl we hiermee bezig waren, zagen we Chitra opeens de grote regenton omgooien. Al het water dat hierin zat, droop eruit en liep de berg af. Wij vroegen ons af waarom dit was, maar kwamen er al snel achter dat dit was omdat de specialist de opdracht had gegeven om vanaf dat moment van bovenaf te gaan werken! De regenton werd naar boven gebracht en daar opnieuw gevuld met een tuinslang.

Terwijl we hiermee bezig waren, hoorden we opeens wat commotie ontstaan. Mattie, die een dikke steen op had willen pakken, was iets te ver omhoog gekomen en had daardoor zijn hoofd gestoten tegen de hoek van het schoolgebouw. Na het snel schoongemaakt te hebben, leek het mee te vallen en hij redde zich met een doekje op zijn hoofd. Mattie liet zich, na wat rust, dus ook niet klein krijgen, zocht een sjaaltje om de wond af te dekken, op dezelfde manier waarop Chitra vandaag zijn doekje op had, en werkte daarna weer gewoon mee. Zo werkten we door en we merkten al snel dat we werden geholpen door het feit dat we nu vanaf bovenaf konden werken. Hierdoor was de afstand van de stenenberg naar de werkplaats namelijk een stuk korter. Al merkten we aan de andere kant ook dat we met te weinig mensen waren om deze afstand te overbruggen. We besloten dus om de afstand in twee delen te doen, door eerst halverwege een stapel te maken en deze daarna opnieuw op te pakken en naar het eindpunt te brengen. Het was dan misschien niet zo efficiënt, maar het was beter dan niets. Totdat we opeens een oplossing bedachten! Al sinds een paar dagen zijn een aantal jongens uit het dorp aan het toekijken hoe wij aan het werk zijn. Zij stonden steeds op een afstandje te lachen en te roepen. Silvester had daarop gezegd: “Jullie zijn me toch een stel ‘poeten’!”. Toen Vivian daarna vroeg of ze mee wilden helpen, hadden ze gezegd: “No, we are Poetin!”. We hebben hen natuurlijk uitgelegd dat ‘poeten’ bij ons in Limburg gebruikt wordt om hangjongeren te beschrijven en duidelijk gemaakt dat we dit niet beledigend bedoelden. Of dit gemaakt heeft dat ze vandaag opeens wel meededen, weten we niet, maar vandaag stonden ze schouder aan schouder bij ons in de rij stenen door te geven! Voor ons was dit een hele uitkomst en zo ging het ook veel sneller.

Doordat we nu van bovenaf werkten, werd de afstand voor het halen van zand langer en de jongens moesten vanaf dat moment tot halverwege de berg lopen, een klein bergje op en vervolgens langs de school om verder richting de werkplek te lopen. Omdat er minder mannen waren dan normaal, hebben ook de meisjes met vereende krachten manden naar beneden gebracht om hen hierbij te helpen. Net op het moment dat de specie klaar was en wij ons afvroegen hoe we nu de rij met specie moesten maken, zagen we dat het zusje van de specialist een schep pakte, specie erop deed en dit daarna van bovenaf op de keermuur gooide.

Zo hadden we weer een taak minder en konden we ons met z’n allen op de stenen storten. Eefke deed dat wel heel letterlijk. Een van de jongens uit het dorp gooide een steen en omdat Eefke deze niet zag aankomen, belandde de steen op haar teen! Met vereende krachten werd ze op de regenton geplaatst om te koelen. Gelukkig viel het allemaal mee en is ze er met een blauwe plek vanaf gekomen! We namen dus allemaal onze plaatsen weer in en voor we het wisten, was hierdoor de hele berg stenen verplaatst en verdwenen, hadden we de derde rij op de keermuur afgerond en daarmee ons zelfbepaalde quotum behaald!

Tijdens de lunch besloten we dat Mattie toch even naar het ziekenhuis zou gaan om het wondje na te laten kijken en zo werd Mattie veertig minuten later afgezet bij onze oude bekenden uit het Ciwec Hospital. Zij toverden in een korte tijd niet alleen van Ineke, maar ook van Mattie een papieren dossier uit een kast tevoorschijn, waar alles nog in stond van vier jaar geleden, toen Ineke opgenomen was, en van Mattie die na het busongeluk uit voorzorg gecheckt werd. Dat scheelde ons nu dus een hoop papierwerk. Toen Mattie aankwam, was inmiddels al bekend dat op de röntgenfoto van Ineke wel vocht te zien was, maar dat er geen sprake was van een breuk. Zij kreeg een elastische kous en het advies ‘RICE’: Rest, Ice and Immobilisation, Compressing and Elevation! Zo leerde onze oud verpleegkundige nog eens, aan de andere kant van de wereld, een nieuwe term. We kregen voor Ineke een icepack en een prachtige steunkous mee en weten nu wat te doen. Bij Daniel hadden we, na goed overleg, de ingegroeide nagel laten zitten en ervoor gekozen om het nog twee of drie dagen aan te kijken. Wel start hij met antibiotica en gaat hij verder met de Badedas van Marieke en de betadinegazen. Met hem hopen we het zo te kunnen rekken tot thuis. Toen de EHBO arts Matties hoofdwond checkte, werd deze na overleg geplakt, in plaats van met zwaluwstaartjes behandeld. Ze knipten daarvoor eerst rondom zijn haren weg en nu heeft hij een gaasje op zijn hoofd. Terwijl ze daar zaten zag Vivian haar kans schoon en tilde zij ook Matties truitje op en liet de plekjes zien die hij overal heeft. De arts zei in eerste instantie dat het schurft was. Voordat Vivian besloot om hem in Nepal achter te laten, liet ze via Google zien dat het ook bedwantsen konden zijn en op basis daarvan werd er gelukkig een dermatoloog tevoorschijn gehaald, die voor 85 dollar wel een blik wilde gooien op de uitslag die hij had en dat wilden ze graag. De ‘schurft’-diagnose was snel van de baan, nadat de dermatoloog de vraag stelde of Mattie al eens eerder zo’n uitslag had gehad. Op deze vraag konden we de foto’s laten zien van vorig jaar toen hij thuis ook volledig onder heeft gezeten met rode bulten. Hierdoor kon al snel de diagnose worden gesteld, dat hij een allergische reactie had op de insectenbeten!

Al met al dus een veelbewogen dagje waarvan we vanavond, op tijd in onze bedjes, kunnen bijkomen! Tot morgen!

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 13”

  1. Nou, nou wat een verhaal en wat weer veel mee gemaakt. Hopelijk een goede nacht gehad. Hopelijk heeft Mattie niet te veel hoofdpijn er aan overgehouden.
    Wens jullie weer een mooie dag en tot jullie volgende verhaal.
    Groetjes Marloes 🍀❤️

Reacties zijn gesloten.