Toen we gisteravond aan het eten waren, belden we even met het thuisfront. We hadden al snel onze twee kleinste mannetjes aan de telefoon: Manuel en Dominic. We lieten de telefoon een rondje gaan, zodat ze alle tanties en ooms konden spreken. Toen de telefoon bij Dominic aankwam, zei hij hardgrondig: “Ome Teun, je moet je mond poetsen!” Hierop barstten we allemaal in lachen uit. Teun is namelijk al een week aan het proberen om een baardje te creëren en schijnbaar vond Dominic dit niet zo mooi… Teun lachte zelf het hardste mee en trekt zich er overigens niets van aan. Hij weet zeker dat het ook met zijn baard goed zal komen!
Vanmorgen kwamen we voor het eerst voltallig aan in Thali en wat we meteen zagen, was dat de drie werknemers gisteren nog een laag stenen op onze laag specie hadden gelegd en dat de muur dus weer een stukje verder gevorderd was en het werk de goede richting uit gaat. Als een geroutineerd team nam daarop iedereen zijn plaats in en ging aan de slag. Zo werden de grote, de middelgrote en de kleine bouwstenen doorgegeven en gelijk gescheiden van elkaar, zodat de werkmensen ons precies konden aangeven welke de volgende stenen waren, die ze wilden hebben om te leggen.
Daniel en Mattie gaven ondertussen de grote stenen aan, zodat de werkmensen niets steeds van de muur af hoefden te komen om de stenen te leggen. Mattie legde zich er uiteindelijk bij neer dat Daniel de eerste hoeksteen had gelegd en dat alle hoekstenen die hij daarna nog probeerde te leggen om alsnog te winnen, niet konden tippen aan die ene, waar Daniel hem zo spitsvondig mee had weten te overtroeven. De hoeksteen is voor ons namelijk niet zomaar een steen! Vanuit ons geloof weten wij dat de Hoeksteen alles bij elkaar houdt en niet mag ontbreken, in welk bouwwerk dan ook! Net zoals Janneke de primeur had om als eerste het muntje in de bron van vrede te gooien, had Daniel nu de eerste hoeksteen. Iedereen begrijpt natuurlijk dat dit goedmoedig geplaag is over en weer om zo de sfeer goed te houden tijdens het werken. Het is met momenten namelijk toch afzien voor iedereen. Met name omdat we nog nooit zo laat in het jaar in Nepal zijn geweest en het weer erg drukkend en warm is, wat het werk niet makkelijker maakt. We doen er daarom alles aan om het zo gezellig mogelijk te maken en daarom vliegen de grapjes over en weer en zo houden we de moed erin, ook als het even niet meevalt allemaal. Op zo’n moment begint deze of gene ineens het lijflied van Ineke te zingen en zingt iedereen daarna mee: “Van je hela hola, houd de moed erin, houd de moed erin, houd de moed erin!” Daarna neemt Mattie het gezang standaard over met: “Hali, halo, haila, der Mattie ist wieder da!” Jullie snappen dat de stemming er daarna weer vlug in is.
Wat een meevaller was vandaag, was dat de vrachtwagen die de stenen kwam bezorgen, nu tot aan de rand reed en op het randje kon balanceren. Dit is mogelijk omdat hij gisteren alle stenen in’ the gap’ heeft gegooid en deze kloof nu gevuld heeft tot de rand toe. Concreet betekende dit dat de vrachtwagen dichter bij de rand kon komen en de laadbak over de rand heen kon openen waardoor de stenen meteen langs de muur naar beneden vielen en dat maakte dat we één taak minder hadden en niet eerst nog de stenen van boven naar beneden hoefden te gooien en we ze dus één keer minder in de hand hoefden te pakken.
Het scheelde ons in ieder geval een hoop werk en dat maakte dat we onze spierkracht beter konden gebruiken. Ondertussen waren de mannen namelijk nodig om zand naar beneden te tillen voor het maken van cement. Mark, de stenengooier van onze groep, kon hierbij meteen worden ingezet en als een volleerd mandendrager liep hij de hele morgen met de anderen mee op en neer berg op en af. Michele liet ondertussen meteen zien dat hij weer topfit was en pakte een cementzak van 50 kilo op de rug en liep hiermee naar beneden! Wat jullie moeten weten, is dat die berg op lopen echt niet zo makkelijk is als het eruit ziet. Enkelen van ons moeten op weg naar boven zelfs even stoppen en even uitblazen. Dit weten zij natuurlijk goed te camoufleren door uitgebreid het uitzicht om ons heen te bewonderen.
Al met al werkten we vandaag gestaag door en waren we tegen lunchtijd zover dat we morgen van bovenaf verder kunnen gaan bouwen aan de muur, omdat de afstand van de vloer tot de bovenkant van de muur niet meer te overbruggen is, zelfs niet voor Mattie the Giant! Overigens maakt dit het weer makkelijker voor ons, want de afstand is kleiner en dus gemakkelijker te overbruggen.
De lunch nam Avaya weer voor zijn rekening. Vandaag kregen we frieten en geloof het of niet… dit werd gecombineerd met ieder twee witte boterhammen met jam of chocopasta. Sameer serveerde de lekkere kruiden erbij, die we bij hem besteld hadden en die we altijd bij Luna op onze frieten krijgen, en dat maakte het geheel af. Terwijl we op het platte dak van de oude school zaten te smikkelen van onze frieten, zagen we opeens de vuilniswagen aan komen rijden en werden open zakken afval vanuit de aanliggende woonhuizen op de wagen gegooid. We zagen twee mannen, die op de vuilniswagen stonden, de zakken leeggooien en deze sorteren in twee andere zakken. De afvalscheiding gebeurt hier dus ter plekke, op de vuilniswagen zelf. We hebben weer gezien hoe bevoorrecht wij allemaal zijn met de voorzieningen die wij in ons land hebben en dan te bedenken hoe vanzelfsprekend wij dat allemaal vinden. Hier te zijn, maakt je klein, nederig en soms zelfs beschaamd, omdat je ziet en ervaart wat deze mensen allemaal moeten doen om hun leven gewoon te kunnen leven. Als je alleen al de werknemers neemt waar we mee samenwerken en waar we vandaag van hoorden dat het twee broers zijn en dat het meisje hun jongere zusje is. Zij werken keihard en verzetten heel veel werk, in weer en wind, zonder ook maar één krimp te geven. Ze lijken onvermoeibaar en weten niet van ophouden en toen wij gisteren blij waren dat we konden stoppen, werkten zij gewoon nog door. Het is echt leuk om met hen samen te werken en ondanks dat we elkaar niet kunnen verstaan, is er toch een leuk contact met handen en voeten. Mattie en Daniel blijven alles in het werk stellen om de broers de juiste stenen aan te leveren en vooral Mattie maakt er een sport van om de juiste steen aan te kunnen geven en we zien dat twee mannen hier veel lol aan hebben.
Na de lunch gingen we meteen terug naar het guesthouse, omdat we vanmiddag weer een voetbalwedstrijd op het programma hadden staan met Razu en consorten. Sameer kwam er ook voor terug naar Thamel en zowel Razu als Sameer speelden met de Hollanders mee. Van het indoorvoetbal moet je je niet teveel voorstellen. In de hele ruimte ligt kunstgras en, geloof het of niet, daar worden gewoon hondendrollen gelegd en het ruikt er dus allesbehalve fris! De voetballers gaan een soort kooi in waar twee goals staan en langs alle zijkanten is een draad gespannen. Op een gegeven moment vloog er zelfs een duif naar binnen, al vloog die er net zo snel weer uit. De Nepalese supporters gaan in de kooi langs de kant zitten, maar wij, behalve Janneke, waagden ons daar niet aan, omdat we ons leven daarbinnen niet vertrouwen. Het Nepalese team moest in het begin even wennen en al snel stond het 6 – 0. Na een tijdje trok dit een beetje bij en werd het een spannende wedstrijd. Ze hebben hard hun best gedaan, maar uiteindelijk bleken we toch weer sterker en wonnen we met 18 – 14. Achteraf hoorden we van onze mannen dat ze hier heel hard voor hebben moeten werken! Het team was beter dan de vorige keer en onze mannen waren moe. Ze zijn dus extra gelukkig dat ze alsnog gewonnen hebben.
Na de voetbalwedstrijd liep Vivian nog even langs het winkeltje van de man met de baard. Ze raakte met de meneer in gesprek en hij vertelde dat hij tijdens de aardbeving ook in zijn winkel was geweest. Hij had op dat moment een grote groep toeristen in zijn winkel gehad, die hun backpacks op de grond gooiden en wegrenden. Hijzelf was rustig blijven zitten en was begonnen met het bidden van een mantra. Toen wij vroegen welke mantra dit was, zei hij: “God, here am I!” Hij legde uit dat hij elke dag leeft met in zijn gedachten dat God hem mocht halen, omdat hij naar beste kunnen had geleefd. Na de aardbeving, was hij rustig opgestaan en bleek dat géén enkel potje omgevallen was en ook hijzelf mankeerde niets. En dat terwijl bij zijn buurman, die eigenaar was van een schoenwinkel, alle schoenen uit het rek waren gevallen. Hij zei: “Sister, you always remember: your duty is the only thing that counts!”. Dat was in zijn geval op dat moment om in de winkel te blijven. Dit is natuurlijk heel wonderlijk, gezien het feit dat hij honderden, misschien wel duizenden kleine glazen potjes in zijn winkel heeft staan. Een mooie ontmoeting dus weer, waar we tijdens het avondeten over door konden praten!
Zo heb vandaag pas in mijn pauze tijd jullie verhaal kunnen lezen.
En ome Teun moet wel zijn gezicht beter verzorgen😂😂😂 geweldig waar toch op wordt gelet in het thuisfront.
Naar heb weer genoten van jullie verhaal.
Groetjes Marloes 🍀❤️
Mooie verhalen. Veel plezier en succes nog allemaal in Nepal!