30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 11

Vannacht was een onrustig nachtje. Niet alleen omdat het pijpenstelen regende op de golfplaten naast de slaapkamers, want dat doet het elke dag, maar omdat er twee katten heel erg kattig tegen elkaar deden en luid krijsend en jammerend een klaagzang hielden onder onze slaapkamerramen. Het geluid ging door merg en been en je werd er niet goed van, zo akelig. We weten niet of ze krols waren of in strijd waren met elkaar, maar wat we wel weten is dat op een gegeven moment één van de slaapkamerdeuren open vloog en Hugo als een gekooide tijger naar buiten stormde en korte metten maakte met het geluid door met twee slippers tegen elkaar aan te slaan om ze weg te jagen. Gelukkig werkte dit en maakten ze dat ze weg kwamen en waren we verlost van dat geluid. De hond die daarop kwam aangesneld en in eerste instantie hijgend onder onze ramen ging liggen, werd daarna meteen rustig en veroorzaakte verder geen overlast meer. De muggen blijven daarentegen een probleem, ondanks alles wat we daartegen proberen te doen. 

Vanochtend vertrokken we in alle rust en toen we aankwamen in Thali, regende het nog altijd en vroegen we ons af of we überhaupt aan de slag zouden kunnen gaan. We waren echter nog niet goed en wel de bus uit en het werd droog, met als gevolg dat we hier meteen gebruik van maakten en aan de slag zijn gegaan. De specialist had zijn jongere broer en nog een werkneemster meegebracht en zij deed ons, maar ook onze mannen de broek aan en uit. En dat terwijl zij een 24 jarige moeder is van twee meisjes van 3 en 6. We begonnen met het maken van specie. Teun hing zich daarom de mand rond zijn hoofd en dacht: “Dit wordt een eitje!” Vol goede moed liet hij zich de mand volgooien met zand en ging hij op weg naar beneden. Onderweg begon hij steeds harder te puffen en hij was nog geen vijf meter verder, toen hij, onder luid gelach van de toeschouwers, de mand alweer van zijn hoofd afgooide. Luid verkondigend dat dit “niet normaal!” was. Omhoog kreeg hij de mand ook niet meer en de meisjes moesten hem redden door de mand met hem samen naar beneden te tillen, waardoor we natuurlijk nog harder lachten. Terwijl dit hele spektakel aan de gang was, kwamen boven een aantal vrouwen kijken, die, net als wij, Teun hardgrondig uitlachten, zeker toen de werkneemster, die hij meegenomen had om te helpen, een zak cement van 50 kilo op haar hoofd hees en deze al huppelend naar beneden bracht. Vanaf dat moment hadden wij er natuurlijk een nieuwe, natuurlijke maat bij: ‘de Teunie-mand’ oftewel een half gevulde mand.

Toen Teun en het meisje weer boven kwamen, werden de jongens bij elkaar geroepen en kregen zij van het meisje, samen met een andere geroutineerde vrouw uit het dorp, een klinische les over het dragen van manden met een hoofdband. Zij kregen uitgelegd dat zij een foute houding aannamen en alleen hun houding hoefden aan te passen om minder last te krijgen. Als je de band namelijk rond je hoofd houdt en een rechte rug houdt, komt al het gewicht op de nek te hangen. Dit is natuurlijk niet te doen. Maar door te scharnieren in het bekken en wat voorover te gaan hangen, wordt het gewicht verdeeld over de rug en is de last opeens veel beter te dragen. Quinten was de eerste die het trucje doorkreeg, maar op het einde van de dag hadden de meesten het te pakken. Al moeten we eerlijk toegeven dat we veel verschillende vormen van dragen hebben gezien, waarbij we ‘de djembé’, het meest ongemakkelijk eruit vonden zien…!

Terwijl we zo bezig waren, kwam een van de jongens van het eerste jaar aangelopen. Ook hij gaf onze jongens nog wat advies en zo kwamen we in gesprek. Hij vertelde naar aanleiding van het verhaal van Ineke dat zijn moeder, de geroutineerde vrouw uit het dorp die ons net geholpen had, pas genezen was van borstkanker. Ze had eerst een borstamputatie ondergaan en daarna chemo en bestralingen gehad. Hij was ontzettend dankbaar en blij dat zijn moeder er nog was om ons te kunnen helpen met het geven van aanwijzingen. We maakten daarop een aantal foto’s van haar en hem samen en het shirt dat hij droeg sprak voor ons boekdelen! Beiden poseerden ze voor de foto, omdat vooral zijn moeder blij was dat zij op deze manier nog herinneringen kon maken. De jongen vertelde ons dat zijn moeder het daarnaast nog leuk zou vinden om ons T-shirt te krijgen en dat ze daarna samen met ons op de foto zou willen. Zo kon ze nog meer ‘memories’ maken. Ook zonder woorden begrepen we dit maar al te goed! De schrik om dood te gaan, zit er bij deze 54 jarige vrouw natuurlijk goed in en vandaag boden wij de gelegenheid om blijvende herinneringen achter te laten voor haar (klein)kinderen. We maakten daarop natuurlijk een serie foto’s en beloofden om deze via Avaya bij hen te bezorgen. De jongen glunderde van oor tot oor en was blij dat hij dit, door te vertalen, voor zijn moeder had weten te regelen. En door deze blijdschap kon ook onze dag niet meer stuk.

Daarna wisselden de werkzaamheden zich steeds af. Zand halen, specie maken, specie verplaatsen naar de keermuur, de stenen naar beneden gooien, stenen naar de keermuur verplaatsen om ze aan de werkmannen te geven. En dat steeds opnieuw.

Doordat we de taken goed verdeelden, werd het een productief dagje en zagen we de keermuur gestaag groeien, zeker toen dit keer Sameer in plaats van Vivian zei: “Kom we gaan nog een stapje verder en stellen het eten nog even uit, zodat de werkmensen de laatste laag stenen kunnen vastleggen met specie!”. Dat betekende dat onze jongens nog een keer met manden zand naar beneden moesten lopen, terwijl ze eigenlijk aan het einde van hun Latijn waren en toe waren aan de lunch. De meisjes lieten hen dit natuurlijk niet alleen doen en verdeelden alle taken, waarbij ze ook het vullen van manden voor hun rekening namen. Zo gingen Sameer, Silvester, Teun, Hugo en Quinten nog eens van start, maakte Sunil met het meisje de specie en nam daarna iedereen zijn plaats weer in en zo werd de vierde laag vandaag een feit!

In de tussentijd gingen Claire en Silvester de klassen in om de leerlingen van de school ons nieuwe liedje met dansje aan te leren. We merken dat de nieuwe leerkrachten echt werk maken van het onderwijs. Waar we normaal gesproken de lessen zo mochten overnemen, is dat nu zeker niet meer het geval. Claire en Silvester maakten dus goed gebruik van de tijd die ze kregen en begonnen met het tekenen van ondersteunende plaatjes bij het liedje, zodat de kinderen konden zien wat de woorden betekenden. Voordat ze het wisten, sloegen de kinderen hun schriftjes open en begonnen ze de tekeningen over te nemen. Pas toen ze dit klaar hadden, stonden ze op en zongen ze uit volle borst mee en dansten ze dat het een lieve lust was. Zo hebben ze het eerste stuk van het liedje geleerd. Meer kon niet, want Claire en Silvester werden het lokaal uit gezet, omdat de ‘echte lessen’ weer van start gingen.  

Halverwege de dag waren Mattie en Daniël onderling een wedstrijdje aangegaan wie ongezien de meeste stenen in het muurtje wist te leggen, zonder dat deze werden afgekeurd door de specialist. Daniël wist niet dat Mattie ongemerkt met hem de competitie aangegaan was, totdat Mattie opeens riep: “Het is vier – twee!”. Toen wij allemaal vroegen wat dit te betekenen had, kwam de aap uit de mouw en zei hij dat hij vier en Daniël pas twee stenen had gelegd, die goedgekeurd waren door de specialist, aangezien hij deze had laten liggen. Daniël zweeg stil en liet Mattie hardop verkondigen dat hij voorstond en elke keer tellen als hij weer een steen erin had weten te leggen. Totdat we klaar waren met werken en zaten te lunchen… ! Toen zei Daniël opeens: “Zo, ik heb gewonnen, want ik heb de hoeksteen gelegd!” Daar had Mattie niet van terug. Hij wist eerst niet veel te zeggen, want daar had hij niet van terug, maar als een sportief verliezer gaf hij uiteindelijk aan dat hij Daniël de overwinning van harte gunde. Wel hoorden we hem daarna ineens tegen Daniël zeggen: “Als je maar weet, morgen neem ik hamer en beitel mee en haal ik die hoeksteen eruit!” Dit werd natuurlijk met luid gelach ontvangen. Avaya had samen met Chitra de lunch in elkaar gedraaid en Santa en Ineke hadden alle voorbereidende werk gedaan. Ineke vertelde nog dat er toen ze kool opensneden een worm uit kroop en daarna keek Santa zorgvuldig de hele kool na. Dus wat dat betreft wordt er goed voor ons gezorgd. We kregen rijst die eerst gekookt was en daarna in olie gebakken en met masalakruiden gekruid werd. De groenten werden eerst gefruit en daarna aan de rijst toegevoegd en het smaakte zalig en ook de kinderen van de school smulden ervan.

We waren net klaar met eten toen Quinten ons attendeerde op een grote regenwolk die boven de school hing. We pakten snel onze spullen bij elkaar en renden de bus in. We zaten nog niet net in de bus of het begon te regenen en de hele weg naar huis bleef het regenen. Mede door het tikken van de regen en natuurlijk ook het harde werken viel bijna iedereen in slaap en werd pas wakker toen we bij het guesthouse arriveerden.