30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 10

Vandaag hielden we de zondag in ere en hadden we een rustdag. Zoals altijd op zondag, begonnen we de dag met een mis. Hier ging het over het feit dat wij als christenen allemaal gezegend zijn. De zegeningen die wij ontvangen zien of horen we vaak niet en we weten ook niet hoe en waardoor we eigenlijk gezegend worden. Daarom komen we vaak in de verleiding om zelf te gaan zoeken naar zegeningen, oftewel om zelf bezit te gaan vergaren. Dit paste bij het evangelie van vandaag. De zoon in het evangelie gaat naar zijn vader en vraagt of hij zijn erfdeel al kan krijgen. Hij vindt dat hij hier recht op heeft. Jezus noemt deze zoon een ‘fool’, omdat deze jongen wel het bezit opeist en denkt dat hij hier recht op heeft, maar voorbij gaat aan de echte zegeningen: de regen, de goede grond, de harde werkers, dát zijn de zaken waardoor hij gezegend werd. Dat waren de zaken waardoor het bezit in de eerste plaats ontstaan was. En juist die dingen zijn ook de zaken waar wij géén invloed op kunnen uitoefenen. Juist daarin moeten we ons klein weten en vragen om hulp. Om te voorkomen dat wij worden zoals ‘de fool’, is het belangrijk om uit te blijven reiken naar anderen en uit te delen van de zegeningen die wij krijgen. Hier zijn geen regels voor en ieder is vrij om te geven wat hij wil geven. Wat wel goed is om te onthouden, is dat we hierbij niet alleen aan materiele rijkdom denken, want dan zouden de armen niet in staat zijn om iets te kunnen geven en dat is niet waar. Iedereen heeft iets te geven, denk maar aan de tijd die je uit kunt delen, je talenten die je in kunt zetten, enz. Door bijvoorbeeld te zijn met anderen, te bidden met anderen, anderen te inspireren of anderen te bemoedigen, word jij op jouw beurt ook iemand die een zegen kan zijn voor een ander en zullen de kleine zegeningen in het leven niet vanzelfsprekend meer zijn voor jou, maar zichtbaar blijven, omdat je niet op zoek gaat naar meer, meer, meer en niet meer leeft vanuit het denken dat je overal recht op hebt, maar gaat kijken ‘wat kan ik bijdragen,’.

Na de mis kwam een gezin bij ons. Zij vertelden dat ze gevlucht zijn en bij navraag bleek dat ze vanuit Pakistan gevlucht waren naar Nepal, omdat zij in Pakistan op de plek woonden waar christenen worden vervolgd door moslims. Omdat zij zich niet wilden bekeren tot de Islam was hun leven in gevaar. Beide zussen waren, met hun mannen en elk vier kinderen, en hun grootvader twee jaar en acht maanden geleden hierheen gekomen zijn en dan te weten dat in Nepal verder geen voorzieningen zijn. De kinderen gaan daardoor nog altijd niet naar school en beide gezinnen bundelen hun krachten en doen wat ze kunnen om zoveel mogelijk op te vangen en hun kinderen zelf de benodigde kennis bij te brengen, die ze zelf in huis hebben. Ondanks de triestheid van hun verhaal waren ze blijmoedig, straalden ze en probeerden ze wat te maken van hun situatie; vol vertrouwen op Gods aanwezigheid. Ze waren trots op het feit dat ze niet gebogen waren voor de moslims en hun eigen geloof niet verloochend hadden om eigen huis en haard te redden. Dan pas zouden ze zich schamen, want wat is je leven waard als je niet in vrijheid kunt leven en zelf mag kiezen in wie je gelooft en in wie niet. Wat ons verbaasde, is dat zij uitgerekend naar Nepal zijn gevlucht, terwijl de priester ons juist waarschuwde dat christenen hier ook vervolgd worden. Hij is zelf werkzaam op een St.Jozefschool in Gorka, waar hindoestaanse kinderen uit de laagste kaste zitten en deze school was al ten prooi gevallen aan een bomaanslag, met het gevolg dat ze van voren af aan de school moesten gaan opbouwen. Hij zei: “We laten ons niet wegjagen en beginnen gewoon weer opnieuw te bouwen en zijn gewoon blij dat er geen slachtoffers gevallen zijn!” Hij nodigde ons uit om bij hem te komen kijken op school, maar omdat we waarschijnlijk onze reisplannen op het einde van onze reis gaan aanpassen, zullen we deze uitnodiging niet kunnen aannemen. De priester vertelde daarnaast dat hun bisschop een groot voorbeeld voor hen geweest is en hen als een echte herder voorgegaan is. Hij heeft in de praktijk voorgedaan dat je alles wat je te beurt valt of overkomt uit handen van God kunt aannemen en er wat van kunt leren, ook van nood en vervolging. Deze bisschop heeft dit zelf aan den lijve meegemaakt toen hij priester werd. Hij kwam uit de hoogste kaste en omwille van zijn geloof heeft zijn eigen moeder hem verstoten, met als gevolg dat hij ook bij de rest van de familie niet meer welkom was en als een paria met de nek werd aangekeken. Daardoor liet hij zich echter niet kisten, omdat hij geloofde in ’the power of love’, zoals we vanochtend in de mis samen zongen. Vier woorden die zo veelzeggend zijn: ‘de kracht van liefde’ is onmiskenbaar, want beiden, zowel het gezin uit Pakistan als deze priester, gaven een ‘krachtig’ geloofsgetuigenis waar je jaloers op zou kunnen zijn als je niet beter wist. Beide verhalen inspireerden ons, omdat we zagen dat ook zij, net als Avaya en Sunil, doorgaan en niet van opgeven weten en het geloof in het goede niet prijsgegeven hebben. No matter what! Wij hopen dat wij in hun voetspoor zullen gaan, als wij op welke manier dan ook op de proef worden gesteld en dan moedig getuigen van ons geloof zodat het goede het kwade overwint! Deze ontmoetingen raken je in het diepst van je ziel. Ze maken je stil, hoopvol en verwarmen je hart, ondanks de vaak hartverscheurende verhalen. We maakten een foto met het gezin en de priester en het is niet te geloven hoe blij deze mensen met zoiets kleins zijn, we waren namelijk nog niet goed en wel weer in de bus of Noelle kreeg een appje:” Hello sister!” Wat zo goed als betekent: “We kijken uit naar de foto’s!”. Blij kunnen zijn om tastbare nieuwe herinneringen te maken als je al je oude in je land van herkomst hebt moeten achterlaten, is voor ons vaak moeilijk voor te stellen. Toen we uit de kerk liepen, kwam Sil aanlopen en zei: “Kijk eens wat daar hangt en hij wees op een  A4tje waar de volgende tekst op stond, die zeer veelzeggend voor ons is, omdat de tekst samenvat van waaruit wij leven en werken: “A house is made of walls and beams, a home is made of love and dreams!” 

Onderweg terug naar het guesthouse was er genoeg te kijken, waardoor de tijd die we in de bus zitten goed om te krijgen is. Is het niet slapend, dan is er genoeg bekijks onderweg. Zo zagen we nu dat ze een brug bouwden en blijven we ons verbazen over de elektriciteitsmasten en bedrading. Je blijft je afvragen hoe ze hier weten welke kabel waarbij hoort en hoe hier elektriciteit uit voort kan komen die werkt.

Toen we bij het guesthouse aankwamen, zei Mattie dat hij even bij Michele wilde gaan kijken om te zien of hij nog iets nodig had. Voordat hij daar was, hoorden we boven ons een stem klinken die zei: “Ik ben op het dak, mijn was aan het ophangen!” en zoals jullie kunnen zien, is ook hij aan de beterende hand, want hij is zijn werkshirts aan het wassen om voorbereid te zijn. Met een paar man gingen we daarna wat drinken en dat werd nog een heel gedoetje, voordat iedereen uiteindelijk had gekregen wat hij besteld had.

Meteen daarna zijn we nog wat gaan winkelen en liepen we richting Indira en Sameer. Zij hebben een nieuw adres van hun reisbureau, dus dit was een mooie gelegenheid om zo ook het nieuwe kantoor te zien. Daarnaast wilden we samen overleggen over wat wijs is om te doen met de laatste dagen van onze reis. Zij zei: “I know your group, so I did not order anything in Pokhara and we can easy change the program!” Dat houdt in dat we nog alle kanten uit kunnen en de vrijheid hebben om in te spelen op de situatie van dat moment en daar zijn we heel blij mee.

Hierna liepen we nog naar het winkeltje waar Mattie eerder al eens op de foto ging met zijn leeftijdgenoot. We zagen meteen dat hij zijn baard kwijt was en hij was helemaal verguld dat wij dat meteen hadden gezien. We vroegen hem, omdat we een idee hadden dat hij daar wel een goede kijk op heeft en omdat we hem vertrouwen, om een blik te gooien op Mattie’s rug. Zijn linkerflank en een stukje op zijn onderbuik zitten namelijk onder de rode bulten en ze jeuken als de pest. Ons vermoeden is dat dit beten van bedwantsen zijn, wat niet vreemd zou zijn gezien het dunne laken dat op de matras ligt. Meteen toen de eigenaar van deze drogisterij het zag, zei hij: “That’s from insects and you must treat that with tea tree!” Hij gaf ons een potje en gaf de opdracht hem drie keer per dag ‘softly’ in te smeren en we zijn heel benieuwd of dit gaat helpen en wat verlichting gaat geven, zodat Mattie kan stoppen met grommen.  

Hierna gingen we in twee groepen voor een massage en we sloten de avond af bij Luna. Hier werden we getrakteerd door de eigenaar van Luna. We kregen pizza’s. Dit doet hij, omdat we welgeziene gasten zijn en ook de vrienden van Indira en Sameer die hij als zijn familie ziet. Dat betekent dat we wisseling van spijs kregen en daar waren de meesten van ons wel even aan toe!