Gisteravond speelden we met zijn allen, in het Engels, schoolspelletjes die we ook met de kinderen in Thali gespeeld hebben. We begonnen met het telefoonspel, gingen door met dirigentje en voegden daarna zelfs een nieuw spelletje toe: levend memorie. We hadden samen ontzettend veel lol en op een gegeven moment zagen we dat het personeel zich daardoor rondom ons verzamelde en als toeschouwers met veel plezier toekeken naar al ons plezier. Via de uitleg die Avaya of Sameer gaven, konden ze begrijpen wat we deden en als het had gekund, hadden ze beslist mee gespeeld. Op een gegeven moment vroegen we of Avaya, Sunil, Chitra of Sameer ook een Nepalees spelletje kenden. Vol trots vertelden zij dat zij ‘handcy hiding’ speelden. Na een korte uitleg herkenden wij dit al snel als zakdoekje leggen en we barsten uit in het daarbij behorende liedje. Hier leken ze wat verbaasd over: zij zingen gewoon elk liedje dat ze willen. Deze spelletjesavond vormde een leuke afsluiting van onze dagen in het Gaia hotel in Dhulikhel. Het liefst hadden we dat er geen einde aan zou komen, maar besloten daar nog niet bij stil te blijven staan. Eerst konden we namelijk nog een nachtje slapen op deze prachtige locatie.
Eefke hoopte al de hele reis besneeuwde bergtoppen te zien en ze werd deze morgen op haar wenken bediend. Ze stuurde ons allemaal een appje waarin ze ook de rest vertelde dat we, als we de bergtoppen wilden zien, nu moesten komen. Gelijk kwamen uit alle kamers onze mensen gerend. Iedereen wilde namelijk, net als zij, ook een glimp opvangen van dit machtige schouwspel. En zo zagen we allemaal voor onze ogen de wolken wegschuiven en werd er steeds meer zichtbaar van het mooie besneeuwde Himalaya gebergte. Een onverwachts genietmomentje viel ons deze laatste dag zomaar in de schoot! Dit resulteerde in menig fotoshoot waarin het gebergte vereeuwigd werd.
Daarna schoven we aan het ontbijt en maakten we Avaya, die we de wacht hadden aangezegd, een groot compliment voor het feit dat hij, in tegenstelling tot gisteren, zo rustig was gaan slapen. Even lachte hij geheimzinnig, maar al snel kwam de aap uit de mouw! We weten namelijk niet of hij daadwerkelijk rustig is geweest of dat hij op een andere plek toch de boel op stelten heeft gezet. Sameer is de enige die dat weet. Hij had uit voorzorg een kamer voor hem en Avaya in het nabijgelegen gebouw geregeld en daardoor was het in ons gebouw zo rustig geweest. Sunil en Chitra hadden daardoor ook wat meer ruimte gehad en prima geslapen. Zo was iedereen tevreden.
Na het ontbijt zouden we een wandelingetje maken en om 12.00 uur terug zijn bij het hotel om daar te lunchen. Aangezien niemand ziek is en we dit graag zo willen houden, kozen we ervoor om hier nog de lunch te nuttigen voordat we voor onze laatste halve nacht naar het guesthouse vertrekken. We zouden in eerste instantie nog gebruik kunnen maken van de kamers in het Gaia hotel en zouden deze dan ook bij terugkomst pas leegmaken. Vlak voor vertrek kwam de manager ons echter vragen of we dit toch nog snel nu zouden willen doen, aangezien er een groep zou aankomen. We zorgden hier dus nog snel voor en konden, na wat wachten, alsnog vertrekken.
Onderweg is er natuurlijk veel te zien. We liepen richting het stadje Dhulikhel. Allereerst zagen we om de zoveel meter een bordje staan waarop fitness-oefeningen stonden. Dit was een initiatief van het Dhulikhel Hospital dat op deze wijze een fitheidsprogramma aan de mensen wilde aanbieden. Wij hadden hier vooral lol mee en besloten om de oefeningen zelf over te slaan, omdat we benieuwd waren naar de rest van het stadje.
Ook dit jaar zien we dat heel Nepal in opbouw is: overal worden herstelwerkzaamheden uitgevoerd of nieuwe gebouwen neergezet. Hierdoor komen we veel bouwplaatsen tegen, tot groot genoegen van Mattie, Frederik en Michele. Op elke bouwplaats zien zij wel iets nieuws en druk pratend overleggen zij met elkaar wat zij voor hun ogen zien gebeuren. Ook hier zien we de vindingrijkheid van het Nepalese volk en de kracht die deze mensen hebben.
Eenmaal in het stadje zelf, konden wij ons de ogen uitkijken. Het stadje zelf kan het beste vergeleken worden met een spookstad die wij in de western films zien. Door veel huizen liepen breuklijnen, deuren hingen scheef in de scharnieren en er waren weinig mensen op de straat. De spookstad was compleet toen wij, na het maken van een groepsfoto, een gilletje van Sacha hoorden: ze had, tijdens de foto, vlak naast het bot van een geitenkaak gezeten. Een eindje verderop vonden we nog twee botten terug en dat leidde natuurlijk tot de mooiste spookverhalen.
Al snel kwamen we echter terug op de grote weg en vergaten we het weer door alle andere input die we kregen. Zo kwamen we muurbloempjes, chips en een bak voor afval tegen. Een extreem volle lokale bus en twee mannen die met een gigantisch zware fiets een heuvel op kwamen. Zij vulden elkaar perfect aan: de ene duwde, de ander trok en zo kwamen zij, in een perfecte samenwerking, boven. Langzaam maar zeker maakten we ons rondje af en voor we het wisten, zagen we in de verte ons hotel alweer liggen.
Ondanks dat we onderweg nog van alles en nog wat zagen en we meerdere keren stilstonden om overal van te genieten, kwamen we, geloof het of niet, precies om 12.00 uur terug bij ons hotel. Daar genoten we op het platte dak nog even van de rust, het mooie uitzicht en een lekker zonnetje. Hierna was het tijd om te lunchen. Het leek wel op een picknick en we spraken in kleine groepjes, zittend op bankjes, stoelen en de grond, over onze avonturen die we de afgelopen weken beleefd hebben. Na de lunch bleven we nog even in Dhulikhel hangen om te genieten van het samenzijn. Uitgeteld zaten we zo in alle rust bij elkaar. Zelfs de dieren leken zich bij ons aan te sluiten. Een insect las het boek van Mattie en de poes vleide zich onder de stoel. Voor we het wisten was het tijd om terug te gaan.
Eenmaal in de bus, kropen we weer dicht tegen elkaar aan. Ook vandaag zaten we met drie man meer in de bus wat betekent dat Valerie, Eefke en Noëlle op de afschermkap van het motorblok plaatsnamen en achterwaarts meereden. Deze kap wordt, tijdens het rijden, erg warm en de dames bereikten binnen de kortste keren hun kookpunt. Ondanks dat het dus snel klammig werd, maakten we daar ook nu geen probleem van. We hebben ervan genoten onze twee vrienden, Avaya en Sunil, bij ons te hebben en hebben veel plezier gehad van hun enthousiasme tijdens ons uitstapje. In de bus daalde echter de rust neer en menigeen deed de ogen dicht. De rit was korter dan gedacht en vlakbij ons hotel namen we afscheid van Avaya, Sunil en Sameer. Avaya en Sunil willen nog proberen om morgen op het vliegveld te staan, maar voor de zekerheid kregen we allemaal al een knuffel en zwaaiden we tot we hen niet meer konden zien.
We zullen vanavond, na onze laatste maaltijd in Luna, op tijd het bed opzoeken zodat we uitgerust aan onze reis kunnen beginnen. Tijdens het avondeten kwam Hugo met twee tasjes aanlopen. Hij was Indira tegengekomen en zij had voor iedereen een afscheidscadeautje gekocht: een sjaal voor ieder van ons. We kozen ervoor om het cadeautje met het lot te trekken zodat het voor iedereen een verrassing zou zijn welke kleur we zouden krijgen en dit leverde minder stress op dan bij de jurken. We vonden het allemaal een leuke verrassing.
Morgenvroeg vliegen we om twintig voor acht, lokale tijd. Hiervoor worden we rond vijf uur opgehaald bij het guesthouse. We hadden vandaag de zinnetjes van Teun, het broertje van Janneke en Eefke, en Irene, de moeder van Hugo. Beide zinnetjes kunnen we alleen maar beamen. We hebben er prachtige nieuwe herinneringen bij en hebben een geweldige tijd gehad, onze familie en vrienden zijn echter de hele tijd in ons hart erbij geweest en met gemixte gevoelens gaan we dan ook terug. We zullen het prachtige Nepal met zijn gastvrije bevolking en onze dierbare vrienden missen, maar we zullen onze familie en vrienden ook weer met genoegen in de armen sluiten. Nederland: here we come!
Na arbeid die met jullie hart vergeven is volgt nu een welverdiende rust en een dikke chapeau! Wens jullie een veilige fijne vlucht toe en welkom in Nederland. Hoop jullie weer eens snel te zien?
Wat doet die welverdiende rust jullie goed! Fijn om zo in saamhorigheid dit avontuur af te sluiten.
Wij aan deze kant van ons aardbolleke hebben elke dag genoten van jullie blog en de vele foto’s. We zullen het echt gaan missen. Een hele fijne en veilige thuisreis gewenst! Tot ziens!