30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 15

Aan het ontbijt was de hele groep verzameld en dat was een goed begin van de nieuwe dag. Om 9.00 uur stapten we, weer voltallig, net op tijd de kerk binnen en nam ieder van ons plaats op een kussentje. Tijdens het openingslied zagen we dat de vrouw van de Nederlandse ambassade achter een microfoon stond, bij het koortje dat altijd links van ons staat. Dat was ons nooit eerder opgevallen, maar nu we haar vaker gezien hebben, kennen we haar en weten we elkaar te vinden. Dat kan natuurlijk nooit kwaad in een land als Nepal. Tijdens de preek vertelde de pastoor zijn levensverhaal. Hij begon met het feit dat veel mensen denken dat wij, als goede christenen, perfect en foutloos moeten leven. Uit zijn eigen leven kon hij getuigen dat God er ook voor de mensen is die wel fouten maken. Tijdens een filosofieles dacht hij na over de vraag wie God was. Aan het einde van de les was zijn conclusie dat God een creatief verzinsel was van mensen die rituelen nodig hadden om hun leven te leven. Zijn docent vroeg wat dan de reden was dat hij op de opleiding was en waarom hij niet gekozen had voor een ander leven. Bijvoorbeeld een leven als echtgenoot of vader. Tot zijn schrik wist hij hier geen antwoord op te geven en hij ging met zijn twijfels naar de rector om te vragen wat hij hiermee moest. De rector gaf hem maar één wijze raad: “bid!”. Hij liep teleurgesteld weg en kreeg het niet voor elkaar om te bidden tot een creatief verzinsel. Diezelfde dag verliet hij zijn opleiding. Hij merkte dat hij hierna begon te zoeken naar de betekenis van zijn leven. Tijdens zijn zoektocht naar een antwoord, keek hij naar de levens van anderen, maar nergens kon hij een bevredigend antwoord vinden. Hij voelde zich steeds meer nutteloos en zag steeds minder betekenis en na een aantal maanden, rond 4 uur in de nacht stond hij op. Hij kreeg sterk de drang om een einde te maken aan zijn betekenisloze leven. Hij wilde zijn laken pakken en aan de propeller in zijn kamer hangen, toen hij opeens een harde stem hoorde: “Get out from here!”. Hij zocht en zag niemand die bij deze stem hoorde, maar de stem kwam zo krachtig op hem over dat hij luisterde en wegliep. Buiten kwam hij iemand tegen, die vroeg wat hij aan het doen was. Om hem af te leiden, zodat hij geen antwoorden hoefde te geven op dingen waar hij niet over na wilde denken, zei hij: “Kijk eens naar de sterren, waarom vallen die niet?”. Zijn denken was echter toch in werking gezet en vanaf dat moment veranderde zijn leven. Hij ging naar de mis en maanden later, jaren later, kwam hij erachter dat er wel betekenis was. Hij heeft toen geleerd dat hij de duisternis in zijn leven toegelaten had door te twijfelen. Ondanks zijn afwijzing van God, greep toch iemand in en hij heeft altijd het gevoel gehad dat dit God was. Zijn conclusie op de vraag wie God was, die hem eerst zo aan het twijfelen had gebracht, veranderde. Of God nu een creatief verzinsel is in andermans ogen of niet, Hij geeft om ons en wil ons redden uit de duisternis, als we Zijn hulp maar accepteren. Dat doen we niet alleen omdat we zonder nadenken doen wat Hij wilt, niet alleen omdat we denken dat we Zijn hulp waardig zijn, maar omdat we weten dat we zondig en twijfelachtig zijn. We zijn gezegend in Zijn naam en als wij gehoor geven aan Zijn stem, worden we ten allen tijden geholpen!

Na dit mooie verhaal, was er buiten de kerk gelegenheid tot koffie drinken. Mattie en Michele maakten daar graag gebruik van. Ondertussen maakten de dames gebruik van het toilet en keek Frederik op zijn gemakje rond in de kerk. We waren al op weg naar de bus, toen Michele vertelde dat hij net gesproken had met een vrouw die op het caritas kantoor werkte. Hier zijn wij verleden jaar naartoe geweest om een handtekening te bemachtigen van de bisschop, zodat we ons project in Nederland konden indienen bij de vastenactie. Iedereen werd weer teruggefloten, omdat ineens tot ons doordrong dat onze tussenpersoon, father Richard, ook tijdens de mis aanwezig was. We hebben gedurende het jaar met hem geappt en uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat we een handtekening kregen, waardoor we het vastenproject hebben kunnen laten doorgaan. We hebben hem gauw een handje gegeven en zijn voor het kerkgebouw met hem op de foto gegaan. Ook hij weet nú dat we werkzaam zijn in Thali.

Na dit korte intermezzo gingen we, nu echt, naar de bus, waar Chitra een oogje dicht had gedaan. Tijdens de mis doet hij altijd zijn ochtenddutje en zo konden we nu met een uitgeruste Chitra op weg naar Chandragiri Hills, de kabelbaan die ons tot grote hoogte zou brengen. Tijdens het ontbijt werden de plannen namelijk spontaan veranderd toen we vernamen wat een rondleiding en een workshop van vier uur bij Nasreen kostte. Per persoon vroeg ze 6000 roepi, dat is omgerekend 48 euro per persoon en dat ging ons budget te boven. We kozen er unaniem voor om dit niet te doen. Omdat het echter onze vrije dag was en we wel een uitstapje wilden maken, reden we na de kerk door naar de kabelbaan. Vorig jaar zijn we hier ook naartoe gegaan. Helaas hebben we toen niets kunnen zien omdat we letterlijk in de wolken zaten. Dit jaar waagden we dus een nieuwe poging. Het weer was in ieder geval goed, dus we hadden goede hoop. Bij de kassa werd nog druk onderhandeld, want het studententarief was 600 roepie goedkoper. Helaas had alleen Sacha haar studentenkaart bij zich en zonder bewijs kregen we de korting niet. Noëlle liet zich hier echter niet door weerhouden en regelde dat iedereen, met een bewijs van inschrijving via het internet, de korting toch kreeg. De enige restrictie daaraan was dat het woord ‘student’ genoemd moest worden en dat een pasfoto zichtbaar was op dezelfde pagina als dit woord. Er werd snel een hotspot gemaakt vanuit Michele, die altijd zorgt dat hij bereikbaar is voor noodgevallen, en iedereen begon een bewijs van inschrijving te zoeken. Uiteindelijk scheelde ons dat allemaal een hoop geld. Deze activiteit is een gezamenlijke activiteit en dus betalen we deze vanuit de ‘pot’!. 

Met onze toegangskaartjes in de hand konden we even later aanschuiven in de rij van buitenlandse toeristen. Er zijn twee rijen, een rij met inheemse bevolking, die 700 roepi betalen als entree, en een rij met buitenlanders. Wij betalen meer en daardoor verdienen we, volgens de Nepalezen, ook een voorkeursbehandeling. De rij van de inheemse bevolking is dan ook vele malen langer dan de rij waar wij in mochten gaan staan. Dit betekende dat al heel snel de eerste acht personen de kabelbaan instapten om de rit naar boven te maken. In het volgende karretje mochten acht Nepalezen en meteen daarna stapte de rest van ons in. Onze zestiende man was Chitra, dus beide karretjes zaten vol. Voor Chitra hadden we niet het volle pond hoeven te betalen, maar omdat hij ons begeleidde, mocht hij toch bij ons aanschuiven in de rij. De kabelbaan is indrukwekkend. We durfden er met een gerust hart in te stappen, omdat er werd gezegd dat hij door een Oostenrijkse firma was gebouwd en we gaan ervan uit dat die niet alleen veel verstand hebben van bergen, maar ook van kabelbanen. Sacha, die eerst aangaf dat ze niet zeker wist of ze meeging omdat ze hoogtevrees heeft, stapte toch in nadat ze de karretjes zag. Ze voelde zich veilig, ondanks het grote hoogteverschil dat in ongeveer negen minuten werd afgelegd en dat ons naar 2552 meter hoogte bracht. Het uitzicht zag er veelbelovend uit! 

Boven aangekomen was het echter lunchtijd en met knorrende magen liepen we eerst door naar het restaurant om te lunchen. We wisten nog van vorig jaar dat het ontbijt een welkome afwisseling had geboden en erg lekker was. Ook de lunch stelde niet teleur. Onderweg zagen we overal bordjes hangen die ons waarschuwden om langzaam te lopen. Wij voelden waardoor: de lucht was ijl en het lopen was hierdoor wat moeilijker. Ook zagen we een voorbeeld van de bekisting die wij ook in Thali gaan maken voor het storten van de steunpilaren. Hierdoor snappen we nu helemaal waarom het niet erg is dat de bekisting gemaakt zal worden van brandhout. 

Na de lunch stonden we te popelen om van het uitzicht te gaan genieten. Zouden we dit jaar dan eindelijk het Himalaya gebergte kunnen zien? We liepen een rondje, maar wederom zagen we niet waarvoor we gekomen waren. Tijdens de lunch was er een mistwolk voor ons uitzicht geschoven, waardoor het wederom leek alsof we omhuld waren met wolken. Het weer was beter dan vorig jaar, toen regende het er namelijk ook nog bij..! Door de frisse lucht die we even konden in- en uitademen, vonden we het bezoek toch van grote waarde. Het ritje met de kabelbaan had niemand willen missen. Tijdens het ritje kregen we een prachtig uitzicht op de omgeving en hoorden we volgens Sacha, onze krekelspecialist, ineens de krekels luid door de cabine doorklinken. We zijn er nog steeds niet helemaal uit of dit daadwerkelijk krekels waren of het geluid van de kabels van de kabelbaan. 

Naarmate we verder omlaag gingen, klaarde de lucht op. Zo konden we alsnog genieten van het uitzicht. Ook voelden we de lucht warmer worden. We deden de sjaals en vestjes, die we boven aangedaan hadden, weer uit en stonden even later weer met beide voeten op de grond. 

Te voet daalden we nog verder af, naar de parkeerplaats van de bus. Bij aankomst schrokken we even omdat er een kleine auto schuin tegen de bus aangebotst leek te zijn. Toen we dichterbij stonden, zagen we dat de kleine auto dit waarschijnlijk zo gedaan heeft omdat de parkeerplaats, waar hij in wilde, wat klein was. Met amper een centimeter afstand had hij zich daarom schuin ingeparkeerd. Chitra zelf lachte hier allerhartelijkst om. Chitra had, tijdens het parkeren, een steen onder het wiel gelegd. De bus stond namelijk op een helling en we denken dat hij de handrem een handje wilde helpen. Bij het wegrijden, reed hij gewoon rechtdoor over de steen heen omdat er geen millimeter ruimte meer achter hem was en we vragen ons af hoe effectief dit steentje geweest is. 

Eenmaal terug in het guesthouse, ging het allemaal een beetje anders. Normaal gesproken ploffen de meesten, moe van de dag, even op bed voor een hazenslaapje. Dit keer gingen de jongens nog even het stadje in voor de laatste souvenirs en gingen Janneke, Eefke en Valerie naar de kapper! Ook zij hebben het volste vertrouwen in de deskundigheid van de kapster, lieten zich adviseren en kregen een koninklijke behandeling. Janneke al helemaal. Zij kreeg niet één, maar twee keer de haren (of de oren) gewassen omdat ze veel klitten in de haren bleek te hebben. Dit tot grote hilariteit van Eefke, Valerie en de kappermedewerkers die al voor de grap zeiden: “Maybe we can better shave your hair!”. Dat heeft ze toch maar niet gedaan en, net als de andere twee, is ze ontzettend blij met de nieuwe coupe. 

We verzamelden ons weer in het restaurant voor de rest van de avond. Het zinnetje van vandaag was van Danaé, die de voorgaande twee jaren met ons mee gegaan is. Voor alle duidelijkheid willen we toch zeggen dat we het idee hebben dat “de kroon” dit jaar nog niet gezet kan worden en dat we hoogstwaarschijnlijk volgend jaar weer van de partij zullen zijn om verder te werken aan het schoolgebouw, dat nog niet af zal zijn. Caro benoemde het mooi: “De rand van de kroon is er al!”. Op de foto’s zullen jullie allemaal wel zien dat de edelstenen er echter nog niet op zitten en dat er nog veel werk verzet zal moeten worden.

Nepal2019-Dag-15-28

3 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 15”

  1. Wat is het toch geweldig wat jullie doen. Zou zo mee willen. Hihi.
    Ik blijf het mooi volgen.
    En dames de haren zitten mooi

  2. De “Dag Des Heren” moeten wij allen eerbiedigen, wens jullie veel devotie toe!

Reacties zijn gesloten.