30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 13

Gisteravond ontmoetten we Indira en haar familie in het restaurant. Haar ergernis over de hele gang van zaken rondom de stempel was gezakt nadat de principal met haar mee naar huis was gereden. Tijdens de autorit had Indira lucht gegeven aan haar boosheid en dat maakte dat alles wat nog in de weg stond uit de weg is geruimd en we nu in een goede onderlinge verstandhouding aan de bouw kunnen gaan beginnen. Net als toen bij het verschepen van de container, realiseren wij ons maar al te goed dat zij degene is die tegen de zogenaamde muren aanloopt, die ontstaan omdat zij ‘in between’ de twee culturen staat en de problemen die ontstaan door de culturele verschillen dient op te vangen en op te lossen. We zijn haar en haar Himalayan dreamteam ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor ons doen en waarderen de hulp die we van hen krijgen om onze plannen te verwezenlijken zeer. Wij zien wat voor werk ze verzet en tegen welke obstakels ze aanloopt en vinden het niet vanzelfsprekend wat ze allemaal voor ons doet. Als we dat zeggen, wuift ze dat echter met een handgebaar weg en zegt: “We are family and that’s what you do for your family!” Dat laatste beamen wij van harte.

De eigenaar van het restaurant geeft ons vaak iets voor niets en omdat we ons daar niet goed raad mee wisten, kaartten we dat bij Indira aan. Zij zei dat we dat gewoon konden aannemen, omdat hij het fijn vond om dat voor ons te doen. Hij deed dit namelijk om zijn waardering uit te spreken voor wat wij op vrijwillige basis doen voor zijn volk. Die avond kwam hij naar aanleiding daarvan naar ons toe en zei dat hij zelf heel veel geld had, volgens Nepalese begrippen, en veel ondernemingen uit de grond had gestampt. Hij had in de omgeving van Gurka meerdere scholen gebouwd voor kinderen in nood, ook één met Wilde Ganzen. Zijn hart ligt dus bij dezelfde doelgroep en daarnaast beklemtoonde hij uitdrukkelijk: “And Indira’s family, is my family!” Jullie kunnen je voorstellen dat onze familie zich hier snel uitbreidt hier in Nepal!

Bij het ontbijt merkten we dat onze groep toch nog wat meer uitgedund is. Sacha, die gisteren weer beter leek te zijn, bleek vandaag toch niet lekker, net als dat Maureen nog niet is opgeknapt en Daniel zich gisteren ook al niet lekker voelde en er vandaag voor koos rustig thuis te blijven, waar een gewone WC voorhanden is. Het was voor alledrie slikken geblazen, mede omdat we vandaag mee zouden gaan met het geïmproviseerde schoolreisje dat Sameer met de principal had geregeld. We zouden te voet naar een zwembad in de buurt gaan. Sameer zou ervoor zorgen dat alle kinderen nog een zwembroek of zwempak zouden krijgen, omdat zij die zelf niet hadden. We vroegen ons af hoe hij dat in hemelsnaam rond wilde gaan krijgen. Hij zei dat dit geen probleem zou worden en dat hij die gewoon ging kopen. Vanmorgen wachtten we dan ook vol spanning af toen hij met het volle plastic zakje aan kwam en begon uit te delen. We hadden vooral een hard hoofd in de maten van de zwempakken. Niet alleen omdat wij dachten dat Sameer hier geen verstand van zou hebben, maar ook omdat wij weten hoe moeilijk het is om een zwempak op maat te krijgen. We namen de meisjes, die er toch wat verlegen van werden, mee naar een lokaaltje om de zwempakjes te passen. Wonder boven wonder konden we een klein half uurtje later op pad gaan met zeventien kinderen die allen konden beschikken over goed passende zwemkleding. We snappen nog steeds niet hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen, maar zijn blij dat het hem is gelukt!

Na het passen van de zwemkleding werden de kinderen in een rijtje gezet en wandelden we naar het zwembad. Zowel de kinderen van het schooltje, oftewel de lagere kaste, als de kinderen van de hogere kaste die naar de private school gaan, liepen mee en keken vooruit naar het leuke uitstapje. De onderlinge verschillen tussen de verschillende kasten zijn groot, maar minder voelbaar als voorheen. Soms grijpen we weleens in, omdat de kinderen van de lagere kaste het gevoel hebben dat ze in de hoek worden gedreven, maar wij zien een hele verbetering en zijn daar blij mee. 

De weg naar het zwembad rijden we normaal gesproken met de bus. Hierdoor kunnen we hooguit zwaaien naar de mensen langs de weg. Doordat we nu lopend waren, namen Valerie, Eefke en Vivian de tijd om hier en daar stil te blijven staan en een kijkje te nemen of een praatje te maken. Op een grasveld zaten vrouwen samen de was te doen. Het zag er heel gezellig uit en we begrijpen nu de term ‘waswijven’ iets beter. Deze stamt natuurlijk uit de tijd dat de vrouwen ook de was met de handen en voeten moesten verzorgen.

Frederik zei vanmorgen aan tafel dat het soms net lijkt alsof de klok is teruggedraaid en dat ze in Nepal qua ontwikkeling zijn waar wij in Nederland jaren geleden zaten en dat verklaart de naam ontwikkelingsland ook. Nepal is een van de armste landen ter wereld en dat is ook echt te merken. In begin waren we dan ook wat huiverig over de staat van het zwembad, maar nadat we door het poortje liepen, zagen we algauw dat het zwembad er goed uit zag en het water op het eerste oog oké leek.

Iedereen trok snel zijn zwemkleding aan en al gauw zaten klein en groot in het water. De oudere meisjes waren eerst wat onzeker over hoe zij eruit zagen, maar toen zij zagen dat onze meisjes er geen probleem mee leken te hebben, doken ook zij het water in en wat vonden ze het leuk! Het was erg leuk om de verschillen tussen de kinderen te zien bij deze, voor velen, nieuwe situatie. Zo stond Maya in het begin wat afwachtend langs de kant en liet alles rustig op zich inwerken, terwijl Sima enthousiast het water indook en aan ons vroeg voor zwemlessen. Wij probeerden haar dit aan te leren en aan het einde van de dag liet Sima trots aan iedereen zien dat zij de schoolslag beheerste.

In Nederland krijgt elk kind zwemles, maar dat is hier zeker niet het geval en daarom waren we in het begin erg op onze hoede. Al snel merkten we dat dit helemaal niet nodig was en we hebben geen enkel ogenblik het idee gehad dat de kinderen gevaar liepen. De leerkrachten stonden langs de kant en hielden een oogje in het zeil. Zij vertelden ons dat ook zij, met uitzondering van de principal, nog nooit in het zwembad geweest waren en dus ook niet konden zwemmen. Daarnaast hield de badmeester alles goed in de gaten en hij floot de kinderen, letterlijk, terug als zij te diep in het water wilden gaan. 

De meeste kinderen van het schooltje hadden nog nooit gezwommen, buiten wat poedelen in een beekje, en sommigen vonden het dan ook erg spannend in het begin. Het zwembad bestond uit een pierenbadje en een groter bad dat steeds dieper werd. In het begin krioelden de leerlingen door elkaar heen in het pierenbadje, maar al snel kregen de eersten wat meer zelfvertrouwen en verdeelden ze zich wat meer. Wij genoten van elk moment. De verwondering en het enthousiasme van de kinderen werkte aanstekelijk. En dat terwijl wijzelf ook al enthousiast genoeg waren: het koele, schone buitenbad deed ons goed. We voelden ons schoner dan ooit tevoren en onze spieren konden even tot rust komen. Alleen kwamen we er aan het einde van de dag achter dat we met een fout kleurtje terugkomen, omdat de zon ons wel erg goed verwarmd heeft.  

Op een gegeven moment floot de badmeester ons het water uit: ons uurtje waterpret was alweer afgelopen. Vivian en Sameer besloten dat we nog wel een half uurtje extra konden blijven. We warmden ons even op langs de kant van het zwembad. Sommige kinderen hadden het erg koud gekregen in het water en gezellig zetten we ons met z’n allen langs de kant. Het duurde echter niet lang voordat de eersten alweer het water indoken om de rest van de tijd ten volle te benutten. 

Na de pauze speelden we ook nog even met de kinderen van de privateschool. Zij waren wel al vaker gaan zwemmen en deden het ene kunstje na het andere. Salto’s vanaf de kant en vanaf de schouders. Op een gegeven moment zagen we Avaya Vivian, zonder moeite, op de kant tillen. Vivian moest haar hoofd bukken en met een gigantische aanloop, sprong hij zo over Vivian heen het water heen. We vonden het ontzettend leuk om te zien. We leerden Avaya vier jaar geleden als een klein jongetje kennen en inmiddels is hij zo’n boom van een vent geworden dat hij Vivian zonder moeite uit het water kan tillen. 

Toen het zwemmen erop zat, kleedden we ons weer om en liepen we hongerig en nieuwsgierig terug naar het schooltje. Niet iedereen was namelijk mee gaan zwemmen. Mattie, Michele, Frederik en Hugo bleven achter bij het schooltje. Nu de stempel binnen is, wilden zij geen tijd verspillen en meteen aan de slag gaan. Wij waren benieuwd naar hun verzette werk. Dat onderweg het natuurschoon ons blijft raken, moge duidelijk zijn. Tussen alle modder, stof en rommel door, zie je de mooiste dingen en kijk je je de ogen uit. Het land, de natuur en de mensen zijn een lust voor het oog. Zo vriendelijk, zo kleurrijk en bovenal zo getuigend van een eenvoud die hartveroverend en inspirerend is. 

We kwamen een boom tegen waar ‘vruchtdingen’ aanhingen die we niet kenden. We vroegen dit na bij twee jongens en zij zeiden een woord dat wij niet verstonden. We liepen verder, maar werden al snel teruggeroepen. Ze vertelden ons dat ze met het sap van de bladeren hun tanden poetsten en dat we dat ook eens moesten proberen. We hadden het nog niet goed of wel in de mond zitten of ze zeiden onder luid gelach: “Sometimes it is toothpaste, and sometimes it is poison!” Het smaakte allesbehalve naar tandpasta, dus we spoelden ons de mond goed schoon voor het geval dat het tweede het geval was en liepen nogmaals door. Opnieuw riepen de jongens ons terug om ons een klinische les in bellen blazen te geven. Als je het blad van de boom omhoog duwt, komt er een soort gelletje tevoorschijn. Door daar tegenaan te blazen, kwamen er de mooiste bellen uit. Het was geweldig om te zien en we vermoeden zelfs dat dit de inspiratiebron geweest is voor onze bellenblaas. Even later zagen we het jongetje dat twee jaar geleden onder de steenpuisten bleek te zitten. Vlak voor ons vertrek was het ons nog gelukt om hem naar de dokter te laten brengen voor een adequate behandeling. Hij was erg gegroeid en toen we in zijn nek keken was daar, tot onze grote verrassing, niet eens een litteken te vinden. Het leek alsof er nooit iets gezeten had.

Vanuit de verte werd onze nieuwsgierigheid naar de mannen al een beetje gestild. We zagen dat de werkmensen gearriveerd waren en dat deed ons goed. Er is ineens beweging in de zaak gekomen en dat is precies op tijd. Daarom gaan we morgen, op zaterdag, terug om de ingehuurde krachten van dienst te zijn en hand- en spandiensten te verrichten. We hebben er zin in en verheugen ons erop om met de kinderen spelenderwijs en al doende op te trekken bij de bouw van HUN school. 

Eenmaal in Thali vlijden we neer onder het tentje, dat nog steeds staat, en vertelden de mannen hun verhalen. Zij hebben met z’n vieren veel werk weten te verzetten. Dat begon vanochtend al, toen Frederik minpunten scoorde. Het tentje was al twee dagen op rij helemaal volgelopen met water. Frederik was bang dat het zeil zou breken en hakte daarom, zeer proactief, twee bamboestokken omver om het tentje te verstevigen. Dit kwam hem duur te staan… Het bamboe bosje achter de school bleek helaas niet eigendom van de school te zijn, maar van de bewoners tegenover de school. De verstandshouding tussen de school en deze bewoners is niet goed, doordat de kinderen een keer fruit achter het schooltje geplukt hebben. Santa schrok dus erg van het kappen en hoopte maar dat de bewoners de acht meter hoge bamboestok niet zullen missen. We hebben beloofd dat Frederik, mocht er onenigheid over ontstaan, het boetekleed aan zou trekken en ‘sorry’ zal gaan zeggen.

Michele en Mattie vormden vandaag een team en hadden ‘vrij spel’ om de kamer van de principal en de keuken verder op te ruimen. Ze hingen een groot bord op, mestten de kastjes uit en sorteerden de spullen die weg konden. Santa weidde ondertussen haar vernieuwde keuken in en bereidde voor het eerst een maaltijd op het gasfornuis. Michele zag dat de wokpan van Santa steeds van het fornuis afviel. Hij loste dit probleem meteen voor haar op. Met ijzeren staven maakte hij een onderstel voor de pan zodat deze niet meer kan wiebelen. Hij liet dit Sameer in elkaar lassen en klaar is kees. Santa voelde zich de koning te rijk in haar vernieuwde keuken. Mattie heeft, om het haar nog gemakkelijker te maken, een nieuwe wasbak geregeld zodat Santa niet meer in het WC-fonteintje haar afwas hoeft te doen.

Hugo was in de tussentijd bezig met allerlei kleine klusjes en werd daarbij geholpen door Yunik, een jongetje uit het dorp. Yunik is een leergierig jongetje dat steeds over de schouder van de jongens meekijkt om te leren wat zij leren. Yunik kon vandaag niet mee zwemmen, omdat zijn oma ziek was, maar vond het ook ontzettend leuk om Hugo te helpen en week niet van zijn zijde. Terwijl Mattie en Michele de lokalen uitmestten, brachten Hugo en Yunik alle overige stoelen en tafeltjes naar de geitenstal waar nog meer meubilair opgeslagen staat. Daarnaast schroeven ze twee tafels in elkaar en voor ze het wisten, hadden ze een paar toeschouwers: vier kleine jongetjes keken hun ogen uit. Toen ze klaar waren, liepen zij naar de geitenstal, gevolgd door de andere jongetjes. 
Daar had Frederik ondertussen ook niet stilgezeten. Hij was bezig geweest met het afwerken van de trap van de geitenstal toen hij in gesprek raakte met Sudeep Simkhada. Sudeep was degene die de stoep rond de grote boom gebouwd heeft en het was een kinderdroom van hem om daar op latere leeftijd nog iets moois van te maken, zodat het een aangename plek zou worden waar mensen tot rust konden komen. Voor zijn studie was hij naar Denemarken gegaan, maar hier had hij het niet al te lang uitgehouden. Hij was gek geworden van de ‘robotic life’: het feit dat alles zo gestructureerd was en dat hem voorgeschreven werd wat hij moest doen. Hij had het idee gehad dat hij geen bewegingsruimte kreeg binnen zijn studie en was, eenmaal thuis van vakantie, ook niet meer teruggegaan. Een mooi besefmoment. Wij moeten wennen aan de manier van leven hier en zijn na drie weken vol nieuwe indrukken en ervaringen blij om naar huis te kunnen gaan. Dit was voor hem natuurlijk ook zo, maar dan de andere kant op. Sudeep had gezien dat een deel van de keermuur door het regenwater verzakt was. Hij had al eens aan wat mensen in het dorp gevraagd om dat met hem te maken, maar tot nog toe had niemand gehoor gegeven aan zijn hulpvraag. Frederik besloot om hem te helpen met het vrijmaken van de keermuur, zodat deze later hersteld kan worden. 

Hierna kwam Hugo aan met zijn leger kleintjes en samen gingen zij aan de slag met de bouwplaats en allemaal staken zij de handen goed uit de mouwen. Het fundament van de nieuwe school was op sommige plaatsen volgelopen met regenwater. Zij schepten het water weg en dichtten de ontstane gaten met modder. Terwijl zij zo bezig waren en langzaam helemaal onder de modder zaten, sprong er opeens een kikkertje tevoorschijn. De jongetjes vergaten hun taak en sprongen alle vijf achter het kikkertje aan. Gelukkig was het kikkertje sneller en de jongetjes keerden terug naar hun taakje. 

Op de bouwplaats zijn daarnaast werkmensen gearriveerd. Zij begonnen met het rechtbuigen van de ijzeren palen, waar de kinderen aapje in gespeeld hebben. Om ervoor te zorgen dat de palen niet meer kunnen buigen en voor de stevigheid, maakten zij daarnaast ijzeren vierkantjes die zij om de palen heen bevestigden. Een van de werkmensen vroeg aan Frederik of hij hem wilde helpen met het uitmeten van de bewapening. Dat houdt in dat zij uitrekenden hoeveel ijzer er nodig is voor de dragers van de eerste verdieping. De andere werkmannen bereidden dat daarna voor. 

Hierna was het tijd om weer naar het guesthouse te gaan. Gisteren reed er een bus het kleine pleintje voor het guesthouse op. Hij reed echter zo tegen het muurtje aan dat rondom de grote, hoge boom stond. Vandaag bij onze terugkomst uit Thali zagen we dat ze deze boom aan het omleggen waren. 

Het zinnetje dat wij vandaag kregen, kwam op de juiste tijd. Het lot viel vandaag op het kaartje van de familie van Maureen. Maureen, die het toch wel moeilijk vond dat zij ziek was, was erg blij met de hartverwarmende boodschap van haar familie. 

Nepal2019-Dag-13-01

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 13”

  1. Nu is Maureen weer ziek, beste mensen jullie moeten wel op de been blijven. Maureen van harte beterschap. Ook als is Nepal een van de armste landen van de wereld, de hulp, vreugde, aandacht en veel liefde geven is voor hun enorme rijkdom!

Reacties zijn gesloten.