Mattie ging gisteravond nog langs de ‘apotheek’ op de hoek en liet daar zijn uitslag aan den lijve zien. Daarop zei de man: “Then you need this!” en gaf hem een andere zalf dan we van tevoren hadden gehaald. In Nepal vliegen de antibiotica en corticosteroïde zalfjes als zoete broodjes over de toonbank, zonder dat er een dokter aan te pas komt. De kosten van deze zalfjes zijn heel laag. Voor 100 roepie, wat omgerekend ongeveer 1 euro is, ga je met een antibiotica zalfje naar huis en voor 65 eurocent heb je een corticosteroïde zalfje op zak. De verpleegkundigen onder ons snappen nu waarom er een toename van resistente bacteriën zichtbaar wordt en waarom veel van de vluchtelingen die we kennen zich ergeren over het feit dat ze eerst naar een dokter moeten die hen dan nog niet geeft wat zij willen hebben. Het is maar net vanuit welk referentiekader je vertrekt! De onderlinge, vaak cultureel bepaalde verschillen maken het vaak lastig om samen te leven met elkaar, omdat ieder vanuit zijn eigen verwachtingspatroon leeft terwijl iedereen bereid zou moeten zijn om zijn eigen patronen, omwille van het algeheel belang, achter te laten. Het is en blijft een levenslange uitdaging om op respectvolle wijze met elkaars ‘anders zijn’ om te gaan. Dit geldt niet alleen intercultureel. Ook binnen onze eigen cultuur wegen de verschillen in opvattingen vaak zwaar door. Wij geloven echter dat echte liefde de onderlinge verschillen kan overwinnen wanneer we elkaar van hart tot hart durven te ontmoeten en niet blijven kijken naar wat ons scheidt, maar juist zoeken naar hetgeen ons bindt aan elkaar. In Thali zijn we bijvoorbeeld niet alleen andersgezind qua cultuur, religie, taal, geld en eetpatronen, maar lijkt alles anders te gaan dan wij gewend zijn en toch vinden we steeds opnieuw wegen om elkaar te vinden. Wij denken dat dit komt doordat we, ondanks onze verschillen, wederzijds respect hebben voor ieders eigenheid en dat maakt dat deuren open gaan, die anders gesloten zouden zijn. Stuk voor stuk zijn we dan ook dankbaar dat we deze levensverrijkende ervaring mogen meemaken.
Het feit dat Avaya en Sunil zich zo bij ons op het gemak voelen en wij op onze beurt ook bij hen, laat zien dat wij hier aardig in slagen. Terwijl zij bij ons in het guesthouse logeerden, leek het alsof zij er altijd al geweest waren. De sfeer was ontspannen. Gisteravond zijn we in Luna, het restaurant, blijven zitten voor een troeftournooi. We hadden Avaya en Sunil het spel aangeleerd. Ze vonden het spel lijken op een Nepalees spel genaamd ‘call break’ en daardoor snapten ze het spel al vrij snel. We speelden met bijna de hele groep en gingen daardoor pas rond half elf richting het guesthouse. Zonder duidelijke winnaar dit keer, want drie van de teams eindigden samen op de eerste plaats.
Bij het ontbijt zagen we Avaya en Sunil goed uitgerust verschijnen. Ze hadden vannacht gelogeerd bij Hugo, Matteo en Daniël op de kamer. Onze jongens hadden daarvoor hun hele kamer op de kop gezet en alle meubels zo geschoven dat de twee extra matrassen erbij zouden passen. Totdat de twee het zagen en zeiden dat ze liever de matrassen naast elkaar hadden, zodat bij elkaar konden liggen. Dit zijn ze hier zo gewend. Hugo wreef gisteravond na het troeftournooi dan ook over zijn hart en richtte de kamer opnieuw in, zodat beide jongens op een eigen matras konden slapen. Door de jongens was de bus alsnog vol. We gingen namelijk maar met veertien man naar Thali. Sacha en Mattie waren weer van de partij, maar Maureen bleef een dagje in het guesthouse omdat ze nog niet helemaal boven Jan was.
Onderweg stopte Chitra opeens langs de kans van de weg bij een ‘Kwikfit’ die banden verkocht zonder profiel. We vroegen ons dan ook af of Chitra zijn banden ging verwisselen, maar al snel kwamen we erachter dat hij alleen de banden even liet oppompen. Dit is ook wel nodig vanwege het wegdek hier. Al snel gingen we weer onderweg en ondanks de goede nachtrust, vielen sommigen van ons al snel in slaap.
Eenmaal in Thali liepen de jongens meteen door naar de boom. Hugo en Matteo maakten de trap af. Michele grapte: “De eerste dag cement maken, de tweede dag metselen en de derde dag doe je alles zelf!”. En dat deden ze. Ze leken wel volleerde metselaars, terwijl ze de laatste stenen legden, en wat was Matteo trots toen hij kon zeggen dat hij de laatste steen ging leggen. Michele, Mattie en Frederik verzamelden de overige stenen, maakten de ruimte voor de geitenstal egaal en maakten de bouwgrond klaar voor de voortgang van de bouw door sleuven te graven, waardoor het overtollige water beter kan afwateren. Michele overlegde met de dorpelingen en kreeg het advies om zand in het water op de bouwplaats te scheppen zodat de bouwplaats op zou kunnen drogen.
De meisjes gingen weer de school in. We zijn dit jaar goed aan het investeren in de ‘levende stenen’ van de school: de kinderen. We merkten dat hun Engels echt aan het verbeteren is en vinden de scholing van de kinderen erg belangrijk. De meisjes kozen vandaag voor een andere verdeling. Vooral omdat we merken dat het lesgeven aan de kleinsten veel van ons vraagt. Deze kinderen kennen het minste Engels en zijn nog erg springerig. Het is leuk om hen les te geven, maar ook vermoeiend. Caro, Claire en Sacha kozen er vandaag voor om de uitdaging aan te gaan en gingen met deze groep kinderen aan de slag. Ze tekenden de dieren met hen en de kinderen schreven de woordjes erbij. Ook liepen ze met de kinderen naar buiten om daar de dagdagelijkse woordenschat in de praktijk te brengen. Aan het einde van de ochtend kwamen wij Caro tegen en zij verzuchtte: “Nooit meer!”, haar voorkeur heeft de middelste groep.
Janneke, Avaya en Valerie werkten vandaag in hun vertrouwde groepje, de middelste groep. Zij gingen verder aan het werkboekje. Ze merkten dat de kinderen de dierennamen en de andere woordenschat die te maken heeft met dieren, al goed beginnen te kennen. Hierdoor gaat het maken van de werkboekjes steeds gemakkelijker. Avaya had daardoor vandaag ruimte om mee te knutselen. Hij maakte een vlinder en hing deze te drogen op de bus. Dit tot groot vermaak van de kinderen.
Eefke en Daniël, die zich vandaag ook niet al te lekker voelde, werkten vandaag met de oudste meisjes. Ook zij werkten verder in de werkboekjes. Later trokken zij er echter op uit om wat actiever aan de slag te gaan. Ze leerden de kinderen kruisje-bolletje en maakten hier een estafettespel van.
Op een gegeven moment zocht de directrice, die wij ‘principal’ noemen, Vivian op en ze wilde graag weten hoeveel geld we eigenlijk hadden meegebracht. Vivian was meteen op haar qui-vive omdat we al een paar dagen meemaakten hoeveel gedoe er was om de juiste stempel te krijgen, die ons groen licht zou verschaffen om eindelijk aan de eigenlijke bouw te kunnen beginnen. Op geheel eigen wijze speelde zij het spel mee, zonder het achterste van haar tong te laten zien, door in bijzijn van juf Bindu en de nieuwe leraar op de taartdoos van gisteren een tekeningetje te maken. Aan de hand van het tekeningetje legde ze uit hoe de vork dit jaar in de steel zat en dat dit heel anders was dan voorgaande jaren. Concreet hield het in dat de ‘stamp’ van de Thali gemeenschap ontbrak op de tekeningen van de architect, waardoor wij geen groen licht kregen om te starten met de bouw. Kort samengevat: geen stempel, geen nieuwe school, omdat het project dan niet door kon gaan. Gedurende het gesprek raakte de principal steeds opgewondener, maar Vivian hield voet bij stuk en zei dat we nog maar vijf effectieve werkdagen hadden voor de bouw en dat we dus eigenlijk geen tijd meer wilden verspillen met wachten op de gewraakte stempel. Ook vertelde ze dat we zonder stempel, hoe erg we dat ook zouden vinden, een andere school zouden moeten zoeken, omdat zowel wij als stichting Himalayan Care Hands zich moesten verantwoorden aan onze geldschieters! In de tussentijd was Sameer komen aanrijden op de scooter en opnieuw herhaalde Vivian het hele verhaal en tot haar verbazing deed Sameer, die normaal van de lieve vrede is, er nog een schepje bovenop in plaats van het te verzachten. Hij zei: “No stamp, no money, no money, no school, no school, no teacher, no teacher, no building and then all will be lost!” Toen hij dit zei, leek het kwartje te vallen! De principal dacht na en even later zagen we haar druk naar de overkant gebaren en iemand roepen. Er kwam een man aanlopen en ze begon druk Nepalees te spreken. Uiteindelijk werd hij samen met de nieuwe leraar naar het kantoor gestuurd met de opdracht om daar hoe dan ook de stempel te bemachtigen. Toen Vivian hierna aan Sameer vroeg of ze niet teveel druk gezet had, gooide Sameer weer met een van zijn prachtige vergelijkingen: “It is like cooking rice. You need pressure to cook it!”.
Toen Sameer en Vivian even later naar de geitenstal liepen, kwam de principal achter hen aan gelopen en zij drukte ons op het hart dat zij hoe dan ook vandaag nog de stempel zou regelen. Als de ambtenaar van de Thali-gemeenschap hier geld voor zou willen krijgen, zou zij dit uit eigen zak betalen. Vivian zei hierop: “As everybody has done what he needs to do, then it is not langer in our hands, but in the hand of God. We trust our God, you trust your God.” De principal antwoordde daarop: “Yes, we have confidence!”. Sameer vertelde later nog dat in Nepal corruptie hoogtij viert en de principal beaamde dat. Op het moment dat we de stempel hebben, hebben we niets meer te maken met de gemeente, omdat we onder eigen beheer de school zullen bouwen, met behulp van stichting Wilde Ganzen. Voor ons zat er verder niets anders op dan te wachten. Vivian herinnerde zich dat zij een filmpje van Ineke had gekregen met een boodschap voor de kinderen van de privateschool. Ze liet deze aan de kinderen zien en de kinderen waren blij om te zien dat het zo goed met Ineke gaat. Hierna pakte Vivian de foto van de thuisblijvers-barbecue erbij, die wij ook op de blog gedeeld hebben, en tot onze grote verrassing wisten de kinderen alle namen nog te noemen! Stuk voor stuk staat ieder van ons in de harten van de kinderen gegrift en dat maakt ons blij. We voelden ons wel een beetje schuldig toen we merkten dat wij de namen van de kinderen zelf niet helemaal kennen. Dit wijten we echter aan het feit dat de namen voor ons lastig te onthouden en uit te spreken zijn. Toen we het met de kinderen over hun namen hadden, vroegen we aan Sameer hoe de namen in Nepal gekozen worden. Hij vertelde dat elk kind bij zijn geboorte een naam krijgt van de priester. Deze naam blijft echter ‘geheim’ en wordt alleen gebruikt bij rituelen. De ouders nemen, na de geboorte, nog een aantal weken de tijd om een naam te zoeken die zij echt bij het kind vinden passen dat zij dagelijks meemaken. Als een kind zijn naam, op wat latere leeftijd, niet mooi vindt, mag hij dit zelf aanpassen. Deze mogelijkheid heeft hij echter maar tot aan zijn eindexamen. Dan komt zijn naam namelijk op het diploma te staan en dat kan niet meer veranderd worden.
Hierna was het bijna tijd voor de lunch. Noëlle, die de rest van de dag rustig aan gedaan had om op adem te komen, besloot aan Chitra te vragen of zij mee mocht helpen koken. Vandaag stond er spaghetti op het menu met een worstje, dit keer gebakken, dat vorig jaar bewezen heeft dat het kon vliegen. Noëlle kreeg een hakmes in de handen geduwd. Ze sneed de groente en vertelde tijdens de lunch natuurlijk vol trots dat het eten lekkerder zou moeten smaken dan ooit tevoren. We verdenken Claire ervan dat zij het er niet mee eens was, want ze gooide zomaar al haar eten op de grond.
Na de lunch besloten we ook de bovenverdieping van de school onder handen te nemen. Vol verwachting klopte de hele dag al ons hart en doordat het gesprek over de stempel al het vuur in ons wakker had gemaakt, gingen we er met nieuwe energie tegenaan. We vroegen aan de principal of we het grote gasfornuis, dat ook uit de container is gekomen, in orde mochten maken zodat dit in gebruik genomen kon worden. We kregen hier toestemming voor en mochten ook de keuken leegruimen en opnieuw inrichten. Michele had hierdoor ook de tijd om nogmaals met Sameer naar de ‘Hornbach’ te gaan om alle benodigdheden te halen. We maakten de keuken af en waren blij verrast toen alle gaspitten bleken te werken. We zijn benieuwd wat Santa morgen van haar keuken zal zeggen! Zij was vandaag namelijk niet aanwezig en de keuken is voor een groot deel haar terrein.
Een deel van ons ging aan de slag met het sorteren van alle materialen die uit de keuken kwamen. De principal hielp ons hierbij en vertelde ons dat zij ooit vanuit idealen in de school is komen werken. Het gebouw bestaat op het moment 36 jaar en is zeer vochtig van binnen en ze zou veel profijt hebben van een nieuw gebouw. Wij merkten de vochtigheid ook aan de materialen en snappen helemaal dat zij hieraan toe is.
We waren de keuken nog maar net aan het leegruimen of we zagen Sameer en Michele terugkomen. Michele zwaaide triomfantelijk en riep: “We have the stamp!”. Zij waren Indira onderweg tegengekomen en die had dit goede nieuws met hen gedeeld. Daarna maakten we met z’n allen een vreugdedansje, want dit hield in dat we eindelijk konden beginnen met de bouw. Precies op tijd, want de trap en de geitenstal zijn klaar en de school is helemaal opgeruimd. We kunnen onze overige vijf dagen dus goed gaan gebruiken. Even later reed Indira het dorp binnen en het stoom kwam haar uit de oren. Wij vroegen ons af hoe de stempel zo snel geregeld kon zijn en Indira vertelde dat ons gesprek zich gekruist had met een gesprek van Indira. Indira is al een aantal dagen bezig met het krijgen van deze ene stempel. Gisterenavond belde ze nog naar de architect van haarzelf, de architect van de gemeente en degene die de stempel moest zetten. Degene die eigenlijk de stempel moest zetten, was op vakantie, maar Indira wist dat er altijd een plaatsvervanger moest zijn en dat dit dus geen excuus was om de stempel niet te krijgen. Ze sprak met alle mensen af om vandaag een laatste bijeenkomst te houden. Ze speelde het daarbij hoog op, omdat ze merkte dat ze geen medewerking kreeg en zei: “Either it will happen today, or we stop and I find another community that will help us!”. Toen zij bij deze afspraak kwam, zag ze tot haar verbazing de twee mensen die de principal gestuurd had, zitten. Zonder dat Vivian en zij het van elkaar wisten, hadden zij dezelfde strategie gekozen en we denken dan ook dat dit ervoor gezorgd heeft dat we vandaag zo’n goed nieuws gekregen hebben. Echt teamwork dus en aan het einde van de dag rookten we samen de vredespijp.
Vandaag hadden we wel een heel bijzonder zinnetje, namelijk van Hugo, die zelf dit jaar in Nepal is. Tijdens het maken van het cadeautje, was de mail per ongeluk ook naar hem verzonden. Hij hield dit voor zichzelf en besloot als grapje een zinnetje in te leveren! Met het zinnetje wilde hij iedereen bedanken die betrokken is bij onze reis en die ons helpt om deze reis mogelijk te maken! Onze ochtend begon hierdoor met hartelijk gelach.
Wat mooi allemaal dat het toch allemaal is gelukt met de handtekening.
Maar ik wil ook nog even opnieuw reageren op een bericht van jullie een paar dagen geleden. NL over het opvangen van het fruit uit de boom. Als jullie nu stokken hebben /maken met daar een stevige ring eraan en daar wordt dan van doek on het een zak aan gemaakt. En zo kun je dan het fruit uit de boom halen en het valt zo niet op de grond.
Zie het als een soort groot vis netjes maar dan iets steviger.
Ik blijf genieten van jullie. Groetjes
Eefke en Daniël sterkte met jullie gezondheid. Mattie, je wordt toch zeker geen vaste klant bij de apotheek in Nepal? Vivian let goed op in Nepal, laat je niet in de maling nemen!