Vandaag konden we een half uurtje langer slapen om op tijd bij de brancardiersmis aanwezig te zijn. Na de mis even een kop koffie en bijpraten over de ervaringen van de dag ervoor. Vandaag zijn Max, Hugo en Dionne de vrijwilligers bij de brancardiers.
 |
 |
Rond de klok van kwart over negen werden de minder valide pelgrims opgehaald en naar de Pius X basiliek gereden. Daar beleefden we een prachtige viering met aan het einde handoplegging voor iedereen. Diverse priesters, waaronder ook bisschop Wiertz, deden dit met gepaste rust waardoor het een fijn moment werd voor velen.
Na afloop van de viering stond er voor iedereen een lekker kopje koffie klaar, of thee, of fris, of… In ieder geval iets om de dorst te lessen. Gezellig even kletsen met elkaar, praten met nieuwe mensen of iemand die je gisteren nog geholpen had even gedag zeggen.
Voor de brancardiers volgde het dagelijkse “puntje”. Even een bezinnend moment, bespreking van wat taken en uiteraard werd het brancardierslied gezongen op de melodie van het Limburgs volkslied.
Na de lunch trad iedereen weer aan om een dienst van verzoening en vergeving bij te wonen. Het werd in de ochtend aangekondigd als een dienst van boete en verzoening en de animo onder de pelgrims was wat minder dan anders. Iemand verwoordde het als volgt: “Ik moet al iedere dag boeten.”
Uiteraard na de viering een moment voor een drankje. Zwart, met melk, met suiker of beide. Er was keuze genoeg. Het volgende hoogtepunt was de sacramentsprocessie. Het aantal aanwezigen was bijzonder hoog. De voorsten van de processie zaten reeds op hun plaats, terwijl de priesters met het Allerheiligste nog over de eerste brug moesten komen. Het grote aantal mensen dat mee deed maakte de processie tot iets bijzonders. De zang werd hierbij overigens opgeluisterd door een trompettist (of wellicht speelde de man bugel) en het moet gezegd worden: hij kon het echt wel! Maar wat ook leuk was dat drie kersverse brancardiers de eer hadden om een vlag te dragen aan de voorkant van de processie. Zo feestelijk heeft het er natuurlijk nog niet eerder uitgezien!
 |
 |
 |
 |
Toen de processie ten einde was betekende dit eigenlijk ook het einde van het programma. De hulpbehoevende pelgrims werden weer teruggebracht en wij konden ons verheugen op het avondeten. Een aantal gingen op eigen gelegenheid naar de grot om een kaarsje op te steken.
Morgen weer een nieuwe dag. We zullen zien wat deze weer voor bijzondere momenten brengt.
Hotel Stella is voor ons allen de uitvliegbasis. Alle jeugd is in groepen verspreid en overal kom je ze tegen. Ze zijn herkenbaar door hun kleding en sjaals. Lopend achter een rolstoel, pratend op een bankje met de een of ander. Ieder geniet op geheel eigen wijze. Ze maken contact met de mensen en er verschijnt een lach of een traan.
De ontmoetingen zijn hartverwarmend, enerverend en indrukwekkend. Voor sommige die vorig jaar ook hier waren geweest voelde ’t als thuiskomen. Vertrouwd, bekend en alsof je niet weg was geweest. Het was alsof de tijd stil was blijven staan. Niet alleen qua omgeving maar ook qua mensen. Er zijn veel oude bekende die al jarenlang naar Lourdes komen om Maria om steun en kracht te vragen, te danken en te vereren.
Vandaag was een dag dat er hier en daar tranen vloeiden. Niet alleen bij de pelgrims, de jongeren maar ook bij de ouderen.
 |
 |
 |
 |
Vandaag tijdens de Heilige mis in de ondergrondse Pius X kerk stelde de Priester aan allen de vraag: “Waarom zijn jullie hier”? Een goede vraag, waar vele antwoorden op gegeven kunnen worden, voor elk wat wils. Want waarom komen mensen al zolang zo massaal naar Lourdes? Naar Maria? Wat trekt ons? Wat vinden we hier?
Even later vervolgde hij zijn verhaal tijdens de preek toen hij verder inging op het thema van dit jaar. Elk jaar wordt namelijk een thema uitgediept tijdens de bedevaartweek naar Lourdes. Dit jaar staat in het teken van de vreugde van de bekering. We worden allemaal uitgenodigd om andere mensen te worden! Om te bekeren…
God schenkt ons de gave van het geloof en de gave van vrede; innerlijke vrede wel te verstaan, die gepaard gaat met een hart dat rustig is. Een hart dat niet angstig is, maar in vrede is met zichzelf en zijn naaste.
De generatie van nu wil snel, makkelijk, leuk, fijn, lekker, maar zo is het leven niet. In elk leven komt ziekte, pijn, duisternis en lijden voor. God wil ons nieuwe ogen geven om het leven met andere ogen te zien. Hij wil dat wij mensen gaan beseffen dat Hij er wil zijn voor ieder van ons. Dat we Hem aannemen en weten dat we niet alleen zijn. Hij wil met ons zijn alle dagen van ons leven. We mogen ons gedragen weten door Gods aanwezigheid. Hij wil geen “opsmuk” maar waarachtig mooie mensen van ons maken. Mensen die van binnenuit een innerlijke schoonheid uitstralen.