Vandaag konden we een half uurtje langer slapen om op tijd bij de brancardiersmis aanwezig te zijn. Na de mis even een kop koffie en bijpraten over de ervaringen van de dag ervoor. Vandaag zijn Max, Hugo en Dionne de vrijwilligers bij de brancardiers.Vanmorgen in alle vroegte zaten Ineke en Vivian gewassen en gestreken aan het ontbijt. Nog nietsvermoedend zette ze hun croissantje en versgeperste sinaasappelsap op het dienblad en zochten een plekje in de lege eetzaal. Op een gegeven moment drong het tot hen door dat er iets geks aan de hand was. Met een blik op het mobieltje kwamen ze er al snel achter dat het 5.00 uur was in plaats van 6.00 uur. Ze aten snel het ontbijt op en trokken toen gauw naar boven om nog een uur te slapen. Om half zeven begint namelijk voor Vivian de dienst in de zorg. Ineke staat uit solidariteit mee op en verleent de hele dag overal hand en spandiensten. Zij is beschikbaar als er iets met de jeugd is.
Voor de brancardiers begon de ochtend op de gewone tijd en na het lekkere ontbijt werd de dag weer geopend met een H. mis. Deze dag waren ook de leden van de clan uitgenodigd en andersom zijn alle vrijwilligers deze avond bij hen uitgenodigd voor de vrijwilligersavond.
Na de mis ons koffie momentje. Even keuvelen onder elkaar en genieten van de bewolking.
 |
 |
Waar gisteren nog sneeuw was te zien, zag je vandaag een andere witte vlek. Je merkt wel dat iedereen elkaar steeds beter leert kennen en het is echt één groep. Vandaag werd er iemand even bij Theo, de begeleider van de nieuwe brancardiers, geroepen om zijn functioneren te bespreken. Alhoewel iemand anders daarvoor was uitgenodigd keek die toch liever eerst de kat uit de boom niet wetende dat dit natuurlijk zware consequenties zal hebben…
Ook vandaag weer een eucharistieviering waarbij we ook weer van de partij waren met vaandeldragers en misdienaars. Oh, en de bisschop was er ook. Een van de dames in de rolstoel gaf aan dat ze wel vooraan wilde staan dus dat ze op tijd in de kerk wilde zijn, maar ook dat ze het koud had en graag al binnen wilde zijn. Eenmaal aangekomen bleek de vorige mis nog niet afgelopen en moest er toch buiten gewacht worden. Maar toen men naar binnen kon werd er toch nog, door uitstekende stuurmanskunsten, een plekje vooraan veroverd.
 |
 |
Daar deed de bisschop de mis. Dit keer ging het over de bekering van een moordenaar. Er is hier in de buurt een plek waar een heilige woonde, hij leefde als kluizenaar in een grot. In het aangrenzende dorpje leefde een moordenaar. Iedereen was bang voor deze man met als gevolg dat iedereen hem uit de weg ging. Op een gegeven moment kwam de kluizenaar naar het huis van de moordenaar en vroeg of hij bij hem mocht slapen die nacht. De moordenaar die gewend was dat hij iedereen angst aanjaagde vroeg verbaasd of hij wel wist met wie hij te doen had. De kluizenaar antwoordde dat hij de reputatie van de man kende, maar er genoeg van had om in een grot te slapen en daarom toch bij hem de nacht wilde doorbrengen. De moordenaar stemde toe. Hij sleep zijn messen om de kluizenaar angst aan te jagen, maar deze liet zich niet imponeren door het gedrag van de moordenaar, hij vertrouwde op God. Hij ging naar bed en viel in slaap en toen hij wakker werd, zat de moordenaar huilend bij zijn bed. De kluizenaar vroeg waarom hij huilde en de moordenaar zei dat hij aangedaan was door het vertrouwen dat de kluizenaar hem geschonken had. Deze had het goede in de moordenaar aangesproken waardoor hij het vertrouwen van de kluizenaar niet wilde beschamen. Door zijn houding en gedrag had de kluizenaar het beste in de moordenaar wakker gemaakt. In plaats van zich door angst te laten leiden had hij zich door Christus laten leiden en dat had gemaakt dat de moordenaar niets liever wilde dan bekeren.
Dit verhaal net als het evangelie over Zacheus sprak tot onze verbeelding. Het roept ons op tot eenzelfde christelijke houding, waarin we de ander vertrouwen schenken ook als deze ons vertrouwen heeft beschaamd. Tegelijkertijd betekent dit ook dat wij het vertrouwen krijgen door het sacrament van boete en verzoening en elke keer opnieuw mogen beginnen.
Een zieke pelgrim zong graag mee in het koor (onder leiding van pastoor Smeets) en een paar sterke jongens tilden de man met rolstoel en al de verhoging op waar het koor zijn vaste plek heeft.
Een van de vaandeldragers moest na afloop toch toegeven dat het zwaarder is dan het lijkt. Hij was dan ook de pineut omdat hij de hele mis moest staan omdat er voor zijn vaandel geen standaard was. Na de mis was er voor iedereen weer een kopje koffie. Daar waren sommigen echt aan toe, al was het maar om de handen te warmen.
Voor de brancardiers was er weer het dagelijkse puntje waarbij dit keer speciale gasten aanwezig waren. De eerste speciale was de priester, een jonge kapelaan uit Colombia, tegenwoordig kapelaan in Geleen, die een mooi woordje hield en ons geheugen testte door te vragen naar de preek die we in de H.mis gehoord hadden. We bleven het antwoord gedeeltelijk schuldig wat leidde tot een woordje van exact 7 minuten (getimed door de kapelaan).
Onze andere gast was een jongedame die het brancardierslied uit volle borst meezong maar even extra duidelijk bij de regels: “Dat wij mannen al te saam; door uw glans gericht, Ridders blijven van Uw naam; en van onze plicht.” Maar ja, een kikker mag dan in een prins veranderen, een jongedame (prinses) verandert niet zomaar in een ridder (we hebben geen kusje uitgedeeld).
 |
 |
 |
De lunch die er op volgde smaakte extra lekker vandaag. Het waren boontjes, voor sommigen heel speciaal.
‘s Middags vloog de groep uiteen. Het grootste deel, de nieuwelingen kregen een rondleiding door het stadje. Een ander deel van de groep mocht mee met de excursie en sommigen bleven “gewoon” bij de pelgrims op het heiligdom.
Voor de nieuwelingen was er dus een rondleiding door Lourdes om de belangrijkste bezienswaardigheden te bekijken. Het museum, het geboortehuis, het cachot, het ouderlijk woonhuis (daar liepen we langs) en de kerk met het doopvont waarin Bernadette gedoopt was.
 |
 |
Tevens maakten we een klein uitstapje naar een beeldenmuseum en fabriek. Volgens onze begeleider kon je het beste hier iets kopen omdat dit het hier het goedkoopste was. We eindigden na een kleine omweg op het kerkhof bij het graf van Bernadette haar ouders. Hierna waren we wel toe aan een drankje en werden we getrakteerd door onze begeleider. Voor de jeugd een fris, voor de mannen iets anders.
 |
 |
Na deze gezelligheid was het alweer tijd voor het avondeten. Na het eten deze blog en straks op weg naar de Clan voor een gezellige avond. Of we daarover iets vertellen beslissen we morgen.
Een van de jongeren:
Hallo thuisfront,
Na een goede maar korte nacht slapen, had de NLZ vandaag de mis aan de grot. Voor velen is dit een hoogtepunt qua missen. Gedurende deze mis mochten Lotte, Gijs en Cyriel de priesters begeleiden tijdens het uitreiken van de communie. Zij hielden een paraplu boven de priester vast, zodat er geen mogelijk regenwater in cibories met geconsecreerde hosties kwam. Bij de instructies die wij vooraf kregen, werd ons gezegd dat wij erop moesten letten dat de pelgrims de hostie ook daadwerkelijk nuttigden en niet in hun broekzak staken. Iedere Nederlandse pelgrim is hiervoor geslaagd!
Onderwijl je de pelgrims van punt A naar B brengt of tijdens de koffie-
 |
 |
Tijdens een van de vele controlemomenten of alle pelgrims daadwerkelijk gereed zijn om te vertrekken, spreekt een verpleegster mij in het Limburgs aan: “Ver hent net uvver uch zitte shtuute… Zoe leuk wie der ’t doot mit de luuj. Heije ver mieë zoeës uch jongeren.” (We hebben net over jullie zitten opscheppen…Zo leuk hoe jullie het doen met de mensen. Hadden wij meer zoals jullie jongeren). Meermaals worden wij gecomplimenteerd en wordt door de begeleiders aangegeven dat wij niet alleen van hen leren, maar zij ook van ons.
’s Middags stond een tochtje naar de Gavarnie in de Pyreneeën op de planning. Tijdens dit tripje kwamen we langs en door bergdorpjes à la Wim Sonneveld: kroegjes en terrasjes rond een dorpsplein met een pomp, vestingstorens en –
 |
 |
Tussen de dorpen in zie je vaak nog tekens van leven door de eeuwen heen: oude bruggen over de Gave die ingestort of overgroeid zijn, kluizen en stenen berghutten die voornamelijk als schaapsstal dienden. Hoe verder de rit gaat, hoe hoger en dieper de bergen en dalen worden.
 |
 |
Eenmaal op het hoogste punt aangekomen, stopten wij om onze beentjes te strekken. In de zon op het terras genoten wij van een lekker kopje koffie, een glaasje fris of een glaasje bier. Hierna maakten we een ommetje en slenterde langs de winkeltjes en een stalletje met ezels. Hier en daar zag je een enkele pelgrims smikkelend aan een ijsje eten. Het weer was mooi zonnig en rond de 30 C.
 |
 |
Na een uurtje reden we weer terug naar Lourdes. Na eerst de pelgrims naar hun eetzaal gebracht te hebben, ontmoetten we de rest van de groep weer in ons hotel en gingen ook wij eten.
 |
 |