Lourdes 2018 – Dag 4

Het gaat er in Lourdes of te wel in ons hotel niet altijd even serieus aan toe. Soms ontstaan er geheel onverwachts,  hilarische situaties, die niet alleen tot de verbeelding spreken, maar ook op onze lachspieren werken. Zo ook gisteravond, we zaten na de licht processie nog even bij elkaar, toen de kapelaan in de ijzeren draai stoel ging zitten met zijn biertje in de hand. Toen hij ineens een rondje draaide met de stoel flapte iemand er uit: “Na lang broeden is het ei eindelijk gelegd en komt de nieuwe bisschop uit het ei gekropen, namelijk onze eigen kapelaan!”

Vandaag stonden er drie verschillende programmaonderdelen op het programma. Eén groep koos voor een dagtrip naar de Pont D’Espangne, de grens tussen Spanje en Frankrijk, en naar de Gavarnie, een natuurpark in de Pyreneeën dat op de Unesco-lijst staat. Eén groep liep in de ochtend naar Bartres. De derde groep koos ervoor om in de ochtend op het heiligdom te blijven en pas in de middag samen met de lopers van Bartres met de bus naar de Gavarnie te gaan. Sommigen ouderen van deze derde groep maakte gebruik om wat slaap in te halen. Het zijn toch inspannende dagen die je niet in de koude kleren gaan zitten mede omdat je veel indrukken opdoet en sommigen inmiddels gewend zijn aan het jarenlang alleen en nu ineens een hele dag samenzijn. Daarnaast hadden zij een kans om in de ochtend nog naar de mis te gaan. In de preek stond de priester stil bij het belang van Maria. Iedereen komt in Lourdes voor haar. Bij de grot kunnen we spreken met Maria over problemen waarover we met niemand van gedachten kunnen wisselen. Zij verstaat en begrijpt alles waarmee wij naar haar toekomen. Ook de dingen waar andere mensen geen oor meer voor hebben, omdat het al zo lang geleden is. En de zaken die nog moeten komen, waarop we ons met Maria willen voorbereiden.  Dat Maria ons verstaat en begrijpt kunnen we zien aan haar glimlach, waarin ook altijd iets van droefheid te zien is. Ook zij heeft beide kanten van het leven gekend, bitter en zoet, die nooit ver van elkaar liggen. En daarom is het zo goed om hier in Lourdes bij haar te kunnen zijn. Dit ervaren wij allemaal ook: de sfeer is niet voor niets zo goed en we lachen dan ook ontzettend veel ondanks de volle rugzakken waarmee we allemaal hier gekomen zijn.

Lopen naar Bartres

Vanochtend om kwart over zeven vertrokken vijf diehards van onze groep richting Bartres. Met een groep van 50 man gingen ze vol goede moed onderweg. In Bartres ligt de schapenstal waar Bernadette als jong kind heeft gewerkt. Als herderin werkte Bernadette twee jaar alleen op deze kleine weide, hoedend over haar schapen. De priester vertelde dat haar zorgzaamheid en bereidheid haar twee jaar lang hebben voorbereid op de ontmoeting met Maria. Kapelaan Carlos moedigde de lopers aan het begin van de tocht aan om onderweg een moment van stilte te nemen. Vijf minuten voor aankomst, vroeg hij aan hen of dit al gelukt was. Schuldbewust knikte iedereen van nee. Al snel bekende de kapelaan echter ook dat hij er nog niet aan toe gekomen was! Hier kon iedereen wel om lachen en het laatste stukje probeerden ze het dan alsnog en liepen ze in stilte voort. Bij aankomst werd de deur van de stal geopend en de tafel van stal gehaald. Iedereen werkte mee aan de voorbereiding van de mis! Terwijl de een de tafel aanschroefde met een tang, verstevigde de ander het tafelblad met een in het bos gevonden tak. Ondertussen vroeg de kapelaan: “Heeft iemand nog wat water over?”, waarna Maaike geestig opmerkte: “Gaat hij daar ook wijn van maken?”. In een mum van tijd was het altaar klaar en kon de mis gevierd worden op het kleine grasveld. De kapelaan vertelde tijdens zijn preek bevlogen over het duiveltje en het engeltje dat ieder van ons op zijn schouder heeft. Met alledaagse voorbeelden vertelde hij hoe het kwaad maar een klein woordje hoeft te fluisteren en dat wij er vervolgens zelf mee aan de haal gaan. De manier waarop hij vertelde, sprak tot de verbeelding en iedereen was verheugd door zijn eenvoudige manier van uitleggen. Hij eindigde met dezelfde boodschap als de hulpbisschop: De Liefde is de sleutel tot de vreugde. Hierna nuttigde de groep nog een kopje koffie op het terras en zetten ze de terugtocht in.

Dagexcursie: Pont D’Espagne en Gavarnie 

Een klein half uur na de lopers, gingen dertien man sterk op dagexcursie. In de bus vergaapten zij zich al aan de weidsheid van de natuur. De bergen popten aan alle kanten rondom hen op en de zon, die over de bergen kwam gluren maakte het geheel tot een schilderachtig plaatje! De Pyreneeën zijn een beschermd gebied van 100 km breed en 400 km lang. Vroeger was het een vulkanisch gebied. Gelukkig zijn de vulkanen nu uitgewerkt. Een tijdje geleden zijn er beren losgelaten. De boeren waren hier natuurlijk niet blij mee. De Spaanse overheid gaf aan dat zij alle schade zouden vergoeden wat ertoe leidde dat de boeren declaraties bleven indienen. De Spaanse overheid was echter niet dom: de beren hadden een GPS-signaal aan hen waardoor men erachter kwam dat de boeren wel erg gemakkelijk aan hun geld probeerden te komen… De groep hoopte in ieder geval dat zij de beren ver achter zich konden laten. Al snel stopten ze even bij een aantal mooie watervallen. Daar zagen ze aan den lijve de tekst van een van onze Chrisko liedjes: “De zon werpt zijn schijnwerpers uit…” De Pont D’Espagne is een kleine stenen brug boven een diep ravijn. Met een kabelbaantje is het mogelijk om naar de Spaanse grens te gaan maar helaas was dit wegens tijdgesprek niet mogelijk vandaag. Janneke zuchtte hier eens diep over: had ze nu net een coole foto willen maken terwijl ze in twee landen tegelijk stond. Tja… dat zal moeten wachten tot ze thuis naar het drielandenpunt gaat..! Via een slingerweggetje liepen ze met z’n allen naar de brug toe en ook hier was het uitzicht super!

Bij de brug vonden ze een café. In de bus werden ze al gewaarschuwd voor chagrijnige Franse obers. Of het lag aan ons jeugdige enthousiasme, het heerlijke zonnetje of het feit dat hij bijna lunchpauze had, we merkten helemaal niets van zijn voorspelde chagrijnigheid en werden allerhartelijkst ontvangen en geholpen! Na een goed anderhalf uur verzamelden we allemaal mooi op tijd bij de bus om de excursie te vervolgen.

Hierna was het ook voor hen tijd om naar de Gavarnie te gaan. Via dezelfde haarspeldbochten gingen ze weer helemaal naar beneden. Onderweg hoorden ze opeens een enorm gekraak en gekras. Iedereen dacht dat dit kwam doordat de bus langs een stenen muurtje stuurde. Al snel verkondigde de buschauffeur lollig via de microfoon: “Tja, dat deed de bus vorig jaar ook al. Dat is een ijzeren pin die uitsteekt en te laag is. Als het goed is doet ie dit alleen hij deze bocht!”. Opgelucht reden ze dus rustig verder en namen ze even een momentje rust door een dutje te doen totdat ze bij de volgende stop zouden zijn. Dat was op een grote brug: Pont Napoleon. Deze is door Napoleon gebouwd uit dankbaarheid voor de zwangerschap van zijn vrouw. Het verhaal is dat twee keer over de brug lopen genoeg is voor een zwangerschap. Een van de pelgrims grapte tegen Noëlle: “Hup meid, begin maar te lopen jij…!” Of ze dat gedaan heeft, komen we pas over negen maanden te weten…

Eenmaal terug in de bus voelde Janneke opeens een tikje op haar schouder. De achterbuurman gaf haar een ei. Ze snapte even niet waarom ze die kreeg maar kreeg al snel in de gaten dat haar tasje met haar lunchpakket omgevallen was waardoor alle ronde dingen door de bus rolden. Ze maakte jacht op haar sinaasappel en waterflesje en hing het tasje hierna voor de zekerheid maar op aan een haakje. Met een vol lunchpakket kwamen ze daarna aan in de Gavarnie. Hier hadden ze een pauze van twee uur alvorens ze terug gingen naar Lourdes. Ze schreven hier niet zoveel voor de blog omdat ze niet het gras voor de voeten wilden wegmaaien voor de groep die in de middag hierheen zou vertrekken. Wel maakten ze een aantal foto’s van deze prachtige omgeving. Ze begrijpen helemaal waarom deze plek op de Unesco-lijst staat!

In de veronderstelling dat zij, vanuit de Gavarnie, naar huis zouden rijden, installeerde iedereen zich om in de bus op de terugreis een slaapje te doen. Al snel merkten ze echter op dat de weg naar Lourdes wel erg stijl was: gingen ze niet de foute kant op?  Via de microfoon hoorden we dat de buschauffeur, als verrassing, met ons naar 1900 meter hoogte zou stijgen om daar, boven de boomgrens, naar marmotten te zoeken. We hadden hier wel een dosis geluk voor nodig, want de marmotten zijn vaak moeilijk te vinden. Geluk bleken we uiteindelijk wel te hebben: we hebben meerdere marmotten gezien en genoten van het uitzicht.

Middagexcursie: Gavarnie

Terwijl de dagexcursie al in volle gang was, vertrok in de middag dan eindelijk de rest van de groep naar de Gavarnie. Ook zij stopten bij de Pont Napoléon. Na het verhaal van de zwangerschap, reageerde Marieke prompt heel adrem: “Dan wacht ik wel voor de brug!” Uiteindelijk ging ze natuurlijk toch even de bus uit om een paar foto’s te maken. Op een gegeven moment merkten Maud, Vivian en Marleen dat zij wat laat waren en dat de bus op het punt stond om te vertrekken. Ze besloten een wedstrijdje te doen wie het eerste IN de bus zou zitten om op deze manier te laten zien dat zij zich haasten om alsnog op tijd in de bus te komen. Vivian zette gelijk een sprintje in, lag even op kop en werd al snel ingehaald door Marleen, met in haar kielzog Maud. Marleen maakte echter een kapitale denkfout en rende naar de achteringang van de bus, waar zij ook uitgestapt was. Maud volgde haar zonder na te denken. Wie niet sterk is, moet slim zijn, dus sprong Vivian gelijk bij de bestuurder in de bus. Zo won ze onverwacht alsnog de battle!

Hierna kwamen ook zij aan in de Gavarnie. Enthousiast gingen we op weg: langs de vele ezeltjes, waar niemand van ons op wilde rijden, naar de eerste winkeltjes langs de weg. Daar kon iedereen naar hartenlust snuffelen tussen schaapvel-pantoffels, koeienbellen, koekoeksklokken, souvenirs uit de Pyreneeën en allerlei Franse heerlijkheden, zoals nougat, gebrande pinda’s en snoepgoed. Wat verderop landde de groep op een mooi terrasje langs een grote kletterende beek. De krekels zongen allemaal samen een prachtig lied en we genoten van deze ontspannen en práchtige plek met uitzicht op de hoge toppen van de bergen op de achtergrond.

Marieke had haar gitaar meegenomen en samen hebben we een aantal Marialiedjes gezongen. We kregen hierbij veel bekijks van de langslopende wandelaars. En er zijn zelfs mensen vanuit het Acceuil bij ons aangesloten, die de liedjes nog kenden en begonnen mee te zingen. Later in de bus hebben we het zingen nog eens dunnetjes overgedaan, waardoor we sneller dan verwacht weer aankwamen in Lourdes.

Hier kwamen we weer samen met de andere groepen in ons hotel. Hier bleek, tot Vivians grote verrassing, Mattie, haar echtgenoot, te zitten. Vivian wordt morgen vijftig en als verrassing voor haar is hij met de trein naar Lourdes gekomen om samen met haar dit heugelijk feit te vieren. Hij kon op deze manier ook kennis maken met de rest van het gezelschap. We hoorden hem zelfs tegen iemand zeggen: “Ik moet mijn Sara toch helpen de mosterd te vinden!”