Lourdes 2018 – Dag 2

Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren. Gewapend met ballonnen en een cadeautje trok Marieke om 7.00 uur naar beneden om een stoel in de eetzaal te versieren voor Petra onze reisleidster. Zij werd vandaag 45 jaar. Normalerwijze staat ze niet te springen om haar verjaardag te vieren, maar vandaag kon ze de dans niet ontspringen en werd ze door de hele groep toegezongen: “Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria…!” Woorden die we al vele generaties zingen, die zo vanzelfsprekend zijn en eigenlijk zó veelzeggend zijn en tot de verbeelding spreken. In de gloria … hier in Lourdes voelen we ons in de gloria. Zoveel verschillende mensen: armen en rijken, zieken en gezonden, zwakken en geringen, allemaal verschillende nationaliteiten, talen en culturen. Er valt géén onvertogen woord. De menselijkheid en hartelijkheid is hier niet alleen voor Petra, maar ook voor ieder van ons voelbaar, omdat alle verschillen wegvallen.

Vandaag begonnen we met een hele bijzondere mis. Wij waren aan de beurt voor een mis aan de grot. Dichter bij de plek waar Maria aan Bernadette verschenen is, kunnen we niet komen. Deze mis is altijd heel mooi en we verheugden ons er dan ook op. Tijdens de mis lazen opeens wel twee hele bekende stemmen de lezingen en voorbeden voor. Twee deelnemers van onze groep, Maria en Maud, hadden zich aangeboden als lector en hier werd meteen dankbaar gebruik van gemaakt.

Tijdens de preek vertelde de bisschop over ‘goed’ en ‘kwaad’. In ons geloof wordt dit, in tegenstelling tot andere geloven, niet geuit in voedingsvoorschriften of kledingregels. Het ‘kwaad’ komt alleen tot uiting als we hier zelf voor kiezen. Vaak worden we bepaald door wat wij meegemaakt hebben en lijkt het alsof we écht niet anders kunnen: we hebben nooit anders gekend of we zijn zodanig beïnvloed door wat er gebeurd is dat we alleen nog vanuit die wond kunnen reageren. Jezus zegt echter dat dit niet is wat ons tot een goed of slecht mens maakt. In Zijn beoordeling over ons, is ons hart bepalend. Wij kunnen de juiste keuze maken door de woorden uit te voeren, die Maria zei en die tegelijk ook het thema zijn van Lourdes dit jaar: ‘Doe maar wat Hij u zeggen zal’. Het enige dat wij moeten doen, is beminnen. Er wordt van ons verwacht dat wij liefde geven en dat wij houden van de ander en onszelf. Wanneer wij dit zelf niet kunnen, kunnen wij proberen vanuit een helikopterperspectief te kijken. Met Gods hulp kunnen wij veel meer dan wij zelf voor mogelijk houden. Als wij steeds zoeken naar de horizon, kunnen wij uitstijgen boven onze dagelijkse blik en de aardse gevoelens die ons bepalen.

Na de mis kwamen we samen op de Esplanade, dat is het centrale plein. Daar werden alle groepen en hotels door een team van fotografen, die werkten als een geoliede machine, op de foto gezet. Zo ook onze groep. Onder veel gelach en geschuif werden we neergezet door de fotograaf die onze groep voor haar rekening nam. De aanwijzingen waren niet van de lucht en werden in alle talen tegelijk gegeven: “Go stand daar, thank you, en avant!” Het leverde vooral de nodige hilariteit op toen Noëlle, terwijl ze verplaatst werd, streng toegesproken werd: “Now you don’t have to move again!” Nog net niet de adem inhoudend, zaten we even later klaar. De fotograaf telde af en de foto… tja, daar hebben we onze vraagtekens bij. Het viel ons nu pas op dat de zon regelrecht onze ogen in scheen. We kunnen ons niet voorstellen dat de foto leuk kan zijn, maar we hebben in ieder geval een mooie en vreugdevolle herinnering hieraan. Een herinnering waar ons de tranen van over de wangen liepen: van zowel de zon, als het lachen.

Na deze activiteit hadden we ongeveer twee uur over voordat wij konden lunchen. We inventariseerden wat iedereen wilde doen en verdeelden ons: de een ging terug naar het hotel, de ander had een hartverwarmend weerzien met een oude bekende, er liepen mensen door de stad en sommigen deden zich tegoed aan een lekker kopje koffie en de vitamine ‘d’ die de stralende zon van vandaag ons gaf. Het is een heerlijke dag en we genoten van het samenzijn.

Na de lunch splitsten we onze groep in tweeën. De ene groep liep met de hulpbisschop de kleine kruisweg op het heiligdom zelf. In het zonnetje liepen we van statie naar statie en bij elke statie schudde de hulpbisschop een inspirerende bezinning uit zijn mouw. Hier en daar viel onder de pelgrims zelfs een traantje, omdat mensen zich innerlijk geraakt en aangesproken voelden door zijn woorden. In Lourdes komt vanzelf de vraag in je op: “Wat schuilt er voor levensverhaal achter deze ‘voorgevel’?”, zoals Wim het zo mooi verwoordde. De verhalen die je soms onverwacht te horen krijgt, zijn vaak zo aangrijpend dat het bijna niet voor te stellen is hoe mensen zo’n groot lijden een plaats hebben kunnen geven in hun leven, zonder dat ze hun geloof hebben verloren.

Degenen die beter ter been waren, liepen de zogenaamde ‘grote kruisweg’. Deze begint in de heuvel achter de bovenste van de drie kerken die gebouwd zijn op het heiligdom. Deze kruisweg gaat stijl bergop maar onze groep liep, onder leiding van kapelaan Blom, in stevige pas door. We liepen vlot, maar stil, van statie naar statie. De kruisweg is gelegen in het bos en werden door de zon in een prachtig licht gezet. Puffend en steunend liepen we de steile en moeilijk begaanbare weg naar boven. Maud zag bij een van de staties een bankje staan en besloot dankbaar dat het een goed moment was om even te gaan zitten. Voor ze het doorhad, lag ze echter languit op de grond! Ze had de bank langer ingeschat. Vol zelfspot krabbelde ze snel weer overeind: “Och ja, had ik maar niet zo lui moeten zijn..!” Gelukkig had ze zich niet al te erg pijn gedaan en kon ze de kruisweg gewoon lopend afmaken. Aan het einde van deze kruisweg kwamen we uit bij een mooie grot. We gingen een paar andere mensen achterna en vonden een prachtig beeld van Maria die de gestorven Jezus in haar armen houdt. Daar kunnen intenties worden gebracht door mensen die bijvoorbeeld een kind hebben verloren of kwijt zijn. Die intenties worden later bij de Clarissen of de zusters van het Bethlehemklooster gebracht, die hiervoor blijven bidden.

Na dit deel van het programma vulde ieder de middag naar eigen inzicht in. Om half vijf verzamelden we echter alweer: dit keer voor de sacramentsprocessie. Degenen die al eens in Lourdes geweest zijn, kunnen zich vast wel een voorstelling maken van de immense massa mensen die hierop af komt. Nationaliteit, leeftijd… niets doet ertoe: iedereen komt met hetzelfde doel: de processie. Deze keer hadden wij, als Nederlanders, geluk. Aangezien de hulpbisschop de hoogstgeplaatste priester op de heiligdommen is op het moment, was veel van de sacramentsprocessie in het Nederlands. Hoeveel mensen ook bij elkaar kwamen, de stoet was ontzettend geordend. Vier aan vier liepen we in een lange colonne over de heiligdommen en gingen we naar de grote ondergrondse kerk waar de uiteindelijke uitstelling van het Allerheiligste plaatsvond. Hier daalde een rust over de mensenmassa en in stilte zaten we bijeen, genietend van ons samenzijn en de aanwezigheid van Jezus in het Allerheiligste.

Na deze indrukwekkende gebeurtenis, liepen we weer terug naar het hotel waar we wederom genoten van een avondmaal: heerlijke linzen, op Franse wijze bereid…  Hierna bevolkten we opnieuw de lobby en oefenden we een aantal liedjes die we morgen ten gehore mogen brengen in een viering. Met veel hilariteit schoof Marieke iedereen naar links en rechts waar nodig, totdat we op de plaats stonden, zó dat we morgen in de juiste opstelling staan om goed te kunnen zingen. We houden jullie op de hoogte!