Lourdes juni 2014 – Reis en aankomst in Lourdes

Vrijdag 30 mei en Zaterdag 31 mei

Vrijdag 30 mei is een groep pelgrims van jeugdkring Chrisko vertrokken om een week lang hand- en spandiensten te verrichten in Lourdes. Een deel, de jeugd, ging per bus en een ander deel, de volwassen mannen, gingen mee als brancardier in de trein.

De komende week zullen wij iedere dag een verslag uitbrengen van onze ervaringen en belevenissen. Vandaag de eerste dag.

Een van de brancardiers:

Vrijdagmiddag rond een uur of half vier verzamelden we ons op het NS-station in Maastricht. Daar liep het perron langzaam vol met begeleiders en pelgrims en mensen die ons kwamen uitzwaaien.

Toen we weer terug waren was het tijd om de rolstoelgangers naar de kerk te brengen zodat ze daar de mis konden bijwonen. Na afloop van de mis mochten we ze weer terugbrengen naar de accueil terwijl we ondertussen gezellig met ze konden praten. Daarna gingen wij terug naar het hotel om te gaan eten.

De verse brancardiers waren nog wat onzeker over hun taken, maar toen de trein eenmaal arriveerde liep alles eigenlijk als vanzelf. Er werden dekens uitgedeeld, we hielpen pelgrims de trein in en brachten koffers op de plek. Het was allemaal geen probleem. Het was prima georganiseerd en het duurde ook niet heel lang of de trein was volgeladen. Rond de klok van zes uur reed de trein langzaam weg en de lange treinreis naar Lourdes was begonnen.

In de trein hadden een aantal van ons koffie- en theedienst en weer anderen keken hoe het met de pelgrims ging en of men eventueel hulp kon gebruiken. De reis verliep voorspoedig en al redelijk snel waren we niet alleen België gepasseerd, maar zaten we ook al in Luxemburg. Het bleek dat onze route langs de oostelijke kant van Frankrijk naar beneden ging tot aan de Middellandse Zee en dat we vervolgens landinwaarts zouden gaan.

 En inderdaad. Na een nacht slapen, wat voor de een wat meer en voor de ander wat minder succesvol was verlopen, werden we wakker met uitzicht op de Middellandse Zee. Eerst wat inleidende watertjes met wat gras en vervolgens toch echt het uitgestrekte water. Een mooi zonnetje er op en wat wil een mens nog meer? Nou, koffie bijvoorbeeld. Wederom was het onze beurt om met koffie en thee langs de coupés te gaan. We merkten al gauw dat de coupés wel wat frisse lucht konden gebruiken en menig raampje werd dan ook snel open gedaan.

Al genietend van de mooie natuur arriveerden we rond half 1 in Lourdes. Maar nog niet meteen uitstappen werd er gezegd. Eerst nog even rangeren.  Alle taken waren inmiddels verdeeld. Een stationsploeg voor de bagage en een accueilgroep om de zieken en hun bagage aldaar op te vangen en op de plaats te brengen. Tevens om daar de voorraden en materialen op te bergen. Vol enthousiasme begonnen we op het aangegeven tijdstip uit te laden. Halverwege maakte een van de nieuwelingen een misstap. Hij had niet gezien dat iemand de ijzeren plaat tussen station en trein voor zijn neus had weggepakt en opgeruimd. Hierdoor stapte hij nietsvermoedend tussen perron en wagon. Hij zakte zo een halve meter omlaag en viel met zijn knie op het trapje en met zijn rug op het perron. Gelukkig viel de schade mee, buiten een pijnlijke knie die met momenten opspeelt.

Het uitladen betekende voor de een een lunch om half twee, voor de ander een lunch om half drie. De late lunchers misten hierdoor de rondleiding over het Heiligdom maar er werd verzekerd dat deze rondleiding  op een later tijdstip nog zou herhaald worden.

Toen iedereen goed en wel geïnstalleerd was, zijn plaats van bestemming had gevonden, trokken we om kwart over vijf naar de rozenkranskerk waar  we begonnen met een gezamenlijke  openingsviering van de OLB ( = Organisatie Limburgse Bedevaarten). Hugo en Tim mochten dienen samen met Thijs, ook een nieuweling bij de brancardiers.

Alle brancardiers, maar ook onze Chrisko Jeugd hielpen met het halen en brengen van de mensen in rolstoel. We kregen al meteen een tip: als je heuvel af gaat, let er op dat de handvatten van de rolstoelen niet altijd stevig vast hoeven te zitten… Je kunt je wel voorstellen wat er dan kan gebeuren.

Aan het einde van deze dag nog een heerlijk diner en voor diegenen die dat willen nog een kruisweg om tien uur. Zaklampen mee en daarna lekker slapen in een heerlijk bed. De hotelkamers zijn prima in orde.

Een van de jongeren:

Vrijdagmorgen begonnen we eerst met de mis in de Pancratiuskerk om 9.00 waarna we gezamenlijk naar Marieke gingen om daar de dansjes en de liedjes te oefenen die we in Lourdes ten gehore zouden brengen. Iedereen zag er tegenop, maar toen we eenmaal begonnen waren was het wel leuk om met zijn allen gezellig bezig te zijn. Voor het middageten waren we al klaar en gingen we nog  voetballen met een paar jongens. Na het middageten gingen we de dansjes nog even voordoen voor Vivian en ze moest erg lachen om sommige stukjes waar we het geluid van de dieren nadeden, waarover we in de liedjes zongen. Uiteindelijk waren we klaar voor vertrek en reden we met meerdere auto’s naar Maastricht. Daar moesten we ruim van tevoren aanwezig zijn. Toen wij er aankwamen, hielpen we de leden van de clan en de brancardiers mee het sjouwen en inladen van spullen. Toen we daarmee klaar waren hebben we nog een tijdje gezellig met elkaar gepraat alvorens  we met  de trein en de bus vertrokken richting Lourdes.

Eerst vertrok de trein en een paar minuten later vertrok de bus. We werden uitgezwaaid door onze trouwe ‘fans’ die zelfs nog een wave voor ons deden.

We zaten in een viersterrenbus, Nancy genaamd; deze was pas een paar maanden oud. De bus was vernoemd naar de dochter van de eigenaars. Om de paar honderd kilometers hadden we een pauze, waar we onze benen konden strekken in de frisse lucht. Tegelijkertijd werd er van chauffeur gewisseld. Het was de bedoeling dat we in de bus zouden slapen, maar voor velen was dat niet zo makkelijk als het in eerste instantie leek. Rechtop zitten slapen is toch niet het meest comfortabele wat je je kunt bedenken.  Voordat we het wisten was de vrijdag al voorbij en waren sommigen nog klaarwakker. Toen we eindelijk in Lourdes aankwamen, hadden enkelen weinig tot geen slaap gehad 😀 Maar het kon de pret niet drukken. Onze buschauffeur reed in een smalle straat waar aan weerszijden auto’s geparkeerd stonden, achterstevoren de berg op om ons voor de deur uit te kunnen laten stappen. Het was indrukwekkend met hoeveel precisie hij dit met een ‘volle’ bus voor elkaar kreeg. We denken niet dat velen hem dit na kunnen doen.

In het hotel aangekomen, gingen we de tassen uitladen en ploften we lekker op de bank. Toen was het een kwestie van kamers verdelen en douchen om weer fris voor de dag te komen. Nadat we met z’n allen geluncht hadden in de eetruimte, trokken we naar het station om mee de trein uit te laden die zou aankomen. Als  eerste moesten we de rolstoelen naar de juiste wagons brengen voor de rolstoelgangers. Daar kwamen we ook ‘onze brancardiers’  tegen. Na een tijdje stonden we even stil en keken we om naar Mattie die net op dat moment de trein wou instappen maar midden tussen de trein en de rand van het perron stapte en zo met een been verdween. Nadat hij weer op de been was geholpen gingen we weer terug naar het hotel. Na een paar uur moesten we naar het accueil waar de nieuwelingen een rondleiding kregen over het heiligdom.

Uit de tassen van jongens kwamen ’s avonds gewichten te voorschijn, want ze moeten toch in conditie blijven! De kamer van Gijs, Maarten en Cyriel werd omgedoopt tot sportschool en daar deden de jonge ‘mannen’ onder ons hun oefeningen. Niemand werd gespaard, dus ook Cyriel komt er aan het geloven. De sfeer onderling is goed. Vivian is op de valreep toegevoegd aan het zorgteam omdat er iemand was uitgevallen door een gebroken arm. Er werden in een mum van tijd vier schorten tevoorschijn getoverd en zo kon ook zij aan de slag in het accueil. Het was even wennen want ze kon niets vinden en er werden materialen gebruikt die ze nog niet kende. Gelukkig kon ze iedereen om hulp vragen, iedereen was even hartelijk en bereid om te helpen. En zo gingen we moe maar tevreden naar bed, want morgen is er een nieuwe dag. En aangezien we er héééél  vroeg uit moeten en weinig slaap gehad hebben, protesteerde geen enkele jeugdige deelnemer over de vroege bedtijd. Als vanzelf trok iedereen op tijd naar zijn kamer. Onze vaders, dat wil zeggen de nieuwe brancardiers in wording, gingen de grote kruisweg lopen om 22.00 uur ’s avonds. Maar zij hadden ook in de trein fatsoenlijk horizontaal kunnen slapen. De kruisweg was een bijzondere ervaring volgens hen en ze bevolen het de rest van harte aan.