Gisteravond na de film hebben we nog met een paar man samen gezeten in de kamer van Noëlle en Janneke, gewapend met een fles cola en wat chips om na te praten. Warempel met 1 zak chips hadden we meer dan genoeg. Gijs merkte naderhand op toen we onze verbazing uitspraken dat er maar 1 zak chips op was: “We hebben zelfs nog geen tijd genomen om de snoepzak te delen met zijn allen!” Dat komt omdat het eten hier meer dan voortreffelijk is. Na een uitgebreid lunchbuffet staat om 12.00 uur de volgende maaltijd al op ons te wachten. Dat wil zeggen een voorgerecht , een hoofdgerecht en een heerlijk toetje na. Om 19.00 uur herhaalt zich het voorgaande opnieuw, een voorgerecht, hoofdgerecht en wederom een toetje om van te smullen… Iedereen smikkelt en smult naar hartenlust. We begrijpen nu waar de term: “Bourgondisch tafelen” vandaan komt. De maaltijden zijn voor ons een moment van samenkomst, van waaruit we steeds weer opnieuw vertrekken.
Wij verblijven in het brancardiers hotel. De sfeer in het brancardiers verblijf is heel hartelijk en we voelen ons erg welkom. De clan zit heeft een eigen stekje verder op gelegen. Max en Wim zeiden los van elkaar: “ het leek alsof we op kamp waren bij de clan”. De clan kookt voor zichzelf en zorgen voor hun eigen kampement. De groep van de zorg zitten verspreidt over meerdere hotels vaak samen met de pelgrims voor wie ze zorg dragen.
Na het ontbijt vloog iedereen weer uit. Om 11.00 uur kwamen we elkaar weer tegen in de ST. Bernadette kapel. Van alle kanten kwam iedereen weer aanlopen met de pelgrims die langzaam oude bekenden van ons zijn geworden. Er wordt gezwaaid en gelachen alsof je elkaar al jaren kent. Hier op deze plaats valt alle zogenaamde “opgebouwde status” weg. Je bent gewoon één van de velen en iedereen geeft wat die in huis heeft of je nou ziek of gezond bent.
 |
 |
Het thema in Lourdes is: “Door de Poort van het geloof”! Deken Rens had een prachtige preek hierover die tot de verbeelding sprak. Hij zei onder meer: “Dat de sacramenten als smeerolie is, die we nodig hebben op de scharnierpunten in ons leven als het piept en kraakt!” Ineke en Vivian voegen zich elke keer bij het bedevaartkoor dat zich hier spontaan vormt voor elke mis. Zij zingen uit volle borst mee. Noëlle zei: “We kwamen de kerk binnen lopen en hoorden jullie zingen.” Oud en vertrouwd in deze nieuwe omgeving met zijn veelheid aan indrukken.
 |
 |
Na de viering regelde John dat we allemaal mee konden met een excursie met de bus naar Gavarnie. Op deze plek ontspringen vele bronnen die uiteindelijk uitmonden in de Gave. We reden door de Pyreneeën en kwamen zelf s op de route van Santiago de Compostella. Het eerste wat we zagen was de sneeuw die lag op de toppen van de bergen. Het is een waar schouwspel om te zien. De zon die glinstert in het water, de watervallen die op vele plaatsen stromen, de kleur van het zomerse groen en de muurbloempjes die tegen de rotsen aangroeien. Je kijkt je de ogen uit, het is een omgeving die je niet snel zult vergeten. Tussen al dat moois liggen pijpleidingen op de rotsen die geplaatst zijn met behulp van helikopters.
 |
 |
 |
 |
Onderweg komen we verschillende kuuroorden tegen, koeien met korte en lange poten (zo zei de buschauffeur het), schapen, wijn en andere streekproducten waaronder honing, kaas en nougatine. Het natuurschoon lacht je toe en maakt je innerlijk stil, woorden schieten tekort om te omschrijven wat je allemaal ziet.
 |
 |
De bus maakte een busstop en daar mochten we anderhalf uur genieten van deze mooie natuur. Sommige pelgrims en hun begeleiders pikten een terrasje.
 |
 |
Wij daar en tegen gooiden onze schoenen uit en gingen aan de kant zitten om pootje te baden in steenkoud bergwater. Wat een zaligheid. Het was een plezier om naar het gespetter van onze jeugd te kijken voor de pelgrims die aan de overkant op het terras zaten van het zonnetje te genieten. Menig foto werd daar ter plekke geschoten. Sommigen van ons werden door de degene die ze begeleidde getrakteerd op een ijsje. Dit zou het derde toetje van die dag kunnen zijn. Maar een echte slimmerik sloeg het toetje van vanavond over want anders vliegen de kilo’s er zeker aan.
 |
 |
 |
|
Langs de vele haarspeldbochten en kronkelwegen vond de buschauffeur zijn weg terug naar het dal. De rotsen aan weerszijden van de weg zijn erg imponerend. Het is een machtig gezicht.
 |
In de bus vielen bij sommige pelgrims en begeleiders toch de ogen even dicht ondanks alle bezienswaardigheden. De vermoeidheid begint toch langzaam toe te slaan. Twee anderen waren wagenziek geworden door het heen en weer geschommel van de bus. ’s Avonds gingen we naar een medewerkersavond bij de clan. Daar waren alle medewerkers voor uitgenodigd dus wij ook. Rond middernacht waren we terug in het hotel en vielen de meesten meteen als een blok in slaap. Vannacht om 4.00 uur gaat de wekker en gaat een van de brancardiers met ons naar de grot. We zijn erg benieuwd.