Na een lange voorbereidingstijd was het donderdagavond, kerstavond, eindelijk zo ver en mochten we, volgens jaarlijks terugkerend gebruik, op Chriskodiaanse wijze de kerst-gezinsmis vorm geven. De coronamaatregelen boden mogelijkheden waar we dankbaar gebruik van maakten. Ook al betekende dat, dat veel van onze koorleden niet mee konden doen, omdat de maatregelen dat niet toe lieten, toch kozen we er unaniem voor om de kans die we kregen om de Blijde Boodschap, die we elke Kerst mogen uitdragen, niet te versmaden. We grepen deze kans met beiden handen aan en gooiden het dit jaar over een andere boeg. Samen met de jeugd van het eerste uur (Ensemble Chrisko) zetten we onze schouders eronder en probeerden we een samenstelling te bedenken, die aan ieders kwaliteiten recht deed.
De gezinsmis is elk jaar opnieuw een uitdaging en vanuit opgedane ervaring weten we al dat terwijl wij proberen mee te werken aan Gods plan en Zijn werk helpen vorm geven, Hij tegelijkertijd aan ieder van ons persoonlijk werkt. Het moge namelijk duidelijk zijn dat waar gewerkt wordt spaanders worden gehakt en er geschaafd en geschuurd wordt, maar zo biedt zelfs een gezinsmis aan elk van ons de gelegenheid tot persoonlijke groei en ontwikkeling. Al direct werd een plannetje gemaakt om op creatieve wijze in te spelen op de coronaregels. Zodoende kwamen we al snel tot de conclusie dat vier dragende stemmen voor de zang zouden zorgdragen, dat het combo uit twee man zou bestaan en dat de toneelgroep zo klein mogelijk zou worden gehouden en daarnaast zoveel mogelijk uit zogenaamde ‘bubbels’ zou bestaan. De mannen van geluid en licht waren niet alleen vader en zoon, maar werden versterkt door nog een mannetje extra en daarnaast niet te vergeten onze ‘vliegende kiep’ Petra, die voor alle hand- en span diensten zorgt.
Een leuk bijkomstigheid was dat twee van onze mensen ook nog als acoliet waren ingepland in de gezinsmis, waardoor we, al met al, alsnog met een hele groep afgevaardigden de honneurs konden waarnemen. We besloten dat we het spel lieten eindigen bij de herders, zodat er niet nog meer spelers nodig waren en de anderhalve meter afstand niet meer te waarborgen zou zijn. Daarnaast spraken we af dat er een scheidslijn werd getrokken: al diegenen die voor de muzikale omlijsting zouden zorgen, bleven achter het altaar en diegenen die voor het toneel verantwoordelijk waren, bleven voor het altaar en op die manier dachten we dat we alles hadden dichtgetimmerd en niets aan het toeval hadden overgelaten, tenminste wat betreft het hele coronagebeuren. Wat waren we blij en dankbaar dat we daardoor toch in de gelegenheid waren om onze traditionele kerstviering vorm te geven. Vol inspiratie gingen we al weken van tevoren aan de slag. De liedjes en de muzikale begeleiding werden klaargemaakt, de misboekjes en de kerstgeschenkjes kregen op geheel eigen wijze vorm en de verhaallijn kreeg ook, aan de hand van alle losse puzzelstukjes, steeds meer vorm en inhoud. De kleding werd opnieuw onder de loep genomen en er werd in de dagen van tevoren nog druk genaaid aan de jurken van de herders.
En uiteindelijk konden we alles aan elkaar gaan breien en hadden we het idee dat we weer een andere kant van het kerstverhaal hadden belicht en uit de doeken gedaan. Elk jaar opnieuw verwonderen we ons erover hoe onuitputtelijk mooi dit eeuwenoude verhaal is en hoe het tot de verbeelding van velen kan spreken. Het is nog altijd net zo actueel als toentertijd. En ook nu waren we weer in de gelegenheid om de schijnwerper op een bepaald facet van het verhaal te richten en dat verschafte ook onszelf veel vreugde en blijdschap. Want zeg nu zelf, hoe wonderlijk is het dat God Zijn liefde vorm geeft door middel van twee mensen, die in hun tijd maatschappelijk gezien niets bijzonders voorstelden. Uitgerekend bij hen wilde Hij ter wereld komen en dat terwijl zij nog niets eens samenleefden en volgens de geldende normen en waarden niet voldeden aan het plaatje dat toen gebruikelijk was. In datzelfde verhaal nodigt Hij ook nog herders uit om de komst van Gods eigen Zoon op aarde te aanschouwen. Ook zij, die niets voorstelden in de ogen van de mensen, werden door Hem geroepen om Hem als eerste eer te komen brengen. Dat te weten is toch een vreugdevolle boodschap voor alle mensen, die op een of andere manier aan de zijlijn terecht zijn gekomen. God kiest totaal anders dan wij mensen. Hij vindt mensen de moeite waard, die in onze ogen misschien niet deugen of die wij zelfs niet eens de moeite waard vinden. Hij echter, roept wie Hij wil roepen en dat betekent dat wij naar Zijn voorbeeld mogen kijken en zien hoe Hij dat doet. Wat we dan zien is dat Hij kiest voor eenvoudige mensen, die niet alleen in staat zijn om Zijn roepstem te horen, maar er ook gevolg aan durven geven en erop vertrouwen dat Hij weet wat Hij doet. Hij kiest voor mensen die niet allerhande tegenwerpingen tentoonspreiden of er een ingewikkeld verhaal van maken, maar juist in alle eenvoud doen wat Hij aan hen vraagt. Daarbij vraagt Hij het niet eens zelf rechtstreeks aan hen, maar stuurt Hij een intermediair, oftewel een engel, die hen de Blijde Boodschap verkondigt.
Hoe eenvoudig en makkelijk klinkt dat niet, maar was het dat ook echt? Wat werd er aan Maria gevraagd en wat betekende dit eigenlijk voor haar persoonlijk? Wat zullen de mensen om haar heen gezegd hebben? Wat zal ze zelf gedacht hebben? Maar na die ene vraag, “Hoe zal dat geschieden daar ik geen man beken?”, volgden er geen andere vragen meer, er was alleen nog haar jawoord. Op het antwoord van de engel zei zij: “Mij geschiede naar Uw woord!” Dat was het. Niet meer en niet minder. Zij voldeed aan de uitnodiging en ging op weg. Bij Jozef verscheen er ook een engel en ook hij stemde in. Hij werkte mee in Gods plan, ook al betekende dat, dat hij al zijn eigen plannen moest laten varen. Want denk nu zelf, zouden zij beiden geen eigen plannen gemaakt hebben voor hun toekomst? Wat zou de keuze, die zij beiden maakten om Gods aangevingen te volgen, hen hebben opgeleverd aan reacties en geruchten? Mensen zullen hun gewijzigde plannen beslist niet hebben toegejuicht en er zeker ook hun vraagtekens bij hebben gehad? Wie zal het zeggen..?
Stel je toch eens voor dat er een engel aan jou verscheen en je vroeg wat hij aan hen beiden vroeg? Wat zou daarop jouw antwoord zijn geweest? Wat zouden de mensen om je heen daarvan zeggen en vinden? Vele vragen en vele antwoorden zijn er mogelijk. Ons blijft het in ieder geval inspireren om het mysterie van de menswording van God steeds opnieuw van harte te overwegen en vanuit een ander uitgangspunt te belichten. Je raakt er als het ware nooit op uitgekeken. Elke keer wordt er een nieuw tipje van de sluier opgelicht en wordt iets van Gods wonderlijke werking zichtbaar gemaakt. En datgene wat onthuld wordt, kan tot je verbeelding spreken, als je er tenminste voor open staat. Op zo’n moment wordt Gods grote liefde voor ALLE mensen, waar ook ter wereld, duidelijk gemaakt. God kwam ter wereld voor ieder van ons, ongeacht of je groot of klein bent, rijk of arm, ziek of gezond. God kiest juist niet voor diegenen, die voor ons voor de hand zouden liggen, met andere woorden de groten der aarde, maar blijkbaar juist voor de kleinen der aarde. Juist die kleinen der aarde bezitten de eenvoud van hart en geest en durven hun leven aan Hem toe te vertrouwen. De vraag is: zijn wij ook eenvoudig en durven wij onze eigen plannen los te laten en mee te werken met Gods plan? Durven we ons leven aan Hem toe te vertrouwen? Als we de wijze van kiezen, die Hij voor ogen heeft, in ons achterhoofd houden en Zijn voorbeeld volgen, dan zullen we ons klein weten in Zijn hand. Dan zullen wij de kleinen, en eenvoudigen van hart en geest, niet uit het oog verliezen, in de wetenschap dat zij groot zijn in Gods ogen en durven wij onszelf, met een gerust hart, klein te weten in Zijn hand.
Vanuit die wetenschap durven wij ons nu ook klein te maken en zagen wij dat we, ondanks dat we niets aan het toeval hadden overgelaten, toch op de proef werden gesteld. Wat gebeurde er namelijk tijdens de livestream van het kerstverhaal? Het geluid van de verteller bleek spoorloos verdwenen te zijn en niet te horen tijdens de live uitzending, met als gevolg dat het verhaal in eerste instantie verloren ging in de stilte. Onze spelers zagen voor hun neus dat er paniek ontstond en dat de deken op en neer liep, van de uitzendploeg naar onze geluidsmannen. Ondertussen stond de telefoon roodgloeiend en meldde iedereen dat de verteller niet te horen was, maar niemand wist wat ze eraan konden doen. Met man en macht deed iedereen wat hij kon, maar het euvel was niet een, twee, drie verholpen. De verteller en de groep muzikanten, die veilig achter het altaar stonden, waren zich van geen enkel kwaad bewust en zongen uit volle borst. Voor de spelers was het echter een ander verhaal. Gelukkig hielden zij het hoofd koel en speelden ze gewoon verder, want zij konden in de kerk gelukkig wel alles goed horen en verstaan. Na wat heen en weer geren en geschuif wisten de geluidmensen nog te redden wat er te redden was, maar het leed was al geleden. Toen de Eucharistieviering ten einde was en de muzikanten dankbaar en tevreden achter het altaar vandaan kwamen, kwamen ze er pas achter dat het geluid niet goed was geweest. Als een koude douche kwam dat nieuws over hen heen, maar gelukkig lieten ze zich hier niet door van de wijs brengen. Zoals we binnen Chrisko gewend zijn, onderzoeken we altijd wat er mis is gegaan. Kijken we wat we daarvan kunnen leren en passen dit aan in de toekomst en maken van een eventuele fout, goud. Tenminste, als daar in dit geval sprake van zou zijn geweest. Het stemde ons eventjes treurig, maar al snel waren we weer in de kerststemming. God kiest niet voor niets anders dan wij mensen zouden doen. Het hangt allemaal niet alleen van ons eigen aandeel af. We hoeven niet perfect te zijn. Het enige dat wij hoeven te doen, is ons klein te weten in Zijn hand en daarom durven wij van harte te zeggen dat we, naar eer en geweten, ons beste beentje voor hebben gezet en alles hebben gegeven wat we in huis hebben. Mocht dit in de ogen van de mensen misschien niet voldoende zijn, weten we ons na deze viering toch geliefd. God verkiest namelijk het zwakke en het geringe en in die zin durven we ons klein te weten voor Zijn aanschijn en wensen we iedereen, maar dan ook echt iedereen, een Zalig Kerstfeest en alle goeds voor het nieuwe jaar! Hopelijk zijn wij volgend jaar weer van de partij op kerstavond en mogen we dan weer een ander facet van dit prachtige levensverhaal belichten!
Na deze gezinsmis op kerstavond kregen we nog een nieuwe kans: de hele gezinsmis op herhaling voor de bezoekers op eerste Kerstdag in de St. Martinuskerk in Welten. Dus mochten we ook ons kerstspel een tweede keer uitvoeren. Sommige spelers moesten worden vervangen, omdat zij niet aanwezig konden zijn. Die lege plekken werden echter meteen door andere jongeren ingevuld. De avond van tevoren oefenden de invallers thuis nog de dans en het spel thuis in met behulp van de video-opnames van het kerstspel, om zo onnodig samenzijn te voorkomen. We zijn blij en dankbaar dat we samenwerken met een groep die bereid is om in te springen als dat nodig is en dat we op die manier ook in Welten dit verhaal nog een keer ten tonele konden brengen.
En ook van deze versie van het kerstspel maakten wij onze eigen opnames, die we jullie natuurlijk niet willen onthouden en daarom graag op deze plaats met jullie willen delen!
Natuurlijk lag het probleem met het geluid niet aan jullie. Wat knap dat de spelers op kerstavond, ondanks alle commotie, toch gewoon hun rol speelden! Het kerstspel was top, net als de muziek. Fijn om het hier nog eens te zien 🙂 !