Voettocht naar Maria, Sterre der zee 2023

Op 7 oktober, de dag dat in de kerk de Heilige Maria van de rozenkrans wordt gevierd, gingen we richting Sterre der Zee voor onze jaarlijkse bedevaarttocht. Volgens goed, oud gebruik vertrokken we vanuit de Vergilliusstraat in Heerlen.

Al vele jaren, 75 welgeteld, wordt deze bedevaarttocht gelopen en nog altijd lopen er nazaten van de familie Kastelic mee. Zij lopen in het voetspoor van hun ouders, grootouders, overgrootouders en over-overgrootouders, die ooit vanuit de verkennerij deze tocht begonnen. De kinderen van oubaas Kastelic en zijn vrouw zijn nog alom vertegenwoordigd en hebben ervoor gezorgd dat deze tocht zelfs een traditioneel karakter kreeg. Zij hielden de vlam brandend! Ook toen er niemand meer meeging, hielden zij standvastig vol. Dat maakt dat hun kinderen het stokje, of kunnen we beter zeggen het kaarsje, hebben kunnen overnemen en dat deze bedevaarttocht niet alleen in mei, maar ook al heel wat jaren in oktober wordt gelopen. Twee kleinkinderen van de oubaas zijn bij onze tocht de koplopers en zorgen ervoor dat we niet alleen hen kunnen volgen, maar bovenal dat we in een gestaag ritme blijven doorlopen. Dat betekent dat we op gezette tijden pauzeren, maar niet kunnen gaan treuzelen, want dat betekent oponthoud voor de hele groep. De hekkensluiter, oftewel de laatste man, zorgt er juist voor dat we onderweg niemand verliezen. Deze tocht op zich is beeldend voor onze tocht door het leven.

Waar de een het fijn vindt om aan één stuk door te blijven lopen, vindt de ander het juist fijn om even op adem te komen en wat rust te nemen. En zoals het met alles is in het leven, is het een geven en nemen en een uitdaging om niet alleen met zijn allen te vertrekken, maar ook met zijn allen heelhuids aan te komen op de plek van bestemming. In dit geval de kerk van de Sterre der Zee in Maastricht. In Valkenburg, bij de drie beeldjes in het bos, stonden Ank en Wim klaar met een karretje met koffie- en theekannen en daar at iedereen met smaak zijn picknick op.

Natuurlijk is er voor de meeste lopers behalve een lunchpauze ook een sanitaire stop nodig. Al heel wat jaren kunnen we daarvoor terecht bij Bowlingbaan Valkenburg. Geheel belangeloos en altijd gastvrij stelt de eigenaar van de bowlingbaan, ieder jaar weer, na een telefoontje van meneer Piepers, de toiletten beschikbaar. Van hieruit vervolgden we, toen de groep weer compleet was, onze tocht.

Bij Geulhem kwamen we een andere groep bedevaartgangers tegen, die een eigen pelgrimstocht liepen vanuit de Sterre der Zee kapel in Winthagen bij Voerendaal, naar de Sterre der Zee Basiliek in Maastricht. Waar wij het bos in liepen, liepen zij een andere richting uit, waardoor we ze in de verte konden zien lopen. We genoten onderweg van het samenzijn, van elkaar, het prachtige weer en de mooie natuur. Paul zag zelfs al lopende een hazelworm en iedereen kon hem daarna van dichtbij bewonderen, want voordat we het wisten, pakte hij hem in één beweging met de hand op en showde hij de hazelworm aan ieder die dat wilde.

Onze jongste deelneemster Hannah, die 9 jaar oud is, liep de hele tocht van het begin tot aan het einde. Toen we haar onderweg probeerden te verleiden om uit te stappen en de bezemwagen wilden laten komen, zei ze tot onze grote verbazing resoluut en standvastig: “nee, ik loop deze tocht tot het einde!” Dat deed ze, en hoe! Zonder zeuren en zonder klagen liep ze 36479 grote mensen stappen, oftewel 27,62 kilometer van Heerlen naar Maastricht.

In de Sterre der Zee sloten we aan bij de internationale mis. We mochten deze keer, op de dag van Onze Lieve Vrouw van de rozenkrans, de kerkgangers vertellen over het gebed om te worden als Maria, draagster van het Licht en de lichtgevende rozenkrans. Wij geloven dat wij, in deze tijd van steeds meer oorlogen in de wereld en in gezinnen, in een tijd waarin ook steeds meer jongeren lijden onder depressie of burn-out, door ons gebed om te worden als Maria, draagster van het Licht Maria helpen om bij deze mensen het Licht te brengen. Aan het einde van de mis deelden we daarom, aan ieder die mee wil bidden, een gebedskaart en een lichtgevende rozenkrans uit.

Na het maken van de laatste groepsfoto reden we, met iedereen die dat wilde, naar de Heerenweg, waar alle tafels al gedekt waren, en konden we plaatsnemen voor een heus diner. De koks van het zomerkamp, en niet te vergeten Margret die ons altijd met hand en span diensten ter wille is, hadden de dag ervoor de hete kip van tante Ineke klaargemaakt. Ineke en Theo trakteerden iedereen, en dat waren meer dan vijftig man, op deze warme maaltijd en een heerlijk toetje, omdat ze beiden hun verjaardag vierden. Hun gasten genoten van dit warme onthaal en rond de klok van 22.00 uur ging de laatste huiswaarts en konden de benen omhoog gelegd worden.

Zo kwam er weer een einde aan een hele fijne dag, waar we al onze hartsintenties aan de voeten van Maria, Sterre der Zee neerlegden. Onze kaarsjes branden als teken van geloof, hoop en liefde!