Sterre der Zee 2022

Toen we gistermorgen wakker werden, hoorden we de wind flink door de bomen waaien en de regen op het afdak tikken. De eerste gedachte was: “O jeetje, als onze traditionele bedevaarttocht naar de Sterre der Zee in Maastricht dit jaar maar niet in het water valt!” Ook de weerberichten op de radio voorspelden niets goeds. Ze zeiden dat de weersverwachting was dat het tussen de buien door hier en daar droog zou worden en dat klonk niet hoopgevend. Maar ons kent ons en dus lieten we ons niet door de regen kisten en haalde iedereen regenkleding tevoorschijn en enkelen namen zelfs een paraplu mee. En zo verzamelden we even later, gewapend met onze regenuitrusting, op ons vaste verzamelpunt bij de parkeerplaatsen aan de Vergilliussstraat in Heerlen. Van hieruit start jaarlijks onze wandeltocht. En nadat de groepsfoto een feit was, zetten we het op een lopen. Frederik, die zich in de tijd vergist had en daardoor later was, moest er flink de pas in zetten en haalde ons uiteindelijk vlak voor Voerendaal in.

Zoals gewoonlijk maakten we gebruik van het ‘koplopers en hekkensluiters’-principe en liepen alle andere lopers daar tussenin. Daardoor wordt er een vast looptempo aangegeven en raken we tegelijkertijd ook geen mensen kwijt onderweg, want de groep is toch groot en aangezien er meerdere leeftijden zijn vertegenwoordigd willen we niemand uit het oog verliezen. Niet iedereen loopt de hele tocht van het begin tot het einde. Overal onderweg zijn instap- en uitstappunten en daar maken meerdere mensen graag gebruik van. Onze jongste deelneemster dit jaar was Hannah, zij heeft net de communie gedaan en stapte dapper met ons mee tot we in Valkenburg waren.

Onderweg viel er hier en daar een druppeltje, maar voordat we goed en wel de regenjassen hadden uitgevouwen en de paraplu’s hadden uitgeklapt, was het alweer droog. Niemand begreep hoe dat kwam. Totdat we verklapten dat onze oudste deelnemers, die behoren bij de Kastelic-clan en van het eerste uur zijn,  een zogenaamde ‘worst’ hadden beloofd. Volgens goed, oud gebruik hadden zij een worst beloofd en daarom waren ze van tevoren naar de Putgraaf kapel geweest en hadden daar geld geofferd en gebeden voor goed weer. Dat wil zeggen: het weer dat goed is, wat dat ook moge zijn. We kunnen jullie zeggen dat deze zogenaamde worst een oud gebruik is dat gebruikelijk is in deze familie en dateert uit de dagen dat de Carmel zusters nog actief waren in Heerlen. Als je hen een worst beloofde, baden zij voor de opgegeven intentie. In dit geval resulteerde dit er dus in dat we de hele dag prachtig weer hebben gehad en na afloop van de tocht werden onze regenkleding en paraplu’s onverrichter zake op de plaats teruggelegd, waar we ze eerder die ochtend hadden opgedoken.

In Valkenburg bij de drie beeldjes, dat is een plek in het bos die iedereen kent die ooit met deze bedevaartstocht is meegegaan, werden we opgewacht door Ank en Wim Kastelic met gevulde koffie-en theekannen. Onder het genot van een kopje thee of koffie aten we vol smaak onze lunchpakketten op. Even later kregen we bericht dat ook Theo en Ineke onderweg waren naar deze plek en dat Ineke gezorgd had voor warme chocomelk. Omdat zij later waren dan gedacht, braken wij al wat eerder op en liepen hen tegemoet, omdat we anders te lang moesten pauzeren en niet op tijd in de Sterre der zee zouden aankomen. Al snel kwamen we ze tegen en konden de buikjes nog gevuld worden met een bekertje warme chocomelk en heerlijke speculaasjes die Ineke ook nog had meegenomen. Onze nieuwe kapelaan Taison, die bij de drie beeldjes was ingestapt, keek eerst wat verwonderd dat we alweer zo snel  stopten, maar toen we het hem uitlegden, snapte hij waarom we weer stil stonden. Op ditzelfde punt stapten ook de eerste lopers uit en stapten nieuwe mensen in en zo trokken we even later weer lopend verder richting Maastricht.

Onze tocht verliep verder voorspoedig en de sfeer zat er goed in. Al snel waren we bij de Geulhemermolen, waar we door het bos bergop klimmen om op het plateau te komen waar je uitziet op Maastricht. Uiteindelijk kwamen we een half uur te vroeg aan in Maastricht. We zijn erg trots op onze jeugdige deelnemers, die voor het eerst hebben meegelopen en die zonder zeuren en zonder klagen de hele tocht gelopen hebben, want het is toch niet niks en elk jaar weer een opgave om de stap te wagen en ongetraind op tocht te gaan. Paul kwam op een gegeven moment al grinnikend zeggen: “Als we met de auto zouden gaan, zouden we binnen twintig minuten hier zijn, waarom doen we ons dit aan als het zoveel sneller en makkelijker kan?!” Natuurlijk is dat zo, maar we lopen niet voor niets. Iedereen die dat wilt heeft namelijk een eigen (gebeds)intentie en/of voornemen waarom hij deelneemt aan deze bedevaartstocht. Eén van de jongeren zei bij navraag: “Ik loop voor vrede!” en daar sloten anderen zich graag bij aan. Mede daarom kun je je eigen blaren, pijn aan de voeten, benen of rug vergeten en gewoon doorlopen. Gijs vertelde onderweg dat hij nog nooit zo lekker gelopen had. Wat later zagen we hoe toegetakeld zijn schoen eruit zag en vroegen we ons af hoe hij op zulke schoenen meer dan 20 kilometer had kunnen lopen. Aan het eind van de tocht heeft hij er toch maar afscheid van genomen en zijn ze in uiteindelijk in de prullenbak beland.

Bij de Sterre der Zee aangekomen, kwamen nog wat oud gedienden aan lopen, die zich altijd graag bij ons aansluiten. We namen plaats in de banken voorin, waar Marieke en Michele al alle apparatuur klaar hadden gezet, zodat we met zijn allen de heilige mis kunnen opluisteren. Ook het zingen met Chrisko is al een jarenlang gebruik dat in de loop van de tijd  is ontstaan. Vanuit de banken zingen we dan een aantal Chrisko liedjes. In de eucharistieviering sprak kapelaan John in de preek over de kracht van het geloof. Geloof vasthouden en gelovig blijven is soms best moeilijk in deze tijd, zei hij. En wat we volgens hem het beste kunnen doen als we het moeilijk hebben te blijven geloven, is hetzelfde als wat de apostelen deden in de lezing die we hoorden: naar Jezus gaan. Dat betekent: bidden! We hoeven maar te vragen aan Jezus wat deze apostelen ook vroegen: “vergroot mijn geloof!?” En toch is ons geloof eigenlijk al groot genoeg als het zo groot is als een mosterdzaadje, een van de kleinste zaadjes op de wereld. Dat komt omdat in het geloof, een geschenk van God, grote kracht zit, vertelde de priester. Het gaat niet om kwantiteit, maar om kwaliteit, zei hij. Maar het vraagt wel dat we het vlammetje van ons geloof regelmatig aanwakkeren, anders kan het niet blijven branden. En daar kunnen we zelf iets voor doen, bijvoorbeeld door vaak de mis te bezoeken, te bidden, voor het goede te kiezen en ons eigen geloof levend te houden door samen op weg te gaan. En dat laatste is precies wat we gisteren gedaan hebben. We zijn eensgezind op tocht gegaan naar Maria, de Sterre der Zee, in de hoop dat zij voor ons ook als een ster wil schijnen in de donkere nacht, die ieder mens vroeg of laat in zijn leven zal tegenkomen.

Na afloop van de Eucharistieviering maakten we de allerlaatste groepsfoto en trokken degenen die zich daarvoor hadden opgegeven richting Heerlen. Daar was op Heerenweg 4 en 4a iedereen welkom om samen maaltijd te houden. De jeugdigen trokken met zijn allen de nieuw gebouwde ‘graankorrel’ in en daar stonden, net als in beide woonkamers de tafels gedekt klaar. Zo was het maar een kwestie van aanvallen, om het maar eens even oneerbiedig te zeggen. Ineke, Loeke en Maud hadden, terwijl de anderen liepen, het eten voorbereid en zo konden we al snel genieten van een heerlijke avondmaaltijd. Na een gezellig samenzijn en het spelen van gezelschapsspelletjes kwam er ook aan deze dag een einde en vielen we moe en voldaan in bed en sliepen als rozen.