Stappen in de nacht

In de nacht van zaterdag 6 op zondag 7 oktober liepen we dit jaar de nachtwandeling van Heerlen naar Maastricht of beter gezegd de bedevaart naar de Sterre der Zee. Deze traditionele wandeling vond dit jaar voor de zeventigste keer plaats. Dit heugelijk feit wilden we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Ondanks dat we niet helemaal precies lijken te weten of de opa van een van onze groepsgenoten in 1948 of in 1949 is begonnen met deze tocht, hebben wij er toch voor gekozen om 1948 aan te houden omdat we deze informatie altijd als uitgangspunt hebben genomen. Het feit dat deze nachtelijk tocht naar Maria al zolang wordt doorgedragen en wordt volgehouden is voor ons hoe dan ook een feestje waard. Wat is er nou mooier dan je voeten in het voetspoor te kunnen zetten van (groot)ouders, die jou zoveel jaar geleden zijn voorgegaan. Het feit dat deze tocht niet alleen in de oktobermaand wordt gelopen, maar ook overdag in de meimaand is daarnaast helemaal bijzonder. Bij beide tochten lopen nog altijd directe afstammelingen mee van de Familie Kastelic. Het is een traditie die in ere is gehouden en die nu door meerdere aangetrouwde familieleden opnieuw vorm lijkt te krijgen. Oorspronkelijk ontstond dit initiatief vanuit de verkennerij, maar zij zijn allang niet meer actief betrokken bij deze tocht. Twee kleinkinderen van de vroegere oubaas opa Kastelic en hun gezinnen hebben deze tocht nieuw leven weten in te blazen. Hun enthousiasme heeft aanstekelijk gewerkt en zo hebben niet alleen ouderen, maar ook kinderen en jongeren van de respectievelijke groepen La Liesse en Jeugdkring Chrisko zich geroepen gevoeld om deze tocht te lopen.

Zodoende verzamelden we ook dit jaar met Chrisko, voor de elfde keer, om de hoek van het ouderlijke huis van de familie Kastelic. Uitgerust met stevige wandelschoenen, gevulde rugzakken en lichtgevende vestjes zouden we om 1.00 uur ’s nachts vertrekken. Terwijl we op de valreep voor vertrek nog een groepsfoto namen, zagen we het in de verte bliksemen.

Iedereen arriveert Klaar voor de start
Vertrekken naar Maastricht
Vertrekken naar Maastricht

 

We waren nog niet goed en wel vertrokken of het begon al te regenen. Flink te regenen wel te verstaan en dat betekende dat we al voor de Weltervijver onze regenjassen en regenbroeken aantrokken en deze aanhielden tot dat we in Valkenburg aan kwamen. Gewapend met paraplu’s probeerden sommigen nog enigszins droog te blijven, terwijl anderen tot op de draad doorweekt waren. Enkelen sopten in Voerendaal al in hun schoenen, maar niemand klaagde erover en de stemming zat er goed in. Mariska, een van de kleinkinderen van opa Kastelic gaf het tempo aan en zo liep er ook dit jaar een Kastelic voorop. Mattie was dit jaar de hekkensluiter. Dit hield in dat hij niet alleen de laatste man was, maar ook moest zorgen dat de groep, die tussen de koploper en de hekkensluiter in liep, niet te ver afzakte. Als dat wel gebeurde miste hij zijn felbegeerde pauze. Nat geregend, maar welgemoed kwamen we uiteindelijk aan bij ‘de drie beeldjes’ in het bos bij Valkenburg. Dit is onze vaste plek om onze ‘pré ontbijt pakketten’ te verorberen. Nadat iedereen zijn buik had vol gegeten, degenen de schoenen gewisseld hadden die dat nodig vonden, liepen we richting de parkeerplaats. Daar zouden drie man instappen voor wie de hele tocht te lang was. Zij waren daar met de auto naar toe gereden. Hoewel drie man hier bij de tocht aansloten, stapten twee man op dit punt uit omdat ze erg veel last hadden van hun benen c.q. voeten. Alle overtollige bagage werd in de auto gelegd en daarna vertrok de hele groep weer, de twee in de auto achterlatend. Zij wikkelden zich in een deken en probeerden op temperatuur te komen omdat een van hen echt kletsnat was geregend en rilde van de kou. Niet veel later reden ze door naar de Geulemermolen en daar troffen we hen dan ook weer aan. Daar nam een van hun de auto over van het duo dat dáár instapte.

Dat duo heeft met zijn tweetjes de fakkel brandend weten te houden in de jaren dat de traditie dreigde dood te bloeden, omdat niemand er meer interesse in had om mee te lopen. Het geloof werd toen niet meer zo actief beleden en Maria, Sterre der Zee was op een zijspoor geraakt. Dankzij hun beider volhardendheid, kon de rest van de familie uiteindelijk weer opnieuw instappen en konden zij met een gerust hart het stokje overdragen en doorgeven.

En zo stapten we, in het bijzijn van de werkers van het eerste uur, met zijn allen verder en bereikten we om een uur of zeven de stad Maastricht.

Aankomst in Maastricht Aankomst in Maastricht
Aankomst in Maastricht Aankomst in Maastricht
Aankomst in Maastricht Aankomst in Maastricht

Zonder ongelukken of blessures kwamen we aan in de Sterre der Zee en daar stond het ontvangstcomité ons op te wachten. De tafels stonden klaar en waren feestelijk gedekt. Op de tafels stonden borden met beschuit met roze muisjes omdat Ineke, die dag haar zeventigste verjaardag vierde. Daarnaast had zij ook gezorgd voor heerlijke chocolaatjes met blauwe muisjes erop omdat we dit jaar een jubileumjaar vieren van de bedevaart naar de Sterre der Zee. Nadat we eerst met zijn allen voor haar gezongen hadden, werd de beamer aangezet en kreeg Ineke een prachtig filmpje cadeau. Iedereen, die dat wilde, had een foto ingeleverd en daarbij een persoonlijk woordje gevoegd dat onder begeleiding van mooie muziek werd afgespeeld.

De jarige ontvangt een cadeautje Beschuit met muisjes
Aan het ontbijt Aan het ontbijt
Vriendinnen

Na een heerlijk ontbijt ruimden we op en gingen we met zijn allen richting kerk waar de bedevaartgangers van het familiekoor Chrisko de mis opluisterden. Na afloop werd er nog een groepsfoto gemaakt en ging ieder zijns weegs. Moe maar voldaan zochten we even later ons bed op.

Koorleidster en gitarist Aanwezig in de mis van 9 uur
Familie koor luistert de mis op De tocht was vermoeiend
Blijde lopers Groepsfoto