Romereis als Pelgrims van Hoop

Op 27 april was het eindelijk zover en vertrokken we met een groep gezinsleden van Chrisko richting Rome, als Pelgrims van Hoop. Dit keer maakten we gebruik van een nieuwe formule, omdat ieder zelfstandig met zijn of haar gezinsleden op reis ging. Dat betekende dat we deze reis niet onder de vlag van Chrisko maakten. Ieder van ons schreef zich afzonderlijk in bij het Huis voor de Pelgrim en zodoende vlogen we dit keer alleen onder ‘hun’ vlag naar Rome, waar het kloppende hart van de kerk gezeteld is. Chrisko zou echter niet Chrisko zijn als we er niet toch voor zorgden om met zoveel mogelijk mensen in dezelfde Casa terecht te komen. Deze Casa, Mater Mundi genaamd, hoorde bij het aangeboden familiearrangement en door de vele familiebanden binnen de groep, konden de meesten van ons daarvan gebruik maken. We belandden uiteindelijk dan ook met 31 man in deze Casa. Sommigen anderen, die ook meegingen met deze reis en ook bij Chrisko betrokken zijn, werden in een ander hotel, op een andere plek in de stad geplaatst. Ze vonden dat aan de ene kant spijtig, maar we spraken af dat we elkaar ergens in de loop van de week beslist zouden ontmoeten en zouden proberen om zoveel mogelijk met elkaar op te trekken, aangezien gemeenschapsvorming niet voor niets één van de doelstellingen van onze stichting is. Zoals jullie op onderstaande foto’s zien, is dat samenkomen zeker gelukt!

Na een goede vlucht kwamen we met 1 dreumes, 1 peuter, twee schoolkinderen, twee pubers en meerdere jongvolwassenen, enkele pasgehuwden en hun ouders, opa’s en oma’s aan in de Casa. De Casa was eenvoudig, maar goed verzorgd. Er was een prachtige kapel en een mooie grote tuin om in te kunnen ontspannen met sport en spel. Deze Casa werd gerund door zusters van de orde Augustinnen. Het eten was heerlijk en de zusters allerhartelijkst. Ze deden zich alle moeite en lieten niets aan het toeval over, wat maakte dat we ons er meteen thuis en welkom voelden. Na de eerste nacht slapen kwamen we wel ergens achter, dat onze verbazing enigszins wekte. Sommige twintigers hadden het volgens eigen zeggen namelijk koud gehad die nacht, want, zo zeiden ze, “alleen een laken was toch echt te weinig!” Toen wij verbaasd daarop vroegen: “Huh, hoe kan dat dan? Wij hadden gewoon dekens op het bed liggen!”, reageerden twee van hen spontaan met: “Ja daag, we gaan toch zeker niet onder zo’n dikke, kriebelende deken liggen, dat vinden we echt vies!”. Toen wij zeiden dat je daar ook niet onder hoorde te gaan liggen, maar dat je deze deken bovenop het laken kon leggen, ging er een lampje branden en begrepen ze hun denkfout. Door deze ervaring zagen we opnieuw dat deze jongere generatie het principe van wollen dekens met lakens niet meer kent, aangezien ze alleen dekbedden gewend zijn vanaf hun vroegste jeugd. Is dat niet met zoveel andere zaken net zo? Dat door de tijdsgeest iets wat jarenlang normaal is, of mag je misschien ook zeggen de norm is geweest, opeens verdwijnt waardoor de volgende generatie er géén weet meer van heeft? Nu gaat het maar over een laken en een deken, maar hoeveel belangrijk zaken in het leven verdwijnen ineens spoorloos, omdat we, zonder dat we het in de gaten hebben, het kind met het badwater weggooien? Zo zien we ook vaak dat binnen één generatie bepaalde tradities vervagen, terwijl: wat is er nu mooier dan een waardevolle traditie in ere houden en van generatie op generatie doorgeven? Vandaar dat we dit binnen Chrisko dan ook proberen te doen en we vele tradities, die volgens ons zeer de moeite waard zijn, in ere proberen te houden.

Deze Romereis zijn we daar zeker ook dankbaar voor geweest, want zeg nu zelf: hoe mooi is het dat wij, net als onze ouders 25 jaar geleden, door een Heilige Deur mochten binnenstappen, volgens goed oud gebruik? Een gebruik dat door paus Bonifatius VIII in 1300 ingesteld is, om het iedere 100 jaar te vieren. In 1470 stelde paus Paulus II in dat het iedere 25 jaar gevierd zou worden, met als reden dat iedere generatie in de gelegenheid zou zijn om minstens één keer in zijn leven door een Heilige Deur te gaan. Hoe mooi is het dat onze zonden door het ontvangen van het sacrament van boete en verzoening zijn vergeven, maar dat ook bepaalde gevolgen van deze zonden worden weggevaagd als je als pelgrim binnenstapt door de Heilige Deur? Jezus is de Deur en de Paus, die de plaatsvervanger van de apostel Petrus is hier op aarde, heeft immers de belofte gedaan, waardoor mensen die ‘bereid zijn’ om door deze Heilige Deur te gaan, daarmee een aflaat verdienen. Los van het feit dat iedereen persoonlijk alles kan vinden van deze aflaten, zijn wij allemaal op onze beurt heel blij geweest dat we tijdens deze reis in de gelegenheid werden gesteld om op de vier daartoe aangewezen plaatsen door een Heilige Deur te stappen. Sommigen van ons realiseerden zich op dat moment terdege hoe dankbaar we mogen zijn voor ouders, die ons het geloof met de paplepel hebben doorgegeven, iets wat in deze tijd ook geen vanzelfsprekendheid meer is. Het doorgeven van ons verlossingsgeloof is iets waar ook wij ons hard voor willen maken en ons beste beentje voor willen voorzetten. Het christelijke geloof implementeren in de maatschappij, in de hedendaagse tijd, is ook één van de doelstellingen van onze stichting. We proberen dit met onze geloofsgemeenschap op vele manieren te doen en zoeken daarvoor allerhande wegen, want niet voor niets luidt het spreekwoord ‘er gaan vele wegen naar Rome!’ Het hart van de kerk is gezeteld in Rome en dat maakt het eens zo fijn om hier met zovele pelgrims tegelijk te mogen zijn. Hier lijkt het even dat je er in je geloof niet zo alleen voor staat, omdat je met zoveel meer mensen bent dan wanneer je thuis in de kerk zit en wat is nu mooier dan dat meegeven aan onze kleintjes?

Na een koud nachtje voor sommigen, gingen we gelijk diezelfde ochtend met z’n allen op weg naar de St. Jan van Lateranen kerk om daar de eerste deur te passeren. Jan Joosten, met wie we de avond daarvoor hadden kennisgemaakt en die aan onze groep als reisleider was toegewezen, bracht ons met de bus en de metro naar de plek van bestemming. Zo liepen we even later gezamenlijk deze kerk binnen. Deze kerk, maar ook alle anderen kerken die we tijdens deze bedevaart bezochten, waren stuk voor stuk, ieder op zijn eigen manier, de moeite waard om te zien en we namen dan ook de tijd om deze beter te bekijken. Natuurlijk kun je ook hier kritisch zijn en gemakkelijk commentaar leveren door te zeggen: wat een onnodige pracht en praal allemaal, maar is dat eigenlijk niet geheel inherent aan het leven van elke dag? Maken wij ons niet mooi als we naar een bruiloft gaan? Dan is het toch ook niet meer dan normaal, zou je bijna denken, dat je voor het bruiloftsmaal dat Onze lieve Heer voor ons heeft aangericht, alles uit de kast haalt dat je in huis hebt om Hem waardig te kunnen ontvangen? Dat betekent dat je dat niet alleen persoonlijk doet, maar ook de locatie, oftewel de kerk waar je het Feest van Zijn opstanding viert, mooi versiert en op gepast wijze onderhoudt. Elke dag opnieuw wordt hier immers een heus gastmaal aangericht en is Christus zelf de Gastheer, die door de priester ons, Zijn gasten, van harte welkom heet en ons persoonlijk wilt ontvangen. In die zin zijn de pracht en de praal van de kerken, die het Allerheiligste Hart van Jezus herbergen en vertegenwoordigen, voor ons niet aanstootgevend, maar juist uitnodigend om ook onze eigen harten in orde te brengen en onszelf zo goed mogelijk te verzorgen, omdat we ons genodigd weten om aan de tafel te gaan van Onze Lieve Heer. Elke dag opnieuw mogen we, als we dat willen, deelnemen aan dit gastmaal om daar ons Dagelijks Brood te ontvangen.

De kerken die wij in Rome mochten bewonderen, zijn niet alleen rijk aan tradities, maar staan vol met afbeeldingen. Zowel gebeeldhouwde als (gebrand)geschilderde taferelen versieren de kerk en spreken tot de verbeelding. Ook de prachtige glas in lood ramen vertellen menig verhaal uit het verleden. Zeker beelddenkers kunnen in de kerken hun hart ophalen en geïnspireerd raken door de veelsoortige beeltenissen die in en rondom aan de muur hangen en die je overal waar je kijkt kunt vinden. Hier zijn hele verhalen op te zien over het leven van Maria, Jezus en de apostelen, maar je vindt er ook meerdere afbeeldingen die het oude testament vertegenwoordigen en zo kun je je steeds meer een beeld vormen van hoe God met Zijn volk onderweg is, tot op de dag van vandaag toe. Het Woord wordt levend op veelsoortige manieren en de vele illustraties kunnen daartoe bijdragen.

Terwijl we de eerste dag in Rome op pad waren, werden we gevolgd door een journaliste van Katholiekleven.nl en werden enkelen van ons door haar geintervieuw. Hiervan is een video gemaakt. Deze kun je hier bekijken: katholiekleven.nl

Tussen alle bedrijven door maakten we veel gebruik van de bus en de metro. Gemiddeld maakten we namelijk zo’n 2 uur per dag gebruik van het openbaar vervoer en dat verliep zonder veel problemen. We maakten onderweg gebruik van ons welbekende telsysteem uit Nepal. Iedereen kreeg één vast nummer en wanneer we wilden checken of iedereen aanwezig was, begon nummer 1 te tellen. Iedereen noemde vervolgens op volgorde zijn persoonlijke nummer en zo hoefden we geen namenlijstjes bij te houden. Hartstikke handig en tijdbesparend dus! Wel voegden we er tijdens deze reis nog een aanvulling aan toe, omdat we nu niet met 15 maar met 32 mensen waren: iemand die niet mee ging, wat geregeld gebeurde omdat bijvoorbeeld de jeugd achterbleef om wat te spelen in de tuin van de Casa, zette zijn nummer in de gezamenlijke app zodat we in één overzicht konden zien wie er wel of niet aanwezig zouden zijn. Dit bleek heel handig, want tellen tot 32 is natuurlijk heel wat anders dan tot 15. Zeker als je in de chaos terechtkomt van het openbare vervoer, met buggy’s en volgestouwde rugzakken, met in je achterhoofd de waarschuwing dat je heel erg moet oppassen voor zakkenrollers, die van alles en nog wat in scène zetten om je waardevolle spullen af te pakken. Van de laatsten zijn we geschoond gebleven tot de voorlaatste dag. Toen we tussen de middag vol smaak aan de lunch zaten op een terras, hebben ze namelijk toch nog een rugzak van één van ons weten te bemachtigen. Dit leverde weer een hoop onnodig gedoe op voor Irene, de persoon in kwestie. Heel uitgekookt en geraffineerd zijn ze te werk gegaan. Ze hebben in de plaats van haar rugzak een lege rugzak gezet en ze zijn met de hare, die goed gevuld was, in koelen bloede weggewandeld. Dit onder de neus van acht man en niemand die het in de gaten heeft gehad! Achteraf hebben we overigens gehoord dat zij niet de enige was, maar dat er tien man bestolen zijn deze bedevaart, met alle gevolgen van dien.

We hebben natuurlijk veel meegemaakt, te veel om hier allemaal met jullie te delen. Wel willen we specifiek het bezoek aan Basiliek Santa Maria Maggiore beschrijven, want dit was op meerdere manieren heel mooi en voor ons indrukwekkend. Niet in de laatste plaats omdat hier de pas overleden paus Franciscus begraven is en we dus zijn graf konden bezoeken, maar ook omdat we tijdens de preek van Monseigneur Woorts het idee kregen: “Huh, gaat deze preek over Maria, draagster van het Licht?!” Hij heette ons namelijk bijzonder welkom bij Maria en vertelde ons dat er over Maria veel concilies zijn geweest, in het begin van de katholieke geschiedenis, over haar en haar rol binnen de kerk. Hij benoemde specifiek het concilie van 431 in Efeze. Tijdens dit concilie werd Maria, mede door de Heilige Cyrillus tot moeder van God verklaard. Dit hield in de praktijk in dat de kerk op dat moment verklaarde dat Jezus al vanaf conceptie de zoon van God was, wat maakt dat Maria een Godbarende werd. Dit was voor ons niets nieuws! Ter onderbouwing van de aanroeping ‘Maria, Draagster van het licht’ hebben we namelijk een document geschreven, waarin ook wij dit concilie aanhaalden. De Heilige Cyrillus noemde Maria hierin namelijk ‘Draagster van het Licht’ en dit was voor ons een van de bewijzen dat deze nieuwe, oude aanroeping voor Maria belangrijk is voor onze tijd.

Geraakt door zijn preek, die overigens langer was dan hier beschreven natuurlijk, gingen we dan ook na de mis naar buiten. Daar ontmoetten we alle Chriskodianen, van beide locaties, voor de muren van de kerk. Joop had tot dan toe in elke kerk de noveenkaars van Maria, draagster van het Licht aangestoken of afgegeven, en elke dag baden we ook gezamenlijk het daarbij horende gebed en zongen we als het kon het daarbij behorende lied. We stonden buiten de kerk met zijn allen nog te praten en refereerden naar de preek en het feit dat uitgerekend de paus in deze kerk begraven lag en van het één kwam het andere. In deze kerk wordt Maria namelijk ook wel Maria van de Sneeuw genoemd. Detlef vertelde ons waarom dit was: de kerk is gebouwd op verzoek van paus Liberius, ter ere van de Maagd Maria, nadat Maria op 5 augustus in een eenzelfde droom verscheen van deze paus én van een Romein en hem vroeg om een kerk te bouwen op de plaats waar het zou sneeuwen. Jullie snappen dat sneeuw, hartje zomer, midden in Italië erg zeldzaam was. Toch bleek de dag erna precies op deze plek sneeuw te liggen! Maria ter sneeuw

Ook dit, net als de preek, raakt voor ons en past binnen het verhaal van Maria, draagster van het Licht. Vlak voor de Romereis waren namelijk de nieuwe gebedskaartjes binnengekomen, met daarop de nieuwe afbeelding die we gaan gebruiken om de aanroeping verder te verspreiden. We gebruikten eerst een door onszelf getekende Maria, die past bij de gehele lijn van ons catechesemateriaal, maar hadden nu via een van onze trouwe leden, een andere afbeelding ontvangen, waarin ook alle symboliek aanwezig was die volgens ons  bij de aanroeping ‘Draagster van het licht’ hoort. Op de nieuwe afbeelding zie je, als je ‘uit het raampje kijkt’ dat het sneeuwt. Het verhaal van Detlef bevestigde ons dan ook dat we de juiste afbeelding hebben gekozen. Zeker toen Ine er nog een puzzelstukje aan toevoegde en vertelde dat ook het kapelletje van Leenhof, waar wij elke meimaand dagelijks naartoe proberen te wandelen om te bidden op voorspraak van Maria, draagster van het Licht, gebouwd is ‘op basis van sneeuw’. De Heer Johan Frederik van Schaesberg zou de kapel namelijk gesticht hebben uit eerbetoon aan Maria en als dank voor een gewonnen veldslag. De locatie werd hem duidelijk toen na een sneeuwbui de hele berg met sneeuw bedekt was, behalve één bepaald stuk, dat later de plattegrond voor de kapel vormde. In beide verhalen speelde de sneeuw dus een belangrijke rol! Toeval of valt het ons toe? Wie het weet mag het zeggen, maar voor ons is het een teken en voelt het alsof er weer wat puzzelstukjes met betrekking tot de ontwikkeling van de volksdevotie tot Maria, draagster van het Licht op de plaats zijn gevallen. We hebben het als een bevestigend, hemels knipoogje ervaren dat dit de afbeelding is die Gods Geest vindt horen bij het desbetreffende gebed en dit verheugde ons dan ook zeer. Ook omdat we zowel Detlef als Ine hier pas ontmoetten voor deze kerk en we dus met alle Chrisko Romereizigers compleet waren. We hebben dan ook nog eens extra op deze plaats op voorspraak van de overleden paus gevraagd of de naam van Maria, draagster van het Licht haar weg mag gaan vinden binnen de kerk, conform hetgeen waartoe we ons (op)geroepen weten. Nadat we het gebed gebeden hadden en het lied gezongen, vervolgden we weer onze weg; op naar de volgende mooie plek en gebeurtenis.

Met een rugzak vol mooie ervaringen, zijn we inmiddels echter allemaal weer veilig thuis aangekomen. De tijd van het nagenieten kan beginnen. We hopen het gevoel vast te kunnen houden dat we in Rome hebben gehad. Een gevoel van saamhorigheid, van hemelse knipoogjes en van rekening houden met elkaar. We zijn dan ook blij dat we deze reis hebben kunnen maken en kijken met een dankbaar hart terug op de bijzondere tijd in Rome!