Vorige week zaterdag, 5 oktober, was het weer zover: rond half tien verzamelden we op de welbekende parkeerplaats bij de apotheek in het Bekkerveld in Heerlen om onze jaarlijkse tocht naar de Sterre der Zee in Maastricht te lopen. Deze tocht wordt al sinds 1948 gelopen als gevolg van een initiatief dat bij de verkennerij is geboren. In 1948 liepen zij in mei, in de nacht, via verschillende routes, volgens goed oud gebruik, ter ere van Maria in kleine groepjes naar de Sterre der Zee in Maastricht. De oubaas en zijn familie houden dit goede voorbeeld al vele jaren in stand en zo is dit initiatief uitgegroeid tot een traditionele wandeling van twee katholieke stichtingen naar Maria, Sterre der Zee. Inmiddels lopen velen deze tocht al heel wat jaren met ons, stichting Chrisko, mee van Heerlen naar Maastricht. We doen dit echter niet meer in kleine groepjes, maar lopen allemaal één en dezelfde route. De tocht wordt in de Maria maanden mei en oktober gelopen en wij vanuit Chrisko lopen sinds een aantal jaren overdag in plaats van ’s nachts. Hoewel sommigen onder ons het jammer vinden dat we nu overdag lopen en nog een voorkeur hebben voor het lopen in de nacht, hebben we toch gemerkt dat dit, door de gezinsuitbreidingen die er in onze geledingen plaatsvindt, nú geen haalbare kaart meer is, gezien onze groepssamenstelling van dit moment. Zoals altijd proberen we mee te bewegen met wat zich aandient, dus zeggen we niet ‘nooit is nooit’ en houden we in plaats daarvan alle opties open. Dus wie weet komt er ergens weer een moment dat we toch weer overstappen naar de nachtwandeling, echter voor de komende jaren lijkt dit ons niet zo raadzaam.
Zoals elk jaar maakten we ook nu weer gebruik van het koplopers- en hekkensluiterprincipe. De achterhoede was gauw gevormd en vormde verder geen enkel probleem. Wat wel een probleem vormde, was dat we een berichtje kregen van Ilona en Mariska, de kleindochters van de oubaas, die ooit deze tocht is begonnen. Ilona was in de ochtend zeer vroeg vanuit Den Helder komen aanrijden en zou het misschien niet halen om op tijd aanwezig te zijn. De zussen gaven door dat ze later zouden aansluiten en ons wel zouden inhalen. Dat betekende voor ons dat onze oude vertrouwde koplopers niet meteen acte de présence konden geven. Gauw gingen we op zoek naar andere koplopers, maar merkten al snel dat hier niet zoveel animo voor was om meerdere redenen. De één na de ander moest bekennen dat hij niet helemaal niet wist hoe de route precies was en dat terwijl velen onder ons toch al heel wat jaren dezelfde weg volgen. Door dit voorval kwamen we er ineens achter dat iedereen zich blijkbaar zo veilig voelt bij de twee zusjes Kastelic dat de rest als makke schapen achter hun aanloopt. Het is zo’n vertrouwd beeld voor velen van ons dat zij op de kop voorop lopen, ons de weg wijzen en het tempo bewaken, en daarnaast ook nog de groep èn de tijd in de gaten houden, dat de anderen zich met een gerust hart tussen de hekkensluiter en de koplopers door kunnen bewegen. Jezus zou misschien zelfs een klein beetje jaloers zijn geweest als Hij zou hebben gezien hoe Zijn schaapjes zich zonder klagen en morren overgeven aan hun beider leiding. We denken echter dat het Hem in plaats daarvan juist veel deugd zou hebben gedaan om te zien dat iedereen zich zo goed laat leiden en zich vol vertrouwen naar Zijn Moeder laat brengen. Aan haar voeten leggen we immers al onze intenties van lief en leed neer en op haar voorspraak bidden en danken wij voor alles wat ons dit jaar weer te beurt is gevallen. Naar haar woorden proberen we te luisteren, want sprak zij niet de woorden op de bruiloft van Kana tegen ieder van ons: “doet maar wat Hij U zeggen zal!”
Gelukkig bleek het achteraf gezien allemaal loos alarm en kwamen Ilona en Mariska nog op tijd aan en namen beiden hun gebruikelijke plaats weer in. Na de groepsfoto zetten we het op een lopen en ging ieder vergezeld van zijn eigen intenties op pad. De wandeling verliep voorspoedig. We vorderden gestaag en de groep bleef ook dit jaar weer goed bij elkaar. Het zonnetje stond hoog aan de hemel te schijnen en mede hierdoor konden we ten volle genieten van de ontluikende natuur. De kleuren van de herfsttooi zijn prachtig, zo badend in het zonlicht.
Bij de drie beeldjes in Valkenburg, ongeveer op de helft van onze bedevaartstocht, hielden we de eerste grote pauze. We werden opgewacht door de ouders van Ilona en Mariska. Zij ontvingen ons met koffie en thee en Fleur kwam even later met zelfgebakken koekjes. Wij waarderen deze hartelijke gebaren ten zeerste. Jaren geleden merkten we tijdens een van onze nachtelijke Maastrichtwandelingen, dat een van de vrouwen de uitnodiging wel heel letterlijk had genomen. Gedurende de tocht begon ze steeds meer uitgeput te raken en toen een van onze mannen op aangeven van zijn eigen vrouw aanbood om haar tas over te nemen, bleek deze tas zo zwaar te zijn, dat hij vroeg wat ze allemaal in haar tas had. De Afrikaanse vrouw zei toen dat ze in de uitnodiging gelezen had dat ze voor het ontbijt drie volle thee- en koffiekannen moest meenemen. Dat laatste was ook waar, maar ze had niet begrepen dat de thuisblijvers daar zorg voor moesten dragen en niet de lopers. Toen we van schrik haar tas openden, begrepen wij ineens waarom zij er zo aan toe was en zo liep te zeulen. De keuze was gauw gemaakt één voor één gooide Mattie de thermoskannen leeg in de Geul en klaar was Kees. Van deze ervaring hebben we veel geleerd. De drie beeldjes in Valkenburg is ook de plek waar in- en uitgestapt wordt door degenen voor wie een hele tocht te lang is. Deze keer stapten zes personen uit en kwamen er twee personen bij. Met een wat kleinere groep vervolgden we na de pauze dan ook vol nieuwe energie onze weg.
Het tweede gedeelte van de route verliep zonder bijzonderheden en zo liepen we eensgezind en zonder problemen verder naar Maria. Eenmaal in Maastricht aangekomen sloten we aan bij de internationale Mis. Hier mochten wij met het koor de Heilige Mis opluisteren en dat doen we maar wat graag. Het was heel fijn om te zien hoeveel mensen en met name jongeren in deze kerk bijeenkomen in deze viering. Het blijkt dat in Maastricht vele studenten, die vanuit de hele wereld afkomstig zijn, de weg naar de Sterre der Zee weten te vinden en dat te zien doet ons allemaal veel vreugde. Tijdens de viering werden we getrakteerd op een preek over het huwelijk, die ons allemaal ter harte gaat.
De priester preekte over het huwelijk, naar aanleiding van het Evangelie. De lezingen van vandaag gingen over de liefdesband die het huwelijk creëert tussen een man en een vrouw. Een band die God permanent wil laten zijn, die de echtgenoten uitdaagt om de trouw van hun altijd trouwe God zelf ook te beoefenen, en hun heilige verbondsverbintenis voor Hem te eren. De huwelijksrelatie is Gods geschenk aan ons. Het is Gods manier om een geliefde, een hulp, iemand die er altijd voor ons zal zijn, te voorzien. Beide echtgenoten moeten hard werken om een goed huwelijk te creëren: het huwelijk vraagt dat elk de juiste persoon voor de ander wordt. Het betekent het opbouwen van een verbintenis gebaseerd op toegewijde, delende vergevingsgezinde, opofferende liefde. Dit vereist veel wederzijdse aanpassingen, wederzijdse vrijgevigheid en wederzijdse goede wil om te vergeven en om vergeving te vragen. Het is hard werken om deze verbintenis voor het leven vol te houden en tot een goed einde te brengen. We mogen mensen die het niet lukt vol te houden niet veroordelen, maar zouden barmhartig moeten zijn. We kunnen bijvoorbeeld contact opnemen met de gescheiden en getroebleerde gezinnen. Degenen die gescheiden zijn, mogen leren dat God hen niet in de steek heeft gelaten. De kerkgemeenschap zou hen met respect, mededogen en gevoeligheid moeten accepteren, hen liefhebben en steunen. We kunnen contact opnemen met diegenen die gekwetst zijn door slechte huwelijken, we realiseren ons misschien niet hoe diep hun pijn is. Degenen die gescheiden zijn en hertrouwd, mogen niet worden uitgesloten van onze gemeenschap, zei de priester. En dat betoog kunnen wij onderschrijven, want ieder mens is kind van God!
Eerder die dag waren wij een bordje tegen gekomen, waar wij in relatie tot het huwelijk invulling aan konden geven. Het kan ons eraan herinneren dat ‘Bon Dieu’ onze hulp wil zijn in ons huwelijk en ons wil helpen om ons te ‘upgraden’ naar de best mogelijke huwelijkspartner die we voor de ander kunnen zijn. Het huwelijk is dus hard werken en in onze maatschappij blijkt het helaas vaak lastig om het gegeven ja-woord vol te houden. De kapelaan riep ons dan ook op om elkaar hierbij te helpen en er zo voor te zorgen dat iedereen het Licht blijft zien. Het was daarom ook heel passend dat wij ook in deze viering aandacht mochten vragen voor Maria, Draagster van het Licht. Want zij is het, die Licht kan brengen in situaties waar het voor ons donker is. We hoeven haar maar te vragen!
Na deze mooie viering gingen we samen naar de huizen op de Heerenweg, waar we met zijn allen afsloten met een heerlijke, uitgebreide, warme maaltijd. De dag ervoor had een klein groepje mensen de saus al grotendeels klaargemaakt, want er bleef een grote groep eten en terwijl de wandelaars nog onderweg waren, had een ander groepje alle tafels gedekt, de salades klaargemaakt en de saus afgemaakt. Mooi op tijd kwamen de wandelaars, met gezonde honger, aan en al snel zat iedereen te smikkelen van het lekkere eten. Moe en voldaan gingen we naar ons bed toe en keken we terug op een dag met een gouden randje!
