Gisternacht verzamelden we om 0.30 uur in het Aarveld voor onze traditionele bedevaartstocht naar de Sterre der Zee in Maastricht. Vanaf deze plek, dichtbij bij het ouderlijke huis van de oubaas Karl Kastelic, die vanaf 1948 deze tocht vanuit de verkennersgedachte liep, vertrekken al vele jaren groepen mensen richting Maria, gekend onder de naam Sterre der Zee. Ook dit jaar hadden we een half uurtje speling genomen, zodat we, na het maken van een groepsfoto, uiteindelijk rond de klok van 1 uur konden gaan beginnen met het maken van vele kilometers.
Al vanaf 1948 lopen vier generaties van de Kastelic familie in het voetspoor van hun (over-)(groot)vader deze tocht. In de maand mei wordt deze tocht overdag gelopen en sluiten voornamelijk mensen aan van de groep La Liesse uit Waubach. In de maand oktober wordt deze tocht in de nachtelijke uren gelopen door jong en oud die zich op een of andere wijze betrokken voelen bij de groep Chrisko. Ook dit jaar was er een grote groep deelnemers die zich had aangemeld en dit nachtelijk avontuur wilde aangaan, ondanks dat het vele dagen ervoor hard geregend had. Gewapend met onze lichtgevende hesjes, paraplu’s, proviand en natuurlijk, voor enkele ouderen onder ons, de rozenkrans gingen we vol vertrouwen op weg. Maar niet voordat er eerst een politieauto stopte en het raampje werd opengedraaid met de vraag: “Wat de bedoeling was van deze samenkomst op dit nachtelijke uur!” Heel stiekem schrokken we hier toch even van, maar niet voor lang. Toen we uitlegden dat deze tocht een lange traditie kende van vele jaren en wij dus op weg gingen naar Maastricht, lachten beiden agenten ons vriendelijk toe. Ze wensten ons veel succes toe met deze zware onderneming, waar zij zeker niet op stonden te springen, onder het motto: “Jullie liever dan wij!” Zo gingen we even later enthousiast van start. Onze beide jongste deelnemers, van elf en twaalf jaar, mochten dit jaar voor het eerst mee. Eentje van hen had al vele jaren de verhalen van zijn oudere broer en zus (aan)gehoord en stelde zich er heel wat van voor, toen nog niet ten volle beseffend hoe hard het werken is om in het donker en met pijn aan je benen en/of voeten door te zetten en de eindstreep te halen. De eerste uren rende met name onze elfjarige nog met momenten om ons heen, maar na Valkenburg kreeg hij in de gaten dat hij zijn energie beter kon sparen en niet nog meer onnodige kilometers moest gaan maken. Hij werd gaandeweg steeds stiller, maar liep onvermoeibaar verder ondanks dat het steeds moeilijker voor hem werd. We boden aan dat hij eerder mocht stoppen, maar onverzettelijk schudde hij nee en zei hartgrondig: “Ik loop door!” Toen we het bord Maastricht tegenkwamen vroeg zijn vader of hij toch wilde uitstappen met de woorden: “Als je nu stopt kun je nog altijd zeggen ik heb tot Maastricht gelopen!” Maar hij bleef onvermurwbaar bij zijn standpunt en gaf niet toe aan de verleiding. Hij liep door naar de Sterre der Zee en wilde kost wat kost het eindpunt behalen. Met een handje hulp lukte het beide jongens om de hele tocht tot een goed einde te volbrengen en zo zaten ze even later moe en voldaan aan het ontbijt. Ook de oudere deelnemers onder ons brachten het er goed vanaf en hielden paal. Onze beide tachtigers, die niet meer in staat zijn om de hele tocht te kunnen lopen, stapten ter hoogte van Amby, een wijk in Maastricht, in en liepen zo het laatste stuk van de tocht symbolisch met ons mee. Ieder gevend wat hij in huis had. Zo stapten ook enkele vijftigers in en uit ter hoogte van Valkenburg en probeerden op deze wijze toch hun eigen steentje bij te dragen voor het goede doel. Allemaal lopen we met geheel uiteenlopende intenties. Soms sluit iemand bij de groep aan voor de gezelligheid of om de uitdaging met zichzelf aan te gaan en kilometers te maken in de nacht, maar velen van ons lopen deze tocht ook uit dankbaarheid of met een geheel andere intentie. Niet voor niets lopen we naar de Onze Lieve Vrouwe kerk, genaamd de Sterre der Zee, in Maastricht. Deze traditie stamt uit het rijke roomse leven, uit lang vervlogen dagen waar ze volgens goed gebruik Maria als een ster aan de donkere hemel zagen. Velen van ons hebben het geloof opnieuw leren kennen of herontdekt en geloven dat Maria, onze hemelse moeder is en dat zij ook een antwoord wil geven op de noden van deze tijd. Als een echte moeder wil zij ons bijstaan in ons leven en onze hemelse voorspreekster zijn. Zodoende leggen wij ook onze eigen gebedsintenties in haar handen en vragen om haar voorspraak, terwijl we onze vragen en noden ondersteunen met het lopen van deze tocht. Tijdens de eucharistieviering klonk dan ook uit volle borst uit vele monden:
Mama mama mama Maria
U bent onze Moeder.
Mama mama mama Maria
door Jezus ons gegeven.
Mama mama mama Maria
U wilde alles geven, geven wat U had.
Mama mama mama Maria
U wilde alles delen, delen tot aan het graf.
Zonder onverwachte uitvallers kwamen we tegen de ochtend aan bij de kerk. Vlak voordat we er waren, konden we onze paraplus nog even uitklappen, maar gelukkig miezerde het meer dan dat het regende. De weergoden waren ons dit jaar goed gezind. Dat betekende dat we het, na de vele regenval van afgelopen dagen, op die paar druppeltjes na, droog hebben weten te houden onderweg. En vanuit de opgedane ervaring uit het verleden scheelt dat een hele hoop, want er is niets zo vervelend dan met natte kleren en natte voeten deze tocht te moeten afleggen. Ook dat gaat, maar dat is natuurlijk niet het leukste wat er is.
Aangekomen bij de kerk kwam het aroma van de vers gezette koffie ons al tegemoet. De opzetploeg, onder leiding van Mattie, had de avond ervoor alles klaargezet en klaargemaakt en daardoor waren de tafels gedekt bij aankomst. Ineke kwam met de warme eieren onder haar arm aangelopen en zo konden we even later met zijn allen heerlijk smullen van een zeer welkom en lekker ontbijt. Aan tafel vielen hier en daar al snel wat ogen dicht en sommige hoofden wogen ineens wel erg zwaar en zakten op de tafel nadat de buikjes gevuld waren.
De opruimploeg ruimde na afloop alles weer op en voordat we het wisten, was het tijd om naar de kerk te gaan. Volgens goed gebruik zingen de leden van het Chrisko koor daar vanuit de banken meestal drie nummers en zo deden we dat deze keer ook weer. We werden, zoals elk jaar, hartelijk ontvangen door pastoor Kurris, die elke keer blij is om ons te zien.
Na het vieren van de eucharistieviering zat onze tocht erop, maar niet voordat we in de wandelgangen nog een groepsfoto maakten. Dit keer werden de trappen daarvoor gebruikt, omdat het ondertussen heel hard regende buiten! Blij en welgemoed zochten we even later onze auto’s op en reden snel naar huis. Daar kropen degenen die dat konden snel in hun warme bedje, waar ze een paar uur later, stijf maar voldaan, weer uitstapten om aan het laatste stuk van de dag te beginnen. We zijn dankbaar voor het voetspoor dat oubaas Kastelic heeft achtergelaten en hopen nog vaak in zijn voetspoor te kunnen gaan. Ieder mens laat in het leven sporen na en hopelijk zullen onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen ook in ons leven sporen vinden die de moeite waard zijn om te volgen!
Topprestatie allemaal!