Gisteren was het weer zover en was het weer tijd voor onze jaarlijks terugkerende bedevaartwandeling naar de Sterre der Zee in Maastricht. Door de coronamaatregelen gedwongen, waren we vorig jaar in plaats van in de nacht overdag gelopen en de oudjes onder ons hadden duidelijk aangegeven dat ze dat graag zo wilden houden. Dus vertrokken we dit jaar opnieuw overdag, maar niet voordat enkele van onze jeugdigen duidelijk kenbaar hadden gemaakt dat de nachtwandeling om meerdere redenen hun voorkeur had. Niet in de laatste plaats omdat de wandeling in nachtelijke uren meer avontuur opleverde volgens hun zeggen. Eén ding is zeker, volgend jaar zullen we het opnieuw in overweging nemen en kijken wat ieders voorkeur is, onder het mom van ‘de meeste stemmen zullen gelden’. Dit jaar bood het feit dat we overdag gingen ook anderen de gelegenheid om aan te sluiten.
Onze kleine Manuel gaf in de ochtend aan: “Papa, ik wil ook mee met de wandeling!” En aangezien hij een hele goede loper is en je met hem goede afspraken kunt maken, werd er afgesproken om onze vierjarige de gelegenheid te bieden om ook mee op weg te gaan. Zijn moeder zou de bezemwagen bedienen, omdat zij niet in staat was om mee te lopen door een voetoperatie. Zo gezegd, zo gedaan. Op het startpunt stond hij vol opwinding te trappelen om het feit dat hij ook met de grote groep mee mocht. Maar niet voordat we eerst een groepsfoto hadden gemaakt. Gijs, zijn vader, nam hem daarna aan de hand en in vol galop gingen we met zijn allen van start. Het lopen ging goed en zo kwamen we al vlug bij de eerste pauzeplaats. Doordat het tempo er goed inzat, moesten zijn kleine beentjes wat harder lopen dan hij van nature gewend is, maar hij liet zich niet klein krijgen. Dapper zette hij stap voor stap, aan de hand van zijn vaders stappen. Zijn ‘snoeptantes’ haalden onderweg wat snoep uit de rugzak en dat maakte dat hij het tot de tweede pauzeplaats in Ransdaal haalde, maar toen was het toch echt op en werd zijn moeder gebeld om hem op te halen.
Onder luid protest werd hij afgevoerd onder de belofte dat hij met zijn moeder en zijn kleine broertje nog zou komen picknicken bij ‘de drie beeldjes’ in het bos vlak voor Valkenburg. Dit maakte veel goed voor hem en zo troffen we hem een tijdje later weer aan met een picknickmand gevuld met warme chocomelk en koffie. Na een lekkere picknick werd op dat punt ook van auto’s gewisseld en stapten mensen in en anderen weer uit.
Iedereen kan mee met deze tocht, maar niet iedereen is in staat de hele tocht te lopen en daarom zijn er meerdere in- en uitstapplaatsen, zodat iedereen de gelegenheid heeft om mee te gaan. De stemming zat er goed in en het tempo was voor de meesten goed. Voor een enkele doorgewinterde loper, die dit jaar als nieuwkomer mee ging, lag het tempo aan de lage kant, maar gelukkig wist hij zich goed aan te passen aan de groep en wachtte hij geduldig op de pauzeplaatsen op het moment dat anderen zich weer bij elkaar hadden geraapt. We lopen toch wel een 25 kilometer en dat is niet zo maar iets, als je niet gewend bent om veel te lopen.
In Amby stapten onze oudste deelnemers in. De dochter van de oubaas Kastelic, van waaruit deze traditionele wandeling is ontstaan, en haar man. Zij zijn respectievelijk 83 en 87 jaar. Blij gemoed en dankbaar liepen zij het laatste stukje op hun eigen tempo mee en zo troffen we elkaar even later op het Onze Lieve Vrouwe plein bij de Sterre der Zee. Om 17.00 uur vond daar de Engelstalige eucharistieviering plaats. De Indiase priester zei breed glimlachend, waar door zijn witte tanden zichtbaar werden, dat we ons allemaal in deze tijd druk maken om de QR code en hoe we deze actief kunnen houden. Maar dat de QR code van een christen eigenlijk het doopsel is en dat het goed is om ons als christenen af te vragen of we die ook actief houden! Deze beeldspraak sprak tot de verbeelding, mede door het feit dat hij dit zelf met zoveel blijdschap en enthousiasme vertelde. Uit volle borst zongen wij met het hele gezelschap drie van onze eigen Chrisko liedjes en trokken na een laatste groepsfoto moe, maar voldaan huiswaarts. Een van de Kastelic-kleinkinderen, die we jaarlijks bij deze voettocht weer ontmoeten, stelde verheugd vast dat de groep lopers dit jaar weer is uitgebreid met een aantal nieuwe deelnemers, die voor het eerst enthousiast met ons mee gelopen hebben. Wij zijn dan ook erg dankbaar dat we deze jaarlijkse traditie alwéér een jaar hebben kunnen voortzetten.
Fantastisch! Een geweldig initiatief om te pelgrimeren naar onze Lieve Vrouw ‘Sterre der Zee’.
Bedankt ook voor de mooie zang tijdens de Engelstalige Mis.
Graag tot volgend jaar!