Kijkje in elkaars keuken

Vorige week zaterdag was een warme, prachtige dag. De zon scheen en dus verplaatsten we de Gelukszoekersgroep naar het middaguur en trokken we dit keer met het hele stel naar het huttenbos op de Brunssummerheide. Daar werd naar hartenlust gesleept en gebouwd met takken en zo stond er in een mum van tijd een hut. Ondertussen werd er op de picknicktafels koffie, thee en ranja uitgestald met zelfgebakken bananenbrood en chocolade. De jonge moeder Oksana, die met haar dochtertje Veronika de oorlog in de Oekraïne ontvlucht is en onze groep al bijna een jaar versterkt, genoot van dit kostbare moment van vrijheid en ongedwongenheid. Als we door haar ogen meekijken, zien we dat hetgeen voor ons zo normaal en vanzelfsprekend is, voor haar zeker niet zo is. Haar man vecht aan het front en nam een week geleden afscheid van haar, omdat hij niet wist of hij de dagen die zouden volgen, zou gaan overleven. De grilligheid en de onvoorspelbaarheid van het niet weten hoe het allemaal gaat lopen, stellen haar zenuwen en geloof zwaar op de proef. Toch blijft ze ondanks alles vasthouden aan het goede en doet ze haar uiterste best om er iets goeds van te maken. Ondanks dat het een zware opgave is. Het leven hier wordt voor veel Oekraïners niet altijd makkelijker, want het samenleven met je kind in vaak kleine ruimtes eist zijn tol. Zeker omdat er zowel bij de moeders als de kinderen vaak sprake is van een trauma. Zij leven al die tijd dat ze hier zijn, terwijl hun geliefden nog in Oekraïne zijn, al in angst en onzekerheid en hun leven staat voor hun gevoel stil. Van gezinsplanning en gezinsuitbreiding is geen sprake. En als je ziet hoe de kleine Veronika haar houvast nog altijd bij haar moeder zoekt, vraag je je af hoe dat verder moet gaan als man en vrouw weer herenigd worden. Op deze prachtige, zonnige dag zijn de andere jonge moeders en oma’s zich hier terdege van bewust. Ze bewonderen de moed en de veerkracht van Oksana, maar zijn niet blind voor het onderliggende leed en verdriet. Ze zien van nabij de lijdensweg die ze meemaakt en zien dat ze ondanks alles haar hoofd boven water probeert te houden, omwille van haar kleine meisje. Ze kunnen hier veel van leren. Het enige dat wij hen te bieden hebben, is onze nabijheid en bijstand, ondanks wat er in hun levens gebeurd. Deze Oksana, die voor ons symbool staat voor zoveel vluchtelingen bij wie we komen, of het nu uit Syrië, Irak, Afrika of Egypte is, is voor ons vaak een voorbeeld. Zij laat ons zien wat het inhoudt en betekent om door nood gedwongen je huis en haard, maar bovenal je eigen familie en vlees en bloed te moeten verlaten, omdat het leven van jou en je dierbaren in gevaar is. Dit van zo dichtbij te mogen meemaken, doet ons vaak veel pijn en verdriet en geeft ons tegelijkertijd ook het besef hoe rijk en dankbaar we mogen zijn. Zij hebben het overleefd, maar onder welke omstandigheden, vragen we ons af? Ieder die op een of ander vlak verlies geleden heeft, weet wat het kost om je leven hierna weer op de rails te krijgen en zonder Gods hulp is dat vaak een onmogelijke opgave. Hij stuurt vertegenwoordigers naar de kruispunten der wegen en nodigt iedereen aan Zijn tafel uit. En waar velen het vaak te druk met andere zaken hebben, nemen deze mensen juist graag Zijn uitnodiging aan. Zij leren ons steeds opnieuw een lesje in tevredenheid. Uitgerekend zij die de oorlog achter zich proberen te laten, kunnen ons de vrede van het hart schenken als we bereid zijn om door hun ogen mee te kijken naar het leven van elke dag. Het maakt dat we beseffen dat niets vanzelfsprekend is en dat het huttenbos voor ons ook een hele andere ervaring wordt, omdat we met volle teugen genieten als we de kleine Veronika elke bijeenkomst opnieuw op een gegeven moment zien ontdooien en samen met haar vriendinnetje wat verder weg zien gaan bij haar moeder. Ze verliest haar moeder geen moment uit het oog en rent steeds naar haar terug, terwijl de andere kinderen alleen hun moeder zoeken als ze gevallen zijn of een splinter in hun handen hebben. Moe maar voldaan, met een hart vol dankbaarheid en liefde gingen we na een paar uur dan ook met een opgeladen accu terug naar huis.

Daar stond alles al klaar voor het volgende programma, namelijk ons maandelijkse terugkerende ‘kijkje in elkaars keuken’! Aangezien onze clubhut de Graankorrel hiervoor te klein is, weken we uit naar de school op de Heksenberg. De Gerardus Majella school staat open voor goede burgerinitiatieven en dat betekent dat wij welkom zijn. Op deze school repeteren we bijna wekelijks, inmiddels onder leiding van Noëlle, die het dirigeerstokje van ons familiekoor van Marieke heeft overgenomen. Marieke is ondertussen begonnen met een kinderkoortje dat voor nu nog bestaat uit gelukzoekertjes. Tegelijkertijd met de repetitie van het familiekoor repeteert zij in een andere zaal en Shauny helpt haar en leert de kinderen tijdens het zingen om bijpassende beweginkjes te maken. Na een half uur repeteren, voegt Marieke zich weer bij het grote koor en oefent met ons mee. De jonge leraressen onder ons, Janneke en Eefke, geven dan om beurten spelplezier aan de jonge kinderen en zo komt jong en oud aan zijn trekken.

Aangezien we de ruimte hierdoor goed hebben leren kennen, kwam Loeke op het lumineuze idee dat we het ‘kijkje in elkaars keuken’ in het vervolg beter ook op deze school konden doen, omdat daar een groot kookeiland is waar twee kookplaten in verwerkt zijn. Na overleg met de directrice kregen we goedkeuring en werd de samenkomst een feit. Deze keer had Noëlle de recepten uitgezocht en dat betekende dat we spitskoolpannenkoeken aten, volgens het recept van Oma Maria, en als toetje de overheerlijke wafels, volgens het recept van haar lang overleden oude buurvrouw, oma Mullenders. We waren dit keer met een grote groep en al snel waren de taken onderling verdeeld en was iedereen druk bezig. Teun en Hugo wiepen zich op als heuse pannenkoekenbakkers en bakten de ene na de andere pannenkoek. Eefke maakte de spitskool klaar met ui, knoflook en rozijnen en ook de bechamelsaus viel onder haar verantwoordelijkheid. Emanuele nam de spitskoolvulling voor zijn rekening, deed deze in de pannenkoek en rolde de pannenkoeken op. Er was ook een groepje schillers en snijders en zo was in een mum van tijd de wortel- knolselderijsalade een feit. Valerie was verantwoordelijk voor de bietensalade en doordat alles als gesmeerd liep, konden we al snel aan tafel. De jonge moeders met hun kleintjes werden ontlast. Zij zaten ondertussen op de speelmat en Julie, de nieuwe aanwinst van Fleur en Quinten lag rustig te slapen in de kinderwagen. Loeke en Anna droegen zorg voor de wafels en zo konden deze na een heerlijke maaltijd als toetje worden gepresenteerd. Alles werd met smaak opgegeten en we willen jullie dan ook de recepten niet onthouden:

Na een heel gezellig en warm samenzijn gingen we rond 22.00 uur weer huiswaarts. De school werd schoon achtergelaten en buiten de geur van pannenkoeken deed niets vermoeden dat er die avond een invasie had plaatsgevonden en zo kwam er ook aan deze dag, die gevuld was met veel hartverwarmende indrukken, een einde.