Zaterdag 20 mei 2023 trokken we richting Antwerpen. Dit keer niet om bij het Maria Legioen te zingen, maar bij onze vrienden van de Herman Wijns vereniging. Hermanneke Wijns is een jongetje van 10 jaar dat, tijdens de oorlog, in 1941 naar aanleiding van een noodlottig ongeval is overleden. Na zijn overlijden kwam er geheel onverwachts een volksdevotie op gang en bleek de kerk bij zijn begrafenis tot grote verrassing van zijn ouders ineens afgeladen vol te zitten. Hermanneke, zoals iedereen het jongetje is blijven noemen, had in zijn korte tijd van leven een heel voorbeeldig leven geleefd, dat voor velen tot de verbeelding sprak. Lange tijd geleden kwamen wij met hem in aanraking via meneer Marijnissen, die we in de kerk hadden leren kennen. Hij organiseerde voor zijn overlijden busreizen naar het graf van Hermanneke Wijns en bezocht daar ook altijd het herinneringshuisje, dat ter nagedachtenis van dit zo jong overleden jongetje is opgericht. Vlak voor de dood van meneer Marijnissen zijn wij met onze kinderen, samen met hem, met een busreis naar Antwerpen gegaan en vervulden zo de belofte die we aan hem gedaan hadden. Als het leven ons namelijk één ding geleerd heeft is het dat belofte schuld maakt, want hoe gauw beloven we de ander niet iets? De vraag is echter: houden we ons ook aan de eens gedane belofte of zien we daar gauw vanaf als het moeilijk wordt, bijvoorbeeld in het huwelijksleven? Zeker in deze tijd waar veel van onze jongeren in het huwelijk treden en de huwelijksbelofte afleggen komt deze zinsnede vaker weer in ons op. Mede omdat we allemaal zelf gedurende de jaren van ons huwelijk aan den lijve hebben ervaren dat je jawoord geven niet zomaar iets is dat je lichtzinnig kunt doen, maar iets is wat heel veel impliceert. Ja zeggen, en blijven zeggen, in goede tijden, als je gezond van lijf en leden bent en je rijk mag rekenen op vele fronten, is niet moeilijk, maar ja blijven zeggen tegen elkaar als het leven tegenvalt en het niet meezit, dat vereist heel wat anders. Dan wordt er een beroep gedaan op geheel andere waarden en normen, die je nodig hebt om je huwelijksbelofte trouw te blijven vervullen. Denk aan plichtsgetrouwheid, doorzettingsvermogen en niet te vergeten uithoudingsvermogen. Zeker als er slechte tijden aanbreken, ziekte je leven binnentreedt of armoede je overvalt, dan wordt het samenleven beproefd en geteisterd en is volhouden en volharden in geloof vaak géén makkelijke opgave. Dan echter te weten dat je het niet alleen hoeft te doen en in Zijn liefde verbonden bent met elkaar, maakt dat het mogelijk wordt, ondanks dat het soms onmogelijk lijkt te zijn, om elkaar weer en bovenal opnieuw te vinden.
Hermanneke bad in geloof met deze zelfde volharding voor zijn vader, toen deze werkeloos werd. De priester vertelde ons in de preek in dit kader nog meer over Herman. Hermanneke bad vol vertrouwen noveen na noveen, maar liefst 25 novenen achter elkaar, wat inhoudt dat hij 7 maanden lang, elke dag 9 weesgegroetjes, 9 Onze Vaders en 9x Eer aan onze God bad! Dat is toch echt aanhoudend gebed. En dat op zo’n jonge leeftijd! Hij was overtuigd van wat in de lezing van vandaag ook werd gezegd: “Vraagt en ik zal het u geven”. En dus hij hield vol. Een jongen van 10 jaar oud gaf ons het voorbeeld. Bidden, volhouden, geloven en vertrouwen dat God dichtbij is en vertrouwen op het woord van God. Het was diezelfde Herman die op een middag thuiskwam en tegen zijn moeder zei: “ik heb een belangrijke ervaring gehad vandaag, tijdens de Heilige Communie. Ik heb Jezus iets gezegd. Het was namelijk mijn 25e noveen en ik heb Hem gezegd dat als ik het nu niet meer krijg, dan hoef ik het niet meer te hebben”, waarmee hij wilde zeggen dat hij er ook op vertrouwde dat als Jezus er niet voor zorgde, het blijkbaar niet bedoeld was. Maar uiteindelijk werd Hermans gebed wel verhoord. En iets meer dan tachtig jaar na zijn dood komen er nog altijd vanuit alle windrichtingen mensen samen bij zijn graf en bezoeken het herinneringshuis. Zij bidden en vragen daar om zijn voorspraak en de vele gedenkbordjes, waar op hun dankbaarheid wordt uitgesproken, getuigen daarvan.










Wij zijn graag geziene gasten in Antwerpen en zijn altijd dankbaar dat we tijdens deze dienst ons eigen repertoire ten gehore mogen brengen. Pater Hugo gebruikt vaak een van onze liedteksten als inspiratie en maakt daar dan de brug mee naar het thema van de viering waardoor het samen één geheel wordt. Dit jaar was hij zelfs bereid om Maria, Draagster van het Licht onder de aandacht te brengen en zei hij net als onze bisschop Harry Smeets dat deze aanspreektitel heel toepasselijk is voor de tijd waarin we leven. Hij bood ons ook de gelegenheid om na afloop van de dienst de gebedskaartjes en ook de daarbij horende zakjes met de lichtgevende rozenkrans en kaartje met toelichting uit te delen. Dat verheugde ons zeer. Veel van de priesters die we hiervoor benaderen, reageren spontaan en blij en zeggen dat ze zich goed kunnen voorstellen dat Maria, draagster van het Licht in deze tijd onder die naam bekend wil worden. Daarom willen ze graag hun medewerking daaraan verlenen. Dat laatste past voor ons bij het kamp thema in 2017 met als thema ‘Eén voor allen, alleen voor Eén!’ Het stemt ons dankbaar, want we behoren toch allemaal bij één en dezelfde kerk. En we willen allemaal als het goed is hetzelfde, namelijk God dienen en de kerk. En daar hoort Maria natuurlijk als géén ander bij. Hermanneke bijvoorbeeld riep Maria aan onder de naam Maria, Hulp der Christenen en zo wordt ze bij het grafje ook aangeroepen en vereerd en toch zetten ze in Antwerpen ook de deuren wijd open om Maria, draagster van het Licht een plaats te geven en dat stemt ons vreugdevol. Maria, draagster van het Licht wil in deze donkere tijden, aan iedereen die dat wilt, het Licht schenken dat zo broodnodig is in onze samenleving. Zij wil het Licht dat haar Zoon is, geven aan alle mensen die in duisternis verkeren op wat voor manier dan ook. Zij draagt het Licht uit en geeft het Licht aan de hele mensheid, tenminste aan hen die daarvoor openstaan en het Licht des levens willen ontvangen en van harte willen aannemen. Samen met Herman mogen wij bidden, zei de priester in de preek: “Heer, wees gij samen met Uw moeder een Licht voor ons”. En wij mogen net als hij vertrouwen op de woorden die Jezus zei: “Ik ben bij u, vraag en Ik zal het u geven”.






Na de mis gingen we richting het kerkhof en rondom Hermannekes grafje baden we samen de rozenkrans en zongen we nog twee van onze Herman Wijns liederen. Het is hartverwarmend om te zien dat alle mensen die er waren uit volle borst deze twee liederen met ons meezingen. Dat komt omdat ze ook op onze eerste twee cd’s staan en die worden ook in het huisje verkocht. De beide liedjes zijn geheel ingeburgerd bij de vrienden van Herman Wijns, omdat ze vaak worden gezongen tijdens ontmoetingen en vieringen rondom zijn grafje en dat doet ons deugd.






Nadat het geestelijke programma afgelopen was, trokken wij met goed gevulde picknickmanden naar het nabijgelegen park voor een ontspannend samenzijn. Dit keer legden we onze dekens dichtbij de speeltuin neer, zodat we met zijn allen een oogje in het zeil konden houden op de kleinsten onder ons. Op een gegeven moment klom Manuel op een houten paal en terwijl hij er bovenop zat, zag hij ineens dat er onder hem niets was en dat hij, als hij viel, op de grond zou belanden. Dat besef maakte dat hij ineens verstijfde en niet meer voor of achteruit durfde. Van alle kanten kwamen ‘ooms en tantes’ aangerend en opa Theo ging meteen onder hem staan en oma Vivi zei: “Je hoeft niet bang te zijn, opa vangt je op als je valt!” Zijn dat niet de woorden die Onze Vader tegen ieder van ons zou zeggen: “Ben niet bang, ik vang je op als je valt!” Al met al, we hebben hem er veilig af gekregen, maar hem er daarna weer met zijn goedvinden op gezet en hem geleerd hoe hij veilig zelf aan de overkant kan komen. Mede omdat hij neigt naar hoogtevrees dachten we dat dit het beste was om te doen en op onze aanwijzingen, met de begeleiding die hij kreeg en het ‘vangnet’ dat onder hem stond, ging hij daarna keer op keer trots dezelfde weg en was hij blij dat hij het ook kon en niet had toegegeven aan zijn angst. Zo zie je maar weer, spelenderwijze zijn wij op weg en komen we al jong veel dingen tegen in ons leven, die we in een veilige setting kunnen leren overwinnen. Dat lukt echter alleen als we daar zelf toe bereid zijn en ons vol vertrouwen aan de leiding van anderen durven over te geven. Moe en voldaan reden we voor het avondeten terug naar Heerlen, waar we gezamenlijk afsloten met een heerlijke warme maaltijd

Late reaktie op mooie dag.
Proficiat Chrisko koor.
Inderdaad een dag om niet te vergeten !
Beste vrienden van het Chriskokoor,
Hier Walter, het was om jullie allen te bedanken voor die prachtige liederen die jullie weer hadden meegebracht naar Merksem, voor de H. Mis. daar op te luisteren in mooie Sint-Bartholomeuskerk de kerk waar Hermanneke Wijns zovele malen de de H. Mis. ging dienen. Hier in Merksem ook wel de oude kerk genoemd. Ook aan het grafgeheel hebben jullie weer zoals reeds alle jaren ode gebracht aan Herman Wijns, met het mooie liedje voor Hem geschreven “Wie is Herman Wijns”. Ik ben er zeker van dat Hermanneke vast in zijn nopjes was met al deze aandacht op deze Herdenkingsdag, en Hermanneke hield ook veel van muziek. Dat Herman jullie allen mag bijstaan en beschermen in al de goede werken die jullie ondernemen.
Mijn vriendelijke en welgemeende groeten,
Walter.
Wat een schitterend verslag! jammer dat ik er niet bij kon zijn. Hartelijke groetjes,
Alice
nogmaals dank voor jullie optreden en mooie getuigenis hoe een familie een mooie dienstbare dag mocht beleven.
Ik hoop dat jullie van deze zonnige dag mocht genieten.
Zo was maria op die dag inderdaad draagster van Licht.
weet je op 1 juni wordt Maria Licht gevierd in de kathedraal van Cuenca spanje.
namens vrienden Herman Wijns
pater hugo de deckere
Mooie foto’s van jullie samen