Op verkenning
Afgelopen zaterdag trokken we voor het 20ste jaar naar Antwerpen, om een bezoek te brengen aan onze vrienden van Herman Wijns. Al heel wat jaren luisteren we daar met ons ‘Chrisko koor uit Nederland’, zoals zij ons zo mooi noemen, de Eucharistieviering op ter ere van de Herman Wijns Dag. Dit is een jaarlijkse gedenkdag ter gelegenheid van het overlijden van Herman Wijns. Op zaterdag 9 juli 2004 gingen meneer en mevrouw Piepers op verzoek als ‘verkenners’ op verkenning uit in Antwerpen, om uit te zoeken hoe het nou precies zat met ‘Hermanneke Wijns’. Enthousiast brachten ze hierna verhaal uit, waarna wij, onder leiding van Deken van Galen, in maart 2005 met een bus vol met, onder andere, pas bekeerde gelovigen en hun kinderen op weg gingen richting Antwerpen en zo in hun voetspoor traden. Daar sloten we Hermanneke Wijns in ons hart en vanaf dat moment zijn we elk jaar aanwezig bij zijn herdenkingsdag. Dit jaar overkwam ons echter iets aparts: meerdere kinderen, die destijds in 2005 als kind met ons in de bus hebben gezeten, gingen nu op hun beurt met hun eigen kinderen met ons mee. Dat was voor ons, maar zeker ook voor onze vrienden in Antwerpen, hartverwarmend om te zien. Zeker gezien het feit dat ook hier alles terugloopt en dus ook het aantal deelnemers aan deze dag, was het mooi om vast te stellen dat er een nieuwe generatie is ingestapt. Met meerdere auto’s reden we naar Antwerpen, de regen tikte op onze ramen en de berichten voorspelden qua weer niet veel goeds, maar dat kon onze pret niet drukken.
Gods werk
Het thema van de Eucharistieviering was ‘Samen aan het werk’. In overleg met onze dirigente was dit thema tot stand gekomen en zij had daar passende liedjes bij gezocht. De priester sloot in zijn preek aan bij ons openingslied ‘Gods Werk’ en zo werd het thema ook metterdaad bewaarheid. God zegt immers: “Als twee mensen in Mijn naam verenigd zijn, ben Ik in hun midden”. En dat was hier ook zeer zeker het geval. De priester had de inhoud van het lied ‘Gods werk’ vertaald naar het leven van Herman Wijns en deze vertaalslag maakte dat het nog meer tot onze verbeelding sprak.
Gods werk
Het is mijn werk.
Nee, het is mijn werk.
Wat, is het jouw werk?
Ik dacht haar werk!
Is het dan ons werk?
Het is helemaal geen mensenwerk.
Het is Gods werk.
Het is en blijft het werk van onze lieve Heer.
Wij zijn geroepen door de Vader, Zijn medewerkers te zijn.
Een stukje te vervullen, in Zijn plan.
Medewerkers in Zijn verlossingswerk.
Ik ben geroepen door de Vader een werknemer te zijn.
Van de Werkgever ontvangen, wat Hij geeft.
Zeg ik volmondig “ja”, op wat Hij vraagt?
Ieder op zijn eigen tijd, ieder op zijn eigen plaats.
Ieder op zijn eigen wijze… geef antwoord.
Allen treden wij vrijwillig in Gods dienst,
leren te doen wat Hij van ons vraagt.
Wij zijn geroepen door de Vader, met elkaar werkzaam te zijn.
Werk maar mee aan deze opdracht, uit Zijn hand.
Laat ons standvastig en niet angstvallig zijn.
Ik ben geroepen door de Vader, Zijn liefde inspireert mij.
Ieder heeft zijn eigen werkplek, in Gods plan.
Het is de plek waar ik tot volmaaktheid kom.
‘t Is niet jouw werk, ’t is niet mijn werk,
‘t is niet van haar en niet van ons.
Allen treden wij vrijwillig in Gods dienst,
‘t is en blijft het werk van de Heer.
Het is en blijft het werk van de Heer!
Wonderbaarlijke genezing
Tot onze verbeelding spreken deed het zeker toen er even later een getuigenis volgde van een mevrouw, die op voorspraak van Herman Wijns genezen was. Zij kwam samen met haar dochter haar verhaal vertellen. De vrouw was op wonderbaarlijke wijze genezen na een hersenbloeding en een hartinfarct, waardoor ze tien dagen in coma had gelegen en waarbij de artsen de kinderen niet veel hoop hadden gegeven op herstel. Vlak voordat ze deze hersenbloeding had gekregen, was ze met een collega voor het eerst naar het graf van Herman Wijns gegaan en was hiervan door zijn levensverhaal begeesterd teruggekomen. Vol enthousiasme had ze hierover getuigd tegenover haar dochters en hun verteld hoe erg ze geraakt was door zijn levensloop en het feit dat hij na zijn dood nog voor vele mensen zoveel had betekend, getuige de vele dankplaatjes en bloemen bij het graf. De kinderen hadden dit in hun achterhoofd gehouden en toen hun moeder niet uit haar coma leek te ontwaken, waren ze zo ten einde raad dat ze vanuit wanhoop, onmacht en verdriet besloten om, net als hun moeder, naar het grafje te rijden. Daar, staand aan het grafje, hadden ze niet alleen gebeden, maar ook een flesje met daarin een foto van hun moeder achtergelaten op het graf van Herman. Wat gebeurde: de moeder ontwaakte! Ze is helemaal genezen en heeft nu maar één missie en dat is Hermanneke Wijns bekendmaken en bedanken voor zijn zegen, die zij op zijn voorspraak van God, in de naam van Jezus heeft gekregen. Als een echte ambassadeur draagt ze Hermans naam en zijn verhaal uit, dat één en al getuigenis is van zijn liefde voor de Eucharistie. Ze deelt aan ieder die het wil prentjes uit van Herman Wijns waarop zijn verhaal te lezen is.
Follow the miracle
Aan het einde van de viering kwam de voorzitter van de Vrienden van Herman Wijns met een onverwachte mededeling, die heel wat commotie en beroering bracht. Hij deed een noodkreet en zei dat dit weleens de laatste Herman Wijns dag geweest zou kunnen zijn, tenzij er zich mensen zouden melden om mee te werken aan de Vrienden van Herman Wijns, de stichting die zich inzet voor alle activiteiten rond Herman Wijns. Zij organiseren niet alleen een jaarlijkse gedenkdag, maar onderhouden ook een herinneringshuisje, zorgen voor verspreiding van een blad over Herman en niet in de laatste plaats zijn zij bezig met het zaligverklaringsproces voor deze jong gestorven misdienaar, op wiens voorspraak al vele gebeden verhoord zijn. Wij hebben er echter het volste vertrouwen in dat dit niet onze laatste keer geweest is dat wij daar aanwezig waren, want als het Gods werk is, dan zal het doorgaan, no matter what. Wij geloven daarin en vertrouwen daarop, in de wetenschap dat als God iets begonnen is, Hij het ook zelf tot een goed einde zal brengen, ook als dat betekent dat er eerst een zuivering plaats zal vinden. Het getuigenis van deze vrouw was daarnaast zo hoopgevend dat we in deze bijna durven te zeggen: “Follow the miracle, that leads everything to a good end!” “Onderzoek en bewaar het goede”, zegt de apostel Paulus (1 Tess 5:21) en dat zou in deze kunnen betekenen dat ze op onderzoek zouden kunnen uitgaan, want als het waar is wat de vrouw zegt, zal haar medische dossier opheldering kunnen geven. Denkend vanuit een zorgachtergrond, weten we dat schade door een hersenbloeding of CVA altijd te zien moet zijn op een scan en dat deze niet zomaar verdwijnt. Deze vrouw mankeerde ons inziens nu niets meer en dat is niet te rijmen met haar verhaal.
Het zou maar zo maar het geval kunnen zijn dat we er met betrekking tot de kans op zaligverklaring van overtuigd zijn geraakt: “we kunnen niet meer doen dan we gedaan hebben, maar er komt geen schot in de zaak, we zijn ten einde raad en weten niet meer hoe nu verder!” Dat klinkt als opgeven, maar het is tegelijkertijd de ideale houding, namelijk de houding van de BEDElaar, die God bedelt om Zijn hulp en bijstand. De houding van iemand die er achter gekomen is dat het Zijn werk is en niet het onze. Dan zou het zomaar duidelijk kunnen worden dat God onder onze neus al heeft voorzien in deze nood en al iemand heeft gezonden, die klaar staat om het stokje uit de handen van de voorzitter over te nemen, terwijl wij nog ‘Leiden in last’ prediken. Want hoe vaak gebeurt het ons allemaal niet, dat we ons blind staren en door onze eigen ogen blijven kijken, waardoor we veel te eenzijdig kijken en geen uitweg meer zien, terwijl we ons maar hoeven om te (be)keren en dan zien we weer Licht aan het einde van de tunnel schijnen. Wat eerst voor ons onzichtbaar (b)leek te zijn, komt in een in een ander Licht te staan. Jezus is niet voor niets het Licht der wereld en Hij verlicht wat ons belast!
Het graf van Herman Wijns
Ondanks dat het weer niet echt fantastisch was, trokken we toch, tussen de buien door, naar het park en daar zocht ieder een dikke kei uit en werden de lunchtrommels tevoorschijn gehaald en met veel smaak leeg gegeten. Ondertussen kwamen we er gelukkig al snel achter dat Alice in het herinneringshuisje de tafel had laten dekken voor ons en ook de koffie met cake al klaarstond in één van de kamers van het huis, die vroeger als slaapkamer diende. De oudere garde maakte van dit aanbod graag gebruik en lieten zich de koffie en cake goed smaken. Om 14.00 uur gingen we naar de begraafplaats, die in de buurt van het herinneringshuisje ligt, naar het grafje van Herman Wijns. Dicht bij hem in de buurt is ook het graf te vinden van zijn beide ouders. Bij het graf komen mensen elke eerste vrijdag van de maand bij elkaar om samen het rozenhoedje te bidden en te zingen. Elke derde dinsdag doen ze datzelfde ook aan het bedje van Herman in het herinneringshuisje. Op de herdenkingsdag doen wij daar ook altijd aan mee en bidden we en zingen we aan het graf nog enkele liedjes.
Het herinneringshuisje van het leven van Herman Wijns
Hierna bezochten we ook het herinneringshuisje. In dat huisje staat ook het bedje waar Herman Wijns in sliep en het is ingericht met spulletjes die uit zijn ouderlijk huis komen. Ook vind je er meerdere andere attributen, die nog voortkomen uit zijn jonge leven. Zo kun je daar ook zijn schoolrapporten vinden, brieven die hij zelf heeft geschreven en niet te vergeten de vele familiefoto’s. Zelfs een foto van Herman met de hond, die het gezin toentertijd bezat, is er te vinden. De kasten puilen uit van brieven, die na Hermans dood zijn ontvangen van afzenders van heinde en verre en tot op de dag van vandaag stromen deze nog binnen. Deze brieven zijn nodig voor de zaligverklaring van Herman, waarmee de vrienden van Herman Wijns zolang als wij er komen al bezig zijn. De aanvraag voor de zaligverklaring ligt in Rome, het is nu echter nog wachten op een wonder dat de doorslag zou kunnen geven.
Al doende en al gaande!
In het herinneringshuisje vonden we ook afbeeldingen van kinderen die ooit met ons zijn meegegaan op bezoek bij Herman Wijns. Ze zijn vereeuwigd op de foto’s, die aan weerskanten van de muur in de gang van het huisje hangen. Bij het zien van de foto’s kwamen fijne herinneringen in ons boven over lang vervlogen dagen, die in het teken stonden van gebed, zang, sport en spel, en gemeenschapsvorming op de herdenkingsdag van Hermanneke. Zoals we bij Chrisko gewend zijn, proberen we altijd het nuttige met het aangename te verenigen. We hebben altijd geprobeerd op deze wijze spelenderwijs het christelijke gedachtengoed door te geven in de dagdagelijkse bezigheden die we onderweg tegenkomen. We denken dat daar in deze huidige maatschappij niet alleen behoefte aan is, maar dat dit ook levensnoodzakelijk is, omdat we geloven dat een kind al-DOENde en GAANde-weg het leven leert te leven, met vallen en opstaan. Dat betekent niet dat wij alle wijsheid in pacht menen te hebben, alles behalve dat, maar wel dat we geloven dat we door samen op te trekken met elkaar, elkaar kunnen optrekken naar een hoger plan. We kunnen de keren niet tellen dat wij van een kind iets opsteken en leren, in plaats van dat het kind op dat moment van ons iets leert. Dat alleen al is goed om te weten, want was het niet juist God, die er uitgerekend voor koos om in de gedaante van een kind ter aarde te komen. Hoe mooi zou het dan zijn als Herman Wijns een zaligverklaring te beurt zou vallen en hij als voorbeeld zou kunnen dienen voor vele kinderen. Ook wij zijn en blijven kinderen van God en de eenvoud van een kind, hoe klein ook, is vaak niet alleen ontwapenend, maar kan ook heel inspirerend zijn en tot navolging oproepen.
Wil je meer over het leven van Herman Wijns te weten komen?