Herman Wijns 2024

Afgelopen weekend vertrokken we voor de 19de keer richting ons jaarlijkse uitstapje naar Antwerpen. In 2005 zijn we daar voor het eerst naartoe gegaan om een bezoek te brengen aan het graf van Herman Wijns. We horen sommigen denken: wie is Herman Wijns eigenlijk? Bij deze wat informatie: “Herman werd geboren te Merksem op 15 maart 1931 in het gezin Jos Wijns- Jeanne Dens. Hij groeide op als enig kind in de opgewekte drukte van een bloeiende slagerswinkel. Van in zijn prille jeugd vergezelde hij vader dagelijks naar de H. Mis en leerde persoonlijk bidden. Op zaterdag 24 mei 1941, op het feest van O.L. Vrouw Hulp der Christenen, raakte hij levensgevaarlijk gewond. Twee dagen later, op 26 mei, overleed hij aan zijn verwondingen. Zijn dood maakte een diepe indruk. Zijn uitvaart werd een triomftocht, onder een massa bloemen. Steeds meer mensen deden een beroep op zijn voorspraak bij de Heer en talloze gedenkplaatjes getuigen tot op heden van de vele mensen die zich blij verhoord verklaren.“

Wij zijn met Herman Wijns in aanraking gekomen via meneer Marijnissen. We ontmoetten meneer Marijnissen een twintigtal jaar geleden in de Pancratiuskerk. Hij had jarenlang bedevaarten naar het graf van Herman Wijns georganiseerd en omdat hij op leeftijd was gekomen, lukte dat, tot zijn grote spijt, al enige tijd niet meer. Zijn enthousiasme en getuigeniskracht was er echter niet minder door geworden. Hij vertelde ons over het leven van Hermanneke, zoals Herman Wijns onder andere door hem genoemd werd, en dat sprak mede voor onze kinderen tot de verbeelding, omdat veel van onze kinderen toen ongeveer dezelfde leeftijd hadden als Herman had, toen hij overleed. Meneer Marijnissen deelde goedgeefs gebedsprentjes uit waar onderstaande gebed op stond.

Gebed om Hermans voorspraak

Herman, ge hebt tijdens uw korte leven meegevoeld met het leed van de anderen en hebt zelf van nabij kennis gemaakt met nood, pijn en beproeving. Ge hebt met een onwrikbaar kinderlijk vertrouwen tot God gebeden om hulp en hebt verhoring gevonden. Ge hebt, doelend op uw dienst bij het alter bemoedigend uw moeder gezegd: “Als ge iets aan Onze Lieve Heer wilt vragen, zeg het tegen mij: ik zit er het dichtste bij!”. We hopen dat de goede God u thans dicht bij zich heeft opgenomen in de hemel. Wij vragen u daar voor ons te bepleiten: de belangen van Gods rijk en van de Kerk, maar ook wat ons na aan het hart ligt en ons zorgen baart. Mogen wij uw machtige voorspraak ondervinden bij God, Wie de kleinen zo dierbaar zijn. Laat ons U navolgen in uw nooit aflatende vertrouwen. Dat wij met U altijd God mogen danken om zijn goedheid en ons veilig weten in zijn Hand. Maria, Hulp der Christenen, bid voor ons.

Niet alleen de gebedsprentjes waren een welkom geschenk, maar ook zijn welbekende repen chocolade. Al gauw kenden veel van onze kinderen het gebedje van Herman Wijns uit het hoofd. Als lijden zich in hun leven aandiende, vroegen ze op voorspraak van Herman uitkomst, want Herman blonk uit in biddend, volhoudend vragen en zette door de hemel te bestormen als anderen het allang zouden hebben opgegeven. Hij pakte zichzelf aan, hield vol en rekende ondanks alles op tussenkomst van de hemel. Hij vertrouwde op God en niet op zichzelf en zo bracht hij hoop op momenten die niet makkelijk waren. Toen Theo kanker kreeg, werd dit gebedje dan ook vol vuur door iedereen, jong en oud, gebeden. Toen er na een jaar ook nog uitzaaiingen bleken te zijn, werd er eerst een bezoek aan Lourdes gebracht voordat hij zich opnieuw liet opereren. Ook deze operatie verliep uiteindelijk voorspoedig en het herstel kon beginnen. Uit dankbaarheid beloofden we meneer Marijnissen om een keer samen met hem en al onze jeugd naar Antwerpen toe te gaan en die belofte werd ingewilligd in 2005, toen we onder leiding van de toenmalige deken, deken van Galen, met een touringcar vol kinderen en jonge ouders die kant uit gingen. Vanaf dat moment werden wij trouwe bezoekers en werden we al snel gevraagd om de herdenkingsdienst op te luisteren met Chrisko en dat doen we tot op de dag van vandaag nog steeds.

We hebben gedurende de jaren zelfs ter ere van Herman twee liedjes gemaakt, die uit volle borst in de kerk en aan het graf van Herman worden meegezongen. Dit komt omdat ze daar altijd worden gezongen en ze op de CD staan die daar in het herinneringshuis voor Herman wordt verkocht. Het eerste lied vertelt over wie Herman Wijns is:

Liedje 1: Herman Wijns

Wie is Herman Wijns?
Een jongen van tien jaar.
Gewoon en alledaags stond hij voor allen klaar.
Hij werd door God gekozen om dicht bij Hem te zijn.
De liefde werd ontstoken in zijn hartje klein en teer.
Een jongen zoals jij en ik, geroepen door Onze Heer.
Wilde Hem graag navolgen, iedere dag telkens weer.
Hij had al snel begrepen waar het in het leven om draait.
Dienend en zichzelf vergetend, gehoorzaamde hij aan Gods plan.
Een jongen nog heel jong en klein geroepen door Onze Heer.
Wilde graag een dienaar zijn in de kerk van de Heer.
Iedere dag de eerste mis, Herman stond altijd voor Hem klaar.
Ondanks kou of zere voeten verlangde hij naar Gods altaar.

Al met al, we zijn in die jaren graag geziene gasten geworden en deze ontmoeting aan het graf van Herman doet ons elk jaar opnieuw veel deugd. We zouden het niet willen missen, want we geloven dat we al veel zegen hebben ontvangen door zijn tussenkomst en de dagen in Antwerpen zijn daarnaast ook voor ieder van ons heel zegenrijk. Het deed ons daarom ook goed om te horen dat het proces tot zaligverklaring opnieuw nieuw leven is ingeblazen en dat pater Koen, Alice en An er opnieuw hun schouders onder willen zetten. Wij bidden en hopen dat dit in de toekomst ook gaat lukken. We denken namelijk dat goede voorbeelden mensen kunnen inspireren, kunnen aanspreken en kunnen oproepen en dat is in deze tijd volgens ons geen overbodig luxe! Het geloof komt vaak alleen negatief in het nieuws en we zien de kerken leegstromen. Alles wat niet goed is, wordt onder een vergrootglas gelegd en alles wat wel goed is, stuit op verzet en tegenkanting. Het klinkt wat zwart wit, maar we hebben het aan den lijve ervaren en het doet ons goed om te horen dat de meeste van onze jongvolwassenen er geen last (meer) van hebben om uit te komen voor hun geloof, want dat was in onze tijd toch vaak anders. Velen van ons schaamden zich er vaak voor, want menig heilig huisje werd aan het einde van de negentiende eeuw omver gestoten. Dat maakte vaak dat je als katholiek kind alleen stond en in je eentje tegen de stroom in moest varen. Dat is ook één van de redenen geweest tot gemeenschapsvorming en het ontstaan van onze stichting. De ‘samen staan we sterk’- en de ‘samen zijn we verbonden in Gods kerk’- gedachten maakten dat we elkaar in Christus ontmoetten en zo werd het één-voor-allen-allen-voor-Eén-principe al snel een feit! Het doet ons deugd als we onze (jong)volwassenen horen zeggen: “Alles mag in deze maatschappij! Je mag zijn wie of wat je denkt te zijn. Alles moet kunnen en er is niets te gek, waarom zou ik dan niet gelovig mogen zijn?” Die gedachte spreekt ons aan en nodigt ons ouderen uit om, net als de apostelen met Pinksteren, in de geest van Liefde, onze huizen te verlaten en vrank en vrij en op respectvolle wijze te spreken over waar we voor staan en waar we voor gaan.

Liedje 2: Het goede voorbeeld

Een beeld, een beeld, een beeld een voorbeeld dat is Hij.
Uw Zoon aan ons gegeven, mijn voorbeeld mag Hij zijn.
Een voorbeeld om te kijken, kijk hoe Hij het deed.
Een voorbeeld om te luisteren, hoor wat Hij jou zegt.
Een goed voorbeeld om te volgen op jouw levensweg.

Herman is een voorbeeld, een voorbeeld net als Hij.
Hij hield zich vast aan God, want hij vertrouwde Hem.
Hij bleef bidden en geloven dat God de uitkomst bracht.
Vertrouwde op een wonder, dus volhardend hield hij stand.
Herman gaf zijn leven, zijn leven net als Hij.
Deed hij voor zijn moeder, bood zichzelf aan.

Al jaren maken we na de Heilige mis, een bezoek aan het herinneringshuisje en een gebedsviering aan het graf, er een gezellige familiedag van. Zeker als het zonnetje meewerkt, duiken we daarna altijd met onze picknickdekens en goed gevulde picknickmanden het aangrenzende park in en brengen daar de rest van de dag door. Dit jaar was dit echter niet mogelijk, want het weer gooide roet in het eten. Walter, één van onze contactpersonen, had echter voor een goede oplossing gezorgd en zodoende mochten we na het zingen op de begraafplaats met onze groep naar het herinneringshuisje gaan. Daar stond op de bovenste verdieping koffie en thee klaar en konden we vol smaak onze lunch verorberen. Na rijp beraad besloten we deze keer niet te blijven hangen in Antwerpen, maar reden we meteen terug naar huis, nadat we een laatste groet aan Herman brachten!